Έχουμε χάσει το μέτρημα των περιστατικών αστυνομικής βίας και αυταρχισμού. Ξυλοδαρμοί, αναίτιες συλλήψεις αθώων πολιτών, κατασκευασμένα κατηγορητήρια, απειλές κατά της ζωής με επίδειξη όπλων και απειλές σεξουαλικής κακοποίησης. Αυτά υφίστανται στα χέρια της ΕΛΑΣ του Μητσοτάκη και του Χρυσοχοΐδη αγωνιζόμενοι άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα, Ρομά ή απλώς άνθρωποι που τυχαία βρέθηκαν «στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή».
Στον μακρύ κατήφορο του αυταρχισμού, τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης αποτέλεσαν σημείο καμπής. Ο ξυλοδαρμός αθώων πολιτών από αστυνομικούς (τον οποίο δεν κατάφεραν να αποκρύψουν τα ΜΜΕ λόγω των βίντεο που ανέβηκαν στα social media) προκάλεσε κύμα μαζικών διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Πάνω από 15.000 συμμετείχαν στη διαδήλωση της 9 Μαρτίου στη Νέα Σμύρνη ενώ πολλές δεκάδες χιλιάδες συμμετείχαν στις διαδηλώσεις σε συνοικίες της Αθήνας και πολλές πόλεις πανελλαδικά το Σαββατοκύριακο 13-14 Μαρτίου και τις επόμενες ημέρες.
Η πάλη για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων κι ενάντια στην καταστολή θα συνεχίσει να αποτελεί μια σημαντική πτυχή των κινημάτων της επόμενης περιόδου. Σε αυτήν την πάλη η ανατρεπτική Αριστερά οφείλει να προβάλλει μια σειρά από συγκεκριμένα αιτήματα ώστε το κίνημα να αποκτήσει στόχους και η οργή που ξεχειλίζει ενάντια στους «μπάτσους» να μην μείνει τυφλή.
Ανατροπή νομοθετικού πλαισίου
Η πρώτη διεκδίκηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που έχει ψηφιστεί τους τελευταίους μήνες και αφορά τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών.
Τέτοιοι νόμοι είναι ο νόμος για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου (4623/2019), ο νόμος για τις διαδηλώσεις (4703/2020), ο νόμος για τη δημιουργία αστυνομίας πανεπιστημίων (4777/2021). Αυτοί οι νόμοι πρέπει να καταργηθούν επειδή συρρικνώνουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και δημιουργούν το πλαίσιο άσκησης της αστυνομικής καταστολής.
Οι εικόνες από την εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ για να διαλύσουν την κατάληψη της Πρυτανείας, ο ξυλοδαρμός συλληφθέντα μπροστά στις κάμερες και η καταδίωξη του δημοσιογράφου Λιτσαρδάκη έδειξαν τι σημαίνει ο νόμος Κεραμέως στην πράξη.
Ενίσχυση του ΕΣΥ όχι της ΕΛΑΣ
Επιπλέον, η πανδημία ανέδειξε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας και ποιες όχι. Και το πρώτο πράγμα που έχουμε ανάγκη για να αντιμετωπίσουμε τις πανδημίες – κι όχι μόνο – είναι ένα ισχυρό Εθνικό Σύστημα Υγείας – ΕΣΥ. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση αρνείται να ενισχύει πραγματικά με μόνιμες θέσεις εργασίας και σύγχρονο εξοπλισμό το ΕΣΥ προσλαμβάνει 1.030 μόνιμους αστυνομικούς για τα Πανεπιστήμια.
Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι εξοργιστικό. Το αίτημα λοιπόν «λεφτά για την Υγεία κι όχι για την αστυνομία» δίκαια βρίσκεται στα πανό των διαδηλώσεων του τελευταίου διαστήματος.
Να διαλυθούν τα ΜΑΤ και οι άλλες ειδικές δυνάμεις της ΕΛΑΣ
Ο ρόλος των ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ (πρώην ΔΕΛΤΑ), ΔΙΑΣ και άλλων ειδικών μονάδων δεν είναι άλλος από την καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων και κινητοποιήσεων.
«Δουλειά» τους είναι να πνίγουν στα χημικά και να διαλύουν συγκεντρώσεις, να δέρνουν διαδηλωτές, να πέφτουν πάνω τους με μηχανές και γενικότερα να προκαλούν τον τρόμο στην κοινωνία.
Το κράτος τους έχει δώσει πλήρη ελευθερία να δρουν εκτός των ορίων νόμων και του Συντάγματος. Η Δικαιοσύνη τους καλύπτει με εξόφθαλμη ασυλία. Δεν είναι τυχαίο ότι στις γραμμές των ειδικών δυνάμεων της ΕΛΑΣ ευδοκιμούν οι φασιστικές, ρατσιστικές, ομοφοβικές και σεξιστικές αντιλήψεις. Αυτή ήταν πάντα η «ιδεολογία» των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, θα πρέπει να παλέψουμε για να διαλυθούν τα ΜΑΤ, η ΔΙΑΣ, η ΔΡΑΣΗ και οι άλλες ειδικές δυνάμεις της ΕΛΑΣ. Όπως επίσης και για να μην οπλοφορούν οι αστυνομικές δυνάμεις σε δημόσιες συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις.
Στο «επιχείρημα» ότι «χωρίς τα ΜΑΤ οι μπάχαλοι θα μπορούν να καταστρέφουν ανενόχλητοι στις διαδηλώσεις» έχουμε να απαντήσουμε ότι πρώτον σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει παρουσία των ΜΑΤ στις πορείες, κατά κανόνα δεν υπάρχουν «μπάχαλα». Δεύτερο, σε άλλες περιπτώσεις η ίδια η ΕΛΑΣ έχει αποδειχτεί ότι έχει τους δικούς της φυτευτούς ασφαλίτες-μπάχαλους για να προκαλούν ή να μεγεθύνουν επεισόδια ώστε στη συνέχεια να επεμβαίνουν τα ΜΑΤ. Και τρίτον, ότι είναι οι πολιτικές της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της που «βγάζουν» την κοινωνία στο δρόμο. Ενίοτε με εκρηκτικό και βίαιο τρόπο, όπως το Δεκέμβρη του 2008.
Να τιμωρηθούν οι ένοχοι αστυνομικοί – Να δικαιωθούν τα θύματα τους
Απαιτούμε να τιμωρούνται παραδειγματικά όλοι οι αστυνομικοί που είναι υπεύθυνοι για υποθέσεις βίας, για κατάχρηση εξουσίας και για κατασκευασμένα κατηγορητήρια.
Δεν γίνεται να κρατάνε όπλο και να έχουν εξουσία οι δράστες τόσων και τόσων βίαιων επιθέσεων και στημένων υποθέσεων, για τις οποίες μάλιστα υπάρχουν αμέτρητα και αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία.
Όπως έδειξε η δίκη της Χρυσής Αυγής, το κράτος, οι εισαγγελείς και η ΕΛΑΣ προστάτευαν του φασίστες για δεκαετίες. Όμως, αναγκάστηκαν να τους βάλουν φυλακή κάτω από την πίεση του κινήματος. Το ίδιο θα πρέπει να επαναληφθεί με τους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου, για τους βασανιστές του Βασίλη Μάγγου[1], τους αστυνομικούς που ξυλοκόπησαν τον πολίτη στη Νέα Σμύρνη, αυτούς που βασάνισαν τον Άρη Π. στη ΓΑΔΑ[2], τους ΜΑΤατζήδες που συνέλαβαν αναίτια, έβρισαν και χτύπησαν την Ειρήνη Ε., τον Ζήση Σ. και τους υπόλοιπους 17 του Πολυτεχνείου του 2019[3]και τόσων άλλων υποθέσεων.
Φυσικά, καμία εμπιστοσύνη δεν υπάρχει στη «Δικαιοσύνη». Αν έκανε τη δουλειά της δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό σημείο. Κατά συνέπεια, χρειάζεται συνδυασμένη πολιτική, κινηματική και νομική πίεση. Οι οργανώσεις της ανατρεπτικής Αριστεράς, σε συνεργασία με προοδευτικούς δικηγόρους, οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, μαχητικά ταξικά σωματεία βάσης κοκ πρέπει να αξιοποιήσουν όλα τα κινηματικά και νομικά όπλα συνδυάζοντάς τα τελευταία με πολιτικές εκστρατείες στη βάση της κοινωνίας.
Αστυνομία: οι φύλακες της καπιταλιστικής εξουσίας
Την ίδια στιγμή πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι όσο υπάρχει το σημερινό σύστημα του κέρδους, η αστυνομία δεν θα είναι τίποτα άλλο από τον ένοπλο φρουρό του συστήματος της ταξικής εκμετάλλευσης. Η καπιταλιστική οικονομία βασίζεται πάνω στην οικονομική βία των οικονομικών ελίτ εις βάρος όλων των υπολοίπων. Όταν οι «από κάτω» αρχίζουν να διεκδικούν και όταν οι «από πάνω» ανησυχούν για το που πάνε τα πράγματα, τότε αναλαμβάνει δράση η αστυνομία.
Γι’ αυτό και η αστυνομική βία, η καταστολή κι ο αυταρχισμός δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα. Σε διεθνές επίπεδο, ειδικά μέσα στην πανδημία, από τις ΗΠΑ μέχρι τη Νιγηρία και από τη Γαλλία ως τη Χιλή βλέπουμε την αστυνομική βία να αυξάνεται και να προκαλεί κοινωνικές αντιδράσεις.
Για αυτό η πάλη ενάντια στην αστυνομική βία και για δημοκρατικά δικαιώματα πρέπει να είναι πάλη ενάντια στην ίδια την εξουσία του κεφαλαίου, για μια άλλη κοινωνία πραγματικά ελεύθερη, δημοκρατική, σοσιαλιστική κοινωνία.
