Δημοσιεύουμε μετάφραση της συνέντευξης που έδωσε στο Internationalist Standpoint ο Λίαμ ντε Μπουτλίαρ (Liam de Buitléar), μέλος του κόμματος «Οι Άνθρωποι Πάνω από τα Κέρδη» (People Before Profit), το μεγαλύτερο οικοσοσιαλιστικό πολιτικό κόμμα της Ιρλανδίας, καθώς και μέλος της Ένωσης Ενοικιαστών CATU.
- Η Ακροδεξιά στην Ιρλανδία, αν και ήταν αρκετά αδύναμη ιστορικά, κατάφερε πρόσφατα να εμφανιστεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μπορείς να μας δώσεις μερικές βασικές πληροφορίες για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα;
Έχουμε μια πολύ πλούσια αντιφασιστική παράδοση στην Ιρλανδία. Ο μαχητικός αντιφασισμός από σοσιαλιστικές και δημοκρατικές οργανώσεις βοήθησε στο παρελθόν να αναχαιτιστεί η ανάπτυξη της Ακροδεξιάς στην Ιρλανδία. Ο προ-προπάππους μου ήταν μέλος μιας τοπικής δημοκρατικής ομάδας που δρούσε ενάντια στις συγκεντρώσεις των «Μπλε Πουκαμίσων» (στμ: εθνικιστική παραστρατιωτική οργάνωση) με σφυριά και καδρόνια τη δεκαετία του 1930. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου αυτού του είδους η δράση έχει ελαττωθεί εξαιτίας πολλών παραγόντων: είχαμε μια Ακροδεξιά που ήταν σε μεγάλο βαθμό αδρανής στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην Ιρλανδία, τα μέλη αυτών των προαναφερθέντων «δημοκρατικών ομάδων» άρχισαν να μεγαλώνουν, ή κατέληξαν να σε κάμματα όπως το Σιν Φέιν (Sinn Féin) που συνεχίζουν να κινούνται προς το κέντρο και εγκαταλείπουν σιγά σιγά τα πιο μαχητικά στοιχεία τους. Υπάρχουν και οργανώσεις, όπως το IRSP (Ιρλανδικό Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα), οι οποίες κρατούν μια ακόμα πιο απαράδεκτη στάση, καθώς φαίνεται να επιτρέπουν όλο και περισσότερο στην Ακροδεξιά να αναπτυχθεί σε περιοχές όπως το Ίστγουολ (Eastwall) του Δουβλίνου, όπου μάλιστα μίλησαν σε μια από τις συγκεντρώσεις κατά των προσφύγων που διοργάνωσε η Ακροδεξιά.
Η πρόσφατη ανάπτυξη της Ακροδεξιάς στην Ιρλανδία βρήκε πάτημα σε μεγάλο βαθμό στις πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης, στην κακή διαχείριση της πανδημίας COVID-19 και στις επανειλημμένες αποτυχίες της να αντιμετωπίσει ζητήματα σχετικά με το κόστος ζωής και τη στέγαση. Η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση ήταν κραυγαλέα ως προς την εξυπηρέτηση διαφόρων τομέων της οικονομίας, επιβάλλοντας και αίροντας τα περιοριστικά μέτρα με τρόπο που έδειξε ότι η κυβέρνηση ενδιαφερόταν περισσότερο για την προστασία των συμφερόντων της άρχουσας τάξης σε αντίθεση με τις ανάγκες των εργαζομένων.
Δυστυχώς, η Ακροδεξιά μπόρεσε να επωφεληθεί από αυτό με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που επέκριναν τα λοκντάουν για λαϊκιστικούς λόγους, οργάνωσαν επίσης διαδηλώσεις, κάτι που η Αριστερά δεν μπόρεσε και δεν θέλησε να κάνει. Η κυβέρνηση πήρε επίσης την απόφαση να περιορίσει ορισμένες δραστηριότητες, όπως το να επιτρέπεται η παρακολούθηση συναυλιών ή η λειτουργία μπαρ/εστιατορίων, μόνο σε άτομα που είχαν πιστοποιητικό εμβολιασμού, γεγονός που οδήγησε την Ακροδεξιά σε κινητοποιήσεις ενάντια στο λεγόμενο «απαρτχάιντ των εμβολίων».
Οι ακροδεξιοί κατάφεραν επίσης να ξεσηκωθούν κατά της άφιξης ανθρώπων από την Ουκρανία που αναζητούσαν καταφύγιο μετά το ξέσπασμα του πολέμου στις αρχές του 2022. Παραπληροφορούσαν τον κόσμο υποστηρίζοντας ότι οι πρόσφυγες είχαν προτεραιότητα στις λίστες κοινωνικής στέγασης πάνω από τους «λευκούς Ιρλανδούς», αποδίδοντάς τους την ευθύνη για τις αποτυχίες της ιρλανδικής κυβέρνησης. Επίσης, χρησιμοποίησαν χυδαία τη δολοφονία της Άσλινγκ Μέρφι (Ashling Murphy), μιας νεαρής Ιρλανδής δασκάλας που σκοτώθηκε ενώ γύριζε σπίτι της από τη δουλειά, ισχυριζόμενοι (ψευδώς) ότι τη σκότωσε ένας σκουρόχρωμος πρόσφυγας και όχι ένας λευκός Ευρωπαίος.
Τα πράγματα έφθασαν στο απροχώρητο τον Νοέμβριο του 2022, όταν ξεκίνησαν διαδηλώσεις έξω από ένα κέντρο παροχής υπηρεσιών σε πρόσφυγες στο Ίστγουολ. Σε συνέχεια αυτού άρχισαν να εμφανίζονται πολυάριθμες διαδηλώσεις και σε άλλα προάστια του Δουβλίνου, όπως το Μπάλιμουν (Ballymun), το Ντρίμναχ (Drimnagh) και το Φίνγκλας (Finglas). Από εκείνη τη στιγμή και μετά η Ακροδεξιά στην Ιρλανδία μπόρεσε να αναπτυχθεί στο σημερινό της μέγεθος.
Σήμερα η Ακροδεξιά στην Ιρλανδία χωρίζεται σε πολλές διαφορετικές ομάδες και σε τουλάχιστον τρία επίσημα πολιτικά κόμματα. Αυτά είναι:
- Το Εθνικό Κόμμα, μια πιο παραδοσιακή φασιστική οργάνωση που προέκυψε από την «Άμυνα Νεολαίας» (Youth Defence), μια ομάδα κατά των αμβλώσεων με δεσμούς με νεοναζιστικές ομάδες στην Ευρώπη,
- Το Ιρλανδικό Κόμμα Ελευθερίας, μια ομάδα υποστηρικτών θεωριών συνομωσίας κατά του εμβολιασμού που ξεκίνησε μέσω facebook, η οποία ιδρύθηκε από τον Χέρμαν Κέλι (Hermann Kelly), πρώην υπεύθυνο Τύπου του Νάιτζελ Φάρατζ (Nigel Farage) από το ακροδεξιό Βρετανικό UKIP
- Πρώτα η Ιρλανδία, ένα κόμμα με επικεφαλής τον Ντέρεκ Μπλίγκε (Derek Blighe), τα μέλη του οποίου αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από ακροδεξιούς ινφλουένσερς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και πολλά από τα ιδρυτικά του μέλη είναι πρώην μέλη του Εθνικού Κόμματος.
- Μετά τις αντιπροσφυγικές διαδηλώσεις, φαίνεται ότι οι ακροδεξιοί στρέφονται τώρα σε πιο «κοινωνικά» θέματα για να διαδώσουν την προπαγάνδα τους. Μπορείς να μας πεις περισσότερα για την εκστρατεία τους κατά των βιβλίων και των βιβλιοθηκών;
Το αρχικό κύμα της δράσης της Ακροδεξιάς, το οποίο επικεντρώθηκε στους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο, συνάντησε την έντονη αντίδραση της Αριστεράς. Η οργάνωση «Οι Άνθρωποι Πάνω από τα Κέρδη» έπαιξε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην οργάνωση και προώθηση της συγκέντρωσης «Ιρλανδία για όλους» στο Δουβλίνο τον περασμένο Φεβρουάριο, η οποία αριθμούσε 30.000 άτομα. Αυτή η συγκέντρωση ήταν η απόδειξη ότι το ευρύ κοινό δεν υποστήριζε τη ρατσιστική ρητορική. Στον απόηχο αυτού του γεγονότος οι ακροδεξιοί άρχισαν να στρέφονται προς μια ρητορική κατά των ΛΟΑΤ και της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.
Αυτή η προσέγγιση φαίνεται επίσης να είναι μια προσπάθεια να προσεταιριστούν τους υποστηρικτές ενός σοσιαλδημοκρατικού, καθολικού συντηρητικού κόμματος, του Αοντού (Aontú), που αποσπάστηκε από το Σιν Φέιν και διαθέτει δημοτικούς συμβούλους, έναν βουλευτή και υποστήριξη από διάφορα στρώματα. Τον Ιούλιο, πραγματοποιήθηκε μια συνάντηση με προσκεκλημένους εκπροσώπους από δεξιά κόμματα της αντιπολίτευσης, ομάδες κατά των αμβλώσεων και φιλοεκκλησιαστικά ιδρύματα για να συζητήσουν την αντίθεση στη σεξουαλική αγωγή, και συγκεκριμένα να μιλήσουν ενάντια σε ένα νέο προτεινόμενο πρόγραμμα σπουδών στα σχολεία που θα εκσυγχρόνιζε το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής. Παρά το γεγονός ότι η συνάντηση αυτή δεν ήταν δημόσια ανακοινωμένη, κατάφερε να γεμίσει το Εθνικό Στάδιο Πυγμαχίας, το οποίο έχει χωρητικότητα 2.000 ατόμων.
Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά των προσφύγων, η κυβέρνηση υπέκυψε στις πιέσεις της Ακροδεξιάς και πήρε την απόφαση να σταματήσει να προσφέρει στέγαση σε αιτούντες άσυλο που δεν έχουν παιδιά, προσφέροντάς τους αντ’ αυτού μια πενιχρή επιδότηση για τρόφιμα (voucher) και αφήνοντάς τους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους στους δρόμους. Αυτή η απόφαση, καθώς και η αλλαγή ταχύτητας του κόμματος Αοντού προς μια ρητορική πιο απροκάλυπτα ενάντια στη σεξουαλική αγωγή, αποτελούν απόδειξη ότι το κατεστημένο και τα πιο «παραδοσιακά» συντηρητικά κόμματα ωθούνται περισσότερο προς τα δεξιά από τη φασιστική φρασεολογία.
Οι επιθέσεις σε βιβλιοθήκες έχουν γίνει συχνές τους τελευταίους μήνες. Η πρώτη μεγάλη που μπορώ να θυμηθώ ήταν στο Σουόρντς (Swords) του Δουβλίνου, όπου η αστυνομία συνόδευσε ακτιβιστές που συνδέονται με το κόμμα «Πρώτα η Ιρλανδία» στην τοπική βιβλιοθήκη όπου κατέστρεψαν αντίγραφα βιβλίων όπως το «Αυτό το βιβλίο είναι γκέι» (This Book Is Gay) της Τζούνο Ντόσον (Juno Dawson) και άλλα βιβλία γραμμένα από ΛΟΑΤΚΙ συγγραφείς. Η «Fórsa», το συνδικάτο που εκπροσωπεί τους βιβλιοθηκονόμους στην Ιρλανδία, κάλεσε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στην πόλη Κορκ, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 500 άτομα, ενώ σε μια απόπειρα αντισυγκέντρωσης από την Ακροδεξιά, συμμετείχαν μόνο 20 άτομα. Μετά από αυτό, έγινε απόπειρα επίθεσης στη βιβλιοθήκη του Κορκ. 150 ακροδεξιοί διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από τη βιβλιοθήκη, η οποία αναγκάστηκε να κλείσει για όλη την ημέρα, με αποτέλεσμα μια αντιδιαδήλωση παρόμοιου μεγέθους να αναγκαστεί να απομακρυνθεί πάνω από 100 μέτρα από τη βιβλιοθήκη από την αστυνομία που επέτρεψε στους φασίστες να παρενοχλούν τους περαστικούς.
- Τι συνέβη στο Λίμερικ στις 3 Αυγούστου; Τι προσπάθησαν να κάνουν οι ακροδεξιοί και ποια ήταν η απάντηση του αντιφασιστικού κινήματος;
Στα τέλη Ιουλίου, ηγετικά στελέχη του πολιτικού κόμματος «Πρώτα η Ιρλανδία», ξεκίνησαν αυτό που ονόμασαν «Το Κυρίαρχο Ταξίδι» (The Sovereign Voyage). Ένα ταξίδι με βάρκα στον ποταμό Σάνον, διάρκειας πολλών εβδομάδων. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού αποβιβάστηκαν σε πολλές πόλεις και κωμοπόλεις στα μεσοδυτικά της Ιρλανδίας και άρχισαν να παρενοχλούν βιβλιοθηκάριους και περαστικούς. Πρώτος σταθμός τους ήταν η πόλη Λίμερικ, όπου συνάντησαν την αντίσταση που οργανώθηκε σε μεγάλο βαθμό από το Αντιρατσιστικό Δίκτυο του Λίμερικ (LARN), μια ενιαιομετωπική κίνηση που αποτελείται από μέλη του «οι Άνθρωποι Πάνω από τα Κέρδη», του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Σιν Φέιν, των Σοσιαλδημοκρατών και διάφορους άλλους αριστερούς ακτιβιστές σε όλη την πόλη.
Πριν από αυτή τη δράση στους δρόμους, οι ακτιβιστές του LARN απευθύνθηκαν στο προσωπικό της βιβλιοθήκης και σε διάφορα βιβλιοπωλεία σε όλη την πόλη του Λίμερικ για να τους προειδοποιήσουν για τις διαδηλώσεις. Οι προειδοποιήσεις αυτές είχαν θετική αποδοχή και ορισμένα από τα βιβλιοπωλεία προσέλαβαν ασφάλεια για την ημέρα και οργανώθηκε περιφρούρηση έξω από τη βιβλιοθήκη και στους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης.
Όταν οι ακροδεξιοί έφτασαν στο κέντρο της πόλης, υπήρξε πολύς κόσμος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα για αντι – συγκέντρωση και οι διαδηλωτές τους ανάγκασαν να τα μαζέψουν και να φύγουν μέσα σε μισή ώρα. Στη συνέχεια κινήθηκαν προς τη βιβλιοθήκη, όπου και πάλι διαδηλωτές τους ακολούθησαν και τους απαγόρευσαν την πρόσβαση, στάθηκαν απέναντι από την είσοδο της βιβλιοθήκης με τα χέρια τους ενωμένα, μπλοκάροντας τις πόρτες. Η αντιφασιστική διαμαρτυρία έτυχε ευρείας υποστήριξης από τους περαστικούς, οι οποίοι αφιέρωσαν λίγο από τον χρόνο τους για να κοροϊδέψουν τους «κυρίαρχους ταξιδιώτες».
Αυτοί, αφού δεν κατάφεραν να μπουν στη βιβλιοθήκη, πήγαν σε μια παμπ, όπου το προσωπικό αρνήθηκε να τους εξυπηρετήσει, καθώς τους αναγνώρισε. Μετά από αρκετές αντιπαραθέσεις με τους διαδηλωτές έφυγαν από την πόλη, ξεχνώντας κατά λάθος δύο μέλη του πληρώματος του σκάφους τους καθώς έφευγαν κουβαλώντας μαζί τους μια ταπεινωτική ήττα.
- Τι πρέπει να γίνει την επόμενη περίοδο για την αντιμετώπιση των Ακροδεξιών επιθέσεων;
Νομίζω ότι είναι σημαντικό για εμάς ως σοσιαλιστές ακτιβιστές να αναγνωρίσουμε ότι η σοσιαλιστική Αριστερά και η Ακροδεξιά αγωνίζονται για αρκετά «κοινά» ζητήματα, όπως η στεγαστική κρίση, η κρίση του κόστους ζωής, κ.λπ. Αυτές είναι κρίσεις που προκαλούνται από αποτυχίες της κυβέρνησης και του καπιταλιστικού συστήματος γενικότερα. Στοχοποιούν τα πιο χτυπημένα εργατικά στρώματα με δηλητηριώδη ρητορική σε μια προσπάθεια να τους κάνουν να στραφούν εναντίον της υπόλοιπης εργατικής τάξης. Λένε στους ανθρώπους να ρίξουν το φταίξιμο στους Σύριους, Νιγηριανούς ή Ουκρανούς γείτονές τους για τις συνθήκες που προκαλούνται από την άρχουσα τάξη. Οι άνθρωποι είναι δικαίως θυμωμένοι με το κράτος για τις αποτυχίες του να αντιμετωπίσει τις ανάγκες τους, και η Αριστερά πρέπει να αξιοποιήσει αυτόν τον θυμό και να τον αξιοποιήσει σε κάτι θετικό.
Ο Τρότσκι είπε: «Ο φασισμός έρχεται μόνο όταν η εργατική τάξη δείχνει πλήρη ανικανότητα να πάρει στα χέρια της τη μοίρα της κοινωνίας». Η σοσιαλιστική Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να μην παρέχει μια πραγματική εναλλακτική λύση σε αυτούς τους ανθρώπους της εργατικής τάξης που έχουν χάσει τα δικαιώματά τους. Πρέπει να χτίσουμε ένα μαζικό κίνημα εργαζομένων που θα αμφισβητήσει την κρίση του κόστους ζωής που προκαλείται από τις εταιρείες ενέργειας και τα σούπερ μάρκετ που αυξάνουν διαρκώς τις τιμές. Ένα μαζικό κίνημα που θα είναι έτοιμο να αμφισβητήσει τη στεγαστική κρίση που προκαλούν οι κερδοσκόποι και οι ιδιοκτήτες ακινήτων. Ένα μαζικό κίνημα που θα είναι έτοιμο να υπερασπιστεί τις βιβλιοθήκες μας. Ένα μαζικό κίνημα που θα είναι έτοιμο να υπερασπιστεί τα αδέλφια μας στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Ένα μαζικό κίνημα που θα είναι έτοιμο να τα βάλει με τις δυνάμεις του φασισμού όταν αυτός σηκώσει το άσχημο κεφάλι του. Ένα μαζικό κίνημα που θα είναι έτοιμο να γίνει ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα.
