Σε σκάνδαλο για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα κατέληξε η «συμφωνία αμοιβαίας δικαστικής συνδρομής και έκδοσης» μεταξύ Η.Π.Α. και Ε.Ε. που υπογράφτηκε στις 25/6.
…σαν διψασμένα πουλιά
Μετά την υπογραφή της συμφωνίας αυτής κατοχυρώνεται το δικαίωμα των ΗΠΑ να ζητήσουν και να επιβάλουν την έκδοση Ευρωπαίων και μη πολιτών που θεωρούνται ύποπτοι για εγκλήματα, σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία. Αυτό από μόνο του παραβιάζει ακόμα και τα ίδια τα συνταγματικά κείμενα πολλών χωρών της ΕΕ (π.χ. της Ελλάδας) που απαγορεύουν την έκδοση πολιτών σε άλλη χώρα. Την ίδια στιγμή μένει ανοιχτό το ζήτημα της εφαρμογής της θανατικής ποινής – που ισχύει ακόμα σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ – ενώ δεν υπάρχει καμιά δέσμευση όσον αφορά την απαγόρευση των βασανιστηρίων.
Ουσιαστικά όλη αυτή η συμφωνία συνιστά μια άνευ όρων υποταγή στο νομικό καθεστώς των ΗΠΑ και αφορά ακόμα και υπόπτους για πλημμελήματα ακόμα και με ποινή φυλάκισης κάτω του ενός έτους .(Πώς ακούγεται, για μια παράνομη αφισοκόλληση να βρεθείς να δικάζεσαι στο Τέξας;)
Μέχρι το Γκουαντανάμο
Ποιος είναι όμως ο «Νομικός Πολιτισμός» των Η.Π.Α.; Πέραν της θανατικής ποινής – υπέρμαχος της οποίας είναι και ο Μπους- υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες καταγγελίες για βασανισμό κρατουμένων. Αυτήν την περίοδο μπαίνει μάλιστα σε εφαρμογή ο «πατριωτικός νόμος» που προβλέπει την κατάργηση του οικιακού ασύλου, τη σύλληψη και επ’ αόριστον κράτηση υπόπτων χωρίς αποδείξεις και χωρίς καν απαγγελία κατηγοριών. Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε το μεγάλο Αμερικανικό θαύμα, τη στρατιωτική βάση του Γκουαντανάμο που αποτελεί ένα υπερσύγχρονο Νταχάου για τους αιχμαλώτους πολέμου απ’ το Ιράκ και το Αφγανιστάν καθώς και για δεκάδες Ευρωπαίους που βρίσκονται εκεί ήδη πριν την υπογραφή της τρομο-συμφωνίας.
Να μας βρουν απέναντι τους
Και αυτή η συμφωνία όπως και άλλα μέτρα καταστολής που έχουν παρθεί τα τελευταία χρόνια (Σένγκεν, ευρωτρομονόμος, ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης κλπ) δείχνουν απ’ την πλευρά των κυβερνήσεων του κεφαλαίου το φόβο απέναντι στα νέα κινήματα που δεν έχουν αφήσει αμόλυντη ούτε την καρδιά του ιμπεριαλισμού, τις ΗΠΑ. Ειδικά μετά τις 11 Σεπτέμβρη βλέπουμε μια πρωτοφανή ένταση της καταστολής – με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας- αλλά και την κατάρρευση του μύθου ότι η αστική δημοκρατία μπορεί να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτό που μας μένει είναι η κατάργηση της συμφωνίας στην πράξη. Όλοι και όλες -συνδικάτα, κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς, δικηγορικοί σύλλογοι, κινήσεις για τα δικαιώματα- μπορούμε με συντονισμένους πανευρωπαϊκούς αγώνες να υπερασπιστούμε τις δημοκρατικές ελευθερίες απευθυνόμενοι παράλληλα και στο αμερικάνικο κίνημα που δέχεται και θα δεχθεί μια βάναυση επίθεση καταστολής.
Και βέβαια το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και στην Ελλάδα ενάντια στην πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης η οποία θεώρησε μάλιστα «πολιτική επιτυχία» την υπογραφή της συγκεκριμένης συμφωνίας.
