Η απάντηση στην κρίση, στις επιθέσεις που δεχόμαστε από τη ΝΔ και τις αντιλαϊκές πολιτικές που θα ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ είναι μόνο μία: η ενίσχυση της αριστεράς. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο κόσμος της αριστεράς είναι μουδιασμένος, κατεβαίνει στις εκλογές χωρίς ενθουσιασμό και με χαμηλό ηθικό. Κι αυτό είναι αναπόφευκτο καθώς η εικόνα της αριστεράς κάθε άλλο παρά ικανοποίηση μπορεί να προκαλεί. Η αριστερά γενικά παραμένει πολυδιασπασμένη και κατακερματισμένη, το ΚΚΕ παραμένει στάσιμο και μη ελκυστικό, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε κρίση και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά αντιμέτωπη με χρόνια προβλήματα. Μπροστά σ’ αυτά τα διλήμματα όμως, το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιχειρήσουμε να κρύψουμε τα προβλήματα, ή να απέχουμε απ’ τις εκλογές. Η ψήφος στην αριστερά είναι μονόδρομος – γιατί μόνο με την ενίσχυση της αριστεράς μπορούμε να αντισταθούμε στις επιθέσεις και να προετοιμάσουμε το έδαφος για μια εναλλακτική κοινωνία που να καταργεί το κέρδος την εκμετάλλευση τη φτώχεια και την πείνα, τη βαρβαρότητα και τους πολέμους.
Με όλες τις σοβαρές αδυναμίες και την κρίση που εμφανίζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την καλύτερη επιλογή. Γιατί παραμένει το πιο πλατύ, ενωτικό και ριζοσπαστικό εγχείρημα στο χώρο της αριστεράς μιας και συσπειρώνει 11 κόμματα και οργανώσεις και χιλιάδες ανένταχτους αγωνιστές.
Το ΚΚΕ
Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται κάθε συνεργασία με κάθε κομμάτι της αριστεράς το οποίο του κάνει κριτική. Όποιος κάνει κριτική στις πολιτικές του ΚΚΕ θεωρείται και καταγγέλλεται σαν προδότης, σαν εχθρός, σαν πράκτορας της αστικής τάξης κοκ. Την ίδια στιγμή το ΚΚΕ αρνείται κοινές πορείες και συγκεντρώσεις με άλλους εργαζόμενους που ανήκουν σε άλλους χώρους και άλλα συνδικάτα εκτός του ΠΑΜΕ.
Η διάσπαση μέσα στο εργατικό κίνημα έχει έτσι ξεπεράσει κάθε όριο γελοιότητας, όταν για κάθε θέμα γίνονται 4 ή 5 διαφορετικές συγκεντρώσεις και πορείες. Η βασική ευθύνη γι’ αυτό ανήκει στην ηγεσία του ΚΚΕ.
Πίσω απ’ αυτές τις πολιτικές και στάση, βρίσκεται η λογική του σταλινισμού. Αντί η κατάρρευση του σοβιετικού (μονοκομματικού, δικτατορικού, προσωπολατρικού) μοντέλου το 1990 να ωθήσει την ηγεσία του ΚΚΕ σε μια σοβαρή αυτοκριτική για τα παλιά της «λάθη», κατέληξε, πέρυσι, μετά από 18 χρόνια «προβληματισμού» στη θέση ότι το μοντέλο που υπερασπίζεται είναι αυτό του Στάλιν όσο καιρό ζούσε!
Δεν είναι δυνατό η σημερινή αριστερά να ελπίζει να πάει μπροστά με τέτοια κοινωνικά μοντέλα – στηριγμένα στον μονοκομματισμό, στην στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, στη δικτατορία και την θεοποίηση – προσωπολατρεία ενός ατόμου!!
Για όλους τους παραπάνω λόγους, το ΚΚΕ, δυστυχώς, παρά τη δύναμή του, δεν μπορεί κατά τη γνώμη μας να αποτελέσει την πρώτη επιλογή για τη ψήφο των αριστερών και των αγωνιστών εργαζομένων και νέων. Αντίθετα η ενίσχυση των υπόλοιπων δυνάμεων της αριστεράς, και βασικά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος τρόπος να αναπτυχθούν διεργασίες εσωτερικών αλλαγών στο ΚΚΕ.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί μια συσπείρωση ενός σημαντικού αριθμού οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με πιο γνωστές το ΝΑΡ το ΣΕΚ και την ΑΡΑΝ, που όμως δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τα όρια των 25.000 ψήφων περίπου.
Υπάρχει μια σαφής αδυναμία ο χώρος αυτός να μιλήσει τη γλώσσα των πλατιών λαϊκών, εργατικών στρωμάτων, καθώς επιλέγει μια ακραία ρητορική και φρασεολογία, πολλή επαναστατική ρητορική, αλλά λίγη ουσία σ’ ότι αφορά τα καθημερινά προβλήματα και αγώνες των εργαζομένων. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του χαρακτηρίζεται από την ασθένεια των «καθαρών επαναστατών» – κι επιμένουν σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες (διαπαιδαγωγημένοι από τη νοοτροπία του ΚΚΕ) συμβάλλοντας στην παραπέρα διάσπαση και κατακερματισμό του κινήματος.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των αδυναμιών και αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνονται απίστευτες διαμάχες για μια φράση σε ένα κείμενο (που λίγοι εργαζόμενοι αντέχουν να διαβάσουν και να καταλάβουν) ή για τη διαδρομή κάποιας πορείας (χαρακτηριστικά, στις μέρες που γράφεται αυτό, για την πορεία στη ΔΕΘ).
Χωρίς να υποτιμούμε τη δουλειά που κάνουν κάποιες οργανώσεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μερικές περιπτώσεις, δεν μπορεί δυστυχώς να αποτελέσει διέξοδο και να δώσει προοπτική στο μαζικό κίνημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνατότητες που αντιπροσωπεύει
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα ο μόνος χώρος στον οποίο μπορεί να συναντηθεί ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς (11 διαφορετικές συνιστώσες, πολλοί «ανένταχτοι») και να αναπτύξει κοινές δράσεις, με σεβασμό στη διαφορετικότητα και με απεύθυνση στο μαζικό κίνημα. Πρόκειται για μια σημαντική κατάκτηση την οποία η κοινωνία επιβράβευσε την προηγούμενη περίοδο δίνοντας μέχρι και πάνω από 18% στις δημοσκοπήσεις της περασμένης άνοιξης (2008).
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα στη δίνη μιας κρίσης. Για την κρίση αυτή δεν φταίει κανείς άλλος από τις ίδιες τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις, πρώτα και κύρια πολιτικές, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η κρίση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεπεραστεί στην επόμενη περίοδο – και το «Ξ» έχει συγκεκριμένες και σαφείς προτάσεις γι αυτό. Στη νέα περίοδο της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ τα εργατικά και λαϊκά στρώματα θα ξαναστραφούν στ’ αριστερά, θα αναζητήσουν ξανά στηρίγματα στους αγώνες τους που μόνο η αριστερά μπορεί να προσφέρει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κάτω απ? αυτές τις περιστάσεις να ξαναδώσει ελπίδα και προοπτική σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ
Για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να παίξει αυτό το ρόλο θα πρέπει να μετακινηθεί αποφασιστικά σε μια πιο ριζοσπαστική αριστερή κατεύθυνση και να εμπλακεί σε μεγαλύτερο βάθος με τα κινήματα και ιδιαίτερα με τους εργατικούς αγώνες.
Πρέπει να ξεμπερδέψει με τις κεντροαριστερές λογικές, (που χαρακτηρίζουν την δεξιά, Ανανεωτική Τάση του ΣΥΝ) σε όλα τα επίπεδα: κυβερνητικό, τοπικής αυτοδιοίκησης και συνδικάτων. Χρειάζεται να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα που να συνδέει τις σημερινές άμεσες διεκδικήσεις με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και το σοσιαλισμό.
Πρέπει ακόμα, στο οργανωτικό επίπεδο να προχωρήσει σε ένα εσωτερικό καθεστώς πλατιάς και σε βάθος δημοκρατίας για όλους, στηριγμένο στο δικαίωμα του μέλους για τον «ανένταχτο» κόσμο (όσους δεν ανήκουν σε κάποιες από τις 11 συνιστώσες) στην εκλογή όλων των ηγετικών οργάνων, την εναλλαγή και την ανακλητότητα στα αντιπροσωπευτικά πόστα, στις ποσοστώσεις ώστε να μην ελέγχει τα πάντα η μεγαλύτερη συνιστώσα (ο ΣΥΝ) στην εναλλαγή στα ηγετικά όργανα, στην ανακλητότητα των ηγετικών στελεχών και τη συλλογική ηγεσία χωρίς διευθυντήρια και καρεκλομαχίες.
Αριστερή – ενωτική – ταξική φυσιογνωμία
Πρέπει να βγουν τα συμπεράσματα από την εκλογική ήττα του Ιούνη. Βασικές αιτίες γι αυτή την ήττα ήταν – ανάμεσα σε άλλες – το ασαφές και θολό πολιτικό στίγμα που εξέπεμπε, ειδικά μετά τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη και η διαρκής και δημόσια πολιτική υπόσκαψη του εγχειρήματος από τη μεριά της Ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ (δηλώσεις Κύρκου, Κωνσταντόπουλου και άλλων υπέρ της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ κλπ).
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο κατά τη γνώμη μας:
Ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει σαφή ταξικά αριστερά χαρακτηριστικά και όχι συνθήματα του τύπου «για τις ανάγκες των πολλών» που χαρακτήριζε την εκλογική εκστρατεία του Ιούνη και δεν σημαίνει τίποτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να αναπτύξει συγκεκριμένη παρέμβαση στα μέτωπα που είναι ανοικτά (εργασιακά, περιβαλλοντικό, αντιρατσιστικό κτλ) με συγκεκριμένες προτάσεις πάλης για το καθένα.
Να συνεχιστεί με επιμονή και υπομονή η ενωτική του πολιτική προς το ΚΚΕ και την υπόλοιπη αριστερά (π.χ ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ).
Το ενωτικό κάλεσμα στην υπόλοιπη αριστερά να γίνεται στη βάση ενός συγκεκριμένου προγράμματος που να μιλά για εθνικοποιήσεις, εργατικό έλεγχο, φορολογία στο κεφάλαιο, δραστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις κοινωνικές δαπάνες (παιδεία, υγεία, συντάξεις κτλ).
Να εξασφαλιστεί η δημόσια εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ από υποστηρικτές του εγχειρήματος και όχι από άτομα που το υποσκάπτουν.
Να αποκλειστεί ρητά και κατηγορηματικά η κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή με κόμματα που μιλάνε ανοικτά για στήριξη είτε του ΠΑΣΟΚ είτε και της ΝΔ όπως είναι οι «Οικολόγοι Πράσινοι».
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει όλα τα πιο πάνω βήματα. Υπάρχουν οι δυνάμεις στο εσωτερικό του που παλεύουν με συνέπεια για όλα αυτά. Εκτός από το «Ξ» υπάρχει η πλατιά συσπείρωση του 2ου κύματος καθώς και δυνάμεις που είτε αποχωρούν από τον ΣΥΝ είτε παραμένουν στον ΣΥΝ διεκδικώντας ένα διαφορετικό ΣΥΡΙΖΑ. Στο βαθμό που αυτός ο αγώνας στεφθεί μ’ επιτυχία ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να λειτουργήσει σαν καταλύτης για την αναγέννηση της αριστεράς και για την ριζική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά με προεκτάσεις σε όλη την Ευρώπη.
_______________
Η αποχή δεν είναι λύση
Η αποχή όπως και τα λευκά-άκυρα δεν αποτελούν λύση, παρότι είναι απόλυτα κατανοητά εξαιτίας της σήψης του πολιτικού συστήματος.
Στις ευρωεκλογές του 2004 η αποχή έφτασε το 36.8% με 1.300.000 ψηφοφόρους να απέχουν, όμως αυτό αφενός σε τίποτα δεν άλλαξε τα πράγματα και αφετέρου ευνόησε τη ΝΔ που εμφάνισε ποσοστό 43% ενώ είχε πάρει 440.000 λιγότερες ψήφους από τις βουλευτικές 3 μήνες νωρίτερα.
Στις ευρωεκλογές του 2009 πολλοί θυμούνται ότι η αποχή ξεπέρασε το ιστορικό ρεκόρ του 48% αλλά λίγοι θυμούνται ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχασαν αθροιστικά 2.212.000 ψήφους. Παρόλα αυτά ο δικομματισμός εμφανίστηκε νικητής!
Σε τελική ανάλυση ευνοεί τα μεγάλα κόμματα γιατί τους επιτρέπει να εμφανίζουν μεγαλύτερα ποσοστά από ότι πραγματικά έχουν και έτσι να παίρνουν περισσότερες έδρες από όσες τους αναλογούν.
Επιπλέον στερώντας ψήφους από την αριστερά επιτρέπουν σε ακροδεξιούς λαϊκιστικούς σχηματισμούς τύπου ΛΑΟΣ ή τους νεοφασίστες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ να εμφανίζουν επίσης αυξημένα ποσοστά.
Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν αποτελούν θετική πρόταση διεξόδου από την κρίση παρά μόνο άρνηση που τελικά όπως δείχνουν πολλά χρόνια τώρα οι εκλογές στις ΗΠΑ δεν εμποδίζουν το σύστημα να δουλέψει.
