άρθρο της σύνταξης από το "Ξ" που κυκλοφορεί (τεύχος 374 18/7 – 1/8)
Ο ψεύτης πρωθυπουργός έλεγε πριν λίγο καιρό ότι δεν θα υπάρχουν άλλα μέτρα, κι ότι θα φέρει «ανάπτυξη». Αντί γι’ αυτό είχαμε τον «ξαφνικό θάνατο» της ΕΡΤ –η οποία όμως ακόμη αντιστέκεται– παραβιάζοντας και το σύνταγμα και τους νόμους και τη δημοκρατία, που υποτίθεται υπερασπίζονται οι υποκριτές που κυβερνούν. Και στη συνέχεια ήρθε η Τρόικα και είχαμε ξανά το ίδιο τροπάρι: για να πάρετε τη δόση χρειάζεται νέο πακέτο μέτρων. Έτσι είχαμε νέο «Πολυνομοσχέδιο» το οποίο φέρνει μαζικές απολύσεις σε δημόσιους οργανισμούς, με απόφαση δύο υπουργών κλείνει ολόκληρες υπηρεσίες του δημοσίου, η κυβέρνηση μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποφασίζει ποιο θα είναι το ύψος του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και καταργεί το αφορολόγητο ακόμα και για τους ανέργους των 360 ευρώ το μήνα.
Η κινεζοποίηση του ελληνικού εργατικού κινήματος αναπτύσσεται ήδη από τους «Κινέζους» που έχουν αγοράσει τμήμα και σταδιακά όλο το λιμάνι του Πειραιά: μισθοί 300 €, δικαιώματα ανύπαρκτα, συνδικαλισμός απαγορευμένος, απολύσεις στη στιγμή και χωρίς λογαριασμό σε κανένα.
δεν είναι ανάπτυξη, είναι καταδίκη
Δεν υπάρχει καμία προοπτική και καμία ελπίδα με βάση τα σχέδιά τους, που το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να εξαθλιώνουν εκατομμύρια εργαζομένων για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι εργολάβοι.
Στηρίζουν υποτίθεται τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας στην εισροή επενδύσεων από το εξωτερικό – είτε ελληνικών είτε ξένων κεφαλαίων. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει τίποτα, αλλά και αν έρθουν κάποια στιγμή αυτά τα κεφάλαια οι όροι θα είναι συνθήκες Κίνας!
Τέτοια «ανάπτυξη» να λείπει: δεν είναι ανάπτυξη, είναι η καταδίκη της ελληνικής κοινωνίας στην μιζέρια και την πείνα, χωρίς προοπτική και χωρίς ελπίδα.
δούρειοι ίπποι
Οι ηγεμόνες «μας» φαντάζονται πως έχουν το πάνω χέρι και κάνουν ότι θέλουν – όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς. Η πραγματικότητα είναι πως αν περνούν οι πολιτικές τους είναι γιατί δεν υπάρχουν μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και την Αριστερά δυνάμεις που να είναι άξιες του ονόματος τους.
Δεν είναι ο Σαμαράς ούτε η Μέρκελ που έχει προκαλέσει τις ήττες που πέρασε το ελληνικό εργατικό κίνημα, είναι οι «δούρειοι ίπποι», ο Παναγόπουλος και η υπόλοιπη ηγεσία της ΓΣΕΕ, είναι τα χάλια της ελληνικής Αριστεράς που «δεν μπορεί» να συνεργαστεί και παλέψει από κοινού για την ανατροπή αυτών των πολιτικών.
Και τα ίδια ισχύουν διεθνώς.
αγώνες κι εξεγέρσεις σ’ όλο τον κόσμο
Όμως, οι λαοί αντιστέκονται. Στη Νότια Ευρώπη η αντίσταση συνεχίζεται με τους Πορτογάλους να έχουν προχωρήσει στην 5η γενική απεργία ενάντια στους δικούς τους Τροϊκανούς. Στην Τουρκία είχαμε την εξέγερση της πλατείας Ταξίμ και πριν καλά-καλά καταλαγιάσει αυτή είχαμε την εξέγερση των Βραζιλιάνων εργαζομένων που ανάγκασαν την κυβέρνηση σε υποχώρηση. Και μετά, ξανά, οι Αιγυπτιακές μάζες στους δρόμους προκάλεσαν τη πτώση του Μόρσι που ήθελε να καταργήσει τις κατακτήσεις που κέρδισαν με την ανατροπή του Μουμπάρακ.
Το σύστημα είναι τόσο σάπιο που οι αγώνες είναι αναπόφευκτοι και μεγάλοι! Και είναι μεν γεγονός ότι σ’ αυτή τη φάση δεν μπορούν να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για πολύ! Γιατί το σύστημα δεν έχει τρόπο να βγει από την κρίση και να προσφέρει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία στους λαούς.
Μέσα από τους αγώνες κυοφορούνται μεγάλες ανατροπές και στο συνδικαλιστικό και στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Μέσα από τους αγώνες αλλάζουν συνειδήσεις και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για νέους πολιτικούς φορείς – κόμματα της Αριστεράς και των εργαζομένων, πραγματικά κι όχι στα λόγια στην υπηρεσία των λαϊκών στρωμάτων, πιστά στις ιδέες μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας σαν τη μόνη απάντηση στη βαρβαρότητα τους συστήματος.
προετοιμασία – πάλη για το χτίσιμο μιας «νέας» αριστεράς
Στη χώρα μας πέρα από τις χρεοκοπημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουμε μια Αριστερά θλιβερά πίσω από τις ανάγκες. Όμως την ίδια στιγμή που η επίσημη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «στρογγυλεύει» τις θέσεις της, η αριστερή πτέρυγα ενισχύεται (δείτε σχετικό άρθρο στις μεσαίες σελίδες). Στο ΚΚΕ, σαν απάντηση στον «μεσσιανισμό» της ηγεσίας («μόνο εμείς ξέρουμε, όλοι οι άλλοι είναι προδότες») αναπτύσσεται ένα πολύ σοβαρό ρεύμα αμφισβήτησης στη βάση και τους υποστηρικτές του κόμματος. Και αντίστοιχες διεργασίες υπάρχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να συναντηθούν! Αυτό αποτελεί μια από τις πιο σοβαρές ευθύνες της περιόδου που διανύουμε! Χωρίς μικρομεγαλισμούς, χωρίς μικρομματισμούς, χωρίς βλακώδεις «εγωισμούς», ενωτικά και στη βάση ενός προγράμματος μάχης ενάντια στους κυβερνώντες, την Τρόικα και το σύστημα, για μεγάλες σοσιαλιστικές ανατροπές. Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που βγήκε απ’ το συνέδριο ενισχυμένη παρά τη νίκη της ηγετικής ομάδας, οι διαφωνούντες στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Πρωτοβουλία των 1000 στην οποία συμμετέχει το «Ξ», καθώς και άλλες δυνάμεις στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, έχουν πάρα πολλά κοινά, κι έχουν, μαζί, την κρίσιμη μάζα που απαιτείται, για να λειτουργήσουν σαν καταλύτης για τις εξελίξεις στους μήνες και τα χρόνια που έρχονται.
