Ποιος τους πιστεύει πια;
Οι μεγαλοστομίες του ψευτοπαλλικαρά πρωθυπουργού αποδείχτηκαν για μια ακόμη φορά φούσκες. Δεν υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό όπως επιχείρησαν να πανηγυρίσουν, υπάρχουν μόνο αλχημίες για να κρύψουν τη συνέχιση των ελλειμμάτων. Δεν έχει σταθεροποιηθεί η κατάσταση με το χρέος, αντίθετα το τελευταίο συνεχίζει ακάθεκτο για να φτάσει του χρόνου το 170% του ΑΕΠ. Δεν είναι το τέλος των μέτρων όπως φωνασκούσε ο πρωθυπουργός της Μέρκελ έρχεται νέο Μνημόνιο όπως λένε «αυτοί που ξέρουν» δηλαδή ο Σόιμπλε και τα άλλα αρπακτικά της Τρόικα.
Και βέβαια τα μέτρα δεν έχουν σταματημό. Και παρότι πολλοί εργαζόμενοι είχαν την προηγούμενη περίοδο πιστέψει τις υποσχέσεις των υπουργών που τους σιγοψιθύριζαν στο αυτί «μη φοβάστε, θα εξαιρεθείτε», τώρα ξέρουν ότι τους δούλευαν για να καταφέρουν να διασπάσουν τις γραμμές του κινήματος.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να σταματήσει αυτή η καταστροφή. Κι αυτός είναι να πέσει αυτή η κυβέρνηση μέσα από τους αγώνες της κοινωνίας. Δεν πρόκειται να φύγει από μόνη της, δεν πρόκειται να πέσει σαν ώριμο φρούτο, πρέπει να ανατραπεί. Κι αυτό σημαίνει πρωτοβουλίες από τα κάτω – γιατί όπως κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος ξέρει, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν πρόκειται ποτέ να ρίξουν την κυβέρνηση.
Ο συντονισμός από τα κάτω κάνει βήματα
Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι σε μια σειρά χώρους του δημοσίου αρχίζει να κερδίζει έδαφος αυτή η κατανόηση. Μια σειρά ομοσπονδίες του δημοσίου, στο υπουργείο Εργασίας, στα ασφαλιστικά ταμεία, των εφοριακών κλπ, πήραν αποφάσεις με τις οποίες δηλώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το εργατικό κίνημα οφείλει να προχωρήσει στην κατεύθυνση μιας γενικής απεργίας διαρκείας με στόχο την πτώση της κυβέρνησης γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να σωθεί το βιοτικό επίπεδο, τα δικαιώματα και οι ζωές εκατομμυρίων [δείτε σχετικά άρθρα στη σελ 2 και 4]. Κάτι τέτοιο συμβαίνει για πρώτη φορά! Κι αποτελεί αντανάκλαση των διεργασιών που αναπτύσσονται στην κοινωνία και στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων. Σ’ αυτά τα πλαίσια ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ μπορεί ασφαλώς να παίξει σημαντικό ρόλο.
Κάτω απ’ αυτή την πίεση είναι που η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ αποφάσισε να καλέσει 48ωρη γενική απεργία στο δημόσιο για τις 18 και 19 Σεπτέμβρη.
Από αυτό το σημείο μέχρι το να γίνει μια γενική απεργία διαρκείας πραγματικότητα, όμως, υπάρχει μια πολύ μεγάλη απόσταση. Γιατί δεν είναι μόνο οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που θα σταθούν εμπόδιο σε μια τέτοια εξέλιξη.Ακόμα και κλάδοι που έχουν δείξει μαχητική στάση την προηγούμενη περίοδο, εμφανίζονται σ’ αυτή τη φάση εξαιρετικά διστακτικοί. Στις συναντήσεις για συντονισμό στη διάρκεια των προηγούμενων ημερών έμμεσα αρνητική στάση κράτησε για παράδειγμα ο πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ παρά το νέο πογκρόμ στους εργαζόμενους στους Δήμους. Προκλητικά αρνητική στάση κράτησε επίσης ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ τη στιγμή που οι τροϊκανή κυβέρνηση ισοπεδώνει την Υγεία. Η ΟΛΜΕ είναι διχασμένη , με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να προτείνουν στον κλάδο 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες (απεργία διαρκείας) – πρόταση που βασίζεται στην απόφαση του συνεδρίου του Ιουλίου της ΟΛΜΕ – και τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να προτείνουν πολύ μικρότερης έντασης κινητοποιήσεις.
Γι’ αυτό το κεντρικό καθήκον των Ομοσπονδιών και Σωματείων που κατανοούν την αναγκαιότητα της γενικής απεργίας είναι:
- Να δώσουν στο μεταξύ τους συντονισμό μόνιμα χαρακτηριστικά
- Να επιδιώξουν τη διεύρυνση του μετώπου που έχουν δημιουργήσει με νέες δυνάμεις
- Να ξεκινήσουν κοινές απεργιακές κινητοποιήσεις με προσεγμένους ρυθμούς και να χτίζουν σταδιακά και μεθοδικά τη δυναμική προς επαναλαμβανόμενες 3ήμερες ή 5ήμερες απεργίες, δηλαδή μια γενική απεργία διαρκείας
Τον σχεδιασμό και τα βήματα προς για γενική απεργία διαρκείας να τον κάνουν δημόσια και ανοικτά για να ξέρει η κοινωνία και το κίνημα ότι εδώ κάτι σοβαρό κυοφορείται και να μπορέσει έτσι να στηρίξει και δραστηριοποιηθεί.
Καθήκοντα για την Αριστερά
Αυτή όλη η συζήτηση αφορά ασφαλώς και τα κόμματα της Αριστεράς που κατά κοινή παραδοχή είναι πίσω από τις ανάγκες.
Η Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οφείλει να ξεπεράσει τον κατακερματισμό της και να συνεργαστεί. Να συνεργαστεί στη βάση ενός σχεδίου συνδικαλιστικών αγώνων όπως το πιο πάνω, και την ίδια στιγμή να προτείνει πολιτικές που θα δώσουν λύσεις στην καταστροφική πορεία που βρίσκεται η κοινωνία. Τέτοιες πολιτικές είναι απαραίτητα: η άρνηση αποπληρωμής του χρέους, η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, η εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, ο κοινωνικός και εργατικός έλεγχος σε όλο το φάσμα της παραγωγής και ο σοσιαλιστικός σχεδιασμός της οικονομίας.
Η Αριστερά οφείλει να προβάλλει ένα τέτοιο πρόγραμμα διεξόδου προκειμένου να πείσει ότι αποτελεί πραγματική εναλλακτική και να βγάλει την κοινωνία από το βούρκο των μνημονίων. Αν δεν το κάνει, θα έχει ευθύνες για τις ολέθριες συνέπειες.
Η πάλη για να ακολουθήσει αυτό το δρόμο η Αριστερά πρέπει να δοθεί με συνέπεια και καθαρότητα από τις χιλιάδες των ταξικών αγωνιστών, μέσα και έξω από τα κόμματα της Αριστεράς, που κατανοούν την αναγκαιότητα αυτή.
