Την Τετάρτη 8 Φλεβάρη ο πολιτικός πρόσφυγας Μπικόνγκο Ραμαντάνι από το Κονγκό, έχει κληθεί να εξεταστεί από την επιτροπή πολιτικού ασύλου του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Μια 5μελής επιτροπή η οποία εισηγείται στον υπουργό δημοσίας τάξης Βουλγαράκη, ο οποίος και τελικά αποφασίζει. Όσο για το τι αποφασίζει, αδιάψευστος κριτής οι στατιστικές. 0,6% αναγνώριση προσφύγων το 2003 και 0,9% για το 2004! Ένα ρεκόρ για το οποίοι οι υπεύθυνοι δεν ντρέπονται καθόλου.
Η αλληλεγγύη του μαζικού κινήματος, των αντιρατσιστικών οργανώσεων, της αριστεράς και καθενός και καθεμίας από μας, είναι το μόνο ισχυρό όπλο του Μπικόνγκο όπως και πολλών άλλων σαν κι αυτόν.
Ποιος είναι ο Μπικόνγκο Ραμαντάνι
Γεννήθηκε το 1963 στο Κονγκό σε μια πολύ ταραγμένη εποχή. Ο πατέρας του δολοφονείται όταν αυτός ήταν παιδί ακόμα γιατί συμμετείχε ενεργητικά στην αντιπολίτευση. Ο συνεχής πόλεμος στην περιοχή του, το Κάλεμι, αναγκάζει την μητέρα του Μπικόνγκο μαζί με τα 2 παιδιά της να μεταναστεύσει σε διπλανή περιοχή. Το 1972 δολοφονείται και η μητέρα του. Και τότε μαζί με τον αδελφό του μεταφέρονται σε προσφυγικό καταυλισμό στην Τανζανία. Οι αρρώστιες, η πείνα, ο συνεχιζόμενος εμφύλιος και μέσα στον καταυλισμό, οδηγεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Το 1980 τα 2 αδέρφια καταφέρανε να φτάσουν στην Μομπάσα της Κένυας, όπου κρυφτήκανε στο αμπάρι ενός πλοίου που πήγαινε στη Συρία. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού το πλήρωμα ανακάλυψε τον αδερφό του, όπου τον ρίξανε στη θάλασσα και από τότε δεν τον έχει ξαναδεί.
Το 1981 στη Συρία τον βάλανε σε ένα στρατόπεδο Παλαιστινίων προσφύγων και το 1982 μεταφέρθηκε μαζί με άλλους στην Βηρυτό με στόχο να εκπαιδευτεί στρατιωτικά. Από εκεί τον έστειλαν ξανά στην Τανζανία, απ’ όπου δραπέτευσε για Βηρυτό και για την περίοδο 1983–1984 προσπαθούσε να μαζέψει τα απαραίτητα δικαιολογητικά και χρήματα για να πάρει τα χαρτιά του Ερυθρού Σταυρού, όπου θα του επέτρεπαν να φύγει μακριά από τον συνεχή πόλεμο.
Το 1992 φτάνει στον Πειραιά. Τον πρώτο καιρό ζει με άλλα 25 άτομα από διάφορες χώρες, και δουλεύει καθημερινά πολύ σκληρά για να κερδίσει το ψωμί του.
Τον Μάη του 1994 γυρνώντας σπίτι του συλλαμβάνεται με την κατηγορία για κατοχή ναρκωτικών. Μετά από άγριο ξυλοδαρμό και αφού του αποσπάσανε την ‘‘ομολογία’’ παρ’ όλο που δεν γνώριζε την ελληνική γλώσσα και δεν είχαν βρει τίποτα απάνω του ή στα πράγματα του, τον μεταφέρουν στις φυλακές του Κορυδαλλού. Τον Σεπτέμβρη του 1995, σε μια δίκη παρωδία 15 λεπτών, και με τον δικηγόρο που είχε διορίσει με όσα χρήματα είχε, άφαντο, καταδικάζεται σε ποινή 15 ετών!
Μεταφέρθηκε στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα όπου και ζει την εξέγερση του 1996, μια από τις σκοτεινότερες στιγμές της ζωής του. Αποτέλεσμα από την αστυνομική βαρβαρότητα είναι η απώλεια της ακοής στο ένα αφτί, η μερική ρήξη στο ένα νεφρό και η καταστροφή των εγγράφων του Ερυθρού Σταυρού, που αποδείκνυαν ότι ο Μπικόνγκο είναι αναγνωρισμένος πρόσφυγας.
Περνώντας από διάφορες φυλακές και ζώντας ξυλοδαρμούς, εξευτελισμούς, το 2000 στη δεύτερη δίκη αποκαλύπτεται ότι ξόδεψε 5 ½ χρόνια της ζωής του στην φυλακή, από το ρατσιστικό «λάθος» αστυνομικών και δικαστικών αρχών.
Ο Μπικόνγκο αντιμετώπισε αυτό που αντιμετωπίζει το 90% τουλάχιστον των μεταναστών και των προσφύγων στην Ελλάδα. Και μιλάμε από ψευδείς κατηγορίες έως και προσπάθειες φυσικής εξόντωσης. Στην ερώτηση, γιατί όλα αυτά, ο Μπικόνγκο δίνει την απάντηση που του ‘‘μάθανε’’ τα όργανα του νόμου και όχι μόνο. «Κατάλαβα πως το να είσαι μαύρος είναι από μόνο του έγκλημα…».
Τα τελευταία 5 χρόνια ο Μπικόνγκο είναι κάτοχος ρόζ κάρτας. Την ίδια ώρα συμμετέχει ενεργά στο αντιρατσιστικό κίνημα και σε όλα τα κινήματα και διαδηλώσεις μεταναστών.
_______________
παράρτημα
Τι συμβαίνει στο Κονγκό
Η Αφρική μοιράστηκε από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στην σύνοδο του Βερολίνου το 1884. Το Κονγκό αναγνωρίστηκε σαν η προσωπική αποικία του Βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου. 10 εκ. άνθρωποι εξολοθρεύτηκαν κατά την περίοδο της εξουσίας του (1884-1908).
Αμέσως μετά την ανεξαρτησία του Κονγκό, το 1960, οι Βέλγοι και Αμερικανοί ιμπεριαλιστές δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν την μονοπωλιακή πρόσβαση στον χρυσό και στα διαμάντια που διαθέτει στο υπέδαφος του το Κονγκό. Ο πρώτος πρόεδρος της χώρας Λουμούμπα δολοφονείται όταν επιχειρεί να εθνικοποιήσει τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Αμέσως μετά ξεκινά ο πρώτος πόλεμος του Κονγκό που έληξε με τη δικτατορία του Μομπούτου που διήρκεσε 32 χρόνια (1965-1997). Ο Μομπούτου όχι απλά στηρίχθηκε από την CIA, αλλά λειτούργησε ως ο κύριος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή.
Το καθεστώς του ανατράπηκε το 1997 από τα αντάρτικα στρατεύματα του Λωρέντ Καμπίλα –ο οποίος τύχαινε της υποστήριξης του καθεστώτος στην γειτονική Ρουάντα.
Όμως γρήγορα όλες οι ελπίδες για ειρήνευση και βελτίωση της ζωής των Κονγκολέζων διαψεύδονται οικτρά. Νέοι αντιπολιτευτικοί στρατοί με την υποστήριξη της Ρουάντα και της Ουγκάντα αποσκοπούν στην ανατροπή του καθεστώτος και στον έλεγχο της περιοχής.
Ο Καμπίλα διασώζεται μόνο εξαιτίας της εμπλοκής της Αγκόλα και της Ζιμπάμπουε στην σύρραξη. Σε μια διαμάχη για το ποιος τελικά θα βάλει χέρι στον τεράστιο ορυκτό πλούτο της χώρας.
Από το 1998 ως το 2003 είχαν πεθάνει σ’ αυτές τις συρράξεις 3,8 εκ. άνθρωποι!
Το 2001 ο Λωρέντ Καμπίλα δολοφονείται και την θέση του καταλαμβάνει ο γιός του Τζοζεφ. Αμέσως μετά οι «ειρηνευτικές» παρεμβάσεις του αμερικάνικού ιμπεριαλισμού, με απώτερο στόχο να περιορίσουν την αποσταθεροποίηση της περιοχής και να οριστικοποιήσουν τον οικονομικό έλεγχο της περιοχής, καταλήγουν στη συμφωνία της δημιουργίας μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Η οποία είναι αδύναμη, διασπασμένη, απίστευτα διεφθαρμένη και ανίκανη να ειρηνεύσει την περιοχή. Οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, οι βιασμοί, οι εθνικές συγκρούσεις δεν σταματούν ποτέ.
Το Κονγκό παραμένει βουτηγμένο στην απίστευτη φτώχεια με το μέσο ετήσιο εισόδημα σύμφωνα με το ΔΝΤ μόλις στα 100 δολάρια! Σχεδόν 1.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα εξαιτίας της πείνας και της έλλειψης βασικών παροχών υγείας! Η δυσαρέσκεια των Κογκολέζων βαίνει ογκούμενη και πέρσι τον Ιούνη πραγματοποιήθηκε γενική απεργία στην Κατάνγκα και βίαιες κινητοποιήσεις στο Μπούτζι-Μαγι.
