Του Ανδρέα Παγιάτσου
Την ώρα της πιο μεγάλης κρίσης του καπιταλισμού, τα μαζικά κόμματα της αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται στην πραγματικότητα σε αδιέξοδο και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ σε βαθιά κρίση. Το πιο σημαντικό μήνυμα των εκλογών της 6ης Νοέμβρη είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έστρεψαν την πλάτη στον δικομματισμό, αλλά αρνήθηκαν να δώσουν εμπιστοσύνη στην αριστερά! Και όμως η ώρα της κρίσης θα έπρεπε να είναι η ώρα της αριστεράς, η ώρα που η Αριστερά απογειώνεται.
Αυτή η τραγική αντίφαση για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά έχει εξήγηση. Το «Ξ» έχει εξηγήσει πολλές φορές ότι τα δύο μαζικά κόμματα της αριστεράς δεν έχουν απάντηση στην κρίση – δεν έχουν απαντήσεις που να δίνουν προοπτική και να εμπνέουν το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Ο κόσμος απογοητεύεται, οδηγείται στην αποχή, οδηγείται στην αγκαλιά του ρατσισμού και της ακροδεξιάς κοκ – φαινόμενα που έχουν έντονα αναδειχθεί μέσα από τις τοπικές εκλογές. Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών η κρίση του συστήματος αντανακλάται μέσα στις γραμμές της αριστεράς – γίνεται κρίση της αριστεράς.
ΣΥΡΙΖΑ
Η κρίση αφορά πρώτα και κύρια των ΣΥΡΙΖΑ. Το 6.2%του Μητρόπουλου, τον οποίο επέβαλε με το έτσι θέλω η ηγεσία του ΣΥΝ αποτελεί εξαιρετικό ράπισμα για την ίδια. Η πτώση του Τ. Μυταφίδη, στην Θεσσαλονίκη, το ίδιο.
Το πολύ χαμηλό ποσοστό του Αλέκου Αλαβάνου στην περιφέρεια Αττικής με την υποστήριξη των ΚΟΕ και ΔΕΑ, αποκαλύπτει τον πλήρη τυχοδιωκτισμό του εγχειρήματος και πόσο εντελώς εκτός πραγματικότητας ήταν οι επικεφαλής του Μετώπου.
Οι δύο πλευρές, ΣΥΝ από τη μια και Μέτωπο από την άλλη, που από «κολλητοί» έγιναν αδυσώπητοι εχθροί χωρίς ποτέ να δίνουν σ’ αυτή την αντιπαράθεση πραγματικά πολιτικά, ιδεολογικά χαρακτηριστικά, έχουν φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ μια ανάσα από την ολοκληρωτική διάλυση. Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες θα δείξουν αν έχουν την ικανότητα να εξάγουν συμπεράσματα και να συμπεριφερθούν με σοβαρότητα – αν είναι δηλαδή διατεθειμένοι να δουν το θέμα του ενωτικού εγχειρήματος στη βάση πολιτικών αρχών, θέσεων και ιδεών, κι όχι στη βάση παζαρεμάτων και ανταλλαγμάτων.
ΚΚΕ
Το Κ.Κ.Ε. με ποσοστά του ύψους 10.9 %, δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένο – ότι και να λέει για λόγους εντυπώσεων! Γιατί σ’ αυτές τις συνθήκες με τέτοια κρίση, τα ποσοστά του ισοδυναμούν με άρνηση του μαζικού κινήματος να πειστεί από τις θέσεις και προτάσεις του. Σε απόλυτους ψήφους η αύξηση του ΚΚΕ είναι χαμηλότερη από το 1% του εκλογικού σώματος! Η άνοδος του στην περιφέρεια Αττικής κατά 20.000 ψήφους, μόνο και στο δήμο Αθήνας κατά 1.000 μόνο ψήφους, λέει πολύ περισσότερα από ότι τα ποσοστά. Η ανυπαρξία προτάσεων σαν απάντηση στην κρίση από τη μεριά του Κ.Κ.Ε. (πέρα από το γενικό «χρειάζεται ένα άλλο οικονομικό σύστημα»…) ο σταλινισμός του και οι διασπαστικές του τακτικές απέναντι στο μαζικό κίνημα, το καθηλώνουν ουσιαστικά σε στασιμότητα.
Τα πιο πάνω συμπεράσματα γίνονται ακόμη πιο χτυπητά άμα ληφθεί υπόψη ότι η αποχή το λευκό και το άκυρο έφτασαν σε επίπεδα ρεκόρ στην ιστορία. Και με δεδομένη την διαλυτική κρίση που μαστίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ δεν μπορεί να μιλά για νίκη.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Σε αντίθεση με τα μαζικά κόμματα της αριστεράς για σημαντική επιτυχία μπορεί να μιλήσει μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε επίπεδα ποσοστών και σε επίπεδα απόλυτων αριθμών ψήφων ( + 1.3% και άνοδος από 25.000 ψήφους σε 95.000 ψήφους). Το αποτέλεσμα είναι σημαντικό, αλλά δεν επιτρέπει θριαμβολογίες, γιατί κατά κύριο λόγο είναι αποτέλεσμα ψήφου διαμαρτυρίας, που προέρχεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον δυσαρεστημένο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια οι ψήφοι αυτοί δεν είναι σταθεροί και μπορεί εύκολα να αποσυρθούν. Όμως πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη η οποία δείχνει ότι η Αριστερά μπορεί σε συνθήκες κρίσης να έχει άνοδο.
Τις σοβαρές διαφωνίες μας σαν «Ξ» με τον σεκταρισμό που χαρακτηρίζει μεγάλα τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον έχουμε αναπτύξει πολλές φορές στο παρελθόν – την ίδια στιγμή που, σαν «Ξ», έχουμε καλή συνεργασία με άλλα τμήματα της σε διάφορα επίπεδα. Παρά την κριτική μας στάση σε διάφορα επίπεδα, αυτό που πρέπει να τονιστεί αυτή τη στιγμή είναι ότι η άνοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να δώσει θετικά μηνύματα, προσφέροντας ελπίδα σε κομμάτια του κινήματος και της αριστεράς. Η άνοδός της την ίδια στιγμή παίζει το ρόλο του να ασκήσει πιέσεις στα μαζικά κόμματα της αριστεράς, το Κ.Κ.Ε. και τον ΣΥΝ, για να ακολουθήσουν μια πολιτική η οποία να βρίσκεται πιο κοντά στις ανάγκες του κινήματος και της κοινωνίας. Αυτό το τελευταίο σημείο σίγουρα βρίσκει αντίθετα μεγάλα τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όμως για μας, σαν «Ξ», το να κινηθούν τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς, όπως και το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα, σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις και μορφές πάλης είναι κάτι ευεργετικό για το κίνημα, στη μάχη του ενάντια στην επίθεση που δέχεται, και τελικά είναι ευεργετικό και για τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της αριστεράς, όπως είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Μέσα από ένα ενωτικό προσανατολισμό απέναντι στο εργατικό κίνημα, με σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες και χωρίς καπελώματα, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορούν να συμβάλουν σε σημαντικές εξελίξεις στην Αριστερά στην επόμενη περίοδο. Αν, αντίθετα, το καλό αποτέλεσμα λειτουργήσει για να ενισχύσει την αλαζονεία και τον σεκταρισμό μέσα στις γραμμές της, τότε η άνοδός της θα εξαφανιστεί πολύ γρήγορα.
