Του Γιάννη Παπία
Στην τελική ευθεία της μάχης τους, βρίσκονται οι εργαζόμενοι στους δυο μεγαλύτερους σταθμούς εμπορευματοκιβωτίων σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη.
Λίγο πριν κατατεθούν και ανοίξουν οι προσφορές (υπολογίζεται μέσα με τέλη Ιουνίου) από τους επενδυτικούς κολοσσούς που ενδιαφέρονται να εξαγοράσουν τους δυο μεγαλύτερους ΣΕΜΠΟ, οι εργαζόμενοι κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους. Η κυβέρνηση, που για μήνες πόνταρε στην κούραση και την ανάγκη των απεργών, τώρα θέλει να δώσει το τελικό χτύπημα, με επιτάχυνση του ξεπουλήματος των ΣΕΜΠΟ.
Τεράστιες οι ευθύνες της ΓΣΕΕ
Πέρα από το εσκεμμένο θάψιμο από τα ΜΜΕ, που ούτε στα αζήτητα δεν μπορείς να βρεις μια αναφορά για το θέμα, υπάρχει και η αδράνεια της Γ.Σ.Ε.Ε. που με την στάση της θεωρεί τετελεσμένο γεγονός την ιδιωτικοποίηση των ΣΕΜΠΟ. Καταδικάζει έτσι έναν από τους πιο μαχητικούς (στις αρχές Μάη έκλεισαν 130 μέρες με αποχές, άρνηση υπερωριών και απεργίες) αγώνες των εργαζομένων στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Έτσι οι εργαζόμενοι παλεύουν σχεδόν μόνοι τους. Παλεύουν για να μην χάσουν τις δουλειές τους, αλλά παλεύουν και για το συμφέρον όλων των εργαζομένων ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας.
Κλιμάκωση του αγώνα η μόνη επιλογή
Αν και τα περιθώρια πλέον είναι πολύ στενά (από αρχές Μάη καταθέτονται οι προσφορές και τέλη Ιούνη ανοίγουν ) η κλιμάκωση του αγώνα είναι η μόνη λύση για τους 2.000 εργαζομένους.
Η 48ωρη απεργία στης αρχές Μάη και η 24ωρη στης 15 του ίδιου μήνα, που έχουν ήδη εξαγγείλει, πρέπει να είναι η αρχή μιας νέας φάσης δυναμικών κινητοποιήσεων καθώς πλησιάζουν οι κρίσιμες ημερομηνίες.
Αλλά ο αγώνας των εργαζομένων από μόνος του δεν φτάνει. Χρειάζεται στήριξη από τη μεριά της ΓΣΕΕ, μια καλά οργανωμένη εκστρατεία στην κοινωνία για στήριξη των αγώνα των λιμενεργατών αλλά και ενάντια σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις. Μια εκστρατεία που να συνδυαστεί με κάλεσμα γενικής απεργίας από τη ΓΣΕΕ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Κάτι τέτοιο θα άλλαζε πολλά για τους εργαζόμενους στους σταθμούς εμπορευματοκιβωτίων.
Εδώ προκύπτουν και καθήκοντα για την αριστερά. Χρειάζεται συντονισμός και κοινή δράση της αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Η επίμονη άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί, αποκαλώντας κάθε ένα που δεν συμφωνεί μαζί του «εχθρό του κινήματος», μετά από κάποιο στάδιο γίνεται εγκληματική. Η συντονισμένη δράση της αριστεράς θα ήταν ο μόνος τρόπος να αγκαλιαστεί το θέμα από πλατύτερα κοινωνικά στρώματα και να συρθεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ σε σοβαρές κινητοποιήσεις στήριξης των λιμενεργατών.
