Άρθρο του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Η δημοκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ την τελευταία περίοδο που την εμφανίζει 2ο κόμμα σχεδόν σε όλες τις δημοκοπήσεις αποτελεί σημείο των καιρών. Το κόμμα που διασπάστηκε από τον ΣΥΝ γιατί τα στελέχη του θεωρούσαν τον ΣΥΝ «ακραία» ριζοσπαστικό (και υποστήριζαν την προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ – πριν βέβαια αυτό γίνει κομμάτια…) που μέχρι πρότινος δεν έμπαινε καν στη βουλή, σήμερα εμφανίζεται να έχει μια μεγάλη «δυναμική». Είναι σαφές ότι η κρίση, η κυβέρνηση συνεργασίας και οι πολιτικές που ακολουθούνται προκαλούν ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό – αλλά πόσο μεγάλη ανατροπή συντελείται με την άνοδο της ΔΗΜΑΡ;
Τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ υποστηρίζουν σε όλους τους τόνους ότι η άνοδος του κόμματος τους είναι αποτέλεσμα από τη μια της μη ψήφισης του μνημονίου και από την άλλη του γεγονότος ότι αποτελεί μία «σοβαρή πολιτική δύναμη» που δεν διακατέχεται από «αρνητισμό» και έχει προτάσεις. Είναι δηλ. η «αριστερά της ευθύνης».
Η αλήθεια είναι μάλλον διαφορετική γιατί οι θέσεις της ΔΗΜΑΡ, όπως αυτές βγαίνουν από τα επίσημα χείλη των στελεχών της, μάλλον την κατατάσσουν στο τόξο του συμβιβασμού παρά της ευθύνης απέναντι στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
1. κεντροαριστερά
Όλα τα χρόνια της ύπαρξης της η ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ και σήμερα η ΔΗΜΑΡ είχαν και έχουν δηλωμένα ένα κεντροαριστερό προσανατολισμό. Αυτό πέρα από τις διάφορες αφηρημένες έννοιες δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί σαν θετική διάθεση για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Μπορεί ο Φ. Κουβέλης να δηλώνει για το θέμα της συμμετοχής σε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ:
«Είναι προφανές ότι η Δημοκρατική Αριστερά δεν θα μπορούσε να έχει συμμετοχή σε μια τέτοια κυβέρνηση. Η δική μας προγραμματική θέση κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.»
(real news 26/2)
αλλά ταυτόχρονα σε άλλη του συνέντευξη δηλώνει:
«Χρειάζεται η εναλλακτική πολιτική πρόταση και η εφαρμογή αυτής της πρότασης. Μας ενδιαφέρει πολύ σημαντικά το περιεχόμενο της κυβερνητικής εξουσίας».
(ρ/σ ΣΚΑΙ 2/3).
Είναι σαφές ότι η «κυβερνώσα αριστερά» που ευαγγελίζονται τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ δεν είναι τόσο Αριστερά όσο είναι κυβερνώσα, ακριβώς επειδή η ΔΗΜΑΡ κινείται στο δρόμο του ρεαλισμού όπως δηλώνει ο Σ. Λυκούδης αφού:
«προφανώς τα πάντα ανατρέπονται με ”έκτακτες” επαναστατικές συμπεριφορές σε ”έκτακτες” επαναστατικές συνθήκες. Όποιος αναζητά όμως σήμερα και υπόσχεται τέτοιους προσανατολισμούς κρίνεται για τη σοβαρότητά του».
Για την ΔΗΜΑΡ, λοιπόν συμμετοχή σε μία κυβέρνηση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ανατροπή του συστήματος – σημαίνει επομένως τη διαχείριση του.
2. Μνημόνιο: «ναι μεν αλλά…»
Μπορεί η ΔΗΜΑΡ να έχει καταψηφίσει μέχρι σήμερα τα μνημόνια αλλά η στάση της απέναντι σε αυτά κάθε άλλο παρά καθαρή είναι. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η δήλωση του υπεύθυνου οικονομικής πολιτικής του κόμματος Σ. Λυκούδη ότι:
«οι διεθνείς συμβάσεις που υπογράφει η χώρα είναι δεσμευτικές, όχι γιατί μας το ζητάει η Τρόικα, οι εταίροι ή οποιοσδήποτε άλλος, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η διεθνής πραγματικότητα και λειτουργία στον πολιτικά πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον».
(Αυγή 19/2)
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Φ. Κουβέλης:
«Εκείνο που επανειλημμένα έχω πει είναι ότι η δανειακή σύμβαση διαμορφώνει δεσμευτικό πλαίσιο για τη χώρα. Είπα και υποστηρίζω ταυτόχρονα ότι η αντιμετώπιση αυτού του δεσμευτικού πλαισίου μπορεί να γίνει με ισοδύναμα και αντίρροπα μέτρα και με αντισταθμίσεις που αποτελούν ρεαλιστικές και χρήσιμες διαφυγές από αυτή τη δέσμευση.»
(real news 26/2).
Με άλλα λόγια καταψηφίσαμε μεν το μνημόνιο (λόγω πολιτικού κόστους) αλλά αν αύριο είμαστε κυβέρνηση δεν θα το αμφισβητήσουμε.
3. Προτάσεις για την κρίση
Ποιες είναι όμως οι προτάσεις της ΔΗΜΑΡ απέναντι στην κρίση;
«Θα ήθελα επιπλέον να υπογραμμίσω ότι εμείς ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, τόσο για την συμφωνία της 21ης Ιουλίου όσο και για τη Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, εκτιμήσαμε ότι ”εξυπηρετεί ως ένα βαθμό τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους”, υπογραμμίζοντας πεδία όπου παρουσιάζονταν κενά, αρνητικές εξελίξεις και επικίνδυνες επιπτώσεις. Και τονίζαμε ότι, όταν έχουν επιβληθεί και επιβάλλονται επώδυνα μέτρα για τον ελληνικό λαό, κόστους πολλών δις ευρώ, θα ήταν μέγα λάθος να μην διεκδικηθεί να επωφεληθούμε από τις όποιες δανειακές ανάσες της 27ης Οκτωβρίου και από το κούρεμα του χρέους»
δηλώνει ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ(*) για τη διαδικασία του PSI και του κουρέματος και συνεχίζει:
«Εμείς θεωρούμε και μετά τις αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου για να καταφέρει η χώρα να βγει εκ νέου στις αγορές, επιβάλλεται να αλλάξει το δανειακό πλαίσιο χρηματοδότησης από τους εταίρους μας, τη μοναδική πηγή νέου δανεισμού. Και αυτό πρέπει να γίνει και ως προς το συνολικό ποσό και ως προς την δομή του και ως προς το χρόνο υλοποίησης της συμφωνίας.»(**)
Σε άλλη του δήλωση ο Φώτης Κουβέλης προτείνει:
«Η κυβέρνηση οφείλει και μπορεί να διεκδικήσει την χρηματοδότηση ενός πενταετούς αναπτυξιακού προγράμματος της τάξης των 30 δις ευρώ. Χωρίς ανάπτυξη θα παραμείνει η ελληνική οικονομία σε στασιμότητα και η αναζήτηση των εσόδων θα γίνεται μόνο με την περικοπή συντάξεων, μισθών και κοινωνικών δαπανών. Η αναπτυξιακή διαδικασία πρέπει άμεσα, χωρίς άλλη καθυστέρηση, να ξεκινήσει».
(δήλωση για τη συνάντηση Παπαδήμου – Μπαρόζο 29/2)
Με άλλα λόγια οι προτάσεις της ΔΗΜΑΡ συντηρούν το φαύλο κύκλο του χρέους και ζητούν απλά την αλλαγή της πολιτικής προς όφελος της ανάπτυξης.
Είναι θεαματικό πόσο πολύ μοιάζουν αυτές οι θέσεις με τα όσα έλεγε πριν λίγο καιρό ο «αντιμνημονιακός» Σαμαράς.
Είναι αστείο σήμερα που η ελληνική κοινωνία στενάζει κάτω από το ζυγό των μνημονίων στο όνομα της καταπολέμησης του χρέους να υποστηρίζει κανείς ότι γίνεται και το χρέος να αποπληρωθεί (έστω και κουρεμένο) και ταυτόχρονα να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη αλλά και διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Η αλήθεια είναι ότι ο (λεγόμενος) «ευρωπαϊκός» προσανατολισμός της ΔΗΜΑΡ συνοψίζεται σε ένα και μόνο σύνθημα: «παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ με κάθε κόστος».
Από την πλευρά μας, σαν «Ξ», ασφαλώς δεν συγκαταλεγόμαστε σ’ αυτούς που θεωρούν ότι η Αριστερά πρέπει πρώτα και πάνω από όλα να ζητά την έξοδο από το ευρώ αλλά κατανοούμε ότι αν κάποιος βάζει τη παραμονή πάνω από όλα και με κάθε κόστος σημαίνει ότι είναι πρόθυμος στο όνομα αυτής της παραμονής να υλοποιήσει κάθε απαίτηση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου – δηλαδή της Τρόικας. Άλλωστε οι θυσίες για την παραμονή της χώρας στο ευρώ είναι και το μόνιμο επιχείρημα της κυβέρνησης του μνημονιακού στρατοπέδου και του κεφαλαίου…
4. Συνοθύλευμα «προοδευτικών» και διγλωσσία
Η δημοκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ την έχει κάνει εσχάτως ελκυστική σε μία σειρά πρώην στελεχών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που βλέπουν σε αυτήν τη μοναδική πιθανότητα να διασώσουν την πολιτική τους καριέρα μετά τις εκλογές και τη διαφαινόμενη πανωλεθρία του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί ο Φώτης Κουβέλης να δηλώνει ότι:
«Ουδείς βουλευτής εν ενεργεία μας έχει κάνει πρόταση συνεργασίας και ουδείς εν ενεργεία βουλευτής θα είναι υποψήφιος της Δημοκρατικής Αριστεράς»
(real news 26/2)
αλλά δεν εξηγεί πώς και γιατί το κόμμα του έχει γίνει το τελευταίο αποκούμπι των κάθε λογής Μπίστηδων και σία. Μήπως γιατί τελικά σε ιδεολογικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο προτάσεων δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επικίνδυνη πολιτική δύναμη για το κατεστημένο;
Από την άλλη είναι σαφές ότι η ΔΗΜΑΡ έχει πάρει διαζύγιο από την Αριστερά όπως φάνηκε και από την δήλωση – επίθεση του υπεύθυνου Εξωτερικής Πολιτικής του κόμματος, Γ. Γεωργάτου, ενάντια στο Die Linke, για την καταψήφιση του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα στη γερμανική βουλή!
Μπορεί η δήλωση να κατέβηκε άρον άρον από το σάιτ του κόμματος και ο Γεωργάτος να αναγκάστηκε σε δήλωση ότι τα όσα είπε είναι προσωπικές απόψεις αλλά είναι σαφές από το περιστατικό αυτό ότι στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ οι… «κοινωνικά ευαίσθητοι» υπερασπιστές των μνημονίων δεν είναι απόντες.
Δυστυχώς για τη ΔΗΜΑΡ η κρίση έχει χαράξει ήδη τις διαχωριστικές γραμμές και δε γίνεται κανείς να πατά για πολύ καιρό σε δύο βάρκες. Το προεκλογικό «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» του Γιωργάκη είναι σήμερα πραγματικότητα είτε το θέλει η ΔΗΜΑΡ είτε όχι αφού κυβέρνηση και τρόικα μας σερβίρουν βαρβαρότητα με το τσουβάλι. Σε αυτές τις συνθήκες μάλιστα που το σύστημα ψάχνει να βρει δεκανίκια σε κάθε λογής νέους σχηματισμούς (βλ. κόμματα Καστανίδη, Καμμένου κτλ) υποτίθεται αντιμνημονιακού χαρακτήρα η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται να τοποθετεί τον εαυτό της στο στρατόπεδο των προθύμων.
Από την άλλη ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να τιμωρήσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για τις πολιτικές τους και που δεν βλέπει προοπτική και ουσία από την Αριστερά στρέφεται προς τη ΔΗΜΑΡ στη λογική του «μικρότερου κακού». Δυστυχώς όμως η περίφημη «χρήσιμη αριστερά» που ευαγγελίζονται στη ΔΗΜΑΡ δεν είναι και πολύ χρήσιμη για τους εργαζόμενους… για το σύστημα όμως έχει πολλά να προσφέρει.
____________________
