Του Παναγιώτη Βογιατζή
«Βασική προτεραιότητα της κυβερνητικής πολιτικής παραμένει η εφαρμογή ενός αποτελεσματικού προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, που στοχεύει στη μείωση της συμμετοχής του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα, στο άνοιγμα των αγορών, την ενίσχυση του ανταγωνισμού και στην καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.» (από την εισηγητική έκθεση του φετινού προϋπολογισμού)
Μάλιστα! Αυτό είναι το συμπέρασμα που έβγαλε ο Αλογοσκούφης και η παρέα του από τον χαμό που γίνεται παγκοσμίως. Σ’ όλο τον κόσμο οι κυβερνήσεις σπεύδουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα που προκάλεσε η ελεύθερη αγορά, κρατικοποιώντας κολοσσούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της βιομηχανίας, και παρέχοντας δανεικά (τα οποία είναι βέβαιο ότι θα αποδειχτούν αγύριστα) στους μέχρι χθες φωστήρες της οικονομικής δραστηριότητας. Η Ελλάδα όμως αποτελεί μια όαση σταθερότητας και ανάπτυξης, όπως δείχνουν και οι «προβλέψεις» της κυβέρνησης για το 2009. Πού να ολοκληρώσει και τις μεταρρυθμίσεις της η ΝΔ!
Όταν μιλάμε για προϋπολογισμούς του ελληνικού κράτους, οι «προβλέψεις» μπαίνουν έτσι κι αλλιώς πάντα σε εισαγωγικά. Φέτος όμως το κακό παράγινε. Τα βασικά μεγέθη πάνω στα οποία βασίζεται ο σχεδιασμός για τη νέα χρονιά βρίσκονται εντελώς εκτός πραγματικότητας: Ανάπτυξη 2,7%, έλλειμμα 2,2% και ανεργία στο 7,5% είναι νούμερα που δεν είναι ούτε κατά φαντασία δυνατό να υλοποιηθούν.
Πρόκειται λοιπόν για έναν προϋπολογισμό εντελώς κάλπικο, που από τη στιγμή κιόλας που έγινε νόμος του κράτους άρχισε ήδη η διαδικασία αναθεώρησής του. Γιατί τότε πρέπει ν’ ασχοληθούμε μαζί του;
Ο λόγος είναι ότι, αν και ανεφάρμοστος, ο προϋπολογισμός δείχνει τις τάσεις που θ’ ακολουθήσει η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, πολιτική που θα κάνει τα προηγούμενα χρόνια να φαντάζουν σαν ο χρυσός αιώνας για το εισόδημα μισθωτών, συνταξιούχων και μικρομεσαίων. Όταν, εν μέσω οικονομικής κρίσης, αποφασίζουν να ξεζουμίσουν ακόμη περισσότερο την κοινωνία ζητώντας 7 δις επιπλέον φόρους, όταν η κοινωνική τους πολιτική εξαντλείται στα 100 – 200 εκατομμύρια για το ταμείο κατά της φτώχειας (δηλαδή λιγότερο από το …2% αυτών που προσφέρουν στις τράπεζες) γίνεται ολοφάνερο ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξυπηρετήσουν τα πραγματικά τους αφεντικά, δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο. Όσο για τους υπόλοιπους, ας φάνε παντεσπάνι…
Ο φετινός προϋπολογισμός λοιπόν αποτελεί μια μαγική εικόνα: παρουσιάζει μια ισχυρή οικονομία, που οφείλεται ασφαλώς στη μεγαλοφυή πολιτική των προηγούμενων ετών. Όταν όμως μπαίνει το ζήτημα μιας στοιχειώδους κοινωνικής πολιτικής, τότε ως δια μαγείας η ισχυρή οικονομία εξαφανίζεται και ο μπαμπούλας της οικονομικής κρίσης παίρνει τη θέση της. Έτσι, δεν προκαλεί εντύπωση ότι οι δαπάνες για παιδεία, υγεία και κοινωνική ασφάλιση όχι μόνο δεν αυξάνονται, αλλά παρουσιάζουν και οριακές μειώσεις στα ήδη πενιχρά ποσοστά τους: κάτω από 3% για την παιδεία (ποσοστό συγκρίσιμο μ’ αυτό των αφρικανικών χωρών), 2,5% για την υγεία, 3,5% για την κοινωνική ασφάλιση… Άλλωστε, αυτές είναι και οι δαπάνες που θα περικοπούν ακόμη περισσότερο, μόλις αποδειχθεί και επισήμως ότι τα έσοδα που αναμένει να εισπράξει η κυβέρνηση ούτε που θα πλησιάσουν στο προβλεπόμενο ποσό.
Ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι η σοβαρή μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, από το 3,9 στο 3,4% του ΑΕΠ. Και από πού περιμένει η κυβέρνηση να έρθει η ανάπτυξη που υπολογίζει και η μείωση της ανεργίας; Μα φυσικά από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Το γεγονός ότι πριν ακόμη οι επιπτώσεις της κρίσης κάνουν καλά καλά την εμφάνισή τους δεν έχει μείνει ούτε μια επιχείρηση που να μην έχει ανακοινώσει απολύσεις ή σχέδια για απολύσεις προφανώς έχει διαφύγει της προσοχής τους…
Το πραγματικό πλιάτσικο βέβαια γίνεται για μια ακόμη φορά μέσω της φορολογίας. Τα 7 δις νέοι φόροι που αναφέραμε και πιο πάνω θα προέλθουν αποκλειστικά από τα χαμηλά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα, είτε από το ΕΤΑΚ (Ενιαίο Τέλος Ακίνητης Περιουσίας – προσέξτε, τέλος, όχι φόρος) είτε από την αύξηση των έμμεσων φόρων. Την ίδια στιγμή, κατάργησαν το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας και μειώνουν συνεχώς τη φορολογία των επιχειρήσεων.
Ο Καραμανλής, ως νέος Τσόρτσιλ, το δήλωσε ξεκάθαρα: «Προτιμάμε να είμαστε χρήσιμοι και όχι αρεστοί». Βέβαια, δεν ολοκλήρωσε τη φράση του. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν έχει καμιά ελπίδα να ξαναγίνει αρεστός στην κοινωνία, προτιμάει να είναι χρήσιμος στ’ αφεντικά του…
