Απάντηση από το «Ξ» σε νέο κείμενο του σ. Δήμου Τσακνιά

1) Εισαγωγικό σημείωμα.

2) Η κριτική του «Ξ»

3) Το κείμενο του σ. Δήμου Τσακνιά

Ενημερωτικό σημείωμα

Όπως είναι ενήμεροι οι αναγνώστες μας η διευρυμένη πανελλαδική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε το Σάββατο 11.10.08 στην Αθήνα έγκρινε το κείμενο που κατέθεσε ο Γιάννης Μπανιάς στην Κεντρική Γραμματεία (ΚΓ) του ΣΥΡΙΖΑ την Δευτέρα 6.10.08. (κείμενο το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα).

Σ’ αυτή την ίδια συνάντηση της ΚΓ (6.10.08) ο σ. Αλέκος Αλαβάνος κατέθεσε πρόταση για την επεξεργασία ενός σύντομου προγραμματικού κειμένου, 10 – 15 σημείων, που να αφορούν τα άμεσα προβλήματα και τις άμεσες ανάγκες της κοινωνίας και να δίνει απαντήσεις σ’ αυτά. Η πρόταση αυτή έγινε επίσης ομόφωνα δεκτή.

Μια μικρότερη ομάδα της ΚΓ ανέλαβε να επεξεργαστεί τα σημεία αυτά. Η ομάδα αυτή δεν μπόρεσε να λειτουργήσει με τρόπο που να καταλήξει σε κάποιο συλλογικό αποτέλεσμα.

Στη σύσκεψη της Κεντρικής Γραμματείας στις 13.10.08 ο σ. Δήμος Τσακνιάς κατέθεσε κείμενο, με τις προσωπικές του απόψεις (φέρει ημερομηνία 8.10.08) πάνω στο θέμα των 15 σημείων. Η συζήτηση γι’ αυτό το θέμα στην κεντρική γραμματεία αναβλήθηκε δύο φορές και, όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, μεταφέρεται στην Δευτέρα 27.10.08

Το Ξεκίνημα διαφωνεί, για μια ακόμη φορά, με τον σ. Δήμο Τσακνιά. Θεωρούμε πως οι απόψεις του λειτουργούν σαν φρένο στην μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τ’ αριστερά, πράγμα εντελώς απαραίτητο για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών και στις προσδοκίες του κόσμου. Οι προτάσεις του δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη το προγραμματικό πλαίσιο που έθεσε το κείμενο του Γιάννη Μπανιά (στην ουσία δηλαδή το αναιρούν) και που συμφωνήθηκαν ομόφωνα (δηλαδή και με την ψήφο του Δ. Τσακνιά).

Στη συνέχεια παραθέτουμε

α) την κριτική του «Ξ» προς τις απόψεις Τσακνιά,

β) το κείμενο του Δ. Τσακνιά αυτούσιο.

__________________

Παρατηρήσεις από το «Ξεκίνημα» στο κείμενο του Δ. Τσακνιά «Για μια νέα πολιτική ζωή με αξιοπρέπεια και ελπίδα… 15 άμεσοι προγραμματικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖA»

Μια σειρά από σημεία στο κείμενο του σ. Δ. Τσακνιά μας βρίσκουν αντίθετους. Σε άλλα σημεία κρίνουμε ότι χρειάζονται συμπληρώσεις.

Α. Είναι το κείμενο αυτό «Σχέδιο μη δημοσιεύσιμο»;

Από την αρχή το κείμενο αυτό μας ενημερώνει πως είναι «μη δημοσιεύσιμο». Επαναλαμβάνουμε αυτό που έχουμε πει ξανά στην γραμματεία, ότι, δεν αναγνωρίζουμε «μη δημοσιεύσιμα» κείμενα. Η κεντρική γραμματεία δεν είναι μια «οικογενειακή κατάσταση» όπου «τα εν οίκω μη εν δήμω». Όποιος καταθέτει κείμενο στην κεντρική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευθύνη της υπεράσπισης του ακόμη και δημόσια, αν χρειαστεί. Μυστικά κείμενα δεν υπάρχουν – γιατί μυστικά κείμενα σημαίνει μυστικά από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Μη δημοσιεύσιμα κείμενα σημαίνουν επίσης μη δημοσιεύσιμες διαφωνίες πάνω στα κείμενα αυτά. Αυτό μεταφράζεται σε λογοκρισία ή φίμωση. Αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από μας.

Στην περίπτωση που τεθεί το επιχείρημα ότι με αυτό τον τρόπο γίνεται διαρροή στον τύπο και χάνουμε κάποιο… πλεονέκτημα (εντελώς αμφίβολης για μας αξίας) η απάντησή μας είναι ότι η συζήτηση για το πρόγραμμα είναι ήδη δημόσια. Στο σάιτ του ΣΥΡΙΖΑ δημοσιεύονται οι απόψεις διαφορετικών συνιστωσών και στελεχών ενώ στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (19.10.08) δημοσιεύεται άρθρο του ΔΤ (με την υπογραφή «συντονιστής επιτροπής προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ) με τις απόψεις που εκφράζει στο κείμενο που κατέθεσε στη γραμματεία.

Β. Ο τίτλος

Ο τίτλος του κειμένου «για μια νέα πολιτική ζωή με αξιοπρέπεια και ελπίδα» πρέπει να απορριφθεί. Το τελευταίο πράγμα στο οποίο παραπέμπει ένας τέτοιος τίτλος είναι την αριστερά και μάλιστα την ριζοσπαστική. Θα μπορούσε να είχε γραφεί από οποιοδήποτε – από ΠΑΣΟΚους μέχρι και ΝΔτες.

Ο τίτλος θα πρέπει να δίνει το στίγμα του ριζοσπαστισμού του ΣΥΡΙΖΑ με τίτλους όπως «για μια νέα αριστερά, μια νέα κοινωνία» ή «στο δρόμο των αγώνων και των κινημάτων, πολιτική ανατροπή, κυβέρνηση της αριστεράς», ή κάποια τέτοια, συνδυασμένα/συμπληρωμένα από το «15 άμεσοι προγραμματικοί στόχοι»

Γ. Το ιδεολογικό στίγμα του κειμένου

Σε ό,τι αφορά το ιδεολογικό-πολιτικό στίγμα του κειμένου οφείλουμε να το πούμε καθαρά: είναι αυτό μιας κεντροαριστερής διακυβέρνησης – κι αυτό το λέμε όχι αποδίδοντας προθέσεις ή κρυφές ατζέντες, αλλά μιλώντας για τον «ρόλο» που αντικειμενικά παίζει ένα πολιτικό πρόγραμμα.

Η «κεντροαριστερά» δεν είναι, κατ’ αρχήν και κατά κύριο λόγο, μία συγκεκριμένη συμμαχία, η συνεργασία συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων. Είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα ένα πολιτικό πρόγραμμα. Οποιαδήποτε συνεργασία δυνάμεων κληθεί να απαντήσει στο δίλημμα της εξουσίας με τις 15 προτάσεις του σ. ΔΤ νομοτελειακά αυτή θα ακολουθήσει τον δρόμο που μέχρι σήμερα έχει ακολουθήσει η κεντροαριστερά – είτε αυτή πάρει τη μορφή συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ είτε πάρει τη μορφή εντελώς νέων σχηματισμών που θεωρητικά θα μπορούσαν να υπάρξουν μέσα στα επόμενα χρόνια (μέσα από διασπάσεις του σημερινού πολιτικού σκηνικού).

Το πρώτο μέρος του κειμένου, που ασχολείται με το ιδεολογικό-πολιτικό πλαίσιο, βρίσκεται χιλιόμετρα πίσω από το κείμενο του συντρόφου Γιάννη Μπανιά το οποίο η κεντρική γραμματεία είχε ψηφίσει ομόφωνα μερικές μέρες μόνο πριν. Ενώ το κείμενο του σ. Γ. Μπανιά δηλώνει με σαφέστατο τρόπο ότι η κρίση είναι κρίση του συστήματος, κι όχι απλά του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, κι ότι η απάντηση σ’ αυτό είναι η δική μας πρόταση για μια σοσιαλιστική κοινωνία αυτό «εξαφανίζεται» στο κείμενο του ΔΤ. Με αυτό τον τρόπο, κι εδώ δεν κατηγορούμε για κάποια συνειδητή προσπάθεια, αλλά για μια αντικειμενική εξέλιξη, αν εγκριθεί το κείμενο του ΔΤ στην ουσία αναιρεί το κείμενο του Γ. Μπανιά.

Έτσι προτού πάμε στις επιμέρους παρεμβάσεις τα 15 σημεία η πρώτη πρόταση την οποία θέτουμε εμφατικά είναι να υιοθετηθεί το πολιτικό πλαίσιο του συντρόφου Γιάννη Μπάνια και στη συνέχεια να ακολουθήσουν τα συγκεκριμένα (15 ή περίπου τόσα) σημεία.

Δ. Σημεία διαφωνίας: κρατικοποιήσεις και εργατικός έλεγχος

Σ’ αυτό το επίπεδο υπάρχουν προτάσεις από όλες περίπου, τις συνιστώσες και με λίγη δουλειά μπορεί να γίνει σύνθεση. Με τις δικές μας επιμέρους συμπληρώσεις ασχολούμαστε στη συνέχεια. Θέλουμε να ξεκινήσουμε με τα σημεία που υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες – κι αυτά είναι τα ζητήματα που αφορούν την ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρήσεων, αυτών που με τις αποφάσεις τους καθορίζουν την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία και τις ζωές των λαϊκών στρωμάτων.

Μιλάμε φυσικά για το θέμα των κρατικοποιήσεων (ή εθνικοποίησης ή κοινωνικοποίησης) καθώς και του καθεστώτος κάτω από το οποίο λειτουργούν οι δημόσιες επιχειρήσεις και ο δημόσιος τομέας γενικά.

Αυτό το σημείο αποτελεί ζήτημα κλειδί. Από τη θέση πάνω σε αυτό το ζήτημα καθορίζεται ο χαρακτήρας της εξουσίας που προτείνουμε. Από αυτό καθορίζεται το αν τα γραπτά μας τα οποία «δείχνουν» προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού εννοούν αυτά που γράφουν ή αν καταλήγουμε σε κάποιας μορφής θεωρίας των σταδίων σύμφωνα με την οποία ο σοσιαλισμός είναι κάτι πολύ ωραίο και μακρινό, για τον επόμενο αιώνα, κι εμείς εντωμεταξύ διαχειριζόμαστε το καπιταλιστικό σύστημα και την κρίση του…

Στο ζήτημα λοιπόν των κρατικοποιήσεων/ εθνικοποιήσεων θεωρούμε αδιανόητο να διστάζει ο ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιήσει αυτές τις λέξεις, τη στιγμή που οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και κυβερνήσεις που μέχρι χτες εφάρμοζαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αρνούνται δημοσίως τον νεοφιλελευθερισμό (βλέπε δηλώσεις Μανουέλ Μπαρόζο) και μιλούν ανοιχτά για εθνικοποιήσεις όπως κάνει ο μεγάλος αστικός τύπος, και τις εφαρμόζουν, όπως γίνεται αυτή τη στιγμή διεθνώς! Το γεγονός ότι οι εθνικοποιήσεις στις οποίες προχωρούν είναι «μερικές» και σίγουρα προσωρινές δεν αφαιρεί τίποτα από το επιχείρημα που προτάσσουμε! Αντίθετα, μπορεί και να μας ενισχύει στην επιχειρηματολογία ενάντια στις δεξιές και ΣΔ κυβερνήσεις, καταγγέλλοντας τις «μερικές» «και προσωρινές» εθνικοποιήσεις και απαιτώντας πλήρη εθνικοποίηση – εξηγώντας βέβαια το καθεστώς κάτω από το οποίο πρέπει να λειτουργούν (βλ. συνέχεια).

Είναι αδιανόητο όταν το τραπεζικό κεφάλαιο και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αποδεικνύονται μία τέτοια τεράστια καταστροφική δύναμη στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου η Αριστερά να διστάζει να αξιοποιήσει τη λέξη εθνικοποίηση ή κρατικοποίηση ή κοινωνικοποίηση.

Θεωρούμε εντελώς λαθεμένο η έννοια της «επανάκτησης» των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων να ταυτίζεται με την αγορά πακέτων μετοχών αυτών των επιχειρήσεων. Δηλαδή να τους αποζημιώνουμε από πάνω για την καταστροφή που προκαλούν και τη ληστεία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Επιπλέον το κόστος εξαγοράς μετοχών είναι τόσο κολοσσιαίο που στην ουσία θα υποτάξει την όποια κυβέρνηση της αριστεράς στο μεγάλο κεφάλαιο και θα την στεγνώσει από τους απαραίτητους πόρους για κοινωνικό έργο. Θα την οδηγήσουνε σε κρίση και κατάρρευση (εδώ παραπέμπουμε και στη σχετική ανάλυση των σ. από το Κόκκινο, που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους).

Αποζημίωση από τις κρατικοποιήσεις πρέπει να δοθούν μόνο στους μικρομετόχους. Αυτό παρουσιάζει τεχνικές δυσκολίες, ασφαλώς, αλλά είναι ένα από τα θέματα τα οποία μπορούν να απασχολήσουν ειδικούς.

Με βάση τα πιο πάνω πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να πει καθαρά και ξάστερα ότι υποστηρίζει την:

– κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος καθώς και

– όλων των δημοσίων επιχειρήσεων που έχουν ιδιωτικοποιηθεί.

– Η κρατικοποίηση πρέπει να επεκταθεί σε κάθε μεγάλη επιχείρηση η οποία επηρεάζει καθοριστικά την γενική πορεία της οικονομίας και η οποία λειτουργεί με τρόπο που βλάπτει τα συμφέροντα της κοινωνίας και των εργαζομένων της στην επιδίωξη της μεγιστοποίησης των κερδών της.

Το αίτημα της κρατικοποίησης όμως πρέπει απαραίτητα να συνοδεύεται από το αίτημα του εργατικού – κοινωνικού ελέγχου. Διότι διαφορετικά σημαίνει ότι η κάθε δημόσια επιχείρηση και ο δημόσιος τομέας γενικά αντί να υπηρετούν την κοινωνία θα υπηρετούν τα συμφέροντα το ιδιωτικού κεφαλαίου, και θα χαρακτηρίζονται από κακοδιαχείριση, σπατάλες, μίζες και διαφθορά.

Ο εργατικός-κοινωνικός έλεγχος θα πρέπει να μεταφραστεί σε συγκεκριμένες προτάσεις σύμφωνα με τις οποίες τα Διοικητικά Συμβούλια των δημόσιων επιχειρήσεων δεν θα είναι διορισμένα από το (κομματικό) κράτος και στα οποία δεν θα υπάρχει η δικτατορία του διευθύνοντος συμβούλου και προέδρων. Σ’ αυτά τα Διοικητικά Συμβούλια θα πρέπει να υπάρχει κυριαρχία των αντιπροσώπων των εργαζόμενων, οι οποίοι θα είναι αιρετοί, θα έχουν την ευθύνη της ενημέρωσης των εργαζομένων και του δημόσιου απολογισμού, και οι οποίοι θα είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί.

Για να μην χρεωθούμε την κατηγορία των χρεοκοπημένων εθνικοποιήσεων των Σοσια-ληστών θα πρέπει έτσι να τονίσουμε πόσο απαραίτητο είναι να υπάρχουν:

– Διαφάνεια – πλατιά, πλήρης, απόλυτη

– Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος – δηλαδή πλειοψηφία των εκπροσώπων των εργαζομένων στις διοικήσεις

– Ανακλητότητα – οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στις διοικήσεις έχουν την ευθύνη των πολύ συχνών απολογισμών και οι εργαζόμενοι την ανά πάσα στιγμή αντικατάστασή τους αν δεν είναι ικανοποιημένοι από αυτούς

Θεωρούμε πως τα συνθήματα κρατικοποίηση ή κοινωνικοποίηση ή εθνικοποίηση (δεν έχουμε προτίμηση στον όρο) κάτω από συνθήκες εργατικού-κοινωνικού ελέγχου και διαφάνειας είναι ο πιο καταλυτικός τρόπος ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την διαφορά. Αυτά από μόνα τους θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν μαγνήτης για ότι πιο ταξικό και μαχητικό υπάρχει στην κοινωνία. Ενώ, από την άλλη, χωρίς αυτά, το πρόγραμμα στερείται ραχοκοκαλιάς – είναι άνευρο και άχρωμο, μία από τα παλιά.

Ε. Συγκεκριμένα σημεία – συμπληρώσεις

Όπως αναφέραμε και πιο πάνω νομίζουμε πως στα επιμέρους σημεία οι διαφορές είναι μικρές και με λίγη προσπάθεια μπορεί να γίνει σύνθεση.

1. Ακρίβεια

Στο θέμα της ακρίβειας προτείνουμε να συμπληρωθούν τα ακόλουθα.

– Αυστηρός έλεγχος των τιμών από το κράτος. Αγορανομία – καθορισμός των τιμών των βασικών αγαθών από το κράτος

– Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή

– Χτύπημα των Καρτέλ. Δεν είναι μυστικό ότι την αγορά ελέγχουν 30 επιχειρήσεις. Να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτές οι επιχειρήσεις θα υπόκεινται σε εξονυχιστικούς διαχειριστικός έλεγχος και έλεγχος τιμολογιακής πολιτικής με συμμετοχή των εργαζομένων που δουλεύουν σ’ αυτές.

2. Εισόδημα

Είναι σωστό να διατηρήσουμε τον στόχο των 1300 € εξηγώντας πως αυτά είναι απαραίτητα για να μπορεί κάποιος να έχει μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση.

Αλλά, πρέπει οπωσδήποτε να λάβουμε υπόψη ότι για τον ιδιωτικό τομέα αυτό το ποσό δεν μπορεί να αποτελέσει αίτημα άμεσης διεκδίκησης! Ο στόχος των 1300 € στον ιδιωτικό τομέα ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου και δεν ωθεί τους εργαζόμενους σε αγώνα για κατάκτηση του. Συμφωνούμε επομένως με την πρόταση για αυξήσεις (ενός ποσού γύρω στα) 200 € σε κάθε μισθό που είναι κάτω των 1100 €. Αυτή η πρόταση μπορεί να γίνει στόχος πάλης από το εργατικό κίνημα.

3. Εργασιακά

Υπάρχει απ’ ότι φαίνεται συμφωνία από όλους στα βασικά ζητήματα: 35ωρο – 7ωρο – πενθήμερο. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων. Μονιμότητα στην απασχόληση (μετά από δοκιμαστική περίοδο 1-2 μηνών) με συμβάσεις αορίστου χρόνου παντού. Κατάργηση όλων των επισφαλών μορφών απασχόλησης. Κατάργηση κάθε μορφής προσωρινών συμβάσεων στο δημόσιο τομέα. Κατάργηση της ελαστικοποίησης της εργασίας και των ιδιωτικών γραφείων «ευρέσεως εργασίας» / ενοικίασης εργαζομένων.

4. Ανεργία

Υπάρχει συμφωνία σε ό,τι αφορά τα γενικά σημεία πάνω σ’ αυτό. Και για επέκταση του ανεργιακού επιδόματος και για έλεγχο του διευθυντικού δικαιώματος στις απολύσεις.

Επιπρόσθετα εμείς προτείνουμε:

– Το ανεργιακό επίδομα, στο ύψος του 80% του μισθού, να διαρκεί για όλο το χρονικό διάστημα της ανεργίας.

– Όταν κάποια επιχείρηση θέλει να προχωρήσει σε απολύσεις να υποχρεούται σε άνοιγμα των βιβλίων της και διαχειριστικό έλεγχο, με συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτόν.

– Σε ό,τι αφορά την επανεκπαίδευση των ανέργων η ευθύνη ανήκει στο κράτος και παρέχεται χωρίς δαπάνες από τη μεριά των ανέργων.

5. Κοινωνικές δαπάνες – Υγεία, Παιδεία

Συμφωνούμε με την ανάγκη προσδιορισμού των δαπανών για Υγεία και Παιδεία, στο 5% του Α.Ε.Π.

Επίσης μιλώντας για προσλήψεις, πρέπει να γίνουμε συγκεκριμένοι υιοθετώντας τα αιτήματα των συνδικάτων (πχ η ΠΟΕΔΗΝ ζητά 25.000 προσλήψεις για να καλυφθούν τα κενά στην Υγεία).

Να διευκρινιστεί ότι στόχος είναι η παροχή ποιοτικών υπηρεσιών υγείας και παιδείας με συγκεκριμένη επιδίωξη να αποδυναμωθεί ο ιδιωτικός τομέας και σταδιακά να εξαλειφθεί. Ριζική δηλαδή ανατροπή των μέχρι σήμερα πολιτικών που στοχεύουν στην υπόσκαψη του δημόσιου τομέα για να ενισχύσουν τον κερδοσκοπικό ιδιωτικό τομέα.

Στο χώρο της παιδείας να εξηγήσουμε πως παλεύουμε για το χτίσιμο του Πανεκπαιδευτικού Μετώπου σαν μέσο για τη νικηφόρα έκβαση των αγώνων του κινήματος.

6. Ασφαλιστικό

Στο ασφαλιστικό υπάρχει γενική συμφωνία στην κατάργηση όλων των αντί ασφαλιστικών νόμων.

Ενισχύουμε τις προτάσεις για

– για ανώτατο όριο συνταξιοδότησης στα 60 με ανώτατο όριο χρόνων απασχόλησης τα 35.

– επιστροφή όλων των κλεμμένων τα οποία ξεπερνούν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ζητούμε να συμπληρωθεί το αίτημα του ελέγχου της εισφοροδιαφυγής και της τιμωρίας όσων εισφοροδιαφεύγουν. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από επιτροπές των εργαζομένων στους διάφορους χώρους εργασίας.

7. Εξοπλισμοί – ΝΑΤΟ

Και εδώ φαίνεται να επαρκεί επαρκής συμφωνία -αποχώρηση από το ΝΑΤΟ μείωση των εξοπλισμών, διάθεση των κονδυλίων για παιδεία, υγεία και κοινωνικές παροχές.

8. Ε.Ε.

Υπάρχει συμφωνία ότι η θέση μας πρέπει να είναι κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Όμως πρέπει αυτή να συνοδευτεί από την θέση για κατάργηση όλων των μέχρι σήμερα αντιδραστικών συνθηκών που αφορούν την Ε.Ε. Αυτό αφορά και τη συνθήκη της Λισσαβόνας, όπως αναφέρεται, αλλά αφορά και την συνθήκη του Μάαστριχτ.

Εδώ η θέση για «ριζική αναθεώρηση» δεν επαρκεί ιδιαίτερα καθώς πάνω σε αυτό το σημείο δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δέχονται την δικαιολογημένη επίθεση από το Κ.Κ.Ε. και άλλα κομμάτια της αριστεράς. Προτείνουμε λοιπόν,

– Κατάργηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας,

– Κατάργηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

9. Στα ζητήματα της προστασίας του περιβάλλοντος νομίζουμε πως υπάρχει γενικά συμφωνία. Το περιβάλλον πρέπει να τεθεί πάνω από κάθε «επενδυτικό» πρόγραμμα και «αναπτυξιακό» έργο είτε του δημοσίου είτε του ιδιωτικού τομέα.

10. Δικαιώματα

Στο θέμα των δικαιωμάτων των μεταναστών και προσφύγων, των γυναικών, των σεξουαλικών προτιμήσεων, το χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, της κατάργησης του τρομονόμου, νομίζουμε πως οι διαφορές είναι μικρές. Στην γενική συμφωνία εμείς θέλουμε να συμπληρώσουμε δύο σημεία:

– Πρώτον, τη δήμευση (ή κρατικοποίηση) όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας.

– Στο θέμα των μεταναστών η θέση πρέπει να είναι νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες εργαζόμενους. Υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά μεταναστών (β’ γενιά). Στο θέμα του πολιτικού ασύλου, αυτό πρέπει να παραχωρείται σε όσους πρόσφυγες προέρχονται από χώρες όπου υπάρχουν πόλεμοι, δικτατορίες, ή φυλετικές συγκρούσεις. Αυτό απαιτεί ολοκληρωτική αλλαγή της υπάρχουσας εγκληματικής αντίληψης η οποία οδηγεί στην παραχώρηση ασύλων στο ύψος του 0,1%, με την ευθύνη της απόδειξης του αντίθετου να βαρύνει τις αρχές.

Στ. Φορολόγηση του πλούτου.

Αυτό είναι πάρα πολύ βασικό σημείο, και σ’ ότι αφορά την ριζοσπαστικότητα του προγράμματος – και συνεπώς του προφίλ – του ΣΥΡΙΖΑ έχει σχεδόν αντίστοιχη σημασία/βαρύτητα με το σημείο που αφορά τις κρατικοποιήσεις. Το αφήνουμε τελευταίο ακριβώς για να του δώσουμε το απαιτούμενο βάρος.

Υπάρχει συμφωνία για την προοδευτική φορολογία, τη μετακύλιση του βάρους από τους έμμεσους στους άμεσους φόρους την αλλαγή των φορολογικών κλιμακίων κλπ. Χρειάζεται όμως κατά τη γνώμη μας να προσδιορίσουμε την φορολογία του πλούτου.

Έχουν κατατεθεί προτάσεις για 40% στα κέρδη και μέχρι 50% στα εισοδήματα. Θα προτιμούσαμε μια εξήγηση η οποία να λέει, για παράδειγμα ότι ο Σημίτης πήρε τη φορολογία επί των κερδών από το 45% στο 35% και ο Καραμανλής από το 35% στο 25% με δηλωμένο στόχο το 20%. Και με βάση αυτά το αίτημα μας να διαμορφωθεί στο

– Επαναφορά της φορολογίας των κερδών και των ψηλών εισοδημάτων όπως ήταν περίπου προ δεκαετίας (ο ακριβής χρόνος μπορεί να ελεγχθεί) στο 45% επί των κερδών.

Όμως δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να αποδεχτούμε την πρόταση για 40% – είναι απόλυτα επαρκής για τις σημερινές ανάγκες.

____________________________

Το κείμενο του σ. Δήμου Τσακνιά

Σχέδιο μη δημοσιεύσιμο

Το παρακάτω σχέδιο έχει συμπληρωθεί
μετά τη συζήτηση στη σχετική επιτροπή.
8.10.2008
Δ. Τσ.

Για μια νέα πολιτική ζωή με αξιοπρέπεια και ελπίδα

ανατρέπουμε το νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό υπερασπιζόμαστε των λαϊκά συμφέροντα

Η ασύλληπτων διαστάσεων και απροσδιόριστη σε διάρκεια και συνέπειες κρίση, που ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ και επεκτείνεται σ΄ όλο τον κόσμο και στην πραγματική οικονομία, διαμορφώνει ένα νέο ζοφερό παγκόσμιο τοπίο. Ο νεοφιλελευθερισμός, που κυριαρχεί τα τελευταία 30 χρόνια, αποδείχτηκε όχι μόνο κοινωνικά καταστροφικός αλλά και εντελώς ανίκανος – και μάλιστα στο πιο «δυνατό» του σημείο: Το πλήρως απελευθερωμένο από οποιονδήποτε κρατικό ή διακρατικό έλεγχο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι μέρες που έρχονται για τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία θα είναι δύσκολες και σκληρές. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, που έτσι κι΄ αλλιώς είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό σύστημα, γίνονται πολύ πιο έντονα κυρίαρχο συστατικό της καθημερινής μας ζωής.

Στη χώρα μας εξ αιτίας της σκληρής νεοφιλελεύθερης αντιλαϊκής πολιτικής, που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Ν.Δ., και των συνεπειών των μακρόχρονων νεοφιλελεύθερων πολιτικών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα της Σημιτικής περιόδου, η κατάσταση για τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχει φτάσει σε οριακό σημείο, ενώ για το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας προοιωνίζεται μια μίζερη ζωή.

Όμως τίποτα δεν είναι μοιραίο. Αρκεί οι λαϊκές δυνάμεις και οι νέοι άνθρωποι, οι πιο ζωντανές και δημιουργικές δυνάμεις της πατρίδας μας, να αφυπνιστούν, να ενεργοποιηθούν και να πάρουν την υπόθεση της ζωής τους και το μέλλον της χώρας μας στα χέρια τους. Δεν έχουν τίποτα να ελπίζουν απ΄ τις πολιτικές δυνάμεις του δικομματισμού. Είναι αυτές οι δυνάμεις που οδήγησαν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση που δεν πάει άλλο. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. όχι μόνο δεν μπορεί να εισφέρει σε θετική διέξοδο για το λαό αλλά αντίθετα κάθε μέρα που περνά δυναμώνει την βίαιη επίθεσή της κατά του λαϊκού εισοδήματος, του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, της λειτουργίας της δημοκρατίας και των θεσμών. Το ΠΑΣΟΚ, που προβάλει ως αντιδεξιά δύναμη, είναι δέσμιο στις νεοφιλελεύθερες ιδέες και πολιτικές και γι΄ αυτό ανίκανο να πάρει σωστές φιλολαϊκές θέσεις σε στοιχειώδη ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής, όπως η τύχη της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, η ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης, η επέκταση της νατοϊκής βάσης της Σούδας και άλλα πολλά.

Σ΄ αυτές τις συνθήκες οι ευθύνες της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αναδειχθεί στη βασική αντιπολιτευτική δύναμη, είναι ιστορικές. Η Αριστερά, η ριζοσπαστική Αριστερά είναι το κίνημα της αντίστασης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, το κίνημα για μια άλλη κοινωνική και οικονομική πολιτική, για μια κοινωνία που ο καθένας απαλλαγμένος από κοινωνική εξαθλίωση θα μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια και με ελπίδα για το μέλλον του και για το μέλλον των παιδιών του. Η χρεοκοπία των μύθων της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, των φαντασιώσεων για το «αόρατο χέρι» της αγοράς, της κατάργησης του κοινωνικού κράτος, της διαγραφής της ελπίδας, χρέος της Αριστεράς είναι να δώσει ξανά την ελπίδα στην εργατική τάξη, τους νέους, τις γυναίκες, τους μετανάστες, τους φτωχούς. Να προβάλει την προοπτική του σοσιαλισμού, στην πατρίδα μας, την Ευρώπη και τον κόσμο όχι μόνο σαν ένα μακρινό όραμα αλλά ως ένα στόχο που πρέπει να παλεύουμε από τώρα. Και κυρίως να προβάλει ένα άμεσο πολιτικό σχέδιο μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, που να βγάζουν το λαό και τη χώρα από το τέλμα του δικομματισμού και τα αδιέξοδα για τις εργαζόμενες τάξεις του νεοφιλελευθερισμού. Ένα πολιτικό σχέδιο που να συνιστά μια συνεκτική πολιτική αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και παράλληλα ένα πρόγραμμα άμεσης ανακούφισης και βελτίωσης της ζωής του εργαζόμενου λαού, των ανέργων και των νέων.

Γι΄ αυτό σήμερα, στο πλαίσιο προγραμματικών επεξεργασιών που έχει ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, για τη διαμόρφωση μέσα από ανοιχτές, μαζικές, συμμετοχικές διαδικασίες ενός αγωνιστικού προγράμματος για τη λύση των προβλημάτων του λαού και τη συγκρότηση μιας νέας πλειοψηφίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, παρουσιάζει 15 άμεσους προγραμματικούς στόχους για μια νέα πολιτική σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, έξω από τα όρια του δικομματισμού. Οι προγραμματικοί αυτοί στόχοι, αποτελούν πρόταση προς τις εργαζόμενες δυνάμεις της κοινωνίας και θα οριστικοποιηθούν ως προς το περιεχόμενό τους μέσα από ένα μεγάλο και αγωνιστικό πολιτικό κοινωνικό διάλογο.

* * *

15 άμεσοι προγραμματικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖA

__________________

1. Εισόδημα για αξιοπρεπή ζωή

Ουσιαστικές αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων σε επίπεδα που να εξασφαλίζουν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες την αξιοπρεπή ζωή και διαβίωση των εργαζόμενων και των οικογενειών τους. Άμεση καταβολή διορθωτικών αυξήσεων 200 ευρώ μηνιαίως για το 2008 και 100 ευρώ επιπλέον για το 2009 για την αντιμετώπιση της ακρίβειας. Επίδομα ανεργίας στο 80% του μισθού και διπλασιασμός του χρόνου επιδότησης.

2. Ικανοποίηση των βασικών αναγκών για κοινωνικά αγαθά όπως η εκπαίδευση, η υγεία, οι μεταφορές, η θέρμανση κ.α.

Αύξηση των κοινωνικών δαπανών με προτεραιότητα στην εκπαίδευση και την υγεία. Προσλήψεις εργαζομένων στους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης, των συγκοινωνιών και της κοινωνικής πρόνοιας για την βελτίωση της παροχής δημόσιων και κοινωνικών αγαθών και τη μείωση της ανεργίας. Άμεση θέσπιση επιδόματος θέρμανσης, ύψους 600-800 ευρώ, ανάλογα με την περιοχή της χώρας για όσους αμείβονται με λιγότερα από 1.400 ευρώ. Δωρεάν φάρμακα σ΄ όλους τους συνταξιούχους με σύνταξη κάτω από 1.000 ευρώ το μήνα.

3. Τέλος στην πολιτική της απελευθέρωσης και της επέκτασης των αγορών σε βάρος της κοινωνίας και των δημόσιων μη αγοραίων αγαθών. Φρένο στην ακρίβεια.

Νέα παρεμβατική πολιτική που θέτει πλαίσια, όρους και ρυθμιστικούς μηχανισμούς για όλες τις αγορές. (Κατάργηση όλων των νόμων που επέβαλλαν την απελευθέρωση). Οι ποσοστιαίες αυξήσεις των τιμών των προϊόντων ευρείας κατανάλωσης, να μην υπερβαίνουν σε ετήσια βάση τα αντίστοιχα ποσοστά αύξησης των μισθών. Αυστηροί έλεγχοι και επιβολή διοικητικών μέτρων για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της κερδοσκοπίας. Κατάργηση του ΦΠΑ στα προϊόντα και τις υπηρεσίες πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Κατάργηση της πρόσθετης φορολογίας στα καύσιμα.

4. Δημόσιος και κρατικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος. Άμεσα μέτρα προστασίας των δανειοληπτών.

Επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των τραπεζικών δανείων. Διεύρυνση του χρονικού περιθωρίου, που οι δανειολήπτες μπαίνουν στο «κόκκινο» πολύ πέρα από τις τρεις δόσεις. Μείωση της ελάχιστης μηνιαίας καταβολής. Περιορισμός του ανατοκισμού (πανωτόκια) για όλους σε όριο όχι πάνω από το διπλάσιο του αρχικού κεφαλαίου.

5. Ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος.

Ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος με αλλαγή της σχέσης άμεσων-έμμεσων φόρων, ισχυρή φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών με συντελεστή 40% και κατάργηση των φοροαπαλλαγών. Πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση στο εισόδημα από ακίνητα off shore εταιρειών. Τιμαριθμοποίηση και διεύρυνση των φορολογικών κλιμακίων. Απαλλαγή όσων έχουν εισόδημα από μισθούς και συντάξεις μέχρι 15.000 ευρώ. Άμεση μείωση των στρατιωτικών δαπανών, που επιβάλλονται απ’ τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ.

6. Αναπτυξιακό πρότυπο όχι με βάση το κέρδος αλλά τις ανάγκες των ανθρώπων και με σεβασμό στη φύση και το περιβάλλον.

Στήριξη των παραγωγικών πρωτοβουλιών και των καινοτόμων δράσεων που δημιουργούν απασχόληση, προστιθέμενη αξία και ικανοποιούν κοινωνικές ανάγκες. Τέλος στην ελεύθερη κίνηση του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου με την ασύδοτη δράση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Όρια και κανόνες, στην είσοδο και την έξοδο του κερδοσκοπικού κεφαλαίου στις επιθετικές εξαγορές αλλά και στις εξαγορές γενικότερα όταν αφορούν και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Τέλος στην πολιτική της ασύδοτης και άναρχης νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης. Κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας και ριζική αναθεώρηση της συνθήκης του Μάαστριχτ.

7. Σταθερή απασχόληση και ασφάλεια στην εργασία.

Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και αντικατάστασή τους από σχέσεις πλήρους απασχόλησης. Αντικατάσταση των συμβάσεων έργου που υποκρύπτουν σχέση εξαρτημένης εργασίας, καθώς και των συμβάσεων έργου που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Κατάργηση των αντεργατικών οδηγιών της Ε.Ε. νομοθετικών ρυθμίσεων (οδηγία Μπολγκενστάιν, Flexicurity, διευθέτηση χρόνου απασχόλησης, ενοικίαση εργαζομένων, προγραμμάτων stage κ.λπ. ). Απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων και απολύσεων σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Καθιέρωση κανόνων εργατικού δικαίου και θεσμών για την προστασία των εργαζομένων, της απασχόλησης και του εργατικού μισθού. Ανάκτηση του δικαιώματος των ελεύθερων συλλογικών συμβάσεων εργασίας και επέκτασή τους στους ομίλους επιχειρήσεων και της άσκησης του δικαιώματος της απεργίας.

8. Δημόσιο και καθολικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.

Υπεράσπιση και ενίσχυση του δημόσιου, κοινωνικού, καθολικού, αναδιανεμητικού και αλληλέγγυου χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, χωρίς διακρίσεις πριν απ΄ όλα σε βάρος των νέων. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα, Ρέππα και Πετραλιά. Τερματισμός της λεηλασίας των ασφαλιστικών πόρων από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τις πολυεθνικές ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Απόρριψη του τριφασικού ασφαλιστικό σύστημα των 3 πυλώνων, που προωθεί την ιδιωτική ασφάλιση και εκμηδενίζει τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης.

9. Τέλος στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.

Επαναφορά στο δημόσιο των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και εξασφάλιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα τους. Εφαρμογή μιας πολιτικής ανασυγκρότησης, στήριξης και όπου χρειάζεται αναδιάρθρωσης του δημόσιου χώρου και των δημόσιων οικονομικών δραστηριοτήτων και επιχειρήσεων με στόχο τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής αποτελεσματικότητας.

10. Χωρισμός της Εκκλησίας απ΄ το Κράτος.

Κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία. Καθιέρωση ως υποχρεωτικού του πολιτικού γάμου και της ονοματοδοσίας. Η μεγάλη εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία να περάσει στον έλεγχο του κράτους και διάθεσή της σε ακτήμονες και κοινωφελείς σκοπούς.

11. Προστασία του περιβάλλοντος, του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου.

Ολοκληρωμένες πολιτικές προστασίας του περιβάλλοντος, του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της πατρίδας μας. Ανάκτηση του δημόσιου χώρου και των εκτός συναλλαγής δημόσιων αγαθών. Δημιουργία προϋποθέσεων για βελτίωση της ποιότητας ζωής. Κατάργηση των δασοκτόνων νόμων. Κατάρτιση Δασολογίου. Απαγόρευση της εκτός σχεδίου δόμησης. Απαγόρευση της πυρηνικής ενέργειας και όλων των μορφών και τεχνολογιών παραγωγής ενέργειας που επιβαρύνουν δυσανάλογα το φυσικό περιβάλλον.

12. Δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους, του δικαίου και των θεσμών.

Ριζική δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους, του δικαίου και αποφασιστική ενίσχυση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, των δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών, των συλλογικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Καθιέρωση ως πάγιου εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής. Κατάργηση των νόμων και των διοικητικών μέτρων και πρακτικών της διοίκησης που περιορίζουν την άσκηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, καθιερώνουν διακρίσεις, επιβάλουν αποκλεισμούς, (όπως αντιτρομοκρατικός νόμος, κάμερες κλπ.).

13. Πολιτική ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.

Κανένας έλληνας φαντάρος εκτός Ελλάδας. Αποχώρηση απ΄το ΝΑΤΟ και κατάργηση των βάσεων. Επίλυση των προβλημάτων με γειτονικές χώρες και του Κυπριακού με εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ.

14. Για μια πλήρη, αποτελεσματική, σύγχρονη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση.

Ενίσχυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης σ΄όλες τις βαθμίδες της αρχίζοντας από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία. Ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κατάργηση όλων των ΚΕΣ που δίνουν τίτλους ξένων Πανεπιστημίων. Προσαρμογή των εκπαιδευτικών προγραμμάτων της μέσης, ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης στη βάση των αναγκών της κοινωνίας. Η ιδιωτική εκπαίδευση και η παραπαιδεία αποτελούν παθογένεια του εκπαιδευτικού συστήματος και πρέπει να καταργηθούν.

15. Πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες, που εργάζονται και διαμένουν στη χώρα μας.

Αυτόματη απόδοση ιθαγένειας σε όσους γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Απόδοση πολιτικού ασύλου στους πρόσφυγες που έχουν τις προϋποθέσεις και το διεκδικούν.