« Ενδεχομένως η Γερμανία να φτάσει στον πυθμένα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι θα τελειώσει και η παγκόσμια κρίση» Α.Μέρκελ – καγκελάριος της Γερμανίας Κ.Ελευθεροτυπία 5.7.09
Στα ψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 10 ετών έφτασε η ανεργία στην Ευρωζώνη το Μάιο με 9.5%. Κατά τη διάρκεια του Μαίου χάθηκαν 273.000 θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα ο (επίσημος) αριθμός ανέργων στην Ευρωζώνη να ξεπεράσει τα 15.000.000 άτομα (στοιχεία της Eurostat 2.7.09)
Στις ΗΠΑ τον Ιούνη η ανεργία έφτασε το 9.5% που είναι το ψηλότερο ποσοστό των τελευταίων 26 χρόνων. Τον ίδιο μήνα οι χαμένες θέσεις εργασίας ανήλθαν στις 467.000. Από τον Δεκέμβρη του 2007 οι χαμένες θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ ξεπέρασαν τα 6.500.000.
Τέλος, ο ΟΗΕ προβλέπει ότι ο αριθμός των φτωχών παγκοσμίως θα αυξηθεί κατά 90.000.000.
Οι ελπίδες για ανάκαμψη μέσα στο 2010 τώρα μετατίθενται για το 2011 και εκεί οι προβλέψεις μιλούν όχι για άνοδο αλλά για σταμάτημα της πτώσης δηλαδή στασιμότητα.
ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Τρισσέ (πρόεδρος της ΕΚΤ) σε όλες τις τελευταίες εκθέσεις τους εκφράζουν σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο είναι κοντά είναι ο χρόνος ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας.
Με αυτά τα οικονομικά δεδομένα το κύριο χαρακτηριστικό της διεθνούς κατάστασης παραμένει η ρευστότητα, η πολιτική αστάθεια και η αβεβαιότητα.
Από τη μία άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη θα δυσκολευτεί πολύ κανείς να βρει μία περιοχή με ήρεμη και σταθερή πολιτική κατάσταση.
Στη Λ.Αμερική είχαμε την εξέγερση των ιθαγενών του Περού και το πραξικόπημα στην Ονδούρα, ενώ Βενεζουέλα, Βολιβία, Εκουαδόρ εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται από τις διαρκείς κινητοποιήσεις των μαζών.
Στην Δ.Κίνα είχαμε την εξέγερση των κατοίκων στην επαρχία Ζινζιάγκ με 160 νεκρούς και 1400 τραυματίες, τη στιγμή που γράφεται το άρθρο.
Στην ΝΑ Ασία μόνο η λέξη χάος μπορεί να περιγράψει μια κατάσταση πολέμων, αιμοσταγών δικτατοριών, εμφυλίων.
Στο Ιράν είδαμε να εξελίσσεται μια κοινωνική έκρηξη με εκατομμύρια στους δρόμους και νεκρούς με τυπική αφορμή την εκλογική νοθεία αλλά πραγματική αιτία τα αδιέξοδα που προκαλεί η πολιτική των μουλάδων και του αντιδραστικού καθεστώτος του Αχμαντινετζάντ.
Στην Ευρώπη μέσα σε μια μόνο χρονιά και πριν καλά καλά ξεσπάσει η οικονομική κρίση είδαμε κινητοποιήσεις και πτώση κυβερνήσεων σε χώρες που αγνοούσαν τη λέξη διαδήλωση όπως η Ισλανδία, ή τη νικηφόρα γενική απεργία 44 ημερών στην γαλλική αποικία της Γουαδελούπης που μέχρι σήμερα την ξέραμε μόνο από τα τουριστικά αφιερώματα.
Χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ σημαδεύτηκαν από σημαντικούς αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας (π.χ Εσθονία, Λευκορωσία κοκ).
Είδαμε επίσης πολύ δυναμικές κινητοποιήσεις, καταλήψεις ως και απαγωγές διευθυντών επιχειρήσεων από εργαζόμενους στη Σκοτία, την Ιρλανδία και τη Γαλλία.
Αυτή την περίοδο έχουμε πολύ σημαντικές και δυναμικές κινητοποιήσεις εργαζομένων στην Αγγλία καθώς και μαζικές κινητοποιήσεις της νεολαίας και των εκπαιδευτικών στην Γερμανία για την παιδεία.
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών αποτέλεσαν παραμορφωτικό φακό των εξελίξεων στη βάση των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Οι συντηρητικές πλειοψηφίες και η άνοδος της ακροδεξιάς σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες οδήγησαν αρκετούς στο συμπέρασμα ότι έχουμε συντηρητική στροφή των κοινωνιών. Ωστόσο η τεράστια αποχή και οι χρόνιες αδυναμίες της αριστεράς να δώσει ουσιαστική εναλλακτική απάντηση στην κρίση ήταν οι βασικές αιτίες αφενός για τις εκλογικές επιδόσεις δεξιάς και ακροδεξιάς και αφετέρου της σύγχισης στρωμάτων των εργαζομένων που στη δεδομένη συγκυρία παρασύρθηκαν από τις δημαγωγικές σειρήνες λαϊκιστών και ακροδεξιών πολιτικών.
Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κρίση έχει ένα και μοναδικό καλό: απλουστεύει τη συζήτηση για τα χάλια και την αδυναμία του καπιταλισμού να δώσει μια καλύτερη ζωή στην ανθρωπότητα.
Ταυτόχρονα ανοίγει, πολύ πιο εύκολα από ότι στο παρελθόν, τη συζήτηση για το ποιο κοινωνικό σύστημα μπορεί να το κάνει. Και εκεί οι πραγματικά σοσιαλιστικές ιδέες είναι ακατανίκητες. Ασφαλώς θα βρουν μπροστά τους εμπόδια, αντιφάσεις, δυσκολίες που κάποιες στιγμές μοιάζουν ανυπέρβλητες.
Εδώ θα κριθεί και η ικανότητα των δυνάμεων του επαναστατικού μαρξισμού να ξεπεράσουν αυτές τις δυσκολίες και να ανοίξουν το δρόμο για το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας.
