Άρθρο του Ανδρέα Παγιάτσου
Το κάλεσμα από την ΠΟΕ-ΟΤΑ και άλλων 12 τουλάχιστον εργατικών Ομοσπονδιών για κοινή συγκέντρωση και πορεία, σήμερα στις 11.30 πμ στην πλατεία Καραϊσκάκη στην Αθήνα, αποτελεί μια εξέλιξη η οποία δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη από τις χιλιάδες των αγωνιστών του κινήματος που αναζητούν με αγωνία μια λύση στο αδιέξοδο με το οποίο είναι αντιμέτωπο το εργατικό κίνημα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα αυτή της κίνησης – όχι μόνο της σημερινής κινητοποίησης αλλά πιο συνολικά της προσπάθειας των συνδικαλιστικών αυτών οργανώσεων. Το κεντρικό ερώτημα είναι: θα συνεχίσουν αυτή την προσπάθεια συντονισμού, θα την ολοκληρώσουν με συνέπεια κι αποφασιστικότητα;
Οι πρωτοπόροι αγωνιστές του κινήματος αυτό ζητούν και γι’ αυτό πρέπει να παλέψουν. Τα ερωτηματικά όλων όσων διατηρούν σοβαρές επιφυλάξεις αφορούν ασφαλώς τις κεντρικές ηγεσίες των μεγαλύτερων απ΄ αυτές τις ομοσπονδίες, όπως είναι η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια και την χημική βιομηχανία, κλπ – ερωτηματικά για το βαθμό στον οποίο είναι διατεθειμένες να αναλάβουν το πλήρες βάρος αυτής της σύγκρουσης με την κυβέρνηση.
Η πρώτη συνάντηση των εργατικών αυτών ομοσπονδιών έγινε στο χώρο της ΕΡΤ και με αφορμή, βέβαια, τις εξελίξεις γύρω από την ΕΡΤ. Στην πρώτη συνάντηση, την Πέμπτη 20 Ιουνίου η συνάντηση των 12 συνδικάτων που υπογράφουν στη συνέχεια αποφάσισε:
1. Εκφράζουμε την στήριξή μας στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Ε.Ρ.Τ. ενάντια στην υλοποίηση της πολιτικής διάλυσης του Δημοσίου Τομέα και των απολύσεων όπου με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου διαγράφονται θεσμοί και ζωές εργαζομένων, θυσία στο «βαρέλι δίχως πάτο» των απαιτήσεων της τρόικα. Συμμετέχουμε, περιφρουρούμε, συντονίζουμε ενεργά τη δράση μας μέχρι την τελική κατάργηση της κατάπτυστης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.).
2. Καλούμε τους εργαζόμενους των σωματείων μελών των Δευτεροβάθμιων Ομοσπονδιών Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα να συμμετέχουν στην πραγματοποίηση Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου το ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013, στην Πλατεία Καραϊσκάκη-Αθήνα στις 11.30 το πρωί.
3. Με αποφάσεις τους οι Διοικήσεις των Δευτεροβάθμιων Οργανώσεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, να προσανατολιστούν στο κοινό συντονισμό και προετοιμασία για την προκήρυξη «πολιτικής απεργίας» με στόχο την άμεση ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης που τις εφαρμόζει.
4. Την πραγματοποίηση νέας κοινής σύσκεψης όπου με αποφάσεις των Δευτεροβάθμιων Ομοσπονδιών θα οριστικοποιηθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα προκήρυξης πολιτικής απεργίας όπου θα κληθούν και οι ηγεσίες των τριτοβάθμιων Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (Α.Δ.Ε.Δ.Υ.-Γ.Σ.Ε.Ε.) να πάρουν θέση. Η ημερομηνία της επόμενης σύσκεψης θα καθοριστεί το Σάββατο 29 Ιουνίου 2013, μετά την πραγματοποίηση του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου.
Απέναντι στο μέλλον που μας «υπόσχονται», εμείς έχουμε χρέος να αγωνιστούμε για την ανατροπή των πολιτικών τους!!!
Η κοινή, αγωνιστική και ενωτική δράση για την αντιμετώπιση των πολιτικών των μνημονίων και την ανατροπή τους είναι πλέον ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.
ΟΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
1. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (ΠΟΕΣΥ)
2. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ-ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ (ΠΟΣΠΕΡΤ)
3. ΓΕΝΙΚΗ ΟΜ. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΔΕΗ (ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ)
4. ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΟΙΕΛΕ)
5. ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΟΙΥΕ)
6. ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΠΝΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΟΕΚΕ)
7. ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΤΕΧΝΙΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΟΗΕ)
8. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΟΣ (ΠΟΘΑ)
9. ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΥΡΩΡΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΟΘΕ)
10. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠ. ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΩΝ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΚΛΑΔΩΝ (ΠΟΙΕ-ΦΣΕΚ)
11. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΜΜΕ (ΠΟΕΠΤΥΜ)
12. ΠΑΝ. ΟΜ. ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΕΙΔΗ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΧΗΜΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ (ΠΟΕΠΔΧΒ)
Πρόκειται για την πιο σοβαρή μέχρι σήμερα προσπάθεια συντονισμού συνδικαλιστικών φορέων με μαζική απήχηση μέσα στο εργατικό κίνημα και την κοινωνία. Ο συντονισμός αυτός έρχεται με πολλή καθυστέρηση αλλά «κάλιο αργά παρά ποτέ». Έχει πραγματικά μεγάλες δυνατότητες φτάνει οι ηγεσίες που έχουν τεθεί επικεφαλής να σχεδιάσουν με προσοχή και αποφασιστικότητα όλα τα επόμενα βήματα. Η θέση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας που προτείνουν οι ομοσπονδίες αυτές είναι απόλυτα σωστή. Είναι ο μόνος τρόπος να αναχαιτιστούν οι σημερινές πολιτικές, κάτι που ασφαλώς σημαίνει και την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Κάτι τέτοιο ασφαλώς απαιτεί πολύ σοβαρή προετοιμασία.
Οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που έχουν τη δύναμη να καλέσουν άμεσα εδώ και τώρα μια γενική απεργία διαρκείας, δεν πρόκειται να το κάνουν. Και οι ομοσπονδίες που επιχειρούν σήμερα μια ενωτική προσπάθεια δεν έχουν από μόνες τους τη δύναμη να καλέσουν άμεσα μια γενική απεργία διαρκείας. Με βάση αυτή την κατανόηση οι στόχοι αυτής της ενωτικής πρωτοβουλίας πρέπει να έχουν πέρα από άμεσο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Άμεσα ο βασικός στόχος πρέπει να είναι η συσπείρωση όλων των δυνάμεων που απαιτούνται για να στηριχτεί η κατάληψη της ΕΡΤ και να παραμείνει σύμβολο και κέντρο αγώνα.
Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πρέπει να ενισχυθεί και σε βάθος και σε έκταση η συνεργασία των Ομοσπονδιών και να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά. Με στόχο συντονισμένες κινητοποιήσεις, καλά προετοιμασμένες για να έχουν επιτυχία, που να κλιμακωθούν αποφασιστικά από το Φθινόπωρο, μαζί με σταδιακή διεύρυνση του μετώπου σε νέους συνδικαλιστικούς χώρους.
Επιδίωξη πρέπει να είναι να συρθούν οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στο κάλεσμα επαναλαμβανόμενων γενικών απεργιών. Τελικός και δημόσια διατυπωμένος στόχος πρέπει να είναι επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες για να πέσει αυτή η κυβέρνηση και να πάρει δρόμο η Τρόικα.
Στο βαθμό που ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν ανταποκρίνονται (πράγμα σίγουρο) ο στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ισχυρού αντίπαλου κέντρου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, ενάντια στις ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ – χωρίς βέβαια το σεκταρισμό του ΠΑΜΕ. Ο στόχος αυτός πρέπει επίσης να είναι δημόσια και τολμηρά δηλωμένος και ξεκάθαρος.
Η δυναμική που μπορεί να αποκτήσει στην κοινωνία μια τέτοια πρωτοβουλία είναι τεράστια, όσο και αν το ιστορικό των περισσότερων από τους συνδικαλιστές που σήμερα παίρνουν την πρωτοβουλία δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Το πλατύ εργατικό κίνημα θα αγκαλιάσει προσπάθειες που νοιώθει πως ανταποκρίνονται στα συμφέροντά του. Οι συνειδητοί, συνεπείς, ταξικοί αγωνιστές του εργατικού κινήματος χρειάζεται να παρέμβουν στις διεργασίες που αναπτύσσονται για να τις επηρεάσουν όσο μπορούν στην κατεύθυνση των πιο πάνω – που είναι αυτά που ζητά και απαιτεί η κοινωνία από ένα συνδικαλιστικό κίνημα που είναι άξιο του ονόματός του.
