Μήνες τώρα διαπραγματεύονται οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ την επανασύσταση του. Ούτε όμως οι διαπραγματεύσεις, ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινούν από το μηδέν. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία, δεν μπορεί να δει αυτή την προσπάθεια από το μηδέν, αν δεν πεισθεί γι’ αυτό.
Ακόμα κι αν ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δημιουργηθεί πριν τις εκλογές του 2004 και δεν είχαν ακολουθήσει τα χαμηλά ποσοστά που οριακά έβαλαν απλώς το ΣΥΝ στην βουλή, η κρίση που προκάλεσε η αθέτηση της υπόσχεσης του ΣΥΝ προς τις άλλες οργανώσεις για πλουραλιστική εκπροσώπηση στην βουλή και η μετέπειτα κατάρρευση, με το ΣΥΝ να κατεβαίνει μόνος του στις ευρωεκλογές, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούνταν για πρώτη φορά σήμερα, θα ‘πρεπε να πείσει την κοινωνία ότι είναι κάτι καινούργιο. Ότι δεν είναι απλά το συνώνυμο του «ο ΣΥΝ και οι φίλοι του».
Φαίνεται όμως πως οι ίδιοι πρωταγωνιστές δεν είναι και πολύ σίγουροι για κάτι τέτοιο. Την εκτίμηση ότι η επανασύσταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά «ο ΣΥΝ και οι φίλοι του, νο. 2» φαίνεται πως την υιοθετούν και κάποιες από τις συνιστώσες του εγχειρήματος.
Για παράδειγμα ανακοίνωση της ΚΟΕ (21/3/2007), αναφέρει:.
«Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ… βασανίστηκε από σκοπιμότητες, σχεδιασμούς, ελιγμούς, συμφωνίες, αθέτηση συμφωνιών, ”διαρροές» και άλλα καθόλου ευχάριστα. Το ίδιο κινδυνεύει να συμβεί και σήμερα… Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Πρωτοβουλία για τη Συσπείρωση … δεν έχουν καταφέρει να αποτελέσουν, για τον κόσμο της Αριστεράς, την ελπίδα μιας αξιόπιστης λύσης… Τονίζουμε προς πάσα κατεύθυνση πως η συμμετοχή μας σε οποιοδήποτε εγχείρημα εξαρτάται από τη συνολική φυσιογνωμία που θα έχει… η ΚΟΕ θα συνεχίσει μέχρι τέλους την προσπάθεια ώστε το εγχείρημα αυτό να αποτυπώνει με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο έναν ενωτικό, κινηματικό, ριζοσπαστικό, νεανικό χαρακτήρα, να φαίνεται και να είναι μια ανοικτή συνεργασία δυνάμεων της Αριστεράς και όχι μια νέα εκδοχή –βελτιωμένη ή όχι δεν έχει σημασία– του σχήματος ”ο ΣΥΝ και οι φίλοι του”.
Στο βαθμό που αυτό δεν γίνει κατορθωτό, η ΚΟΕ θα επανεκτιμήσει τη στάση της και να είναι σίγουροι ή ήσυχοι όλοι όσοι επιδίδονται σε τεχνάσματα ότι δεν “θα συρθεί”».
Η ΚΟΕ λοιπόν προειδοποιεί ότι «δεν θα συρθεί» και κάνει και κάτι ακόμα στην ίδια ανακοίνωση, μοιράζει τις ευθύνες και πέραν του ΣΥΝ.
«Θεωρούμε πως, πέρα από το ΣΥΝ, ευθύνες έχει και η ΑΚΟΑ για τη ”συρρίκνωση” και υποβάθμιση του εγχειρήματος».
Η ΑΚΟΑ από την άλλη σε ανακοίνωση της Γραμματείας της και σε απάντηση προς την ΚΟΕ προσπαθεί να πετάξει από πάνω της την κατηγορία ότι υπέσκαψε την προσπάθεια της πλουραλιστικής εκπροσώπησης όλων των συνιστωσών στην βουλή, αρκούμενη μόνο στη δική της εκπροσώπηση εφόσον ο Γ. Μπανιάς θα τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας. Πιο συγκεκριμένα γράφουν: «δεν πρόκειται να μπούμε στον πειρασμό ενός πολιτικού κουτσομπολιού. Ακόμα περισσότερο να ξεκινήσουμε μια αδιέξοδη διαμάχη με συντρόφους μας από άλλες συλλογικότητες»(ΕΠΟΧΗ 25/3/2007).
Η ΚΕΔΑ για την ώρα τηρεί σιγή.
Η ΔΕΑ σε άρθρο του Αν.Νταβανέλου (Εργατική Αριστερά, 7/2/2007) γράφει πως το εγχείρημα
« ”σκαλώνει” όμως στις αντιρρήσεις της εκσυγχρονιστικής πτέρυγας του ΣΥΝ, που θεωρεί ότι ”προκαλείται” στα ζητήματα της κεντροαριστεράς, της αντιμετώπισης της Ε.Ε. και της ρητής απόρριψης του πολέμου με πρόσχημα τις ”ίσες αποστάσεις” μεταξύ Μπους και ισλαμικού φονταμενταλισμού».
Για να καταλήξει στο ίδιο άρθρο ότι «Το ζήτημα αυτό οφείλει να λύσει με πειστικό τρόπο η ηγεσία του ΣΥΝ» !
Σε εμάς μένει η αίσθηση, ότι ούτε ήταν καθαρό, ούτε κατάφεραν ποτέ να έχουν κοινό βηματισμό οι υπόλοιπες συνιστώσες που να στοχεύει στην αλλαγή των συσχετισμών ως προς τον ηγεμονικό ρόλο του ΣΥΝ στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και ως προς το πολιτικό του πρόγραμμα αλλά και ως προς την γενικότερη φυσιογνωμία του. Η άποψη ότι «ο ΣΥΝ προκαλεί το πρόβλημα, αυτός και να το λύσει», είναι πολιτικά λάθος. Κι όχι μόνο αυτό αλλά άφησε τον χώρο για να ξεκινήσει μια διαμάχη μεταξύ των συνιστωσών για το ποιος από μόνος του, μπορεί να πιέσει αποτελεσματικότερα το ΣΥΝ για να λύσει με συνέπεια «το πρόβλημα»!
Βέβαια η «ασυνέπεια» του ΣYN είναι ένα από τα οργανικά χαρακτηριστικά του μαζί με τα αριστερά ή δεξιά ζιγκ-ζαγκ και τελικά την ιστορική αδυναμία αυτού του κόμματος να λειτουργήσει σαν ο θετικός πρωταγωνιστής για «να αλλάξουν τα πράγματα στην αριστερά».
Εξ’ ου και κατέληξαν οι διαπραγματεύσεις να γίνονται πάνω στο τι ο καθένας εννοεί με την «πλουραλιστική εκπροσώπηση», και στο αν 1 παραπάνω ή 1 παρακάτω βουλευτής των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων (της ΚΟΕ, στην προκειμένη) αλλάζει ή όχι την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνία.
Και προφανώς δεν ευθύνεται η κοινωνία αν μέχρι στιγμής έχει εκλάβει αυτή τη διαμάχη, ως «διαμάχη για τις καρέκλες». Η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος-τέλος δεν θα μπορούσε να καθοριστεί από μια ποσοτική διαφορά αυτού του τύπου. Αλλά κατά τη γνώμη του ΞΕΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (όπως είχε διατυπωθεί και το 2004 για να εξηγήσει την μη συμμετοχή μας στο ΣΥΡΙΖΑ) μεγάλη πολιτική διαφορά θα προκαλούσε:
– ένα πραγματικά αντικαπιταλιστικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα,
– η αφαίρεση του ονόματος ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ από τον τίτλο του ΣΥΡΙΖΑ,
– η τοποθέτηση άλλου επικεφαλή εκτός του προέδρου του ΣΥΝ Αλαβάνου,
– και ο πραγματικός ορισμός των λιστών και αργότερα έλεγχος όλων των εκλεγμένων βουλευτών από το σύνολο των οργανώσεων της συνεργασίας.
Όσο αυτές οι προϋποθέσεις δεν γίνονται ορατές το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ σαν η δύναμη που θα αλλάξει την ελληνική αριστερά θα κινείται μεταξύ του αβέβαιου και του αδιέξοδου.
Χριστίνα Ζιάκκα
______________________
