Της Χριστίνας Χάσου
Διαβάστε τα πρώτα δύο μέρη του αφιερώματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες:
Οι δύο κόσμοι των Ολυμπιακών Αγώνων
Ρίο 2016: όταν η ομοφοβία παίρνει μετάλλιο
Η ακραία εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων φέρνει μαζί της την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με το φαινόμενο να εντείνεται όλο και περισσότερο σε κάθε διοργάνωση. Παρά τις επικλήσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στον πανανθρώπινο χαρακτήρα των Αγώνων και τα ιδανικά της ισότητας και της ευγενούς άμιλλας, οι διακρίσεις με βάση το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό δεν έλειψαν ούτε και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Δεν ήταν λίγες λοιπόν οι περιπτώσεις σεξιστικής αντιμετώπισης αθλητριών, μελών δημοσιογραφικών αποστολών, ακόμα και θεατριών, αποδεικνύοντας ότι ακόμα και το 2016, οι γυναίκες δεν είναι δυνατόν να ανήκουν στις εαυτές τους, να σημειώνουν επιτυχίες χωρίς τη βοήθεια αντρών ή να εισπράττουν σχολιασμό ο οποίος δεν αφορά την εμφάνισή τους.
Όταν υπάρχει στήθος…
Η δημοσιογράφος Helen Skelton είδε την επιλογή του φορέματος το οποίο φορούσε παρουσιάζοντας τους αγώνες της κολύμβησης να γίνεται θέμα στο Twitter επειδή «έδειχνε πολύ γυμνό δέρμα» και μάλιστα «ενώ πίσω της υπήρχαν κολυμβητές». Λίγες μέρες αργότερα, οι χρήστες του Twitter καταπιάστηκαν και πάλι με την εμφάνιση της Skelton, αυτή τη φορά επειδή «έδειξε τους γυμνούς της ώμους». Σε αντίθεση με τον παραπάνω δημοσιογράφο, η συγκεκριμένη έκανε την δουλειά της, κάλυψε δημοσιογραφικά αγώνες και παρόλα αυτά κρίθηκε για την εμφάνισή της…
Ο ενδυματολογικός σχολιασμός δεν έλειψε και σε περιπτώσεις αθλητριών, ακόμη κι όταν αγωνίζονταν σε ημιτελικούς. Ρεπόρτερ του Αμερικανικού καναλιού Fox μεταχειρίστηκαν για την κάλυψη της ενόργανης γυμναστικής ατάκες όπως «η ροζ-λευκή φόρμα της δεν κατάφερε να αναδείξει το χρώμα του δέρματος της, αντιθέτως μας έδωσε κάτι σαν ένα εντυπωσιακό see-through στη περιοχή του στήθους». Και αν υπάρχει στήθος, η γυμναστική μας αφήνει παγερά αδιάφορους.
Όταν τα ρούχα είναι πιο σημαντικά…
Οι γυναίκες εκπρόσωποι της εθνικής ομάδας της Αιγύπτου κρίθηκαν εν τέλει περισσότερο για τις χιτζάμπ τις οποίες φορούσαν, παρά για τις επιδόσεις τους, επισκιάζοντας ακόμη και το γεγονός ότι η ομάδα βόλεϋ κατέβηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες για να διεκδικήσει το χρυσό μετάλλιο για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Και αυτό συνέβη σε ένα άθλημα που διαχρονικά παρακολουθούμε σχόλια για τα αποκαλυπτικά μαγιό των αθλητριών (διαβάστε στο www.xekinima.org αναλυτικό άρθρο για την συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με το Μπουρκίνι)
Όταν ο άνδρας είναι πάνω απ’ όλα…
Η εφημερίδα Chicago Tribune τουίταρε για την επιτυχία της Corey Cogdell-Unrein, η οποία κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στη σκοποβολή, αναφέροντάς την ως «σύζυγο του αθλητή των Bears, Mitch Unrein». Παρόμοια αντιμετώπιση γνώρισε από Αμερικανούς τηλεπαρουσιαστές και η κολυμβήτρια από την Ουγγαρία Katinka Hosszú, η οποία κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στα 400 μέτρα. Οι δημοσιογράφοι απέδωσαν όλη την επιτυχία στον σύζυγο και προπονητή της Snahe Tusup, λέγοντας «αυτός είναι ο άνθρωπος που ευθύνεται για την επίδοση της». Γιατί, ως γνωστόν, «πίσω από κάθε πετυχημένη γυναίκα, βρίσκεται ένας ακόμα πιο πετυχημένος άντρας»!
Όταν ούτε κοινό δεν μπορείς να είσαι…
Σεξιστικό σχόλιο δέχθηκε και η ομάδα ενόργανης της Αμερικής, αφού ένας ρεπόρτερ είπε ότι έμοιαζαν σαν να κάνουν βόλτα σε εμπορικό κέντρο. Γυναίκες, τι άλλο να κάνουν; Πρωταθλητισμό;
Τέλος, όταν το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο NBC δέχτηκε κριτική για τα συχνά διαφημιστικά διαλείμματα κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ο εκφωνητής John Miller επέρριψε την ευθύνη στο γυναικείο κοινό λέγοντας ότι «δεν ενθουσιάζονται με τα αθλήματα». Συνέχισε λέγοντας ότι «Περισσότερες γυναίκες παρά άντρες βλέπουν τους Αγώνες και για τις γυναίκες οι Αγώνες είναι και reality show και μίνι σειρά, 2 σε 1». Δεν βγάζει λεφτά το NBC από τις διαφημίσεις, λειτούργημα επιτέλλει για τις γυναίκες που το μόνο που είναι ικανές να σκεφτούν είναι «Ψώνια-ψώνια-ψώνια», άντε και καμιά ματιά στην κλειδαρότρυπα των ζωών των άλλων!
Όταν ο αθλητισμός αυτός δεν μας αξίζει
Τα περιστατικά ομοφοβίας και σεξισμού είναι ακόμα μία απόδειξη ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι ο αθλητισμός που θέλουμε, δεν είναι ο αθλητισμός που μας αξίζει! Θέλουμε έναν αθλητισμό που δεν θα έχει στόχο το κέρδος και τον έλεγχο των σωμάτων μας, αλλά την απελευθέρωσή μας!
Σχετικά άρθρα:
Γυναικεία δικαιώματα και αγώνες – μια ζωντανή συζήτηση στο κάμπινγκ Antinazi zone
Ομαδικός βιασμός 16χρονης στη Βραζιλία ή το δικαίωμα μιας γυναίκας να μην την βιάζουν
