Του Τάκη Γιαννόπουλου

Στην μίνι Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που κάλεσε ο Ζ.Κ. Γιούνκερ στις Βρυξέλλες με τη συμμετοχή ηγετών 10 κρατών (Ελλάδας, Αυστρίας, Βουλγαρίας, Γερμανίας, Κροατίας, ΠΓΔΜ, Ουγγαρίας, Ρουμανίας, Σερβίας και Σλοβενίας) ο στόχος ήταν φανερός αλλά φυσικά όχι δημόσια διατυπωμένος: Η Ε.Ε. θέλει να κρατήσει το θέμα «πρόσφυγες» μακριά από την αυλή της και να το σπρώξει κάτω από το «χαλί» – βασικά να το «φορτώσει» στις βαλκανικές χώρες και στην Τουρκία.

Το ότι μιλάμε για ανθρώπους και όχι για αντικείμενα, ουδόλως απασχολεί τομάρια σαν το Γιούνκερ, τη Μέρκελ, τον Τουσκ και τις πολυεθνικές–αφεντικά τους. Όπως δεν τους απασχολεί ότι είναι οι ίδιες οι πολιτικές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ που προκάλεσαν τα κύματα των εκατομμυρίων προσφύγων.

Τρείς Σύνοδοι μέσα σε 1 μήνα!

Αυτή ήταν η 5η σύνοδος της Ε.Ε. μέσα στο χρόνο και η τρίτη μέσα σε ένα μήνα για το θέμα, αφού  οι προηγούμενες τέσσερις είχαν αποτύχει να δώσουν οποιαδήποτε λύση στο ζήτημα.

Αφού η ΕΕ (μαζί με τις ΗΠΑ) εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά τις χώρες που σήμερα βρίσκονται σε κρίση σε συνεργασία με τους απανταχού τοποτηρητές τους τύπου Σαντάμ, Καντάφι, Άσαντ κλπ…

…αφού εξόπλισαν και εκπαίδευσαν παρανοϊκές δυνάμεις τύπου Αλ Κάιντα και ISIS…

…μετά έκαναν και πολεμικές επεμβάσεις σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κ.α., προκαλώντας ένα ανυπολόγιστο χάος και ένα τρομακτικό εφιάλτη που δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογής στους πληθυσμούς αυτών των χωρών: για να ζήσουν πρέπει να φύγουν.

Στη συγκεκριμένη σύνοδο των Βρυξελλών οι Γιούνκερ και σια είχαν σαν βασικό στόχο ένα πράγμα: να κρατήσουν τους πρόσφυγες μακριά από την πόρτα τους.

Η «λύση» που αποφάσισαν: στρατόπεδα συγκέντρωσης

Με βάση την απόφαση της προηγούμενης συνόδου θα φτιαχτούν στην Τουρκία 6 πρόχειροι καταυλισμοί των 300.000 ο καθένας (για τους περίπου 1.8 εκατ. πρόσφυγες που υπάρχουν στο έδαφός της).

Στην τελευταία σύνοδο η βασική νέα πρόταση ήταν να δημιουργηθούν 100.000 θέσεις σε όλο το μήκος του βαλκανικού διαδρόμου, από τα ελληνικά νησιά μέχρι τα αυστριακά σύνορα.

Στην πράξη, αυτό σημαίνει ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης βασικά στις πιο φτωχές βαλκανικές χώρες.

Το γερμανικό περιοδικό Spiegel λίγες μέρες πριν τη Σύνοδο το πρότεινε δημόσια: 50.000 εξ αυτών να είναι σε στρατόπεδο προσφύγων στην Ελλάδα σε ένα από τα Ολυμπιακά Ακίνητα. Άλλες 50.000 θα δεχθούν –σύμφωνα με την απόφαση της ΕΕ–  η ΠΓΔΜ, η Σερβία, η Αλβανία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Μαυροβούνιο.

Ένα χαρακτηριστικό της Συνόδου ήταν ότι ο κάθε ηγέτης ήθελε να κρατήσει τους πρόσφυγες μακριά από την δική του χώρα προτείνοντας στις άλλες χώρες να ανοίξουν τις πόρτες τους. Έτσι ο ακροδεξιός Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας καλούσε την Ελλάδα να κρατήσει τους πρόσφυγες, ο Σλοβένος πρωθυπουργός Μίρο Τσεράρ την Κροατία, ο Κροάτης πρωθυπουργός Ζόραν Μιλάνοβιτς τις Ελλάδα και Τουρκία, ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ  Γκιόργκε Ιβάνοφ δέχεται μόνο 2.000 πρόσφυγες κοκ.

Θα ήταν μια πραγματική κολοκυθιά αν δεν αφορούσε χιλιάδες ζωές ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου ή διαβιούν σαν τα ζώα στους απάνθρωπους καταυλισμούς της Μόριας στη Λέσβο, της Ειδομένης, των συνόρων Κροατίας-Σλοβενίας κα.

ΕΕ: επιτάχυνση των διαδικασιών επαναπατρισμού…

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά η απόφαση της μίνι Συνόδου Κορυφής αναφέρει ότι οι χώρες μέλη:

«επιβεβαιώνουν την αρχή της άρνησης εισόδου σε υπηκόους τρίτων χωρών που δεν δείχνουν επιθυμία υποβολής αιτήματος για διεθνή προστασία» και  ότι «η ΕΕ θα επιχειρήσει την επιτάχυνση των διαδικασιών επαναπατρισμού Αφγανών, Ιρακινών, Πακιστανών και πολιτών του Μπαγκλαντές, εάν απορριφθούν τα αιτήματα για άσυλο».

Ποιοι είναι οι υπήκοοι αυτών των χωρών που «δεν θα έχουν επιθυμία υποβολής αιτήματος για διεθνή προστασία»; Με ποια κριτήρια θα διαχωρίζονται; Και πως γίνεται να υπάρχουν Αφγανοί  που δικαιούνται παροχή ασύλου και Αφγανοί που δεν δικαιούνται; Και τι θα σημαίνει για τη ζωή αυτών των ανθρώπων ο βίαιος επαναπατρισμός, δηλαδή η απέλαση;

Στον 21ο αιώνα στην Ευρώπη του… «Διαφωτισμού» οι πιο αντιδραστικές λέξεις επιχρυσώνονται με άλλες πιο εύηχες ακριβώς για να κρυφτεί η βαθιά απανθρωπιά τους: «επαναπατρισμός», «μετεγκατάσταση», «επαναπροώθηση» κλπ.

Υποκρισία

Τι κάνει λοιπόν για το πρόβλημα η ΕΕ; Χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς Αϊλάν και στην πράξη δέχεται έναν απειροελάχιστο αριθμό προσφύγων.

Η Ε.Ε. με πληθυσμό 508 εκατομμυρίων θα δεχτεί στο έδαφός της 160.000 «νόμιμους» πρόσφυγες σε βάθος διετίας (όταν από την Τουρκία ζητά να δεχτεί, εδώ και τώρα, 1,8 εκατομμύρια) σύμφωνα με τις αποφάσεις της προηγούμενης συνόδου!

Όμως, μόνο τον Οκτώβριο οι αφίξεις προσφύγων ήταν 600.000 σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης και όταν μόνο οι πρόσφυγες από τη Συρία ανέρχονται σε 4 εκατομμύρια…

Στην περίπτωση της Ελλάδας

Τελικά ο Τσίπρας αποδέχτηκε την εγκατάσταση 50.000 προσφύγων αλλά με διαφορετική μορφή και κατανομή. Δεν θα είναι 50.000 στην Αθήνα όπως προτάθηκε αρχικά αλλά 30.000 μέχρι το τέλος του 2015, κατανεμημένοι ως εξής: 7.000 στα νησιά και από 10.000 σε Αττική και Βόρεια Ελλάδα. Επιπλέον άλλοι 20.000 θα φιλοξενούνται σε σπίτια με επιδότηση ενοικίου με χρηματοδότηση της Ε.Ε. και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Δεσμεύτηκε επίσης ότι ως το τέλος Δεκέμβρη θα είναι έτοιμα τα 5 hotspots σε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Κω και Λέρο, που στην πραγματικότητα μαζί με τα αντίστοιχα σε Τουρκία και Ιταλία, θα είναι κέντρα διαχωρισμού, διαλογής, καταστολής και απελάσεων.

Όμως οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. 48.000 είναι μόνο οι πρόσφυγες που έφτασαν στη Λέσβο μέχρι την προηγούμενη βδομάδα. Επίσης όλοι ελπίζουν ότι τα σύνορα θα μένουν ανοιχτά άρα θα υπάρχει απρόσκοπτη μεταφορά προσφύγων σε Ειδομένη – ΠΓΔΜ – Σερβία κλπ. Τι θα γίνει όμως αν τα σύνορα κλείσουν όπως κάνουν ήδη μια σειρά χώρες;

Επίσης, ποιος σχεδιασμός υπάρχει για να δημιουργηθούν ανθρώπινα κέντρα υποδοχής για 50.000 ανθρώπους όταν το μόνο παρόμοιο κέντρο που υπάρχει με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αυτό του Ελαιώνα, χωρητικότητας 720 ανθρώπων; Και όταν στο Παλαί του Γαλατσίου υπήρξε ένα απίστευτο χάος με 1.300 πρόσφυγες τις πρώτες μέρες, που διευθετήθηκε προσωρινά μόνο χάρη στις προσπάθειες των εθελοντών και στη δραστική μείωση του αριθμού των διαμενόντων; Και βέβαια τι θα γίνει όταν οι ροές αυξηθούν και πάλι ειδικά με τον ερχομό της Άνοιξης;

Τι θα έπρεπε να γίνει

• Το πρώτο που θα έπρεπε να γίνει (κι αυτό απαιτεί πίεση σε ΕΕ, ΟΗΕ, καθώς και στις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας) είναι να μπουν πλοία που να μεταφέρουν τους πρόσφυγες από τις ακτές της Τουρκίας στην Ελλάδα.

Αντί το δρομολόγιο να ξεκινάει από τη Μυτιλήνη, να ξεκινάει από τα τουρκικά παράλια και να καταλήγει στα λιμάνια του Πειραιά, της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης.

Με αυτόν τον τρόπο θα ήταν άμεσα δυνατό το σταμάτημα των πνιγμών στη θάλασσα και το χτύπημα της παράνομης διακίνησης.

Το ίδιο να γίνει και στις ακτές της Λιβύης ώστε να μεταφέρονται με πλοία  οι πρόσφυγες στην Ιταλία ή άλλες χώρες.

• Να πέσουν οι φράχτες όπου υπάρχουν (Έβρος, σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας κλπ) και να αντικατασταθούν από ανοικτά κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας που να διασφαλίζουν τη γρήγορη και ανθρώπινη διέλευση των προσφύγων για τη χώρα προορισμού τους.

• Δυνάμεις χερσαίας ή ναυτικής καταστολής τύπου Frontex και  άλλες παρόμοιες να καταργηθούν. Τα κονδύλια που προορίζονταν γι’ αυτές να διατεθούν για τους πρόσφυγες και τα κέντρα υποδοχής.

• Τέλος να υπάρξει ένας καταμερισμός προσφύγων σε όλες τις χώρες της ΕΕ αλλά και εκτός ΕΕ αναλογικά, με βάση τον πληθυσμό και την οικονομική κατάσταση.

Και αυτό προσωρινά μέχρι να υπάρξει κατάπαυση πυρός στις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη και πολιτικές γενναίας οικονομικής βοήθειας προς τις πληγείσες χώρες ώστε να γίνει δυνατή η εθελοντική επιστροφή των προσφύγων στις χώρες καταγωγής τους.

Αυτές είναι προτάσεις που έχουν κατατεθεί, όχι απαραίτητα από μαρξιστές και επαναστάτες, αλλά από επιστήμονες και κοινωνικούς φορείς που απλά έχουν μια δημοκρατική και ανθρωπιστική ευαισθησία – ακόμα και από τον υπεύθυνο του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με έναν στοιχειώδη σχεδιασμό και πολιτική βούληση θα ήταν δυνατό να γίνουν σχετικά απλά και γρήγορα. Και να σώσουν χιλιάδες ζωές άμεσα.

Να χτίσουμε πάνω στη θαυμαστή αλληλεγγύη του λαού

Στη μνημονιακή Ελλάδα του Τσίπρα και των προκατόχων του, Σαμαρά και Βενιζέλου, τα πιο πάνω είναι καθήκοντα της Αριστεράς και του κινήματος (εργατικό, αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό, αλληλεγγύης κοκ). Πρέπει να χτίσουμε πάνω στη θαυμαστή αλληλεγγύη που έδειξε ο ελληνικός λαός σε κάθε γωνιά της χώρας και που περιορίζει –μέχρι στιγμής– την ανάπτυξη ρατσιστικών διαθέσεων και επιθέσεων.

Τα 200 σημεία αλληλεγγύης που έχουν καταγραφεί πανελλαδικά χρειάζεται να δικτυωθούν και να συντονιστούν. Μέσα από ένα τέτοιο συντονισμό να επιβάλουμε στην κυβέρνηση την παρουσία τους, το ρόλο τους και τα αιτήματά τους.

Να συντονίσουμε τις δράσεις μας με τα κινήματα αλληλεγγύης και αγώνα που αναπτύσσονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης.

Να συνδέσουμε αυτά τα αιτήματα με τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια, τις πολιτικές που επιβάλλουν μια χούφτα καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Η ταξική αλληλεγγύη δεν έχει στόχο να μοιράσουμε τη δυστυχία και τη φτώχεια μας. Αλλά να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή για όλους μας. Γιατί η Ευρώπη μας χωράει, ο καπιταλισμός όχι.

_____________________________________

Ο Μουζάλας, οι δήμαρχοι και ο «ευαίσθητος» κ. Τσίπρας

«Υπάρχουν τεχνικά ζητήματα που σε αυτή τη φάση δεν καθιστούν πρόσφορη την ιδέα να ανοίξει ο Έβρος…»

Αυτά δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γ. Μουζάλας στο ΒΗΜΑ την 1.11.15.

Όταν κάποιος ακούει αυτή τη δήλωση το πρώτο πράγμα που αναρωτιέται είναι και ποια ακριβώς είναι αυτά τα «τεχνικά ζητήματα»; Καμία απάντηση όμως ή διευκρίνιση δεν έχει δοθεί από τα αρμόδια κρατικά χείλη.

Και βέβαια, το ουσιαστικό ερώτημα είναι: πώς είναι δυνατόν να μπαίνουν οποιουδήποτε είδους «τεχνικά ζητήματα» πάνω από τις χιλιάδες των ανθρώπινων ζωών που χάθηκαν αυτό τον καιρό στο Αιγαίο και αλλού;

Απάνθρωπος, αναποτελεσματικός και παράνομος

Ο φράχτης του Έβρου εκτός από απάνθρωπος είναι αναποτελεσματικός και παράνομος.

Παράνομος γιατί δεν μπορείς να βάλεις φράχτη σε πρόσφυγες πολέμου που σύμφωνα με όλες τις διεθνείς συνθήκες δικαιούνται άμεσης προστασίας και περίθαλψης!

Αναποτελεσματικός γιατί  δεν μπορεί ούτε πρακτικά να ανακόψει την πορεία απελπισμένων ανθρώπων που δεν έχουν άλλη επιλογή προκειμένου να ζήσουν!

Απάνθρωπος γιατί στην περίπτωση του Έβρου απλά μετέθεσε  τη διέλευση των προσφύγων από τα χερσαία σύνορα στα νησιά του Αιγαίου με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα!

Δημοτικοί άρχοντες υποκριτές και ανάλγητοι…

Και μια σειρά δήμαρχοι όμως συναγωνίζονται επάξια την κυβερνητική υποκρισία και αναλγησία.

Ο πολύς κ. Πατούλης, δήμαρχος Αμαρουσίου και πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, που δεν έχει σταματήσει να παριστάνει τον φιλάνθρωπο on camera, δεν θέλει στον Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ τους πρόσφυγες γιατί θα χάλαγε η βιτρίνα της περιοχής του. Η πρότασή του; Να πάνε αλλού…

Το ίδιο και ο δήμαρχος Γαλατσίου, κ. Μαρκόπουλος, που έδωσε διορία μερικών ημερών προκειμένου να φύγουν οι πρόσφυγες από το –κλειστό εδώ και χρόνια– Ολυμπιακό Ακίνητο του Γαλατσίου γιατί «δεν αντέχει άλλο ο δήμος». Ας σημειωθεί ότι ο δήμος διαθέτει μόλις 1 αντιδήμαρχο και 3 υπαλλήλους για το Παλαί και όλο το έργο στηρίζεται από εθελοντές και αλληλέγγυους. Η πρότασή του; Να πάνε αλλού…

…κι ένας λάβρος πρωθυπουργός

Όσο για τον πρωθυπουργό; Λάβρος από το βήμα της βουλής για το προσφυγικό δράμα και τις ευθύνες της ΕΕ στην πράξη όμως από κοινού συνυπογράφουν τις αντιδραστικές αποφάσεις των συνόδων κορυφής!

Αυτές οι αποφάσεις είναι που οδηγούν στον υγρό τάφο του Αιγαίου χιλιάδες πρόσφυγες μεταξύ των οποίων και πάνω από 100 μικρά παιδιά, μέχρι στιγμής.

Ο συνδυασμός αναλγησίας, υποκρισίας, ανικανότητας, έλλειψης στοιχειώδους συντονισμού μετατρέπει ήδη το προσφυγικό σε μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες τραγωδίες.

_____________________________________

Οι εγκαταστάσεις στο Ελληνικό και στο Παλαί στο Γαλάτσι να παραμείνουν ανοιχτές για τους πρόσφυγες, να ενισχυθούν με πόρους και προσωπικό προκειμένου να βελτιωθούν και να είναι ανθρώπινες για διαβίωση ώστε μαζί με το κέντρο υποδοχής στον Ελαιώνα να είναι 3 έτοιμες δομές άμεσης υποδοχής καθώς μπαίνουμε στο χειμώνα και ο κίνδυνος διαδοχικών κλεισιμάτων συνόρων είναι υπαρκτός.

Να δημιουργηθούν ανθρώπινα κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας κατανεμημένα σε πολλές περιοχές και δήμους της χώρας με αξιοποίηση των άδειων κρατικών κτιρίων και διαμερισμάτων, των αχρησιμοποίητων Ολυμπιακών Ακινήτων, των κλειστών στρατοπέδων κοκ. παράλληλα με την επιδότηση ενοικίου για 20.000 πρόσφυγες με κονδύλια της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ όπως έχει ήδη αποφασιστεί. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η επιβάρυνση μερικών μόνο δήμων και ο κίνδυνος δημιουργίας μαζικών καταυλισμών χιλιάδων ανθρώπων με ότι προβλήματα αυτό συνεπάγεται.

_____________________________________

Το ποίημα των προσφύγων: «Πατρίδα»

Το ποίημα «Πατρίδα» είναι γραμμένο από την Ουαρσάν Σάιρ, από την Κένυα. Εξηγεί γιατί οι πρόσφυγες αφήνουν τις χώρες τους και παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα. Απαντά με τον πιο «δυνατό» τρόπο στην ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει τη ρατσιστική και φασιστική «σκέψη» και έχει γίνει όπλο στα χέρια όλων όσων παλεύουν για ανθρωπιά και δικαιοσύνη. Ολόκληρο το ποίημα:

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το μπόι του

αφήνεις την πατρίδα

μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά

φωτιά κάτω απ’ τα πόδια σου, ζεστό αίμα στην κοιλιά σου

δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες

μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου

και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο

ανάμεσα στα δόντια σου

και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων

κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού

δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις

πρέπει να καταλάβεις

ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

κανένας δεν καίει τις παλάμες του

κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

τρώγοντας εφημερίδες

εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι

κανένας δε σέρνεται κάτω από φράχτες

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν, να τον λυπούνται

κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

όπου το σώμα σου πονούσε

ή τη φυλακή

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη

από μια πόλη που φλέγεται

και ένας δεσμοφύλακας το βράδι

είναι προτιμότερο από ένα φορτηγό

γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου

κανένας δε θα το μπορούσε, κανένας δε θα το άντεχε

κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό

για να ακούσει τα:

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι

πρόσφυγες, βρωμομετανάστες, ζητιάνοι ασύλου

που ρουφάτε τη χώρα μας

αράπηδες με τα χέρια απλωμένα

μυρίζετε περίεργα, απολίτιστοι

κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε

να κάνετε και τη δική μας

πώς δε δίνουμε σημασία

στα λόγια, στα άγρια βλέμματα

ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά

από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά

από δεκατέσσερις άντρες ανάμεσα στα πόδια σου

ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο να καταπιείς

από τα χαλίκια, από τα κόκαλα

από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου

και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

να συρθείς στην έρημο

να κολυμπήσεις ωκεανούς

να πνιγείς, να σωθείς, να πεινάσεις, να εκλιπαρήσεις

να ξεχάσεις την υπερηφάνεια

η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι

μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου

που λέει φύγε, τρέξε μακριά μου τώρα

δεν ξέρω τι έχω γίνει

αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού

θα είσαι πιο ασφαλής απ’ ό,τι εδώ»