Ρεπορτάζ από το Antinazi Zone
Φέτος συμπληρώθηκαν τα 30 χρόνια διοργάνωσης του Camping Antinazi Zone – YRE. Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια, έχουν περάσει από τα κάμπινγκ 1000άδες ανθρώπων, άλλοι παρέμειναν «πιστοί» και για πολλά χρόνια το κάμπινγκ αποτέλεσε τις καλοκαιρινές διακοπές τους, άλλοι «χαθήκανε» και ξαναγυρίσανε μετά από χρόνια, με άλλους υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε στο επόμενο 31ο κάμπινγκ αλλά και μέσα στη χρονιά, σε κινηματικές διαδικασίες.
Αν και ξεκίνησε σαν μια αμιγώς νεολαιίστικη διοργάνωση, 30 χρόνια μετά το κάμπινγκ μας φιλοξενεί όλες τις ηλικίες και διαφορετικές γενιές. Ανάμεσά τους πολλές οικογένειες με παιδιά, κάτι που μας οδήγησε να προσαρμόσουμε το πρόγραμμα και τις δραστηριότητες του κάμπινγκ για να ικανοποιεί τις διαφορετικές ανάγκες και ενδιαφέροντα. Έτσι, περίπου εδώ και μια δεκαετία οργανώνονται δράσεις για παιδιά όπως το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού, αφήγηση παραμυθιών, ζωγραφική σε πέτρες κ.α.
Φέτος, προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα, οργανώνοντας το «Συμβούλιο των Παιδιών», όπου, όλα τα παιδιά ηλικίας 4 και πάνω μπορούσαν να συμμετέχουν και να δημιουργήσουν έναν χώρο για να μοιραστούν σκέψεις και συναισθήματα. Την Πέμπτη 27 Ιούλη τα παιδιά μίλησαν στους «μεγάλους» του κάμπινγκ, μέσα από μια ιδιαίτερη και συγκινητική διαδικασία επικοινωνίας των συναισθημάτων τους.
Μιλήσαμε με τη Σοφία Σεπετζή που οργάνωσε το Συμβούλιο των Παιδιών και με κάποια από τα παιδιά ώστε να μας μεταφέρουν τη δική τους προσωπική εμπειρία για τη Συνέλευσή τους.
- Σοφία, πώς προέκυψε η ιδέα για το Συμβούλιο των Παιδιών;
Η ιδέα ξεκίνησε από τον Ιταλό παιδαγωγό Φραντσέσκο Τονούτσι, ο οποίος ασχολήθηκε με τον ρόλο των παιδιών στο αστικό περιβάλλον, αναζητώντας τρόπους για να προωθήσει την αυτονομία τους. Η λογική του ήταν πως αν δημιουργήσουμε πόλεις στις οποίες τα παιδιά είναι ασφαλή και μπορούν να κυκλοφορούν με αυτονομία, τότε θα έχουμε δημιουργήσει πόλεις που θα είναι καλύτερες για όλους/ες μας. Ο πρώτος του στόχος ήταν η ασφαλής μετακίνηση των παιδιών από το σπίτι στο σχολείο, που είναι η βασική διαδρομή στην καθημερινότητά τους, αλλά έκανε και άλλες παρεμβάσεις, όπως για παράδειγμα στον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζονται οι παιδικές χαρές, με την οπτική και τις ανάγκες των ενηλίκων και όχι των ίδιων των παιδιών.
Βασισμένη σε αυτήν την ιδέα και έχοντας την ευκαιρία στο κάμπινγκ να βρεθώ με γονείς που λίγο – πολύ είναι ήδη κοινωνικά ευαίσθητοι, δημιούργησα την ιδέα για το «Συμβούλιο των Παιδιών» όπου τα παιδιά θα συζητούσαν (αρχικά τουλάχιστον) για τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους «θέλω» στον χώρο του κάμπινγκ.
- Και σύντομα τα παιδιά μίλησαν και ήρθαν στους «μεγάλους» με αιτήματα…
Ναι, η αλήθεια είναι πως πολλά από τα παιδιά είχαν ήδη μια εικόνα από τέτοιου είδους συζητήσεις για τις ανάγκες και τα θέλω τους από το σχολείο. Πολλά από αυτά όμως ήταν καχύποπτα ή θεωρούσαν αυτές τις συζητήσεις προσχηματικές, αφού δεν είχαν δει τα αιτήματά τους να ικανοποιούνται. Έτσι, όταν για παράδειγμα ζήτησαν από το αυτο-οργανωμένο κυλικείο να φέρει κρύο τσάι και το αίτημα τους ικανοποιήθηκε άμεσα, το ένιωσαν σαν πρώτη νίκη.
Το εξαιρετικό όμως σε αυτήν τη διαδικασία είναι πως, μετά από αυτήν την πρώτη νίκη, συζήτησαν και αποφάσισαν πως δεν θέλουν μέσω του «Συμβουλίου» μόνο να ζητάνε αλλά έχουν την ανάγκη να συζητήσουν περισσότερα θέματα που τα απασχολούν όπως για παράδειγμα τα προβλήματα στο σχολείο τους.
- Ξεκινώντας το «Συμβούλιο των Παιδιών», είχες προβλέψει ή προγραμματίσει πως ακριβώς θα εξελιχθεί;
Καθόλου! Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω έναν χώρο όπου τα παιδιά θα μπορούσαν να μιλήσουν τα ίδια και να διαμορφώσουν αυτά τη θεματολογία και τον τρόπο που θα λειτουργούσανε. Πολύ συνειδητά κράτησα έναν ρόλο αποστασιοποιημένο, που δεν είχε στόχο να διδάξει ή να κατευθύνει αλλά να ενισχύσει τα παιδιά να εκφράσουν τις δικές τους ανάγκες.
Δεν ξέραμε καν πόσες ή ποιες μέρες θα συναντιόμασταν, πέρα από την πρώτη συνάντηση και τη συνάντηση της Πέμπτης που θα μιλούσαμε στου «μεγάλους».
Το «Συμβούλιο» όμως αποφάσισε πως ήθελε να βρισκόμαστε κάθε μέρα ενώ, μια μέρα που τους πρότεινα να ζωγραφίσουμε και μια άλλη μέρα που οργανώσαμε παιχνίδια για παιδιά και μεγάλους και δεν κάναμε «Συμβούλιο», τα παιδιά απογοητεύτηκαν γιατί ήθελαν να μιλάνε.
Νομίζω πως αυτή ήταν η βασική ανάγκη που αναδείχθηκε στο «Συμβούλιο»: τα παιδιά να μιλάνε και να τα ακούνε.
- Και φτάσαμε στην Πέμπτη, την ημέρα που το «Συμβούλιο» συναντήθηκε με τους ενήλικες του κάμπινγκ.
Ήταν μια πολύ δυνατή, συγκινητική και βιωματική εμπειρία. Τα παιδιά επέλεξαν να μιλήσουν για τα προβλήματα τους στο σχολείο. Παρά το αρχικό τους τρακ και τη συστολή, μίλησαν για τα κτηριακά προβλήματα, το μπούλινγκ, την κακή συμπεριφορά των δασκάλων που τους φωνάζουν ή τους φέρονται απαξιωτικά. Βαθιές αλήθειες και έντονα συναισθήματα που τα μοιράστηκαν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και τα εκφράσανε στους ενήλικες (γονείς αλλά όχι μόνο) διεκδικώντας να τα ακούσουν και να τα πάρουν σοβαρά.
Για το ίδιο το «Συμβούλιο» είπαν πως ένιωσαν ελευθερία, έκαναν νέους φίλους και τους άρεσε η ιδέα να υπολογίζεται η γνώμη τους. Θα ήθελαν να γίνει και τις επόμενες χρονιές ενώ, ίσως από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν ένας από τους μικρούς της παρέας είπε πως θα ήθελε να συνεχιστεί τις επόμενες χρονιές ακόμα και αν ο ίδιος δεν έρθει, για τα υπόλοιπα παιδιά.
Ένα ακόμα κομμάτι που θα ήθελα να σημειώσω είναι ότι αν και στο κάμπινγκ τα τελευταία χρόνια οργανώνουμε πάντα μια βραδιά με καραόκε, φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που τα παιδιά συμμετείχαν σε αυτήν τη βραδιά και μάλιστα με μεγάλη παρουσία. Πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο ότι έγινε φέτος που τα παιδιά ένιωσαν πως τα υπολογίζουν αλλά και είχαν ήδη την εμπειρία από τη συνάντηση της Πέμπτης να κρατήσουν μικρόφωνο και να επικοινωνήσουν με τον υπόλοιπο κόσμο.
Μάρκος, 12 χρονών
Το βασικό μου συναίσθημα όταν πήγα στο «Συμβούλιο» ήταν ελπίδα για όσα θα γίνουν εκεί και αφού πήγα ήταν το αίσθημα της δικαίωσης, αφού όλα όσα ήθελα να γίνουν στο «Συμβούλιο», έγιναν. Νομίζω πως για όλα τα παιδιά το «Συμβούλιο» ήταν ένα μέσο για να μεταδώσουμε τις ιδέες μας και να νιώσουμε πως μας παίρνουν σοβαρά. Ήταν η πρώτη συλλογική διαδικασία που συμμετείχα και έκανα νέους φίλους. Σίγουρα θα συμμετέχω και του χρόνου!
Μαρία, 14 χρονών
Όταν πρωτοπήγα στο «Συμβούλιο» φανταζόμουν πως θα πω πράγματα όπως «πως με λένε» και «που πάω σχολείο» τελικά όμως, ήταν πολύ πιο ωραία γιατί αρχίσαμε να μιλάμε και για τα προβλήματά μας, για πιο σοβαρά πράγματα. Δεν έχω λόγια να περιγράψω πως πέρασα, ήταν η αγαπημένη μου εμπειρία. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πως ανήκω σε ομάδα και δεν ένιωσα ντροπή να μιλήσω για όσα ήθελα. Υπήρχε εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια από όλους και όλες.
Αργύρης 7 χρονών και Χρήστος 9 χρονών
Αργύρης: Δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε που συζητούσαμε και ζωγραφίσαμε και που μιλήσαμε στους μεγάλους. Έκανα νέους φίλους και θέλω να συμμετέχω και του χρόνου.
Χρήστος: Κι εμένα μου άρεσε πολύ, ήταν καλύτερο από αυτό που περίμενα. Θέλω να κρατήσω επαφή με τους νέους μου φίλους και μέσα στη χρονιά. Η καλύτερη μέρα ήταν όταν μιλήσαμε στους μεγάλους, είναι σημαντικό οι μεγάλοι να μας ακούνε.
