Άρθρο του Θανάση Μαρίνη, εργαζόμενου στην Εθνική Τράπεζα, για την πρόσφατη Γενική Συνέλευση του Σ.Υ.Ε.Τ.Ε. (Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος)
Είναι, πλέον, γεγονός. Η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες με τις ευλογίες της τρόικας ετοιμάζονται να εξαπολύσουν επίθεση και στους τραπεζοϋπαλλήλους, και αυτό φαίνεται ότι θα είναι το επόμενο μέτωπο που θα ανοίξει η κυβέρνηση μετά τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Στο τέταρτο επικαιροποιημένο μνημόνιο που ανακοινώθηκε στις 24/2 η κυβέρνηση αναφέρει καθαρά μεταξύ άλλων: … «μέχρι το τέλος Μαρτίου σκοπεύουμε να καταθέσουμε νομοθετικές αλλαγές οι οποίες θα θέσουν τους τραπεζικούς υπαλλήλους υπό καθεστώς ιδιωτικού τομέα»και συνεχίζει: «…θα υποστηρίξουμε τις προσπάθειες των τραπεζών για μείωση του λειτουργικού κόστους, συμπεριλαμβανομένων και ενεργειών για εξάλειψη του αποκαλούμενου επιδόματος ισολογισμού ή άλλα ισοδύναμα μέτρα».
Με άλλα λόγια, περικοπή μισθών, συγχωνεύσεις τραπεζών, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των απολύσεων, αύξηση ωραρίου και φυσικά ο διακαής πόθος των εργοδοτών: κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη δραματική μείωση του προσωπικού, τις απλήρωτες υπερωρίες, την εντατικοποίηση της εργασίας και τη σταδιακή αντικατάσταση της σταθερής εργασίας από μορφές ελαστικής απασχόλησης (ενοικιαζόμενοι, εποχιακοί, πρακτική άσκηση) και από εξωτερικούς συμβούλους (διορισμένοι από την διοίκηση και αμειβόμενοι με παχυλά μπόνους) διαμορφώνουν ένα σκηνικό όπου ο αγώνας γίνεται μονόδρομος.
Η ηγεσία του σωματείου πίσω από τις ανάγκες των εργαζομένων
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία όπου κάθε εργατικό δικαίωμα χτυπιέται βάναυσα, το Σάββατο 12/3 πραγματοποιήθηκε η τακτική ετήσια απολογιστική Γενική Συνέλευση (ΓΣ) του ΣΥΕΤΕ με την ηγεσία του σωματείου (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) να στέκεται κατώτερη των περιστάσεων*. Η πολιτική της συναίνεσης και όχι της διεκδίκησης έφερε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να μην έχει υπογραφεί ακόμα η επιχειρησιακή σύμβαση του 2010, αλλά να μην έχει τεθεί καν το διεκδικητικό πλαίσιο! Η αδρανοποίηση των νομαρχιακών παραρτημάτων και των επιτροπών καταστήματος (ΕΑΚ) και η απουσία οποιασδήποτε παρέμβασης στους χώρους εργασίας με στόχο την κινητοποίηση των συναδέλφων για την συμμετοχή τους στη Συνέλευση είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος της ΓΣ να βρίσκονται 300-400 άτομα από τους 10.000 εγγεγραμμένους στο σύλλογο. Και σαν να μην έφτανε αυτό και η ίδια η ΓΣ θύμιζε περισσότερο παρέλαση κυβερνητικού συνδικαλισμού παρά μια δημοκρατική, ζωντανή διαδικασία. Το αποκορύφωμα ήταν η προσπάθεια αποκλεισμού μου από τον κατάλογο ομιλητών (σημ. ο πρόεδρος της συνέλευσης είναι στην ΠΑΣΚΕ) με το πρόσχημα ότι δεν χωράω, καταπατώντας κάθε έννοια συναδελφικής αλληλεγγύης. Φυσικά δεν τους πέρασε!
Οι τοποθετήσεις της πλειοψηφίας αφορούσαν γενικόλογες διαπιστώσεις, πυροτεχνήματα και τσιτάτα χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να αναπτύξουν ένα σχέδιο αγώνα με προοπτική και διάρκεια. Και εκτός από αυτό δεν δίστασαν να καταψηφίσουν ακόμα και να αρνηθούν να θέσουν σε ψηφοφορία μια σειρά από ψηφίσματα που κατέθεσαν οι αριστερές παρατάξεις και τα οποία αφορούσαν:
-
Να μπει ως θέμα συζήτησης το Μνημόνιο, η συλλογική σύμβαση εργασίας καθώς και το πώς απαντάμε.
-
Το Δ.Σ. να μην έχει «λευκή επιταγή» αλλά να διαπραγματεύεται μέσα στο πολιτικό πλαίσιο που ορίζεται από τη ΓΣ (πχ να μην μπορεί να υπογράψει μειώσεις μισθών)
-
Κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας (πχ ενοικιαζόμενοι), μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
Ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων…
Η τοποθέτηση μας κινήθηκε στον αντίποδα αυτών των συμβιβαστικών και αντιδημοκρατικών λογικών εξηγώντας ότι η εργοδοσία δεν θα σταματήσει στις επικείμενες καταργήσεις επιδομάτων αν δεν τους σταματήσουμε εμείς οργανώνοντας από τώρα συλλογικά τον αγώνα μας. Γι αυτό χρειάζεται ένα μακρόπνοο πλάνο δράσης που θα έχει τις εξής αιχμές:
-
Χτίσιμο επιτροπών αγώνα που θα αποτελούνται από αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους και οι οποίοι θα εκλέγονται μέσα από πραγματικά μαζικές και δημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις (τόσο σε επίπεδο περιφερείας όσο και στα καταστήματα)
-
Σύνδεση και συντονισμός με τους υπόλοιπους τραπεζοϋπαλλήλους για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου των εργαζομένων στις τράπεζες (σημ. το προηγούμενο διάστημα οι συνάδελφοι της Αγροτικής βρίσκονταν σε κινητοποιήσεις)
-
Απέναντι στην συντονισμένη επίθεση κυβέρνησης-ΕΕ-εργοδοτών πρέπει να αντιτάξουμε τον κοινό αγώνα όλων των εργαζομένων μέσα από τον συντονισμό μας με άλλους κλάδους που βρίσκονται στους «δρόμους» (πχ εργαζόμενοι στις Συγκοινωνίες, ΔΕΗ, ΟΤΕ, εκπαιδευτικοί, κτλ.)
-
Στην προσπάθεια κατασυκοφάντησης που έχει αρχίσει να επιδίδεται η κυβέρνηση, μέσω των ΜΜΕ, ότι τάχα ζούμε μέσα στη χλιδή και στο βόλεμα (η γνωστή τακτική του διαίρει και βασίλευε) η απάντηση μας πρέπει να είναι το κάλεσμα προς τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας που βιώνει τη ληστρική- τοκογλυφική πολιτική των τραπεζιτών, για κοινούς αγώνες με τελικό στόχο την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο ως τη μόνη δυνατότητα πραγματικής διεξόδου από την κρίση.
Η επόμενη μέρα…
Η κατάληξη της Συνέλευσης, η επικύρωση δηλαδή του απολογισμού της πλειοψηφικής παράταξης (παρά την εμφανή έλλειψη μαζικότητας και συμμετοχής) και η απουσία ακόμα και ενός στοιχειώδους σχεδιασμού για το πώς σκοπεύσουμε να απαντήσουμε στην επερχόμενη επίθεση θέτει καθήκοντα στην Αριστερά και στους αγωνιστές της βάσης. Το επόμενο διάστημα η ενωτική δράση των αριστερών παρατάξεων και η μαζική εμπλοκή των εργαζομένων στο χτίσιμο και την ανάπτυξη επιτροπών αγώνα μπορούν να αποτελέσουν το κλειδί έτσι ώστε, αφενός να υπερβούμε τα εμπόδια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, και αφετέρου να καταφέρουμε να σχεδιάσουμε δημοκρατικά τον αγώνα μας ενάντια στο ξήλωμα των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
____________________
