Του Νίκου Μαλίνογλου – μέλος ΔΣ σωματείου εργαζομένων Σισμανόγλειου
Την τετάρτη 15/11 η ΑΔΕΔΥ κάλεσε τις ομοσπονδίες που την αποτελούν και τα πρωτοβάθμια σωματεία του δημοσίου σε συνάντηση με στόχο να εκτιμηθεί η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος στο δημόσιο τομέα και να συζητηθούν τα επόμενα βήματα.
Μικρή συμμετοχή
Η συμμετοχή στη συνάντηση ήταν πολύ μικρή αφού μεγάλες ομοσπονδίες του κλάδου όπως η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ που έδωσαν τη μάχη το προηγούμενο διάστημα ήταν ουσιαστικά απούσες ενώ τα πρωτοβάθμια σωματεία ελάχιστα εκπροσωπήθηκαν. Ούτε και από τον χώρο της Υγείας δεν υπήρχε συμμετοχή πέρα από ελάχιστους συνδικαλιστές.
Αυτό ήταν απόρροια της πολύ κακής προετοιμασίας της συνάντησης από τη μια, του μουδιάσματος που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα εξ αιτίας της υποχώρησης των εκπαιδευτικών από την άλλη, αλλά και βέβαια λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στις συνδικαλιστικές ηγεσίες γενικά.
Ο μόνος κλάδος του δημοσίου που είχε σημαντική παρουσία (τόσο σε επίπεδο ομοσπονδίας όσο και σε επίπεδο σωματείων) ήταν οι ΟΤΑ μια και το θέμα των συμβασιούχων τους αφορά άμεσα.
Παπασπύρου χωρίς προτάσεις
Στην εισήγηση του ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Παπασπύρος, περιορίστηκε στο να αναφερθεί γενικά στην κυβερνητική επίθεση και ειδικότερα στον προϋπολογισμό του 2007, ενώ στο ζήτημα των επόμενων κινητοποιήσεων πρότεινε εκτός από την προγραμματισμένη 4ωρη στάση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για τις 16/11 για το θέμα των συμβασιούχων και μία 24ωρη γενική απεργία στις 13 Δεκέμβρη για τον προϋπολογισμό (αναφερόμενος στην συνέχεια στο οργανωτικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ τον Μάριο του 2007). Πέραν αυτών ουδέν!!!
Η εισήγηση του προέδρου αλλά και διάφορα που ακούστηκαν από πρωτοκλασάτα στελέχη κυρίως της ΠΑΣΚΕ είναι ενδεικτικά για τις διαθέσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Το γεγονός ότι η ΑΔΕΔΥ αρκέστηκε στην πρόταση για την εθιμοτυπική πλέον απεργία για τον προϋπολογισμό αλλά και το ότι δεν υπήρξε κανενός είδους απολογισμός και αυτοκριτική για τη στάση της κατά τη διάρκεια της απεργίας της ΔΟΕ δείχνει ξεκάθαρα ότι η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, όπως άλλωστε και αυτή της ΓΣΕΕ, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να δώσουν σοβαρή μάχη ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.
Όταν οι δάσκαλοι απεργούσαν για 6 βδομάδες η ΑΔΕΔΥ επί της ουσίας δεν έκανε τίποτα αφού ακόμα και οι απεργίες που κάλεσε ήταν απροετοίμαστες και πρόχειρες με αποτέλεσμα να μην έχουν συμμετοχή.
Από την άλλη το γεγονός ότι τόσο η ΑΔΕΔΥ όσο και οι ομοσπονδίες δεν έχουν κανένα συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης που να δίνει προοπτική στους εργαζόμενους στην προοπτική των επόμενων μερικών μηνών και να απειλεί επί της ουσίας την κυβέρνηση υπονομεύει ουσιαστικά ακόμα και την επιτυχία της απεργίας στις 13/12.
Οι εργαζόμενοι έχουν κουραστεί να ακολουθούν τις ηγεσίες σε πιστολιές στον αέρα και δεν τις εμπιστεύονται γιατί δεν βλέπουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα πάλης των αιτημάτων τους που θα μπορούσε να αποκρούσει την κυβερνητική επίθεση.
Η δική μας παρέμβαση
Από την πλευρά μας, υποστηρίξαμε ότι το κίνημα πρέπει κατ’ αρχήν να βγάλει από τον αγώνα των δασκάλων το συμπέρασμα ότι κανένας κλάδος δε μπορεί μόνος του νικήσει την κυβέρνηση (τουλάχιστο είναι πολύ δύσκολο) και ότι γι αυτό είναι απαραίτητο οι εργαζόμενοι στους διάφορους χώρους να συντονιστούν από κοινού για να διεκδικήσουν τα κοινά τους αιτήματα.
Υπογραμμίσαμε την ανάγκη ενός συγκεκριμένου προγράμματος δράσης, με την ΑΔΕΔΥ επικεφαλής και με στόχο τον συντονισμό και τον κοινό αγώνα όλο και περισσότερων κλάδων – ενός προγράμματος δράσης που θα έχει αρχή, μέση και τέλος. Που θα ξεκινά με τον προϋπολογισμό αλλά θα κλιμακώνει και θα δίνει προοπτική στους εργαζόμενους. Τέλος, τονίσαμε ότι οι όποιες κινητοποιήσεις πρέπει να έχουν τον απαραίτητο χρόνο προετοιμασίας ώστε να είναι μαζικές και πετυχημένες.
Οι τοποθετήσεις μας ενόχλησαν
Ότι η κριτική μας ενόχλησε τους επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος στο δημόσιο τομέα φάνηκε ξεκάθαρα τις τοποθετήσεις του προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ, Κουσουμπέλη, καθώς και του προέδρου της ΑΔΕΔΥ, Παπασπύρου.
Απαντώντας ευθέως στις δικές μας απόψεις ο πρώτος είπε
«Ιστορικά το συνδικαλιστικό κίνημα δεν ανατρέπει κυβερνήσεις»
και ο δεύτερος,
«…Η ΑΔΕΔΥ δεν καθοδηγεί τους αγώνες απλά συντονίζει»…
και
«…είναι ριζικότατη η διαφωνία μας για ένα σχέδιο αγωνιστικών κινητοποιήσεων με αρχή, μέση και τέλος, δεν είναι θέμα έλλειψης μας ή αδυναμίας. Είναι άποψη μας»
Ναι, είναι αλήθεια πως η διαφωνία μας είναι ριζικότατη!
Και το ερώτημα βέβαια είναι πως είναι δυνατόν με τέτοιες αντιλήψεις να περιμένει κανείς ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι «συνδικαλιστές» είναι ποτέ δυνατόν να δώσουν καμιά μάχη με σοβαρές αξιώσεις…
ΠΑΜΕ και Α.Π.
Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) και η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ) «έλαμψαν δια της απουσίας τους».
Χαρακτηριστικό είναι ότι στην συνάντηση δεν τοποθετήθηκε ούτε ένα μέλος του ΠΑΜΕ (πολύ αμφιβάλουμε αν ήταν καν εκεί).
Με τη στάση τους αυτή τα μέλη του ΠΑΜΕ απέδειξαν ότι δεν ενδιαφέρονται επί της ουσίας για τις μάχες που πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι και για το πώς αυτές θα οργανωθούν για να νικήσουν. Αντίθετα αρκούνται να τραβούν το μοναχικό τους δρόμο που τελικά οδηγεί σε διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και παρά τα όσα υποστηρίζουν καταλήγουν να αποδυναμώνουν το κίνημα και να «βγάζουν λάδι» τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Από την άλλη από την Αυτόνομη Παρέμβαση τοποθετήθηκε μόνο η εκπρόσωπός τους στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ χωρίς όμως να διαφοροποιηθεί από την εισήγηση της ΠΑΣΚΕ.
Αυτό δείχνει ότι παρά την μαχητικότητα κάποιων στελεχών της στα σωματεία η Α.Π. αδυνατεί να πάρει πρωτοβουλίες που θα βοηθούσαν το κίνημα να βγει μπροστά.
