Με την πλειοψηφία της ΚΠΕ να στηρίζει την υποψηφιότητα του Α.Τσίπρα, και να καταψηφίζει την απόφαση της Νομαρχιακής Α’ Αθήνας υπέρ του Μ.Παπαγιαννάκη, με τον ίδιο τον Παπαγιαννάκη να αποδέχεται το αποτέλεσμα, και με πολλές βαριές κουβέντες εκατέρωθεν, έκλεισε ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ “ΣΥΝ και δημοτικές εκλογές”. Όμως πίσω από τον καβγά για τα πρόσωπα, κρύβεται ένας άλλος πολιτικός “καβγάς” διαρκείας για το προφίλ και τις συμμαχίες του ΣΥΝ.
Τον περασμένο Φλεβάρη ο Α.Αλαβάνος, είχε για πρώτη φορά προτείνει τον Μ.Παπαγιαννάκη ως υποψήφιο του ΣΥΝ για το δήμο της Αθήνας. Μια πρόταση που αμέσως έστρεψε τις δύο βασικές τάσεις του ΣΥΝ (Αριστερό Ρεύμα {ΑΡ} – Ανανεωτική Συσπείρωση {ΑΣ}) σε αντίπαλους σχεδιασμούς. Η κάθε τάση κατανοώντας την σημασία της Αθήνας για τις πολιτικές εξελίξεις, ήθελε να βάλει την σφραγίδα της και να εφαρμοστεί το δικό της μοντέλο για τις συνεργασίες.
Η ΑΣ του Μ.Παπαγιαννάκη, πίστευε πως ο δήμος Αθήνας θα ήταν ρελάνς στην ήττα τους να πάρουν την ηγεσία στo συνέδριο του ΣΥΝ. Και πως με δεδομένο το προφίλ του Μ.Παπαγιαννάκη, μια ενδεχόμενη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές θα ανέτρεπε την αίσθηση της αποκαρδιωτικής απόπειρας του 1998 (όταν με επικεφαλής την Δαμανάκη, είχαν πάρει μόλις 16,4%!). Και κατά αυτό τον τρόπο πίστευαν ότι θα κέρδιζαν το πλεονέκτημα στην εσωκομματική αντιπαράθεση για τις συνεργασίες.
Το ΑΡ από την άλλη καταλάβαινε πως αυτή η υποψηφιότητα θα έδινε χτύπημα στον ήδη τελματωμένο ΣΥΡΙΖΑ, και θα έβαζε το σύνολο του ΣΥΝ στον παλιό γνωστό κυκεώνα της δορυφοριοποίησης στο ΠΑΣΟΚ. Μια σημαντική δηλ. πολιτική ήττα στις δικές τους επιλογές που -κυρίως-επικρατούν τα τελευταία χρόνια στο ΣΥΝ. Έτσι εμφάνισαν ως αντιπρόταση τον Θ.Μπαρτζώκα (δήμαρχος Καισαριανής, μέλος του ΑΡ).
Όταν ο Α.Αλαβάνος ανακάλυψε ότι αυτές οι προτάσεις δυναμίτιζαν μια κόντρα με αλλοπρόσαλλο αποτέλεσμα (ο υποψήφιος του ΑΡ θα έπαιρνε την πλειοψηφία στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή -ΚΠΕ- όπου το ΑΡ ελέγχει το 60% και ο υποψήφιος της ΑΣ θα έπαιρνε την πλειοψηφία στην Νομαρχιακή Επιτροπή της Α’ Αθήνας, την οποία ελέγχουν), έκανε στροφή 180ο. Απέσυρε την και δική του πρόταση για τον Παπαγιαννάκη και πρότεινε τον Α.Τσίπρα. Ελπίζοντας ότι έτσι θα κάλυπτε όλα …τα γούστα. Δηλαδή, καμιά τάση δεν θα επέβαλε τον υποψήφιο της αφού ο Α.Τσίπρας δεν είναι μέλος καμιάς τάσης. Το ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σημαντικό λόγο διαφωνίας -αντίθετα η ΑΚΟΑ από το καλοκαίρι είχε πετάξει το όνομα του Τσίπρα. Ενώ και από την άποψη του “μάρκετινγκ”, ένας υποψήφιος 31 χρονών, θα τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας.
Δεν υπολόγισε όμως σωστά τις αντιδράσεις της ΑΣ. Οι σχεδιασμοί της ήταν στρατηγικοί, το ίδιο και η ήττα τους. Μια ήττα που δυσκολεύονται να καταπιούν όχι μόνο γιατί αφορά απόρριψη του πιο ηγετικού τους στελέχους, αλλά και γιατί ο δήμος Αθήνας θεωρούν πως είναι η δική τους σφαίρα επιρροής. Εξού και η υποψηφιότητα Παπαγιαννάκη εγκρίθηκε στην σύσκεψη της Νομαρχιακής Α’ Αθήνας στις 4/11/2005.
Κι αμέσως μετά άρχισε ένα πανηγύρι βαριών χαρακτηρισμών, και επικλήσεων του τάδε ή του δείνα άρθρου του καταστατικού ή την πρόταση της μιας ή της άλλης σύσκεψης για να αποφασίσει τελικά. Ανάλογα με το που ο καθένας είχε ευνοϊκότερους συσχετισμούς. Η ΑΣ έδωσε έμφαση στην Νομαρχιακή Α’ Αθήνας και στην δημοτική παράταξη. Ο Αλαβάνος και το ΑΡ, επικαλέστηκαν δημοψήφισμα ή και έκτακτο συνέδριο. Η Νεολαία ΣΥΝ και η Νομαρχιακή των ΔΕΚΟ δημόσια τοποθετήθηκαν υπέρ της υποψηφιότητας Τσίπρα.
Με την κάθε τάση να αντιμετωπίζει το δικό της υπαρξιακό αδιέξοδο και την αδυναμία να υπάρξει και μόνη της, είτε έξω από τον ΣΥΝ (η πλήρης αφομοίωση του Μπίστη της ΑΕΚΑ και της Δαμανάκη από το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ φρέσκια), είτε ακόμα και μέσα ελέγχοντας πλήρως το κόμμα, μια “πικρή” ανακωχή μοιάζει να επιτεύχθηκε προσωρινά.
Αυτά τα συνεχή ζιγκ-ζαγκ του ΣΥΝ και η αντιφατική του εικόνα, έχει όμως ως τελικό αποδέκτη την κοινωνία. Η οποία βλέπει μια σειρά περιοχές όπου ο ΣΥΝ θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε η συνέντευξη του Α.Αλαβάνου (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 22.10.2005) δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρεξήγησης. “Όταν υπάρχουν προσωπικότητες από άλλα κόμματα, ακόμη και από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., οι οποίες μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα πρόγραμμα για τη λύση των μεγάλων τοπικών ζητημάτων, φυσικά όχι μόνο λέμε “ναι” εξ ανάγκης, αλλά την επιδιώκουμε κιόλας “.
Η κοινωνία βλέπει ακόμα την συμμετοχή του ΣΥΝ στην ΚΕΑ με τους εκπροσώπους της “κεντροαριστεράς” στην Ευρώπη (δες σελ. 4). Βλέπει την πενιχρή παρουσία του ΣΥΝ στα ταξικά μέτωπα και την συνεργασία του με την ΠΑΣΚΕ -ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.
Κι ακόμα διαβάζει την άποψη του Αλαβάνου (ο.π.π) για την Αριστερά σήμερα: “Η φιλοδοξία η δική μου ως προέδρου είναι να περάσει από τον ΣΥΝ ένα ενωτικό κάλεσμα προς άλλες δυνάμεις και να μπορέσουμε και εδώ, όπως έγινε στη Γαλλία, όπως έγινε στη Γερμανία, να φτάσουμε σε μια μεγάλη Αριστερά, η οποία θα ανατρέψει τα δεδομένα του συστήματος”. Και απορεί: Ποια θα είναι η διαφορά αυτής της Αριστεράς, απ’ αυτήν που έζησε μέχρι σήμερα; Με ποιο πρόγραμμα, ποια τακτική και ποια δράση θα ανατραπούν τα δεδομένα του συστήματος;
Κι αν ο ΣΥΝ δεν κατάφερε μόνος του να ανατρέψει τα δεδομένα -αντίθετα κάθε φορά “χαροπάλευε” να μπει στην Βουλή- κι αν ο ΣΥΝ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, πάλι δεν κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα, τότε μάλλον ο ΣΥΝ πρέπει να ξεκινήσει από το να ανατρέψει τα δικά του δεδομένα….
Χριστίνα Ζιάκκα
