Ανοικτή επιστολή της Solace Godwin, ειδικευόμενης γιατρού στο νοσοκομείο Κοζάνης, η οποία ανακάλυψε ότι παρότι συμμετέχει κανονικά στις διαδικασίες του ιατρικού συλλόγου, δεν δικαιούται να ψηφίσει στις εκλογές (του συλλόγου)!! Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι βέβαια το εξής: αν τα ίδια τα συνδικάτα, που έχουν δηλωμένο στόχο την κατάργηση του ρατσισμού, δεν απαλλάσσονται από το ρατσισμό στο εσωτερικό τους, πώς είναι δυνατό να τον καταργήσουν από την κοινωνία;
Στη συνέχεια η επιστολή.
Προς κάθε ενδιαφερόμενο
Λέγομαι Solace Akpevwe Godwin και είμαι Νιγηριανής καταγωγής. Ζω στην Ελλάδα τα τελευταία 14 χρόνια. Φοίτησα σε ελληνικό σχολείο και ύστερα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, τμήμα Ιατρικής. Αποφοίτησα στις 9/3/2011 και επί του παρόντος είμαι ειδικευόμενη Παθολογίας στο Γ.Ν Κοζάνης (ΜΑΜΑΤΣΕΙΟ).
Αποστέλλω αυτό το κείμενο διότι αν και νόμιμος κάτοικος της χώρας, πτυχιούχος της Ιατρικής και εγγεγραμμένο μέλος του Ιατρικού συλλόγου ανακάλυψα προσφάτως ότι δεν μου δίδεται η δυνατότητα να ψηφίσω στις εκλογές του συλλόγου στις 12/10/2014.
Στην προσπάθεια επιβεβαίωσης της εγκυρότητας αυτής της πληροφορίας, έλαβα γνώση από τον Ιατρικό σύλλογο της Κοζάνης αλλά και της Αθήνας, ενός νόμου από το 1957, ο οποίος τονίζει ότι η αλλοδαποί Ιατροί δεν έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.
Πως είναι δυνατόν να είμαι νόμιμο μέλος ενός συλλόγου, να πληρώνω εισφορές, να καλούμαι σε συναντήσεις και στις εκλογές να είμαι ανύπαρκτη; Πως γίνεται να είμαι αποδεκτή σαν Ιατρός αλλά σαν ψηφοφόρος όχι; Άρα ποιο είναι το νόημα της εγγραφής σε ένα σύλλογο;
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω την ειρωνεία της κατάστασης, διότι πρόσφατα ψηφίστηκε ο πολυσυζητημένος αντιρατσιστικός νόμος και αναρωτιέμαι, ρατσισμός είναι μόνο όταν κάποιος με βρίζει λόγω χρώματος, όταν με ξυλοκοπά επειδή δεν έχουμε την ίδια θρησκεία ακόμα και όταν και με σκοτώνει επειδή τόλμησα να έρθω στη χώρα του;
Ο ρατσισμός είναι όλα αυτά αλλά είναι ΚΑΙ να μου στερείς το δικαίωμα να έχω φωνή στον επαγγελματικό μου χώρο, είναι να δημιουργείς εσκεμμένα ένα κενό ανάμεσα σε κατά τα άλλα ίσους συναδέλφους ευελπιστώντας να με βάλεις στη θέση μου (που θεωρείς ότι είναι κάτω, με σκυμμένο το κεφάλι και χωρίς φωνή).
Αντί λοιπόν να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να λέμε ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ότι είμαστε όλοι ίσοι μήπως ήρθε ο καιρός να το πράξουμε κιόλας; Είμαστε όλοι ίσοι και καλώ τους συλλόγους, σωματεία και ενώσεις να το δείξουν έμπρακτα.
Σαν Ιατρός έδωσα έναν όρκο, να φέρομαι σε κάθε άνθρωπο ως ίσο και ζω σύμφωνα με αυτόν εντός και εκτός εργασίας. Γι’ αυτό καλώ όσους συμφωνούν με αυτό να μεριμνήσουν για την κατάργηση αυτού του άδικου νόμου όχι μόνο για’ μένα αλλά για να δώσουμε ακόμα ένα νόημα στον όρκο του Ιπποκράτη.
