Η οριακή εκλογή του Συ.Ριζ.Α. (ΣΥΝ, ΚΕΔΑ, ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, & ανεξάρτητοι του "Χώρου Διαλόγου"), επιβεβαίωσε την εκτίμηση παλιότερων άρθρων μας ότι αυτή η συνεργασία δεν μπορεί να αναπτύξει εκλογική, πολύ περισσότερο κοινωνική δυναμική.
Όλες οι πλευρές επιχείρησαν να δώσουν ερμηνείες, μέσα στο συννεφιασμένο κλίμα που μετά τις εκλογές δημιούργησαν:
– η μονοπώληση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης από το ΣΥΝ. Που σφράγιζε την ταύτιση, για την κοινωνία πλατιά, του Συ.Ριζ.Α. με τον ΣΥΝ.
– η επίθεση της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ στη συνεργασία, σαν επιλογή που περιθωριοποιεί το κόμμα τους & η πρότασή τους για έκτακτο συνέδριο.
– η έρευνα της VPRC που πιστοποιούσε ότι η εκλογική απήχηση της συνεργασίας στους εργαζόμενους & στα λαϊκά στρώματα είναι ανησυχητικά χαμηλή.
– η έλλειψη τοποθέτησης του Συ.Ριζ.Α. σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που προέκυψαν (Κόσσοβο, Κυπριακό κ.λ.π.).
Όμως όλες οι ερμηνείες σταματούσαν μπροστά σε μια ερμητικά κλειστή πόρτα.
Η πλειοψηφία των εργαζομένων, της νεολαίας και των πρωτοπόρων αγωνιστών δεν πείστηκαν ότι το Συ.Ριζ.Α θα ανασυνθέσει την Αριστερά, ή ότι εκφράζει τον κύριο δρόμο για την ενότητα της Αριστεράς. Γιατί; Το ερώτημα δεν απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν πείστηκαν, αλλά σ’ αυτούς που δεν έπεισαν.
Ο Συ.Ριζ.Α. δεν έπεισε γιατί τα πολιτικά χαρακτηριστικά, το πρόγραμμα, η δημόσια εικόνα του, και το μήνυμα που εξέπεμπε στην κοινωνία, ήταν μια διαφορετική εκδοχή μιας ήδη γνώριμης πραγματικότητας. Της πραγματικότητας του ΣΥΝ.
Αν η ηγεσία του ΣΥΝ στα τεστ που δίνει στην κοινωνία τα τελευταία 13 χρόνια, απέτυχε να πείσει ότι έχει τις απαντήσεις που αναζητούν οι εργαζόμενοι συμπιεσμένοι στις μυλόπετρες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και διεθνώς, πως θα μπορούσε να πείσει ο Συ.Ριζ.Α., που έφερε τόσο έντονα την σφραγίδα του ΣΥΝ;
Κι αν η ηγεσία του ΣΥΝ αδυνατεί καν να θέσει αυτό το ερώτημα στο εαυτό της, αυτό είναι αυτονόητο. Τι εμποδίζει όμως τις συνεργαζόμενες δυνάμεις να το θέσουν ανοικτά και δημόσια;
Κατά αυτό τον τρόπο, οι δυνάμεις που αποτελούν το Συ.Ριζ.Α. κατέληξαν πως η επιλογή τους …επιβεβαιώθηκε. Και τώρα πρέπει να συνεχίσουν στις ευρωεκλογές. (Με τις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας του ΣΥΝ ότι αυτή τη φορά όλες οι συνιστώσες θα εκπροσωπηθούν στο ευρωκοινοβούλιο).
Η ηγεσία του ΣΥΝ, αυτονόητα επιμένει στην συνεργασία. Άλλωστε της εξασφάλισε την εκλογική επιβίωση.
Παράλληλα συνεχίζει το "παιχνίδι σε διπλό ταμπλό". Στο εσωτερικό, συνεργασία με οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (α.α.) και στο ευρωπαϊκό επίπεδο συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα (δυνάμεις που στο παρελθόν ή σήμερα συγκυβερνούν ή επιδιώκουν να συγκυβερνήσουν με την σοσιαλδημοκρατία ασκώντας τις πολιτικές του κεφαλαίου). Είναι τυχαίο μήπως; Όχι. Αντίθετα επιβεβαιώνει ότι η "αριστερή" στροφή της ηγεσίας του ΣΥΝ των τελευταίων χρόνων, έχει όρια.
Οι σ. της ΑΚΟΑ, της ΚΕΔΑ και της ΔΕΑ, διακηρύσσουν ότι το Συ.Ριζ.Α. δεν είναι απλά εκλογική συνεργασία, δηλ. μια επιλογή τακτικής, αλλά ένα εγχείρημα με στρατηγική σημασία. Ο όρος "στρατηγική" σηματοδοτεί όμως μια σειρά από πράγματα.
Πρώτα απ’ όλα για τη διάρκεια αυτής της σχέσης.
Δεύτερον για την εικόνα που προβάλουν στην κοινωνία για την ίδια την α.α. Ως μια δύναμη που δεν έχει εμπιστοσύνη ότι με τις δικές της ιδέες μπορεί να καλύψει μέρος του πολιτικού κενού που υπάρχει στα αριστερά της κοινωνίας. Και που μόλις έρχεται σε επαφή με τον μαζικό ρεφορμισμό αντί να προκαλεί ρήγματα στις ηγεσίες του, μπαίνει η ίδια στη διαδικασία να "προσαρμόζει" το πρόγραμμα της.
Τρίτον με την ταύτιση του "Ενιαίου Μετώπου", των μετωπικών συνεργασιών και της ίδιας της ενότητας της Αριστεράς και των εργαζομένων, με καρικατούρες. Ο Λένιν εξηγούσε ότι η ενότητα στην δράση, που προκύπτει από την φυσική ανάγκη των εργαζομένων να απαντήσουν στις επιθέσεις που δέχονται, πρέπει – πέρα από όλα τα άλλα – να ανταποκρίνεται σε 2 αρχές. Η 1η όπως την απέδιδε σχηματικά ήταν "χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χώρια", εννοώντας την περιφρούρηση της πολιτικής ανεξαρτησίας του επαναστατικού προγράμματος & του σοσιαλιστικού οράματος. Η 2η ήταν η αξιοποίηση της ενότητας στη δράση για να αποκαλύπτεται η ιστορική χρεοκοπία των ρεφορμιστικών ιδεών & ηγεσιών. Με την υπογραφή όμως της Διακήρυξης του Συ.Ριζ.Α., οι συνεργαζόμενες δυνάμεις πήραν την πολιτική ευθύνη να "χτυπάνε μαζί, να βαδίζουνε μαζί" με το ΣΥΝ και αντί να αποκαλύπτουν τον ρεφορμισμό, τον καλύπτουν.
Το "Ξ" πιστεύει πως οι εργαζόμενοι και η νεολαία χρειάζονται μια νέα αριστερά με πρόγραμμα ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό. Μια τέτοια αριστερά θα μπορούσε να υπάρξει μόνο αν οι οργανώσεις της α.α. αναλάμβαναν από κοινού να παίξουν καταλυτικό ρόλο. Και αυτή δεν είναι μια θέση που αποκλείει τις εκλογικές ή άλλες συνεργασίες στο επίπεδο της δράσης με τα μαζικά ρεφορμιστικά ή σταλινικά κόμματα. Αλλά που δεν τους αναγνωρίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, γιατί αποδείχτηκε ιστορικά ότι απέτυχαν.
Η συγκρότηση της α.α. αποτελεί και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να αναπτυχθούν καταλυτικές διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥΝ (αλλά & του ΚΚΕ). Γιατί όσο κι αν θεωρούμε την ηγεσία του ξεπερασμένη πολιτικά, η αριστερή βάση του ΣΥΝ, ιδιαίτερα η Νεολαία, ξέρει πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά και αναζητά απαντήσεις. Η συγκρότηση της α.α. θα τους βοηθήσει να θέσουν επιτακτικά στο εσωτερικό του ΣΥΝ τα ζητήματα: αποφασιστική στροφή στ’ αριστερά, ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, αλλαγή ηγεσίας.
