Σφοδρή επίθεση στην «Πρωτοβουλία των 1.000» μέσα από άρθρο με τίτλο «Χίλιες και μία υπογραφές στην… αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ;» εξαπολύει ο σ. Γ. Κρεασίδης από τις στήλες του τελευταίου τεύχους του ΠΡΙΝ, εφημερίδας του ΝΑΡ.
Ενδεικτικά, αναφέρουμε πως σύμφωνα με τον αρθρογράφο η Πρωτοβουλία χαρακτηρίζεται από «εκλογική αναμονή», δεν προετοιμάζει τον λαό «για να συγκρουστεί» με την πραγματικότητα της ΕΕ, ξεκόβει τα προγραμματικά της στοιχεία από «τον οργανωμένο λαό που μπορεί να τα επιβάλλει και από την αντικαπιταλιστική προοπτική που μπορεί να διασφαλίσει ότι αυτά τα σημεία θα εφαρμοστούν σε όφελος του λαού» ταυτίζει την κυβέρνηση της Αριστεράς «σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού με την εξουσία», αγνοεί «το πλέγμα εξαρτήσεων μέσα από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους διεθνείς οικονομικούς και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς», δεν παρέχει «καμία ιδέα για τον τρόπο που θα περάσει η κοινωνία» στον σοσιαλισμό, «κινείται μέσα στα στενά όρια της αναζήτησης κοινοβουλευτικών λύσεων», δεν «διδάσκεται από την ιστορία του ΠΑΣΟΚ», προτείνει ένα «ασαφές και αδύναμο πολιτικά πρόγραμμα», «εξωραΐζει το πολιτικό περιεχόμενο της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ».
Καταρχήν, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο αρθρογράφος περνάει γενεές δεκατέσσερις την Πρωτοβουλία χωρίς να κάνει τον κόπο να παραθέσει έστω και ένα απόσπασμα από την διακήρυξη της που να αποδεικνύει τα λεγόμενα του. Αυτός ο τρόπος «αντιπαράθεσης» δεν έχει τίποτα το κοινό με τις παραδόσεις του επαναστατικού μαρξισμού και των κλασσικών που πάντα παρέθεταν εκτεταμένα αποσπάσματα από τα κείμενα όσων δέχονταν την πολεμική τους, ακριβώς για να μην αφήνουν περιθώρια να κατηγορηθούν για παραχάραξη των θέσεων τους. Φαίνεται όμως πως κάποιες «κακές» συνήθειες ενδημούν ακόμα στο ΠΡΙΝ και το ΝΑΡ…
Για το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ
Κατηγορείται λοιπόν η Πρωτοβουλία ότι αφήνει στο απυρόβλητο την ΕΕ και δεν παίρνει θέση για το θέμα του ευρώ. Διαβάζοντας όμως κανείς το κείμενο της Πρωτοβουλίας θα διαβάσει πως:
«…Ένα τέτοιο πρόγραμμα…οδηγεί σε πλήρη πολιτική αντιπαράθεση με της νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει η ΕΕ και με το ίδια την συνθήκη για το ευρώ. Η προσπάθεια υλοποίησης αυτού του προγράμματος θα διαλύσει την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, μέσα σε ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και καπιταλιστικές ολοκληρώσεις…».
Πόσο πιο ξεκάθαρα;
Είναι αλήθεια ότι το κείμενο δεν περιέχει σαν αιτήματα την έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Κατά την γνώμη μας σωστά.
Όπως αναφέρουμε χαρακτηριστικά στην μπροσούρα που έχει εκδώσει το «Ξεκίνημα» με τίτλο «Το ευρώ, η δραχμή, η επανάσταση που χρειαζόμαστε και η Αριστερά»:
«…Η έξοδος από το € και από την ΕΕ, από μόνες τους, δεν προσφέρουν καμία λύση σε κανένα πρόβλημα. Είτε με το € είτε με τη δραχμή, ακόμη και με παύση πληρωμής του εξωτερικού χρέους, μια οικονομία όπως η ελληνική, εφόσον παραμένει στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι καταδικασμένη…»
Λύση μπορεί να προσφέρει μόνο η πάλη στην προοπτική και το στόχο της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και για μια κοινωνία εναλλακτική-σοσιαλιστική. Τότε ασφαλώς προκύπτει το θέμα της νομισματικής πολιτικής και του νομίσματος, όμως με διαφορετικό τρόπο από το απλό «μέσα – έξω» από την ΕΕ και το ευρώ.
Και εξηγούμε: αν στόχος της πάλης είναι καπιταλιστική ανατροπή και η σοσιαλιστική κοινωνία, τότε κεντρικός πυλώνας αυτής της πάλης οφείλει να είναι ο διεθνισμός. Ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ δεν θα τολμούσε να διαφωνήσει με αυτή τη θέση γιατί τότε έρχεται σε σύγκρουση με τις παραδόσεις του μαρξισμού από τη στιγμή της γένεσής του. Από τη στιγμή όμως που η πάλη αποκτά διεθνιστικά χαρακτηριστικά τότε το θέμα του νομίσματος και της νομισματικής πολιτικής κρίνεται από τα ταξικά ισοζύγια σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ρωτάμε κάτι απλό: αν μέσα στα επόμενα 2, 3, 4 χρόνια στο Νότο γίνεται χαμός και έχουμε κυβερνήσεις της Αριστεράς σε μια σειρά χώρες του Νότου, ποιο θα είναι τότε το σωστό (επαναστατικό) αίτημα: έξοδος από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, ή ένα νέο «ευρώ του Νότου» που να αφορά και να δίνει «σάρκα και οστά» στη σύνδεση των οικονομιών του Νότου σε μια βάση ομοσπονδιακή, ισότιμη και δημοκρατική στο δρόμο της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού;
Αυτή είναι μία από τις διάφορες εκδοχές που μπορεί να πάρει η ταξική πάλη στα χρόνια που έρχονται και το παράδειγμά μας δείχνει πως η θέση για το ευρώ δεν μπορεί να είναι εκ των προτέρων και δια παντός καθορισμένη, αλλά πρέπει με ευέλικτο τρόπο να λαμβάνει υπόψη την πορεία και την φάση της ταξικής πάλης όχι μόνο σε εθνικό αλλά σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Ακόμα όμως και αν η προσπάθεια διεθνιστικής επέκτασης της πάλης του ελληνικού λαού δεν ευοδωθεί, η Αριστερά οφείλει να λαμβάνει υπόψη τον «φόβο» ή τις ανησυχίες του ελληνικού λαού, ότι η έξοδος από το € και η επιστροφή στη δραχμή μπορεί να βαθύνουν την κρίση (σε καπιταλιστική βάση αυτή η ανησυχία έχει πραγματική βάση, δεν είναι κάποιο αποκύημα φαντασίας). Γι’ αυτό το λόγο η Αριστερά οφείλει να θέτει το θέμα της εξόδου από το € όχι ως στόχο καθ’ εαυτό, κάτι που για τα λαϊκά στρώματα δεν έχει καθαρό νόημα (όπως έχουν άλλα αιτήματα, όπως πχ η πάλη για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις). Η Αριστερά, αντί των «επαναστατικών» κραυγών και της επαναστατικής «πλειοδοσίας» οφείλει να εξηγεί ότι στόχος της πάλης μας είναι το να διασώσουμε το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματά μας – κι ότι τότε θα τεθεί και το θέμα του €, αναπόφευκτα. Εξίσου αναπόφευκτα, όμως, τότε ο κόσμος θα καταλαβαίνει ότι η πάλη δεν είναι για το «μέσα» ή «έξω» στο ευρώ, αλλά για τη ζωή του. Κι αν το να σώσει τη ζωή του απαιτεί τη «θυσία» του € τότε… αντίο ευρώ. Όπως γράψαμε στην προαναφερόμενη μπροσούρα μας,
«Απέναντι στην ΕΕ, η Αριστερά και το εργατικό κίνημα οφείλουν να αντιτάσσουν την άρνηση εφαρμογής οποιονδήποτε αντεργατικών πολιτικών και συνθηκών. Αν λόγω της άρνησης της ελληνικής κοινωνίας να δεχτεί τις ντιρεκτίβες των Ευρωπαίων καπιταλιστών το διευθυντήριο της Ευρώπης αποφασίσει την εκδίωξη της Ελλάδας από την ΕΕ και το €, τότε η Αριστερά αξιοποιεί αυτή την κατάσταση για να εντείνει την ταξική-αντικαπιταλιστική συνείδηση του ελληνικού εργατικού κινήματος αλλά και τους ταξικούς διεθνιστικούς του δεσμούς με το κίνημα στην υπόλοιπη Ευρώπη…»
Πως περιγράφεται αυτή η πρόταση με μερικές λέξεις, σαν σύνθημα που να είναι εύληπτο στα πλατιά λαϊκά στρώματα; Ως εξής: «καμιά θυσία για το ευρώ» ή «τέλος στις θυσίες για το ευρώ».
Αυτό ονομάζεται «μεταβατική προσέγγιση». Τέτοια αιτήματα ονομάζονται «μεταβατικά αιτήματα». Το σύνολο αρκετών τέτοιων αιτημάτων ονομάζονται «μεταβατικό πρόγραμμα». Είναι δηλαδή ένα σύνολο προτάσεων που λαμβάνοντας υπόψη την επικρατούσα συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων συνδέουν και δένουν το σήμερα, την πάλη για τα σημερινά «καθημερινά» με το επαναστατικό, σοσιαλιστικό «αύριο».
Προφανώς ο συντάκτης του ΠΡΙΝ θεωρεί μια τέτοιου είδους ευαίσθητη και διαλεκτική προσέγγιση της συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων και των πολιτικών αιτημάτων που συνδέονται μ’ αυτήν και που της προσδίδουν επαναστατική δυναμική, σαν «ρεφορμισμό» και ξεπούλημα… Προφανώς επίσης είναι απόλυτα ικανοποιημένος με την πολιτική του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλη την προηγούμενη περίοδο. Προβληματίστηκε καθόλου όμως με την «τιμωρία» που επεφύλαξαν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι ίδιοι οι ψηφοφόροι της στις τελευταίες εκλογές;
Για την «μη σύνδεση με την αντικαπιταλιστική προοπτική»
Ο αρθρογράφος μας, κατηγορεί την Πρωτοβουλία των 1000, ότι δεν συνδέει τα προγραμματικά στοιχεία που παραθέτει στην πρότασή της με την «αντικαπιταλιστική προοπτική». Εκφράζουμε την ειλικρινή απορία μας για το αν έχει πραγματικά διαβάσει το κείμενο της Πρωτοβουλίας.
Σταχυολογούμε ενδεικτικά:
«…Απαιτείται άμεσα η συγκρότηση “υποκειμένων ανατροπής”, μετώπων και πολιτικών φορέων που να δημιουργούν της προϋποθέσεις για συστημική ανατροπή…»
«…Σήμερα, δύο δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας ήδη δοκιμάζεται: Εντός συστήματος, με τις καταστροφικές πολιτικές να στρέφονται ενάντια στον εργαζόμενο κόσμο. Ο άλλος είναι εκτός, συνδέοντας τα άμεσα αιτήματα με τη σοσιαλιστική προοπτική. Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν και όσοι τις φαντασιώνονται θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα: Οπισθοχώρηση και υποταγή στον νεοφιλελεύθερο κυνισμό ή προχώρημα για ένα άλλο κοινωνικό σύστημα;…»
«…Θεωρούμε πως η μοναδική λύση απέναντι στην κοινωνική και οικονομική καταστροφή στον τόπο μας, βρίσκεται έξω από τα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος…»
«…Λύση μπορεί να δώσει μόνο ένα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο, με ένα πρόγραμμα ρήξης με τη σημερινή εξουσία…»
Μήπως «εξωραΐζουμε το πολιτικό περιεχόμενο της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ»;
Ο Γ. Κρεασίδης κατηγορεί την Πρωτοβουλία ότι εξωραΐζει το πολιτικό περιεχόμενο της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αλήθεια πως σε συμφωνία και σύμπνοια με τους κλασσικούς του μαρξισμού και σε αντίθεση με πολλά στελέχη και αρθρογράφους του ΝΑΡ δεν μένουμε ασυγκίνητοι μπροστά στις ζωντανές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στα πλαίσια της μαζικής ρεφορμιστικής Αριστεράς. Αντίθετα, προσπαθούμε να παρέμβουμε σ’ αυτές προς όφελος των μαρξιστικών ιδεών. Απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι όχι βέβαια ο εξωραϊσμός, αλλά η αντιπαράθεση με το ρεφορμιστικό πρόγραμμα των ηγεσιών αυτών των σχηματισμών, εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό και το πλαίσιο της Πρωτοβουλίας εξηγεί με σαφήνεια και προειδοποιεί πως πρέπει:
«…Να μην επικρατήσει το όριο της υποταγής στην αστική νομιμότητα και της πάση θυσία παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη…»
Και
«…Να αποτραπεί το ενδεχόμενο της συγκρότησης ενός πολιτικά εξουδετερωμένου ρεφορμιστικού φορέα “προοδευτικής” διαχείρισης της κρίσης του συστήματος…»
Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το κείμενο μιλά περί:
«…των ορίων του ΣΥΡΙΖΑ και του ορατού κινδύνου ενσωμάτωσής του…»
Την ίδια στιγμή αναγνωρίζει τις αντιθέσεις που τον διαπερνούν:
«…Σε μεγάλο βαθμό, οι εξελίξεις μέσα στην Αριστερά αντικειμενικά καθορίζονται και από τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην συγκυρία αυτή, αναγνωρίζουμε πως όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Τόσο η αστική ενσωμάτωση και πολιτική εξουδετέρωση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο όμως και το αντίστροφο. Αυτή η ασταθής ισορροπία είναι ήδη φανερή και στις λαϊκές μάζες, αλλά και στις κυρίαρχες τάξεις. Είναι σαφές πως η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να επιμείνει στη θέση “καμιά θυσία για το ευρώ”, αφήνει ανοιχτή την πόρτα της ενσωμάτωσης του, επίσης όμως είναι σαφές πως οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ακύρωση των μνημονίων ανοίγουν την πόρτα για τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη, δηλαδή την ανοιχτή σύγκρουση με τις αστικές επιλογές…»
Τι το «εξωραϊστικό» βλέπει στα παραπάνω αποσπάσματα ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ;
Πώς εξωραΐζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ όταν το κείμενο της Πρωτοβουλίας αναφέρει:
«…Μια αριστερή κυβέρνηση δεν θα σημάνει αυτόματα λύσεις στα κολοσσιαία προβλήματα και στην πρωτοφανή επίθεση που δέχεται η ελληνική κοινωνία. Τα παραδείγματα αριστερών κυβερνήσεων που ανέλαβαν να διαχειριστούν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και τελικά ενσωματώθηκαν σ’ αυτό, οδηγώντας σε τραγωδίες, είναι πολλά…»
Η Πρωτοβουλία επιχειρεί να ανοίξει το διάλογο μέσα στις γραμμές της Αριστεράς σχετικά με τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα της Αριστεράς στην κρίσιμη εποχή στην οποία έχουμε μπει, με την καπιταλιστική κρίση να οδηγεί την κοινωνία στη βαρβαρότητα και με τη Χρυσή Αυγή να καραδοκεί. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι καλό να ανοίξει τις πόρτες της στο διάλογο αυτό και σ’ αυτούς τους προβληματισμούς. Αν όχι τίποτε άλλο, γιατί οι δυνάμεις της δέχτηκαν ένα σοβαρό πλήγμα στις εκλογές του Ιούνη και γιατί μέσα στις γραμμές της υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα για να μην πούμε κρίση. Αντί γι’ αυτό, ένα τμήμα των ηγετικών στελεχών της προσπαθεί να περιχαρακώσει τις δυνάμεις της, εξαπολύοντας μύδρους, αστήριχτους και αυθαίρετους κατά της Πρωτοβουλίας. Έτσι όμως προσπαθεί να καλύψει ένα λάθος με ένα δεύτερο λάθος. Έτσι όμως κινδυνεύει να κάνει και το κόστος των λαθών αυτών διπλό και τριπλό.
