Η Χαμάς (Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης) πέτυχε συντριπτική νίκη στις Παλαιστινιακές εκλογές με 45% και 74 έδρες σε σύνολο 132, έναντι μόνο 45 της μέχρι πρόσφατα παντοδύναμης Φατάχ.
Το συγκλονιστικό αυτό αποτέλεσμα, που ανατρέπει τα δεδομένα στο Παλαιστινιακό και γενικότερα στη Μέση Ανατολή, αποτελεί μια ξεκάθαρη ήττα της πολιτικής που ακολούθησαν μέχρι τώρα η κυβέρνηση του Μπους και του Ισραήλ.
Γιατί νίκησε η Χαμάς
Πρώτα από όλα, ο παλαιστινιακός λαός εκδήλωσε με τη μαζική ψήφο του (η συμμετοχή έφτασε το 78% παρά την στρατιωτική κατοχή) την αγανάχτηση του ενάντια στην πολιτική και την διακυβέρνηση της Φατάχ.
Ψήφισε ενάντια στο πολύχρονο ξεπούλημα των δικαίων και των συμφερόντων του, ενάντια στις κομπίνες και την απίστευτη διαφθορά και στην καταπάτηση των στοιχειωδών δημοκρατικών του δικαιωμάτων του από την ηγεσία και τα στελέχη της Παλαιστινιακής Αρχής, που βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο της Φατάχ, της οργάνωσης που ίδρυσε ο Γιασέρ Αραφάτ.
Στη νίκη της Χαμάς συνέβαλε αποφασιστικά και η πολιτική της κυβέρνησης του Σαρόν, που με την υποστήριξη των ΗΠΑ υπονόμευσαν, γελοιοποίησαν και αχρήστευσαν ουσιαστικά την ηγεσία της Φατάχ, καταργώντας τις ειρηνικές διαπραγματεύσεις και επιβάλλοντας μονομερώς τις δικές τους θέσεις για “λύση” του παλαιστινιακού.
Η σκληρή στάση της Χαμάς ενάντια στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ, η διαφοροποίηση της από τα ξεπουλήματα της Φατάχ (όπως για παράδειγμα η υπογραφή της αμερικανόπνευστης συμφωνίας του Όσλο το 1995), η συμμετοχή της στη 2η Ιντιφάντα το 2000 και το σημαντικό κοινωνικό έργο της (σχολεία, νοσοκομεία, γεροκομεία κ.α.) αύξησαν το κύρος της και κέρδισαν χιλιάδες υποστηριχτές και οπαδούς.
Η μεγάλη αυτή αύξηση της επιρροής της Χαμάς οφείλεται και στην χρεοκοπία των παραδοσιακών αριστερών παλαιστινιακών οργανώσεων (Λαϊκό Κόμμα-Κ.Κ., Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), που αποδείχτηκαν εντελώς ανεπαρκείς στο να προσφέρουν μια ανεξάρτητη από την Φατάχ, πραγματικά αριστερή διέξοδο στην πάλη του παλαιστινιακού λαού και είναι εδώ και χρόνια σε κρίση και στασιμότητα (τα κόμματα της αριστεράς δεν πήραν παρά 5 έδρες, συνολικά)
Ο αντίκτυπος στο Ισραήλ
Μετά την αναπάντεχη ανάδειξη του “αριστερού” Αμίρ Περέτς στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, την αποχώρηση του Σαρόν από το δεξιό Λικούντ, την δημιουργία του νέου κεντροδεξιού κόμματος Καντιμά και τελικά τη ξαφνική αποχώρηση του Σαρόν από την πολιτική σκηνή γιατί χαροπαλεύει στο νοσοκομείο, ήρθε τώρα η νίκη έκπληξη της Χαμάς.
Αυτή η νίκη αποκαλύπτει την χρεοκοπία της ισραηλινής κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και της πολιτικής των ιμπεριαλιστών, κύρια των Αμερικανών, που είχε σαν κύριο στόχο την συντριβή της τρομοκρατίας και πρώτα και κύρια της Χαμάς.
Έτσι, το πολιτικό κλίμα των ισραηλινών εκλογών του ερχόμενου Μάρτη αλλάζει ξανά ριζικά. Ενώ φαινόταν ότι μετά την εκλογή του Α. Περέτς και την στροφή του στα κοινωνικά προβλήματα του ισραηλινού λαού θα κυριαρχούσαν αυτά προεκλογικά, τώρα αναπόφευκτα, θα τείνουν να κυριαρχήσουν πάλι τα ζητήματα ασφάλειας και κύρια το ποια πρέπει να είναι η στάση του Ισραήλ απέναντι στη Χαμάς.
Είναι έτσι σίγουρο ότι οι φανατικοί δεξιοί που αντιτάχθηκαν στην μερική αποχώρηση του Ισραήλ από την Γάζα, όπως και το Λικούντ του Νετανιάχου, θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν από το πολιτικό φιάσκο του Σαρόν και να αυξήσουν την επιρροή τους κρατώντας ακόμα πιο αδιάλλακτη στάση ενάντια στη Χαμάς.
Η κατάσταση είναι εντελώς ρευστή κι αν η ισραηλινή αστική τάξη επιλέξει την σύγκρουση τότε οι εξελίξεις μπορεί να πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή. Ωστόσο, την ίδια ώρα, η φανερή αποτυχία της αδιάλλακτης πολιτικής του Σαρόν σπρώχνει μεγάλα στρώματα της ισραηλινής κοινωνίας, που έχουν κουραστεί από τους σκοτωμούς, τους πολέμους και την οικονομική ανέχεια, να αναζητήσουν ξανά τον δρόμο της ειρήνης μέσα από συνομιλίες με τους παλαιστίνιους, ακόμα και την Χαμάς.
Έτσι, έκπληξη προκάλεσε το γεγονός ότι σε πρόσφατη σφυγμομέτρηση το 48% των ισραηλινών υποστηρίζει ήδη να αρχίσουν συνομιλίες με τη Χαμάς, ενώ μόνο το 43% είναι αντίθετο. (Ελευθεροτυπία 28-1-06).
“Ο εκδημοκρατισμός”
Όταν ο Μπούς διακήρυξε ότι είναι υπέρ του εκδημοκρατισμού των αυταρχικών αραβικών και μουσουλμανικών καθεστώτων, εννοούσε βέβαια ένα ελεγχόμενο “εκδημοκρατισμό” που θα αναδείκνυε κυβερνήσεις που θα είναι φίλα προσκείμενες προς τις ΗΠΑ.
Στην Παλαιστίνη οι ΗΠΑ φοβόντουσαν τις εκλογές, αλλά περίμεναν μόνο μια περιορισμένη άνοδο της Χαμάς. Το Ισραήλ και ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής αρχής Μ. Αμπάς τους είχαν διαβεβαιώσει πως δεν έμπαινε ζήτημα νίκης της Χαμάς.
Το Ισραήλ είχε ήδη δολοφονήσει, συλλάβει και φυλακίσει χιλιάδες στελέχη της Χαμάς για να τσακίσει την ραχοκοκαλιά της. Απέτυχαν όμως παταγωδώς να υπολογίσουν το μέγεθος της λαϊκής αγανάχτησης των παλαιστινίων, που τίναξε στον αέρα τα σχέδια τους.
Μαζί με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ βέβαια αγωνιούν και οι αραβικές κυβερνήσεις, που “τρέμουν κυριολεκτικά μπροστά στο φόβο να εξαπλωθεί ο “ιός” στις κοινωνίες τους”. (Ελευθεροτυπία 29-1-06).
ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση εκβιάζουν ήδη την Χαμάς ότι αν δεν αναγνωρίσει το Ισραήλ, δεν καταδικάσει την τρομοκρατία και δεν αφοπλιστεί, δηλαδή αν δεν υποκύψει αμαχητί στο Ισραήλ, δεν την αναγνωρίζει, δεν συνομιλεί μαζί της και κύρια κόβονται αμέσως οι οικονομικές επιδοτήσεις (ΗΠΑ $234 εκ., Ε.Ε. $280 εκ. το χρόνο), που στηρίζουν τις δυνάμεις ασφαλείας και τον υπόλοιπο μηχανισμό της Παλαιστινιακής Αρχής (135.000 υπάλληλοι).
Την ίδια ώρα, μπροστά στον κίνδυνο να βρεθούν σε αδιέξοδο και αντιμέτωποι με την αστάθεια που επικρατεί σ’ ολόκληρη την περιοχή (Ιράκ, Ιράν, Συρία, Λίβανος κ.α.) αναγκάζονται να εξετάζουνε σοβαρά την πιθανότητα ενσωμάτωσης ενός μέρους τουλάχιστον της ηγεσίας της Χαμάς στο σύστημα, ώστε να δημιουργήσουν μια νέα “Φατάχ”, που θα τους υπηρετεί. Όπως κατάφεραν στη Β. Ιρλανδία να ενσωματώσουν και να αφοπλίσουν τον IRA, χωρίς όμως τελικά να λύσουν το πρόβλημα.
Μπορεί η Χαμάς ;
Ακόμα και η ηγεσία της Χαμάς έπεσε από τα σύννεφα με το αποτέλεσμα, το οποίο στην πραγματικότητα της προκάλεσε έκπληξη και φόβο. Ήλπιζε να συγκεντρώσει μέχρι ένα 40% και να αναδειχτεί σαν μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση στη Φατάχ. Όμως, τώρα ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε κυβερνητικές ευθύνες και πιέσεις, που δεν περίμενε. Γι’ αυτό, έσπευσε αμέσως μετά το αποτέλεσμα, σχεδόν να παρακαλεί την διεφθαρμένη ηγεσία της Φατάχ να σχηματίσει μαζί της κυβέρνηση συνασπισμού.
Ο παλαιστινιακός λαός, ψήφισε την Χαμάς γιατί ελπίζει έτσι να αποκτήσει ένα δικό του κράτος και να ξεφύγει οριστικά από την φτώχεια και την εξαθλίωση.
Το πολιτικό όμως πρόγραμμα της Χαμάς και η εφαρμογή του ισλαμικού νόμου ( σαρία) δεν μπορούν να λύσουν τα καυτά αυτά προβλήματα, ούτε να αντιμετωπίσουν τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό που τα δημιουργεί.
Όπως δείχνει και το παράδειγμα του Ιράν, παρά τον τεράστιο πλούτο του πετρελαίου, η φτώχεια και η ανεργία ανθούν και τα δημοκρατικά δικαιώματα συνεχίζουν να είναι ανύπαρκτα. Η δικτατορία των μουλάδων πνίγει την οικονομία και την κοινωνία.
Παράλληλα σ’ ότι αφορά την αντιμετώπιση της ισραηλινής κατοχής, η εμπειρία από τις επιθέσεις αυτοκτονίας δείχνει, στην πράξη, ότι το μόνο που κατάφεραν ήταν να δώσουν το αναγκαίο άλλοθι στις επιθέσεις και την πολιτική του Σαρόν και να τον ενισχύσουν στο εσωτερικό του Ισραήλ. Διόλου τυχαία σήμερα η πλειοψηφία των παλαιστινίων εμφανίζεται αντίθετη με τις αποστολές αυτοκτονίας!
Αυτό που χρειάζεται και αξίζει ο παλαιστινιακός λαός είναι η ανάπτυξη ενός κινήματος, πραγματικά αριστερού, σοσιαλιστικού και διεθνιστικού που θα παλεύει και ενάντια στις αντιδραστικές πολιτικές θέσεις της ΧΑΜΑΣ και τη συμβιβασμένη και διεφθαρμένη ΦΑΤΑΧ. Για να χτιστεί ένα μαζικό κίνημα στη Παλαιστίνη ενάντια στην πολιτική και οικονομική καταπίεση, που να συνδεθεί με τους αγώνες των ισραηλινών εργαζομένων και όλου του αραβικού λαού, ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους δικτάτορες, ενάντια στον καπιταλισμό , τον ιμπεριαλισμό και τους αντιδραστικούς μουλάδες με στόχο μια δημοκρατικά σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία και κοινωνία. Για μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική Παλαιστίνη και ένα σοσιαλιστικό Ισραήλ στην προοπτική μιας εθελοντικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας όλης της Μέσης Ανατολής.
Νίκος Ρεμούνδος
