Οι φοιτητικές διαδηλώσεις που ξέσπασαν ξαφνικά στην Τεχεράνη στις 10 του Ιούνη, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει τα πανεπιστήμια, ξαπλώθηκαν γρήγορα σε πολλές πόλεις και ξεσήκωσαν χιλιάδες ανέργους νέους και εργάτες.
Έτσι, ενώ ξεκίνησαν να αγωνιστούν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, στα συνθήματα τους πρόσθεσαν αιτήματα για δουλειά και δημοκρατικές ελευθερίες και ουσιαστικά μέσα σε λίγες μέρες κατέληξαν να απαιτούν την ανατροπή του καθεστώτος των μουλάδων.
Την ίδια ώρα, ενώ οι λαϊκές μάζες το ’97 υποστήριξαν τον εκσυγχρονιστή Πρόεδρο Χαταμί που υποσχέθηκε τότε «Αλλαγή» και γι’ αυτό εκλέχθηκε με μεγάλη πλειοψηφία, τώρα στράφηκαν εναντίον του. Γιατί όπως αποδείχτηκε δεν θέλει να συγκρουστεί με τους μουλάδες, επιδιώκει απλά να «εκσυγχρονίσει» το καθεστώς και όχι να το ανατρέψει.
Κάτω από την πίεση των διαδηλωτών αναγκάστηκε να δηλώσει ότι τα αιτήματα τους είναι δίκαια, αλλά δεν έκανε τίποτα για να στηρίξει τις κινητοποιήσεις.
Η παρέμβαση του Μπούς, που έσπευσε να συγχαρεί και να ενθαρρύνει τους Ιρανούς διαδηλωτές, έδωσε προσωρινά στους Μουλάδες τα περιθώρια να συνέλθουν και να κατηγορήσουν το κίνημα για συνεργασία με τον πιο μισητό εχθρό.
Κατόρθωσαν έτσι να ανακόψουν τη δυναμική των διαδηλώσεων και με την επέμβαση της αστυνομίας (4.000 συλλήψεις) και των τραμπούκων του καθεστώτος, έλεγξαν προσωρινά την λαϊκή οργή.
Όμως, το ισλαμικό αντιδραστικό καθεστώς τους βρίσκεται σε βαθιά κρίση και αδιέξοδο. Από τα 66 εκ. του πληθυσμού της χώρας τα 35 (53%) ζούνε κάτω από το επίπεδο της φτώχειας και η πραγματική ανεργία έχει ξεπεράσει τα 10 εκ. To 20% του πληθυσμού κατέχουν την πλειοψηφία του πλούτου. Το 70% του πληθυσμού (47 εκ.) είναι νέοι κάτω των 30 ετών, που απαιτούν δουλειά και δημοκρατικές ελευθερίες τώρα.
Γι’ αυτό, όσο περισσότερο καθυστερεί, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η λαϊκή έκρηξη, που σοβεί στα θεμέλια του καθεστώτος των μουλάδων.
