Η τοποθέτηση του Σεραφείμ Σεφεριάδη στην συνέντευξη τύπου της Πρωτοβουλίας των 1000, την Πέμπτη 15 Νοέμβρη
Διατρέχουμε μια περίοδο ιστορική· μια περίοδο όπου πράγματι, μπροστά στα μάτια μας κι όχι απλώς ρητορικά, το παλιό πεθαίνει καθώς το νέο αγωνίζεται να γεννηθεί.
Ο καθένας και η καθεμία κατανοεί ότι στις συνθήκες αυτές στους ώμους της Αριστεράς πέφτουν, εκ των πραγμάτων, τεράστιες ευθύνες. Στην Αριστερά εναπόκειται να αφουγκραστεί και να ερμηνεύσει τις κρίσιμες διαδικασίες που συντελούνται στην κοινωνία· να αντισταθεί στις καταστροφικές επιλογές του συστήματος (που, στην επιθανάτια αγωνία του, και προσπαθώντας να διασωθεί, επιλέγει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, να βυθίσει την κοινωνία στη βαρβαρότητα)· αλλά, πάνω απ’ όλα και κυρίως, η Αριστερά οφείλει να οραματιστεί με συγκεκριμένο τρόπο το νέο, να δώσει παράδειγμα και να ηγηθεί… (είναι μια μεγάλη λέξη αυτό το να «ηγηθεί» – δεν αφορά τίτλους και αξιώματα, αφορά όραμα και πράξη…)
Ιστορικά, αλλά και στις μέρες μας, η ετοιμότητα των απλών ανθρώπων (των –ολοένα και πιο επισφαλώς– εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας) η ετοιμότητα όλων αυτών να δώσουν με αυταπάρνηση σύντονους και μαχητικούς αγώνες –τους αγώνες που μόνο αυτοί μπορούν να φέρουν το νέο– υπήρξε και εξακολουθεί να είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητη. Τα παραδείγματα είναι άπειρα –τόσο από την Ελλάδα (όπου, από την επιβολή του Μνημονίου και μετά είχαμε γύρω στις 20 γενικές απεργίες και δεκάδες άλλους σκληρούς συνδικαλιστικούς, κοινωνικούς αλλά και πολιτικούς αγώνες), όσο και διεθνώς (και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το παραβλέπουμε): δείτε τι έγινε στις 14 Νοέμβρη, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου….
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι (άλλωστε ποτέ δεν ήταν) ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για αγώνες και για τις ριζικές ανατροπές. Το πρόβλημα έγκειται σε ελλείψεις, ατολμίες και ανεπάρκειες της πολιτικής του ηγεσίας: του πολιτικού Λόγου που εκπέμπει· του ρόλου που διαδραματίζει (και κάποτε –δυστυχώς, όχι σπάνια– αποτυγχάνει να διαδραματίσει) στους λαϊκούς αγώνες· στο μέλλον που προτάσσει και οραματίζεται…
Διαισθάνομαι ότι η Πρωτοβουλία των 1000 συναντιέται, έρχεται να απαντήσει και να αναμετρηθεί με αυτήν ακριβώς την πρόκληση. Επαναφέροντας επί τάπητος, με τρόπο επιτακτικό (όπως το απαιτούν οι καιροί), αλλά ταυτόχρονα συγκεκριμένο και σύγχρονο, το πρόβλημα της συλλογικής διαχείρισης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, το πρόβλημα δηλαδή του σοσιαλισμού (αυτού του κοσμοϊστορικού αιτήματος της κοινωνικής χειραφέτησης) πέρα από τα αποπνικτικά και αδιέξοδα όρια του συστήματος της ιδιωτικής κερδοφορίας των λίγων σε συνθήκες κοινωνικής καταβαράθρωσης και εξαθλίωσης των πολλών, η Πρωτοβουλία ενώνει κάθε Αριστερό που αγωνιά και αγωνίζεται· κάθε Αριστερό που δεν βλέπει τη συζήτηση και την κριτική ως μια ακόμη ασχολία, αλλά τη θεωρεί αναντικατάστατο κινηματικό πόρο και προϋπόθεση ώστε οι μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες που γίνονται και έρχονται να στεφθούν με επιτυχία..
- Πρόγραμμα μαχητικό και συγκεκριμένο πέρα από τα όρια του συστήματος –λοιπόν-
- ενότητα της Αριστεράς και
- κινηματική δράση: αυτό είναι το τρίπτυχο που συνέχει την Πρωτοβουλία. και είναι, κατά την άποψή μου, ένα τρίπτυχο-κλειδί, ένα τρίπτυχο-προϋπόθεση για όλα τα κοσμοϊστορικά άλλα…
Με την έννοια αυτή χαιρετίζω το ξεκίνημα της προσπάθειας, προβλέποντας στην ανάπτυξη των πολιτικών και κινηματικών της δράσεων –δράσεων που, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, μας αφορούν όλους.
