Του Ρολάνδου Παύλου
Οι προεκλογικές εξαγγελίες του Γιωργάκη για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, με τη θεσμοθέτηση του 35ωρου και την πρόσληψη ανέργων χωρίς ασφαλιστικές εισφορές εργοδότη και εργαζόμενου (με πιθανή κάλυψη των εισφορών από το κράτος) συνέπεσαν (επίσημα) με την εκτίναξη της ανεργίας πάνω από το φράγμα των 500.000.
Παρά τους σχετικά ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας την οκταετία Σημίτη (γύρω στο 4%), οι θέσεις εργασίας που χάνονταν ήταν περισσότερες απ’ αυτές που δημιουργούνταν. Βέβαια, οι κυβερνητικοί μάγειρες καυχιούνται ότι η ανεργία μειώθηκε κατά 2,5% κι ότι έπεσε στο 9,5%. Έρευνα της ΕΕ αποκάλυψε πως τα στοιχεία της ελληνικής κυβέρνησης ήταν ψεύτικα και πως το ποσοστό των ανέργων είναι πάνω από 12% -όχι 400.000 άνεργοι, αλλά 512.000!!! Και σ’ αυτούς βέβαια δεν υπολογίζονται ούτε οι δεκάδες χιλιάδες των εργαζομένων που υποχρεώθηκαν σε "εθελούσια" συνταξιοδότηση, ούτε όλοι αυτοί, ιδιαίτερα γυναίκες, που σταμάτησαν να ψάχνουν για δουλειά, θεωρώντας το μάταιο, οπότε και δεν μετρούν στα ποσοστά της ανεργίας.
Την προηγούμενη περίοδο υπήρξε ένα νέο κύμα απολύσεων (ΠΑΛΚΟ, Υβόννη κλπ), ενώ οι Ολυμπιακοί δημιούργησαν περίπου 140.000 θέσεις εργασίας, οι οποίες θα χαθούν από το ερχόμενο φθινόπωρο.
Παλιές οι "καινούργιες" ιδέες!
Οι εξαγγελίες Παπανδρέου δεν είναι "καινούργιες"! Ο Σημίτης παρόμοια στις παραμονές των εκλογών 1996 και 2000 είχε επίσης υποσχεθεί 600.000 και 300.000 νέες θέσεις εργασίας.
Παρόμοια, δεν είναι καινούργιες και οι συνταγές του για "λύση" του προβλήματος.
Η θεσμοθέτηση το 1992 της μερικής απασχόλησης είχε υποτίθεται αυτό το στόχο.
Το 1994, η Λευκή Βίβλος προέβλεπε "τη μεγαλύτερη δυνατή ευελιξία, ως προς τον ελάχιστο μισθό, τις μειωμένες κοινωνικές εισφορές ή τους άλλους όρους της σύμβασης" προκειμένου να γίνουν προσλήψεις.
Το 1997 (;) ο Σημίτης εισάγει …στην πολιτική οικονομία τον όρο της "απασχολησιμότητας", όπου ο εργαζόμενος θα δουλεύει όταν κι όπου υπάρχει δουλειά, χωρίς 8ωρα, χωρίς πληρωμένες υπερωρίες, χωρίς ρεπό, χωρίς ελάχιστα μεροκάματα, ως προσαρμογή στις απαιτήσεις της "Νέας Οικονομίας".
Ήδη η κυβέρνηση μέσω ΟΑΕΔ χαρίζει κάθε χρόνο περισσότερα από 1,3 δισ. ευρώ στους επιχειρηματίες, με τη μορφή κυρίως της επιδότησης με 14-18 ευρώ τη μέρα για κάθε πρόσληψη ανέργου (για τους πρώτους 18-24 μήνες απασχόλησης). Επιπρόσθετα, οι εργοδοτικές εισφορές στο ΙΚΑ για εργαζόμενους με μισθό μικρότερο των 600 ευρώ είναι μειωμένες κατά 15%.
Ανασφάλιστη εργασία
Η πρόταση λοιπόν του Παπανδρέου για πρόσληψη 40.000 νέων ανέργων κάθε χρόνο, με καταβολή των εργοδοτικών και εργατικών εισφορών από το κράτος για 4 χρόνια αποτελεί ουσιαστικά ένα σημαντικό ετήσιο δώρο 520 εκ. ευρώ – 180 δισ. δρχ. (μετά τον 3ο χρόνο εφαρμογής του μέτρου) προς τους εργοδότες, που έτσι κι αλλιώς χρωστάνε στα ταμεία.
Ποιος θα τους κυνηγήσει να καταβάλουν αυτά τα κονδύλια στα ταμεία, όταν το 20% των εργαζομένων (σύμφωνα με το ΙΚΑ) είναι έτσι κι αλλιώς ανασφάλιστοι και κανένας εργοδότης δεν διώκεται; Το μέτρο τους δίνει επίσης τη δυνατότητα να αντικαταστήσουν τους παλιούς, ακριβούς, ασφαλισμένους και συνδικαλισμένους εργαζόμενους με νέους, "ευέλικτους", ανασφάλιστους, άπειρους και "ψαρωμένους", χρησιμοποιώντας τους σαν πολιορκητικό κριό για παραπέρα χτύπημα των εργατικών κατακτήσεων.
35ωρο
Η δεύτερη "καινούργια" πρόταση του Παπανδρέου ήταν η εισαγωγή του 35ωρου, με "πίεση" στους εργοδότες ώστε να καλύψουν τις ανάγκες των επιχειρήσεων τους με νέες προσλήψεις.
Αυτό καθ’ αυτό το 35ωρο δεν αποτελεί απαραίτητα φιλεργατικό μέτρο. Εξαρτάται από το πώς θα εφαρμοστεί. Βέβαια, στον σοσιαλισμό ο εργαζόμενος θα δουλεύει πολύ λιγότερο από 35 ώρες τη βδομάδα, γιατί με τη σημερινή ανάπτυξη της παραγωγικότητας αρκούν 4-5 ώρες τη μέρα για να παραχθούν πολύ περισσότερα αγαθά απ’ όσα έχουμε σήμερα. Έτσι, ο εργαζόμενος θα έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθεί με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και τη διαχείριση της ζωής του και της κοινωνίας ολόκληρης. Δυστυχώς όμως αυτά αποτελούν μουσική του μέλλοντος.
Στη σκληρή καπιταλιστική πραγματικότητα, η πρόταση του Παπανδρέου υπονοεί μείωση ωρών εργασίας με αντίστοιχη μείωση του μισθού. Γιατί αλλιώς πώς θα έχουν "κίνητρο" οι εργοδότες να κάνουν τις προσλήψεις;
Έτσι, σε χώρες όπου εφαρμόστηκε το μέτρο (Γαλλία, Γερμανία σε κάποιους κλάδους) δεν υπήρξαν τα αποτελέσματα που ελπίζανε οι κυβερνήσεις. Γιατί οι εργοδότες προτίμησαν να πιέσουν τους εργαζόμενους να "βγάλουν" τη δουλειά σε λιγότερες ώρες, να κάνουν απλήρωτες υπερωρίες, παρά να προσλάβουν κι άλλους εργαζόμενους, με επιπρόσθετες φορολογικές και ασφαλιστικές συνέπειες.
Οι προτάσεις του Γ. Παπανδρέου λοιπόν καταλήγουν στα εξής: μείωση μισθών των εργαζομένων, παράλληλα με τη μείωση των ωρών εργασίας, με παράλληλη εντατικοποίηση.
Ανασφάλιστοι νέοι εργαζόμενοι, δώρο στους εργοδότες, οι οποίοι θα απολύουν την προηγούμενη "φουρνιά" για να προσλάβουν την επόμενη.
Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε!
