Στο πλαίσιο ακρόασης φορέων στη Βουλή και κατά τη διάρκεια της διαβούλευσης για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, κατατέθηκε σχετικό υπόμνημα από το Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ). Ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ εστίασε στο «τεράστιο» ποσό που δίνεται για συντάξεις, αναφέροντας ότι βασικός υπαίτιος για τη διόγκωση του δημόσιου χρέους είναι ο
«πελατειακός μηχανισμός των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και των συνταξιοδοτικών παροχών που δε συνδεόταν με τις καταβληθείσες εισφορές, ο οποίος τελειοποιήθηκε επί 30 χρόνια, από το 1980 έως το 2009».
Δεν παρέλειψε να εκφράσει την υποστήριξή του στα μεγάλα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα συνιστώντας ιδιαίτερη προσοχή στην κυβέρνηση και ζητώντας:
«να επιδειχθεί σύνεση από την πολιτεία στην αύξηση του κατώτατου μισθού το 2020, καθώς μια επανάληψη της μαξιμαλιστικής πολιτικής του 2019 θα έχει αρνητικές συνέπειες για την οικονομία».
Αυτό που προσπαθεί να κάνει ο ΣΕΒ είναι να κάνει το άσπρο μαύρο, σαν να μην είναι γνωστά τα πραγματικά στοιχεία για τους μισθούς, τις συντάξεις και την κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Προτελευταία στις συντάξεις η Ελλάδα
Σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Eurostat) και με βάση τα ποσοστά του ΑΕΠ που αφιέρωσαν τα 15 πρώτα κράτη – μέλη της ΕΕ για κοινωνική προστασία το 2017, η Ελλάδα καταλαμβάνει την προτελευταία (14η) θέση στις παροχές για σύνταξη (σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης*) και την τελευταία (15η) θέση στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
Το κατά πόσο είναι υψηλές οι συντάξεις που δίνονται ήδη στην πλειοψηφία των συνταξιούχων μπορεί να μας το δείξει μια βόλτα στη λαϊκή, στα σούπερ μάρκετ και στα φαρμακεία. Πέρα από τα νούμερα, ο μεγάλος αριθμός των συνταξιούχων που ζει στα όρια της φτώχειας αποδεικνύει το έωλο επιχείρημα του ΣΕΒ. Οι συντάξεις στις οποίες έχουν γίνει 23 διαφορετικές μειώσεις μέσα σε 7 χρόνια, δεν επαρκούν ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες των δικαιούχων, πολύ περισσότερο που σε αρκετές περιπτώσεις αυτοί συντηρούν εν μέρει και τα παιδιά τους τα οποία επίσης δεν τα βγάζουν πέρα.
Η μείωση έως και 50% του εισοδήματος των συνταξιούχων αλλά και η κατάργηση της 13ης σύνταξης, δεν τους επιτρέπει να πληρώσουν ούτε τα φάρμακά τους, οδηγώντας πολλούς από αυτούς στην εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση.
Την ώρα που μειώνονται μισθοί και συντάξεις το δημόσιο χρέος αυξάνεται
Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη 298 δις ευρώ. Σήμερα υπερβαίνει τα 360 δις ευρώ και ξεπερνά το 180% του ΑΕΠ. Οι αποδοχές των μισθωτών έχουν πέσει έως και 40%, ρίχνοντας το βιοτικό τους επίπεδο και μειώνοντας την αγοραστική τους δύναμη, δηλαδή τα χρήματα τα οποία θα «έριχναν» και πάλι στην οικονομία.
Ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Νίκος Γκαργκάνας σε συνέντευξη του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 16/3/19 αναφέρει:
«Το τεράστιο και διαρκώς διογκούμενο χρέος (μόνο το 2018 αυξήθηκε κατά 40 δις ευρώ) συντηρεί την αβεβαιότητα στην οικονομία. Ταυτόχρονα όλοι οι δείκτες ανταγωνιστικότητας παραμένουν κάτω του μέσου όρου της ζώνης του ευρώ, ενώ είναι πολύ πιθανό με τις ρυθμίσεις που γίνονται για τα «κόκκινα» δάνεια να χρειαστεί να οδηγηθούμε τελικά σε νέα (ολέθρια) ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών».
Η δανειοδότηση από τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προς τα κράτη δε γίνεται για να τα βοηθήσουν να ορθοποδήσουν, αλλά για να τα διατηρήσουν δέσμιά τους προκειμένου να συνεχίσουν να εξυπηρετούν τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Άλλωστε οι κοινωνικές παροχές, οι συντάξεις και οι μισθοί των εργαζομένων, χρηματοδοτούνται εξολοκλήρου από τους φόρους που πληρώνουν οι ίδιοι οι πολίτες προς το κράτος. Τα κράτη επομένως, δεν αναγκάζονται να πάρουν δάνεια λόγω των υποχρεώσεών τους σε μισθούς και συντάξεις.
Τα χρέη δημιουργούνται από τις φοροαπαλλαγές και τα θαλασσοδάνεια στο μεγάλο κεφάλαιο, από τις υπερκοστολογήσεις των δημοσίων έργων, από τους εξοπλισμούς, από την πολυτέλεια στην οποία ζουν οι ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί, από τους μισθούς των golden boys των δημοσίων οργανισμών, και φυσικά από τα πακέτα «διάσωσης» των τραπεζιτών.
Και νέα χρέη δημιουργούνται από τον δανεισμό για να εξυπηρετηθούν τα παλιά χρέη και να εξασφαλιστούν τα κέρδη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Παράλληλα, λόγω των επιτοκίων αυξάνεται και άλλο το χρέος και φορτώνονται τα βάρη της αποπληρωμής του σε όλους τους υπόλοιπους.
Αύξηση της ανεργίας – Αύξηση των κερδών του κεφαλαίου
Τον Ιανουάριο του 2020 η καταγεγραμμένη ανεργία από τον ΟΑΕΔ έφτασε σε ποσοστό ρεκόρ 23,5% σε σχέση με τον ενεργό πληθυσμό. Οι 1.138.791 άνεργοι είναι μόνο όσοι καταγράφονται από τον οργανισμό, καθώς κάποιοι δεν μπαίνουν πια καν στον κόπο να βγάλουν κάρτα ανεργίας και έτσι δεν υπολογίζονται. Επιπλέον, δικαιούχοι του επιδόματος ανεργίας είναι μόνο 250.310 από αυτούς, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να παλεύουν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Την ίδια στιγμή, οι 500 πιο επικερδείς ελληνικές εταιρείες βελτίωσαν σημαντικά τα οικονομικά τους αποτελέσματα, πετυχαίνοντας εντυπωσιακή αύξηση κερδοφορίας. Τα κέρδη προ φόρων αυξήθηκαν κατά 48%, ενώ τα συνολικά κέρδη (EBITDA) έφτασαν το ποσό των 12 δις ευρώ! Τα παραπάνω στοιχεία αφορούν το 2018, και μας δείχνουν μια εικόνα από τα υπερκέρδη που έβγαλαν οι καπιταλιστές από τον μόχθο των εργαζομένων τους.
Τι κάνανε τα επιπλέον κέρδη;
Οι καπιταλιστές και τα παπαγαλάκια τους μας έλεγαν πως αν αυξηθούν τα κέρδη οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα επενδύσουν στην παραγωγή, θα προσλάβουν περισσότερο προσωπικό ή θα μειώσουν τις τιμές των προϊόντων ώστε να επωφεληθούν οι καταναλωτές. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν έγινε. Βάλανε τα κέρδη στις τσέπες τους και με πρόσχημα τον ανταγωνισμό μείωσαν τις θέσεις εργασίας.
Αρωγούς στην προσπάθειά τους είχαν και έχουν τις κυβερνήσεις που ενώ πολλές φορές μιλάνε για την υπεράσπιση των εργαζομένων, στην πράξη στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι, ενώ είναι οι μόνοι που προσφέρουν πραγματικά στην κοινωνική και οικονομική πρόοδο, είναι αυτοί που δέχονται διαρκώς χτυπήματα από τις κυβερνήσεις.
Για να διατηρηθεί η επιτυχημένη αυτή συνταγή, φροντίζουν να ρίχνουν τις ευθύνες στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα (ιδιωτικών – δημοσίων υπαλλήλων, αυτοαπασχολούμενων – μισθωτών, ημεδαπών – αλλοδαπών) ώστε να διοχετεύεται εκεί η οργή και αγανάκτηση του κόσμου.
Είναι καιρός να τους χαλάσουμε τη συνταγή, παραμερίζοντας τις μικρές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους που ανήκουν στην εργαζόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας. Μέσα από τη συλλογική μας οργάνωση μπορούμε να εξασφαλίσουμε τη δική μας ευημερία, η οποία όπως αποδεικνύεται, δε γίνεται να συμβαδίσει με τη δική τους. Να απαλλαγούμε δηλαδή από τα παράσιτα, τους κεφαλαιοκράτες και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, τα οποία τρέφονται από τον κόπο και την δική μας εργασία.
