Στέλλα Χονδροματίδου, γιατρός στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου και μέλος του ΔΣ της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης (ΕΝΙΘ)
Οι αναισθησιολόγοι στα νοσοκομεία «Παίδων Αγλαΐα Κυριακού» και «Παίδων Αγία Σοφία» βρίσκονται σε οριακό σημείο και τα τακτικά χειρουργεία από τα τέλη του Μάη είναι στον αέρα, με τους γιατρούς να λένε ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν με ασφάλεια. Τα νοσοκομεία λειτουργούν κάτω από πολύ επικίνδυνες συνθήκες εξαιτίας των ελλείψεων προσωπικού, τόσο σε αναισθησιολόγους, όσο και σε χειρούργους και νοσηλευτικό προσωπικό, που καταγγέλλουν ότι δουλεύουν με εξαντλητικά ωράρια και με πολλά χρωστούμενα ρεπό.
Οι συνθήκες αυτές δεν είναι μόνο εξοντωτικές για το ίδιο το προσωπικό των νοσοκομείων, αλλά βάζουν σε κίνδυνο την υγεία των παιδιών και την ασφάλεια των χειρουργείων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το «Αγία Σοφία» λειτουργεί με 12 αναισθησιολόγους αντί για 17 που χρειάζεται κανονικά, ενώ το «Αγλαΐα Κυριακού» με 7 αντί για 11 που ήταν παλιότερα.
Από την άλλη μεριά, ο υπουργός υγείας Α. Γεωργιάδης, ήταν για άλλη μια φορά προκλητικός απαντώντας στις εξαγγελίες των γιατρών που μιλούσαν για αναστολή των χειρουργείων αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση: με μεγάλη βεβαιότητα ισχυρίστηκε ότι η αναστολή των χειρουργείων δεν θα πραγματοποιηθεί, καθώς το υπουργείο «κινείται με μεγάλη ταχύτητα» στην κατεύθυνση της κάλυψης των κενών. Είχε μάλιστα το θράσος να υπονοεί ότι μπορεί οι συνδικαλιστές υγειονομικοί να εκμεταλλεύονται την κατάσταση των νοσοκομείων Παίδων ενόψει ευρωεκλογών για να χτυπήσουν την κυβέρνηση… Στην πραγματικότητα, τα μόνα μέτρα που παίρνει με γρήγορους ρυθμούς το υπουργείο, είναι οι μετακινήσεις γιατρών και νοσηλευτών, δηλαδή μπαλώνει τα κενά μεταφέροντας προσωπικό από το ένα νοσοκομείο στο άλλο και από τον έναν νομό στον άλλον, κλείνοντας περιστασιακά κάποιες τρύπες και ανοίγοντας ταυτόχρονα άλλες.
Και ενώ ο Άδωνις ισχυρίζεται ότι τα τακτικά χειρουργεία δεν πρόκειται να ανασταλούν, όσο κι αν «προσεύχεται για αυτό η αντιπολίτευση», το τελευταίο διάστημα τον διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα. Οι πρόσφατες εικόνες από τα ράντζα, τον συνωστισμό, τις ατελείωτες ουρές και τη μεγάλη ταλαιπωρία στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, δεν είναι «μεμονωμένα στιγμιότυπα» όπως προσπάθησε να ισχυριστεί ο υπουργός, αλλά η μόνιμη εικόνα που επικρατεί στα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία, όπως καταγγέλλουν γιατροί και νοσηλευτές, αλλά και όπως ξέρει πολύ καλά κάθε άνθρωπος που έχει χρειαστεί να βρεθεί σε κάποιο από αυτά το τελευταίο διάστημα.
Ακόμη πιο προκλητικός από τον υπουργό υγείας όμως, κατάφερε να είναι ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος σε συνέντευξή του, σχολιάζοντας τις ίδιες άθλιες εικόνες, δήλωσε ότι πολλές φορές τα καλά και δημοφιλή νοσοκομεία «πληρώνουν το τίμημα της φήμης τους»! Δηλαδή ο λόγος για τις ατελείωτες ουρές και τα ράντζα, δεν είναι οι τραγικές ελλείψεις προσωπικού, αλλά το γεγονός ότι τα νοσοκομεία είναι … πιο καλά από ότι θα έπρεπε! Ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε αυτές τις απερίγραπτες δηλώσεις με τη γνωστή πλέον δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν αρκετοί αναισθησιολόγοι και ότι αν υπήρχαν «θα τους είχαμε προσλάβει»… Όλα αυτά την ώρα που το ΕΣΥ χάνει διαρκώς προσωπικό γιατί δεν αντέχει άλλο τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και παραιτείται.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση προσπαθεί να εξασφαλίσει ότι το ιατρικό προσωπικό θα είναι πιο πειθαρχημένο στο μέλλον. Για την ακρίβεια, καταργεί τη σειρά αναμονής για την έναρξη της ειδικότητας η οποία ισχύει εδώ και δεκαετίες και με βάση την οποία οι απόφοιτοι ιατρικής ξεκινάνε την ειδίκευσή τους ισότιμα. Το σχέδιο της κυβέρνησης είναι να δημιουργηθεί μια επιτροπή από πανεπιστημιακούς γιατρούς, οι οποίοι θα επιλέγουν ανάμεσα στους αποφοίτους, ποιος/α και πότε θα ξεκινήσει την ειδικότητα! Στην πραγματικότητα μεθοδεύεται η επιλογή των αρεστών και «ήσυχων» γιατρών, αυτών που στο μέλλον θα δουλεύουν στα νοσοκομεία χωρίς εργασιακά δικαιώματα και χωρίς να διαμαρτύρονται για τη διάλυση και το ξεπούλημα της δημόσιας υγείας.
Η κατάσταση του ΕΣΥ έχει ήδη φτάσει στο απροχώρητο και τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμη χειρότερα. Είναι επιτακτική η ανάγκη αντίστασης στις πολιτικές της διάλυσης των νοσοκομείων από τους εργαζόμενους και τα σωματεία του χώρου, αλλά και η έμπρακτη συμμετοχή του συνόλου της κοινωνίας στον αγώνα για τη διάσωση της δημόσιας υγείας.
