Διαβάστε την ανακοίνωση του Ξεκινήματος που μοιράζεται αυτές τις μέρες στο συνέδριο της ΟΤΟΕ (Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας) στην Αθήνα. Η αστάθεια του τραπεζικού συστήματος παρά τις συνεχείς «ενέσεις» από το κράτος, η επιθετικότητα των τραπεζιτών απέναντι στους εργαζόμενους, η αδράνεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών και η ανάγκη για κοινή δράση των Αριστερών δυνάμεων σαν απάντηση σε όλα τα παραπάνω.
32ο Συνέδριο ΟΤΟΕ
Το συνδικαλιστικό κίνημα σε βαθιά κρίση
Ανάγκη για κοινή δράση των αριστερών/μαχητικών δυνάμεων
Οι εξαγγελίες Τσίπρα για έξοδο από τα μνημόνια και για θεαματική ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας μόνο ως θλιβερό αστείο μπορούν να εκληφθούν. Η διανομή του υπερ-πλεονάσματος, όπως ανακοινώθηκε από το βήμα της ΔΕΘ, μπορεί να ανακουφίσει προσωρινά κάποιους συμπολίτες μας, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αντιμετωπίζει τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρέος παραμένει εκτός ελέγχου, ενώ η οικονομική ανάπτυξη κινείται σε χαμηλά επίπεδα, καθώς η συντριβή μισθών και συντάξεων και η οικονομική αιμορραγία που επιφέρει ο στόχος για πλεόνασμα της τάξης του 3,5% δεν αφήνουν περιθώρια. Οι δημόσιες επενδύσεις έχουν καταρρεύσει, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο συνεχίζει να τελεί υπό ασυλία.
Το τραπεζικό σύστημα σε μόνιμη αστάθεια, οι τραπεζίτες βουτηγμένοι στα σκάνδαλα
Το τραπεζικό σύστημα είναι ίσως ο «μεγάλος ασθενής» της ελληνικής οικονομίας. Η πολιτική των μνημονίων, την οποία οι ελληνικές τράπεζες υπερασπίστηκαν σθεναρά, έχει καταντήσει το τραπεζικό σύστημα ένα φάντασμα που δεν μπορεί να επιτελέσει το ρόλο του. Στην ουσία η Ελλάδα δεν έχει λειτουργικές τράπεζες και αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο χωλαίνει η ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, είναι πιθανό να απαιτηθεί εκ νέου κρατική παρέμβαση για να σταθεί το σύστημα στα πόδια του. Παρά τις αλλεπάλληλες ανακεφαλαιοποιήσεις και τις τεράστιες θυσίες στις οποίες έχει υποβληθεί η ελληνική κοινωνία, το τραπεζικό σύστημα βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση αστάθειας και τρομερά ευάλωτο στην παραμικρή πίεση. Το μίνι-κραχ των τραπεζικών μετοχών τους τελευταίους μήνες είναι άκρως ενδεικτικό της κατάστασης.
Οι εκπρόσωποι του συστήματος εδώ και χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πλήρης κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα εξυγιάνουν το τραπεζικό σύστημα και θα δώσουν ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη. Εμείς βλέπουμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι νέοι ιδιοκτήτες των τραπεζών (που τις απέκτησαν αντί πινακίου φακής, φορτώνοντας φυσικά όλο το βάρος στο «κακό» δημόσιο), το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και ιδιωτικά κερδοσκοπικά funds δεν έχουν αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Το μισό δανειακό χαρτοφυλάκιο παραμένει κόκκινο, ενώ οι καταθέσεις δεν έχουν ανακάμψει καθώς το λαϊκό εισόδημα έχει συντριβεί, ενώ η ελίτ έχει «προσαράξε» τα χρήματά της σε κάποιον φορολογικό παράδεισο. Και μέσα σ’ όλα αυτά, οι διοικήσεις των τραπεζών είναι βουτηγμένες στα σκάνδαλα μέχρι το λαιμό, με τελευταίο κρούσμα την «υπόθεση Jumbo».
Μόνος τρόπος να ξεφύγουμε απ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι το πέρασμα του τραπεζικού συστήματος σε δημόσια ιδιοκτησία, χωρίς αποζημίωση των ιδωτών μεγαλομετόχων, και η λειτουργία του κάτω από τον δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων και της κοινωνίας. Ως το πρώτο βήμα στον αγώνα για ριζική αλλαγή του οικονομικού και πολιτικού μοντέλου.
Οι τραπεζίτες κλιμακώνουν την επίθεση – Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε πλήρη αδράνεια
Την τριετία 2015-2018 οι τραπεζίτες προχώρησαν σε συντονισμένη επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους/ες στις Τράπεζες. Δραστική μείωση των θέσεων εργασίας μέσα από διαδικασίες εξπρές «εθελούσιων» απολύσεων, αντικατάσταση της μόνιμης και ρυθμισμένης εργασίας με ελαστικές μορφές απασχόλησης, εντατικοποίηση, εργασιακή τρομοκρατία, ξήλωμα του ωραρίου, συντριπτικό χτύπημα ασφαλιστικών ταμείων. Οι εκκλήσεις της πλειοψηφίας στην ΟΤΟΕ για αυτοσυγκράτηση και για διάλογο δεν πιάσαν τόπο. Σε συνθήκες κρίσης η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου απαιτεί τη διάλυση των εργατικών κατακτήσεων των προηγούμενων δεκαετιών και η λογική των «κοινωνικών εταίρων» και της «κοινωνικής ειρήνης» μόνο ήττες μπορεί να μας προσφέρει.
Το 32ο συνέδριο της ΟΤΟΕ διεξάγεται σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος και των αγώνων και κυριαρχίας των γραφειοκρατικών και εργοδοτικών δυνάμεων. Το μνημονιακό πλαίσιο έχει παγιωθεί ως η μόνη αλήθεια και η ανάγκη για σταθεροποίηση και ανάκαμψη της κερδοφορίας των τραπεζών, πάνω στις πλάτες των εργαζομένων και της κοινωνίας, σε απόλυτο δόγμα. Η ηγεσία της ΟΤΟΕ δεν έχει πλέον καμία επαφή με τη βάση, έχει υποστείλει κάθε αγωνιστική διεκδίκηση και έχει μετατραπεί σε επιτελείο συμβούλων των Διοικήσεων. Απεργίες δεν οργανώνονται, ενώ είναι χαρακτηριστική η στάση της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας σ’ όλες τις μεγάλες κοινωνικές μάχες, από το δημοψήφισμα μέχρι τους πλειστηριασμούς. Σε όλα τα ζητήματα έχει διαλέξει την πλευρά της εργοδοσίας.
Η ανάγκη για κοινές πρωτοβουλίες των μαχητικών παρατάξεων
Σ’ αυτό το περιβάλλον οι αριστερές δυνάμεις βρίσκονται μακριά απ’ τα καθήκοντα που θέτει η εποχή. Βασικό πρόβλημα είναι η άρνηση συνεργασίας και η απουσία ενός συνεκτικού σχεδίου αιτημάτων και διεκδικήσεων. Σ’ αυτές τις συνθήκες, όπου το εργατικό κίνημα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων. Κοινές πρωτοβουλίες των μαχητικών παρατάξεων που θα εκκινούν από τις μικρές καθημερινές μάχες (ωράριο, αντιμετώπιση εργοδοτικών αυθαιρεσιών, κτλ) και θα τις συνδέουν με την ανάγκη συνολικότερων ανατροπών σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Ειδικά, την επόμενη περίοδο που θα ανοίξει η συζήτηση για υπογραφή νέας κλαδικής ΣΣΕ, η ενότητα και η μαχητικότητα των αριστερών δυνάμεων θα απαιτηθεί στον μέγιστο βαθμό.
