Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 διάφοροι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί έκαναν την εμφάνιση τους στην Ευρώπη περισσότερο, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Πηγάζουν από μια ανάγκη να απαντηθούν τα ερωτήματα που άρχισαν να ξανααπασχολούν τους εργαζόμενους και τους νέους που ψάχνουν μια εναλλακτική λύση στην καταπίεση που τους έχει καταδικάσει ο καπιταλισμός. Βέβαια, όπως παλιά έτσι και τώρα, υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις σε κάθε ερώτημα. Ας δούμε κάποιες απ’ αυτές.

Η ιστορία αυτή ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Με την κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ και τις δυσδιάκριτες διαφορές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από την παραδοσιακή δεξιά υπήρξε μια έντονη απογοήτευση των εργαζομένων και κυρίως της νεολαίας από την αριστερά. Οι ιδέες που επικρατούν είναι του στυλ «δεν χρειάζονται κόμματα», «ο καθένας μόνος του» και της δράσης γύρω από συγκεκριμένα ζητήματα. «Η αριστερά έφαγε τα ψωμιά της» έλεγαν οι καπιταλιστές και προς στιγμήν φάνηκε ότι ο κόσμος το αποδεχόταν. Μετά όμως δεν ήρθε ο «θαυμαστός καινούριος κόσμος» που υπόσχονταν οι αστοί. Αντίθετα ήρθαν περισσότερα χτυπήματα στο βιοτικό επίπεδο και στα δικαιώματα. Άρχισε λοιπόν να υπάρχει μια διάθεση αντίστασης: «Οι πολιτικοί είναι ξοφλημένοι αλλά τουλάχιστον κάτι να κάνουμε». Από τις κινητοποιήσεις για κοινωνικά ζητήματα, περάσαμε στο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και στο αντιπολεμικό κίνημα του 2003. Όσο όμως «κάτι κάναμε» τόσο άρχισε να ξαναφαίνεται η ανάγκη για πιο συνολικές απαντήσεις, για πιο συντονισμένη δράση, για μια νέα αριστερά…

Στην αρχή…

Τα νέα αυτά κόμματα, πολλές φορές διασπάσεις από τα Κομμουνιστικά Κόμματα ή συνασπισμοί οργανώσεων, τα είδε πολύς κόσμος σαν κάτι ελπιδοφόρο. Πολλά από αυτά απογειώθηκαν και σε επίπεδο εκλογικής υποστήριξης και από άποψη μαζικότητας σε μέλη. Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπουμε να μην μπορούν να προχωρήσουν τόσο ώστε να αποτελέσουν μια δύναμη που να μπορεί να αλλάξει ριζικά την κατάσταση στο κίνημα. Γιατί; Ας τα δούμε ένα- ένα.

****

Γαλλία: LO και LCR

Το 2002 οι δύο αυτές τροτσκιστικές οργανώσεις είχαν πάρει μαζί πάνω από 10%, ενώ το 22% σκεφτόταν να τις ψηφίσει. Αυτά τα εκπληκτικά ποσοστά έβγαλαν στην επιφάνεια το ευνοϊκό κλίμα που υπήρχε για την δημιουργία ενός νέου μαζικού και αντικαπιταλιστικού κόμματος της αριστεράς. Οι οργανώσεις όμως αυτές δεν προχωρήσανε παρά την πίεση από την βάση (ας σημειωθεί ότι είχαν ήδη χάσει μια παρόμοια ευκαιρία το 1995). Τώρα μετά το γαλλικό ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα και την δυναμική που έχει δημιουργηθεί παρουσιάζεται ξανά η δυνατότητα για ένα νέο κόμμα της αριστεράς ( δες και άρθρο για Γαλλία στην σελ. 11)

Και δεν μιλάμε για μικρές δυνάμεις. Η LCR (Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα) έχει 2.500 μέλη και πολύ νεολαία, ενώ η LO (Εργατικός Αγώνας) 7.000 μέλη και μεγάλη βάση μέσα στην εργατική τάξη

Εκτός από την αδυναμία τους να αξιοποιήσουν πολιτικά τις εκρηκτικές συνθήκες στην Γαλλική κοινωνία έχει ενδιαφέρον να δούμε τις θέσεις τους και τις μεταξύ τους σχέσεις. Η LCR έχει πάει προς τα δεξιά και στη λογική ενός πλατιού κόμματος με κομμάτια των πράσινων και του σοσιαλιστικού κόμματος ενώ η θέση τους για το Ευρωσύνταγμα ήταν «ψηφίστε όχι για να χτίσουμε την Ευρώπη» χωρίς να ξεκαθαρίζουν ποια Ευρώπη εννοούν την καπιταλιστική ή την σοσιαλιστική; Η LO είναι μια πολύ δογματική οργάνωση με εξαιρετικά αντιδημοκρατική εσωτερική λειτουργία.

Οι 2 αυτές οργανώσεις επιδίδονται σε διαρκείς και ατέρμονες δημόσιες διενέξεις μεταξύ τους. Το τελευταίο παράδειγμα ήταν οι διαξιφισμοί για το αν είναι πιο σημαντικό το Ευρωσύνταγμα ή οι απεργιακές κινητοποιήσεις, κανένας όμως από τους δύο δεν έκανε συγκεκριμένες προτάσεις για το πως πρέπει να δωθεί η μάχη και στο ένα πεδίο και στο άλλο.

****

Σκωτία: απ’ τα ψηλά στα χαμηλά

Το Σκωτσέζικο Σοσιαλιστικό Κόμμα (SSP) στις τελευταίες εκλογές έχασε το 40% των ψήφων σε σύγκριση με το 2001 και από 73.000 ψήφους( 3.1%) έπεσε στις 43.000(1.9%), ενώ κάποια στιγμή είχε φτάσει τους 120.000 ψήφους. Με μια πρώτη ματιά κάποιος θα πεί ότι αυτή η πτώση ωφείλεται τις διαμάχες στο εσωτερικό του που οδήγησαν στην απομάκρυνση του Tommy Sheridan, πιο γνωστού στελέχους, από την ηγεσία του κόμματος. Αλλά αυτό είναι μόνο μια επιφανειακή εξήγηση. Η ουσία είναι οτι το SSP ενώ είχε ξεκινήσει αρκετά αριστερά στη δεκαετία του 90, κατόπιν άλλαζε σταδιακά τις θέσεις του προς το δεξιότερο στο όνομα της προσέγγισης πλατύτερων στρωμάτων. Για παράδειγμα εγκατέλειψε την θέση για την εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων καθώς και τον στόχο για τον σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας. Ακόμα, υποχώρησε στις πιέσεις του σκωτσέζικου εθνικισμού υιοθετώντας τη θέση ότι το πιο σημαντικό είναι να πετύχουμε πρώτα την ανεξαρτησία της Σκωτίας και μετά να δούμε το κοινωνικό ζήτημα, την στιγμή που μέσα στο εργατικό κίνημα δυναμώνει η τάση για κοινή ταξική πάλη με τους βρετανούς εργαζόμενους. Παραμένει όμως σημαντικός παράγοντας στην αριστερά: έχει κατεκτημένη καλή σχέση με συνδικάτα ( πρόσφατα κέρδισε την υποστήριξη του συνδικάτου των σιδηροδρομικών που έσπασε από το Εργατικό Κόμμα) και γενικά έχει καταφέρει να κινητοποιήσει έναν κόσμο της αριστεράς.

Το SSP είναι μια συμμαχία μεταξύ οργανώσεων και ανένταχτων προσωπικοτήτων . Το πρόβλημα που αρχίζει να δημιουργείται είναι ότι η δεξιά τάση πιέζει όλο και περισσότερο το κόμμα για να γίνει πιο «μαλακό», και αυτό αντί να του δώσει δυναμική τείνει να το απομονώσει από τον κόσμο που το στήριξε.

****

Αγγλία: RESPECT

Το RESPECT στις πρόσφατες εκλογές στην Αγγλία πήγε καλά σε περιοχές με πλειοψηφία μουσουλμάνων, και σημείωσε επιτυχία με την εκλογή του Τζώρτζ Γκάλογουεϊ (πρώην βουλευτή των Νέων Εργατικών που διαγράφηκε από τον Μπλερ λόγω της αντίθεσης του στον πόλεμο του Ιράκ). Στις υπόλοιπες περιοχές όμως που δεν ήταν πλειοψηφικό το μουσουλμανικό στοιχείο πήρε κατά μέσο όρο 0.3% των ψήφων.

Το RESPECT (Σεβασμός) αποτελεί μια πρωτοβουλία του SWP (αδελφή οργάνωση του ελληνικού ΣΕΚ) σε συμμαχία με τον Γκάλογουεϊ και κάποια κομμάτια από τις μουσουλμανικές κοινότητες. Εκεί εξάλλου οφείλει και την επιτυχία του. Βασίστηκε στην δυναμική του αντιπολεμικού κινήματος που πυροδότησε αγανάκτηση στις μουσουλμανικές κοινότητες. Αυτό δεν είναι φυσικά από μόνο του κακό αλλά το θέμα είναι πως το κάνεις, αν βάζεις ζητήματα για να προχωρήσει η συνείδηση ή αν κάνεις την πάπια για να κερδίσεις υποστήριξη. Για παράδειγμα οι θέσεις του Γκάλογουεϊ με βάση τις οποίες εκλέγηκε ήταν πολύ συντηρητικές: αντί να κάνει κριτική στον ρόλο της θρησκείας έλεγε ότι «αποτελεί μέσο για την διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας». Ακόμα ότι «πρέπει να κηρύξουμε πόλεμο στα ναρκωτικά» χωρίς να ξεκαθαρίζει με βάση ποιες πολιτικές ενώ πήρε θέση ενάντια στις εκτρώσεις. Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις και στο κλείσιμο στην αυτοκινητοβιομηχανία ROVER η θέση του RESPECT σε ανακοίνωσή του ήταν «να δοθεί στους ιδιοκτήτες δάνειο 100.000 λιρών»!

Το SWP (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) δεν είπε λέξη κριτικής για όλα αυτά.

****

Πορτογαλία: Αριστερό Μπλοκ

Στις τελευταίες εκλογές το Αριστερό Μπλοκ ανέβασε τα ποσοστά του από 2,8% στο 6,4%, ενώ από κυρίως μικροαστική και ασταθή εκλογική βάση που είχε πριν 4 χρόνια, σε αυτές τις εκλογές είχε περισσότερη απήχηση στις πιο εργατικές περιοχές. Το Αριστερό Μπλόκ έχει μια αρκετά χαλαρή λειτουργία χωρίς οργανωμένους πυρήνες. Στην 80μελή ΚΕ αυτού του κόμματος βρίσκονται 26 καθηγητές πανεπιστημίου και μόνο 2 συνδικαλιστές εργαζόμενοι και αυτό αποτελεί μια αντίφαση σε σχέση με την βάση του που κατά κύριο λόγο αποτελείται από εργαζόμενους και νεολαία. Δημιουργήθηκε με βάση μια συμμαχία κυρίως 4 οργανώσεων ( μαοϊκοί, σταλινικοί, διαφωνούντες του ΚΚ κτλ.) οι οποίες συμφώνησαν να μην συζητάνε τα ζητήματα που διαφωνούνε. Αυτό φυσικά θα το βρουν αργότερα μπροστά τους με πολύ πιο εκρηκτική μορφή. Στο πρόγραμμα του μιλάει για σοσιαλισμό χωρίς όμως να προσδιορίζει τι ακριβώς σημαίνει σε επίπεδο καθημερινότητας. Οι γενικές διακηρύξεις όμως δεν φτάνουν, πρέπει να προχωράς στην πράξη και να εξηγείς τι εννοείς μιλώντας για μια άλλη κοινωνία.

****

Ιταλία: Κομμουνιστική Επανίδρυση

Όσοι συμμετείχαμε στη Γένοβα είδαμε τη δύναμη της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (PRC) στους εργαζόμενους και την νεολαία της Ιταλίας. Είναι διάσπαση του ΚΚ με συμμετοχή οργανώσεων εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τώρα έχει 40.000 μέλη από 100.000 που είχε φτάσει. Η Επανίδρυση έβαλε το στίγμα της σε όλες τις εξελίξεις τη δεκαετία του ’90 στην Ιταλία (αντιπολεμικό κίνημα, απεργιακές εκρήξεις, αντιπαγκοσμιοποιητικές διαδηλώσεις). Πριν μερικά χρόνια μπήκε σε τοπικές κυβερνήσεις και ξεκίνησε να δέχεται ή να μην αντιδράει (που είναι το ίδιο) στα αντεργατικά μέτρα που περνούσαν. Τώρα το αποκορύφωμα της δεξιάς τους στροφής είναι η αποδοχή της ιδέας του να μπουν σε κεντροαριστερή κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον πρώην πρόεδρο της ΕΕ Ρ. Πρόντι. Όσο κι αν είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση με το Μπερλουσκόνι, ο ρόλος της αριστεράς δεν είναι να κάνει τον πολιτικό μαϊντανό σε αστικές κυβερνήσεις «πιέζοντας» για κάποια ψίχουλα αλλά να παλεύει να ανατραπούν οι πολιτικές του κεφαλαίου. Στο τελευταίο συνέδριο το 40% των μελών της διαφώνησε με την πολιτική του κόμματος, ενώ υπήρξε προσπάθεια να καταργηθούν οι τάσεις, που μέχρι τώρα λειτουργούν κανονικά.

****

Βραζιλία: P-SOL

Αναφέρουμε το παράδειγμα της Βραζιλίας, γιατί το P-SOL (Κόμμα για το σοσιαλισμό και την ελευθερία) είναι από τους πιο σημαντικούς νέους αριστερούς σχηματισμούς των τελευταίων χρόνων. Είναι πολύ πιο αριστερά από όλα τα νέα σχήματα που έχουμε δει από το ’90 και μετά. Προήλθε κυρίως από τη διάσπαση τροτσκιστικών οργανώσεων από το PT (Κόμμα Εργαζομένων του Λούλα μετά την δεξιά στροφή του όταν βγήκε στην κυβέρνηση και πρόδωσε τις προσδοκίες των εργατών). Είναι αρκετά δημοκρατικό, χτίζει πυρήνες στις περιοχές που έχει δράση (κάτι πολύ σημαντικό και για την δημοκρατία αλλά και για την σχέση του με τον κόσμο) και έχει βάση σε εργατικούς κλάδους και λαϊκές περιοχές. Είναι το μόνο κόμμα που μιλάει ξεκάθαρα για σοσιαλισμό κι έχει πολύ προωθημένο πρόγραμμα σε πολλά επίπεδα. Βέβαια υπάρχουν στο εσωτερικό του τάσεις που δεν έχουν εμπιστοσύνη στις ιδέες και τη δύναμη των εργατών. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί το επόμενο διάστημα να υπάρξουν παλινδρομήσεις (πχ. μια πρόσφατη πολιτική του απόφαση είναι πιο πίσω από την προγραμματική του διακήρυξη).

****

Ολλανδία: Σοσιαλιστικό Κόμμα

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ολλανδίας πρόσφατα έφτασε τα 40.000 μέλη, ενώ έχει δημοτικούς συμβούλους σε πολλές πόλεις. Είναι ένα κόμμα που προήλθε από πρώην μαοϊκούς που τώρα κινούνται προς τα δεξιά και προσεγγίζουν σιγά- σιγά την σοσιαλδημοκρατική λογική. Αυτό έχει μεγάλη επίπτωση στο πως το βλέπει ο κόσμος, που ενώ στην αρχή υπήρχε ενθουσιασμός γύρω από αυτό το κόμμα, τώρα σε πολλά μαχητικά στρώματα της κοινωνίας επικρατεί ο σκεπτικισμός για την πορεία του.

****

Ενότητα για την ενότητα;

Η δεξιά στροφή των περισσότερων από τα κόμματα της λεγόμενης νέας αριστεράς δεν αποτελεί ανεξήγητο φαινόμενο. Αντανακλά ένα στάδιο στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος και στο προχώρημα της συνείδησης όπου σε πρώτη φάση προτάσσει την ενότητα και το πιο μίνιμουμ πρόγραμμα προκειμένου να επιτευχθούν ευρύτερες συσπειρώσεις. Γι’ αυτό πολλοί λένε «να ενωθεί η αριστερά και δεν έχει σημασία σε ποια βάση». Αυτή η αντίληψη όμως είναι λάθος. Όπως φαίνεται και από την εμπειρία της Ευρώπης, αν δεν υπάρχει μια στέρεη βάση για ενότητα σε κάποια φάση αυτά τα σχήματα οδηγούνται σε διάσπαση. Γιατί σε κρίσιμες στιγμές που πρέπει να παρθούν σημαντικές αποφάσεις αν δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη αντίληψη για το πως πρέπει να προχωρήσουν τα πράγματα η συμμαχία σπάει πιο γρήγορα από ότι δημιουργήθηκε. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ή η υποτίμηση της σημασίας του σοσιαλιστικού προγράμματος οδηγεί τελικά σε μια όχι και τόσο νέα αριστερά καθώς θα τείνει να μοιάζει περισσότερο με τα ήδη υπάρχοντα παραδοσιακά ρεφορμιστικά κόμματα που απογοήτευσαν και πρόδωσαν γενιές ολόκληρες. Το παράδειγμα της Βραζιλίας, όπου η τάση της Ενιαίας Γραμματείας στο κόμμα του Λούλα είδε ένα μέλος της –υποτίθεται επαναστάτης μαρξιστής να γίνεται υπουργός που συμμετέχει στο χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των φτωχών αγροτών είναι αποκαλυπτικό. Αν είναι να δώσουμε μια μεγάλη μάχη χάριν της ενότητας, να φτιάξουμε ένα νέο κόμμα που θα γίνει μαζικό, και μετά από λίγο καιρό να ανακαλύψουμε ότι κάποιοι θέλαν απλά την προσωπική τους προβολή και μια χούφτα ψίχουλα για τους εργαζόμενους, γιατί να το κάνουμε; Δεν θα είναι αυτό ένα μεγάλο πισωγύρισμα; Αν δεν έχεις μια συνολική αντίληψη για το τι είναι ο καπιταλισμός, με ποιους τρόπους χτυπάει τους εργαζομένους και μια ανυποχώρητη στάση στις αρχές υπάρχουν τρόποι να αφομοιωθείς. Η ιστορία είναι γεμάτη από «αριστερούς» ηγέτες που εντάχθηκαν ή πουλήθηκαν στο σύστημα.

Άρα απομόνωση; Όχι

Αυτή η θέση πρέπει να μας οδηγήσει στον απομονωτισμό και στον δρόμο της «επαναστατικής καθαρότητας»; Ξεκάθαρα όχι. Μόνο αυτοί που δεν είναι σίγουροι για τις ιδέες τους αρνούνται να μπούνε σε διαδικασίες συζήτησης με άλλες τάσεις του κινήματος για αυτές. Ταυτόχρονα το σημαντικό δεν είναι να έχεις κάποιες αρχές και να τις φυλάς στο συρτάρι των γραφείων σου και απ’ έξω να έχεις περιφρούρηση ανθρώπους με ωτασπίδες. Το σημαντικό είναι να τις βγάλεις προς τα έξω και να τις δοκιμάσεις στην πράξη, να προσπαθήσεις να πείσεις τον κόσμο με αυτές για να τον αλλάξεις.

Υπάρχει ελπίδα;

Το κίνημα πιστεύουμε ότι θα βρεί τον δρόμο του, μέσα από προχωρήματα και υποχωρήσεις και αυτή είναι μια μακρόχρονη διαδικασία. Στο τέλος- τέλος όμως θα γίνει, όχι γιατί θα βρεθούν κάποιοι καλοί άνθρωποι να το κάνουν, αλλά γιατί είναι μια πραγματική ανάγκη του εργατικού κινήματος, να χτίσει ένα πολιτικό κόμμα που να εκφράζει τις επιθυμίες και τις ανησυχίες του, να βάζει το πολιτικό του στίγμα και να λειτουργήσει τελικά σαν εργαλείο για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος.

****

Τι κάνει η CWI

Μια επαναστατική οργάνωση πρέπει να έχει τα μάτια της ανοιχτά σε εξελίξεις και στην αντικειμενική κατάσταση και μέσα στην αριστερά. Η δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα εκφράζει την εργατική τάξη μπορεί να πάρει διαφορετικούς δρόμους- δεν είναι μια ευθύγραμμη διαδικασία, περνάει από συνεννώσεις, διασπάσεις, συμμαχίες, κτλ. Αυτή είναι και η εμπειρία ιστορικά του επαναστατικού κινήματος. Οι οργανώσεις της CWI συμμετέχουν σε τέτοιους σχηματισμούς όταν αυτοί είναι μαζικοί και έχουν την προοπτική να κινηθούν αριστερά, στο σύνολο τους ή ένα κομμάτι από αυτούς. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να είναι δημοκρατικοί, να επιτρέπουν ελέυθερη συζήτηση, κτλ. Και έχουμε τέτοια παραδείγματα: Στη Βραζιλία ένας σύντροφος είναι εκλεγμένος στην Εκτελεστική Επιτροπή του P-SOL και παίξαμε βασικό ρόλο στην συγκρότηση και την λειτουργία του. Στην Ολλανδία οι σύντροφοι συμμετέχουν στο SP, και μάλιστα ένας σύντροφος είναι εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος με το SP στην Breda ενώ συμμετέχουν και μέσα στο Rood (Κόκκινο), την οργάνωση νεολαίας του SP. Στην Σκωτία οι σύντροφοι συμμετέχουν στο SSP, κατέβηκαν στις εκλογές και τα αποτελέσματα που πέτυχαν ήταν καλά, ενώ εκλέξανε ένα μέλος στην Εκτελεστική Επιτροπή του SSP. Στην Πορτογαλία ένας σύντροφος είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Αριστερού Μπλοκ.

Βέβαια το ζήτημα δεν είναι απλά να συμμετέχεις σε τέτοιους σχηματισμούς αλλά το τι κάνεις όταν συμμετέχεις. Εμείς παλεύουμε τις απόψεις μας, συγκροτημένα και οργανωμένα, με κείμενα, τοποθετήσεις και παρεμβάσεις, καθώς και με προτάσεις δράσης. Σε πολλές χώρες παίζουμε τον ρόλο της αριστερής αντιπολίτευσης στις δεξιές πολιτικές των ηγεσιών αυτών των κομμάτων. Πιστεύουμε ότι μέσα από αυτήν την αντίληψη που είναι ανοιχτή σε συνεργασίες αλλά σταθερή στα θέματα αρχών μπορούμε να παίξουμε ένα σημαντικό ρόλο στην διαδικασία της μαζικοποίησης μια νέας αριστεράς.

Σε χώρες που δεν υπάρχουν τέτοιοι σχηματισμοί η CWI προσπαθεί να καλύψει το πολιτικό κενό με την ανεξάρτητη δράση της. Και σε πολλές χώρες έχουμε καταφέρει να παίξουμε αυτό το ρόλο. Στην Ιρλανδία το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι μπροστά σε όλους τους αγώνες της Ιρλανδικής κοινωνίας το τελευταίο διάστημα (ενάντια στους φόρους στο νερό, στην κινητοποίηση για τους φόρους στην αποκομιδή των σκουπιδιών, στην προώθηση του αγώνα των Τούρκων εργατών της κατασκευαστικής εταιρίας GΑΜΜΑ) και συνδέεται με τα πιο μαχητικά κομμάτια της εργατικής τάξης. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς έχουμε εκλέξει βουλευτή τον σ. Joe Higgins ο οποίος ζει με μισθό εργαζόμενου και δίνει όλα τα υπόλοιπα στην οργάνωση και στο κίνημα και χρησιμοποιεί την θέση του στην βουλή για να αναδείξει όλα τα ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους, χωρίς φυσικά να περιορίζεται η δράση μας εκεί. Επιπλέον εκλέξαμε και 2 δημοτικούς συμβούλους στις εργατικές περιοχές του Δουβλίνου.

Στη Σρι Λάνκα το USP (Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα) είναι η πιο σημαντική οργάνωση της αριστεράς και η μόνη με μέλη και δράση στους Ταμίλ και στους Σινχάλα (οι δυο βασικές εθνοτικές ομάδες). Οι σ. έκαναν μια μεγάλη εκστρατεία μετά το τσουνάμι με την οποία βρέθηκαν στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, εξηγώντας τις αιτίες της κατστροφής και καλώντας τους κατοίκους να αγωνιστούν ενάντια στον καπιταλισμό.

Στη Νιγηρία η οργάνωση μας έχει 700 μέλη και παίζει τον βασικό ρόλο στην οργάνωση των απεργιών, ενώ στις εκλογές στην πρωτεύουσα Λάγγος 1 σ. δεν κατάφερε να εκλεγεί, παρότι πήρε 77.000 ψήφους, μόνο λόγω της νοθείας από το καθεστώς.

Σε άλλες χώρες (Σουηδία, Αγγλία, Γερμανία, Αυστραλία) οι δημοτικοί μας σύμβουλοί και οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές εμπνέουν και δίνουν ελπίδα, ακόμα και αν οι δυνάμεις μας είναι περιορισμένες, σε πολύ κόσμο που δίνει μάχες ενάντια στο σύστημα.

Νίκος Αναστασιάδης