Αναδημοσιεύουμε άρθρο που στάλθηκε στο «Ξ» από το www.10percent.gr
«Αμάν πια εσείς οι γκέι! Γιατί θέλετε συνέχεια να προκαλείτε; Μόνοι σας πάτε και γκετοποιείστε με τις παρελάσεις σας και τα μπαρ σας και όλα αυτά! Γιατί βάζετε ταμπέλες, γκέι / στρέιτ;»
Αν έπαιρνα ένα ευρώ κάθε φορά που άκουγα τέτοιες κατηγορίες, θα ξεπλήρωνα όλο το χρέος της Ελλάδας και θα μου έμεναν λεφτά και για τσίχλες –πολλές τσίχλες!
Γιατί, άραγε, θέλουμε να προκαλούμε εμείς οι γκέι; Επ, για μισό λεπτό! Προτού στηθώ στο εδώλιο και απολογηθώ, μήπως να εξετάσουμε λιγάκι την κατηγορία; Δηλαδή πώς προκαλώ;
Δε με πειράζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου, αρκεί να μην προκαλείς! είναι το μόνιμο ρεφρέν πολλών «ανοιχτόμυαλων» ανθρώπων που ρίχνουν το φταίξιμο σ’ εμάς τους γκέι, που μόνοι μας προκαλούμε, γκετοποιούμαστε και διογκώνουμε ένα –ανύπαρκτο για αυτούς– πρόβλημα.
Μονό που οι στρέιτ προκαλούν πολύ περισσότερο από τους γκέι. Οι στρέιτ προκαλούν συνέχεια! Οι στρέιτ μάς τρίβουν διαρκώς μες στη μούρη «τι κάνουν στο κρεβάτι τους»! Γιατί, νεαρέ, πιάνεις την κοπέλα σου από το χέρι στο μετρό; Έχω όρεξη να ξέρω εγώ «τι κάνεις στο κρεβάτι σου»; Γιατί, κυρία μου, αγκαλιάζετε τον σύντροφό σας στη στάση του λεωφορείου και του δίνετε ένα πεταχτό φιλάκι πριν ανεβεί στο λεωφορείο; Τι σας φταίω εγώ να με προκαλείτε χωρίς λόγο και αιτία, αποκαλύπτοντας ανερυθρίαστα «τι κάνετε στο κρεβάτι σας»; Γιατί, κύριε, έχεις φωτογραφία της γυναίκας σου στο γραφείο σου στη δημόσια υπηρεσία; Είναι δημόσιος χώρος, γιατί να προκαλείς τους πολίτες δείχνοντας «τι κάνεις στο κρεβάτι σου»;
Ας δούμε επιτέλους τι σημαίνει πραγματικά αυτό το διαβόητο «τι κάνω στο κρεβάτι μου». Τι κάνω στο κρεβάτι μου είναι: αν μου αρέσει να με φιλάνε πίσω απ’ το αυτί, αν προτιμάω το στοματικό από το πισωκολλητό, αν ξενερώνω με τη μουγκαμάρα του παρτενέρ μου ή αν με φτιάχνουν οι ριγέ κάλτσες. Αυτά είναι το τι κάνω στο κρεβάτι μου. Δηλαδή τι γουστάρω την ώρα του σεξ. Κι αυτά κανείς γκέι δεν τα λέει δημοσίως – όπως άλλωστε και κανείς στρέιτ. Είναι πολύ προσωπικά. Καλά καλά δεν τα λέμε ούτε στον παρτενέρ μας – περιμένουμε να τα ανακαλύψει μόνος του.
Το αν πηγαίνω με άντρες ή με γυναίκες ΔΕΝ είναι τι κάνω στο κρεβάτι μου! Το αν πηγαίνω με άντρες ή με γυναίκες είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός μου. Κι αυτό δεν είναι ιδιωτικό, είναι δημόσιο! Οι στρέιτ το δηλώνουν παντού, συνέχεια, αδιαλείπτως και ξεδιάντροπα. Μιλώντας ανοιχτά για το ότι έχουν ή ψάχνουν σύντροφο· αγκαλιάζοντας τον σύντροφό τους στο δρόμο, στο τρόλεϊ, στο εστιατόριο, αφιερώνοντας τραγούδια στον καλό τους στο ραδιόφωνο.
Το να μου επιτρέπεται να περπατώ χέρι χέρι με τον άντρα σύντροφό μου στον δρόμο δεν είναι πρόκληση· είναι στοιχειώδες δικαίωμα, το οποίο το απολαμβάνει ο έσχατος στρέιτ και το στερούνται οι γκέι.
Τα δύο τρίτα των ομοφυλοφίλων δεν τολμούν να κρατήσουν το χέρι του συντρόφου τους δημοσίως, αναφέρει ο Οργανισμός των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας κατά της Ομοφοβίας που μας πέρασε στις 17 Μαΐου. Και δεν τολμούν επειδή κάποιοι ωρύονται ότι «προκαλούν» και άρα πρέπει να τιμωρηθούν – με βρισίδι ή και με ξύλο.
Οι μισοί που συμμετείχαν στην έρευνα της ΕΕ δήλωσαν ότι έχουν υποστεί προσωπικά διάκριση ή τουλάχιστον λεκτική επίθεση μόνο και μόνο επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι τον τελευταίο χρόνο. Μεταξύ των 7.000 τρανσέξουαλ, το 30% ανέφερε ότι είτε δέχτηκε επίθεση ή απειλήθηκε με βία πάνω από τρεις φορές κατά τους τελευταίους 12 μήνες.
Σε έρευνα που έγινε στην Ιταλία, το 43% των γκέι μαθητών έπεσε θύμα διακρίσεων. Στην Ελλάδα δεν έχουν γίνει αντίστοιχες έρευνες που να εξετάζουν ειδικά το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού (απαπά! Σιγά μη μιλήσουμε για ομοφυλοφιλία στα σχολεία!) αλλά για πρώτη φορά τον Μάιο 2013 το Χαμόγελο του Παιδιού μπήκε στον κόπο να αναφέρει σε δελτίο τύπου του ότι υπάρχουν περιστατικά βίας και λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού:
«Άλλο περιστατικό αφορούσε δεκαπεντάχρονο αγόρι σε σχολείο του Πειραιά που δεχόταν πειράγματα για τη σεξουαλική του ταυτότητα. Με ευθύνη των εκπαιδευτικών είχε, επιπλέον, αποκλειστεί από ”ανδρικές” αθλητικές δραστηριότητες όπως το ποδόσφαιρο. Η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου όταν οι συμμαθητές του τού κατέβασαν παντελόνι και εσώρουχο, μέσα στο προαύλιο, πράξη που επαναλάμβαναν για αρκετές ημέρες».
Αυτή είναι η βία στα γκέι παιδιά. Ας μη μιλήσουμε καν για τη βία απέναντι στους γκέι ενηλίκους – η οποία σπάνια καταγγέλλεται. Υπάρχει λοιπόν βία και καταπίεση. Λεκτική ή και σωματική. Και πάνω απ’ όλα καταπίεση εσωτερικευμένη. Σ’ εμάς τους ίδιους τους γκέι, που δεν τολμάμε να ζούμε ολόκληρες ζωές, αλλά κρυβόμαστε σε σχέσεις αλληλοκάλυψης.
Για όλους αυτούς τους λόγους, γίνονται οι παρελάσεις γκέι περηφάνιας. Όχι επειδή είναι τίποτα σπουδαίο το να είσαι γκέι. Σιγά τ’ αυγά! Είναι όμως σπουδαίο το να είσαι γκέι και να ζεις μια ολόκληρη ζωή, όχι κουτσουρεμένη, όχι περιορισμένη στους τέσσερις τοίχους της κρεβατοκάμαράς σου ή στα σκοτάδια των πάρκων.
Φέτος στις 14 & 15 Ιουνίου γίνεται για δεύτερη φορά η Παρέλαση Γκέι Περηφάνιας στη Θεσσαλονίκη. Είμαστε περήφανοι επειδή διεκδικούμε το δικαίωμα να είμαστε γκέι και να μην ντρεπόμαστε. Δηλαδή, να έχουμε ξεπεράσει την ντροπή που μας έχουν μάθει από γεννησιμιού μας. Δεν ντρέπομαι σημαίνει να μπορώ να περπατώ χέρι χέρι με τον σύντροφό μου στον δρόμο. Σημαίνει να έχω ίσα δικαιώματα απέναντι στον νόμο. Σημαίνει να μη χρειάζεται να αυτολογοκρίνομαι όταν μιλάω. Κι αυτά δεν είναι αυτονόητα για μας τους γκέι. Πρέπει να τα κατακτήσουμε – με κόπο, με πόνο, ενίοτε και με αίμα.
Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης πέρυσι στήριξε έμπρακτα τον θεσμό του φεστιβάλ ομοφυλόφιλης περηφάνιας, χαιρετίζοντας την έναρξη αυτοπροσώπως (σε αντίθεση με τον πιο λιγόψυχο δήμαρχο Αθηναίων, που πέρασε στα μουλωχτά σχεδόν αξημέρωτα από το αθηναϊκό γκέι πράιντ). Και φέτος ο Μπουτάρης είναι ένας γνήσιος πολιτικός άντρας που οδηγεί την κοινωνία αντί να κρύβεται πίσω από τα φουστάνια της, δηλώνοντας ότι «περιποιεί τιμή για τη Θεσσαλονίκη το GayPride» και επιλέγοντας να αδιαφορήσει για τυχόν πολιτικά κόστη.
Πολλές εφημερίδες ανέφεραν για τη δήλωση του Μπουτάρη ότι «προκαλεί αίσθηση», φανερώνοντας πως το δικαίωμα στην ισονομία αντί να είναι αυτονόητο, προκαλεί «αίσθηση». Η Ελλάδα βρίσκεται στην 25η θέση μεταξύ 49 ευρωπαϊκών χωρών όσον αφορά τον σεβασμό των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, σύμφωνα με έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα η πανευρωπαϊκή ένωση ILGA-Europe.
Εκεί βρισκόμαστε ακόμη. Και γι’ αυτό εκδηλώσεις όπως οι παρελάσεις περηφάνιας έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Όχι επειδή με μια παρέλαση θα λυθούν όλα τα προβλήματα – αυτό είναι αφελές. Αλλά είναι άλλο ένα βήμα για να μπορούμε ως γκέι να ζούμε ζωές ολόκληρες.
To ThessalonikiPride 2013 θα διεξαχθεί στις 14 & 15 Ιουνίου στο χώρο του Λευκού Πύργου. Το φετινό σύνθημα είναι Ελεύθερα Πνεύματα – Ελεύθερα Σώματα.
