«Οι πρωτόγνωρες σημερινές συνθήκες επιβάλλουν την ανασυγκρότηση και πλατιά συσπείρωση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πάνω στη βάση ενός προγράμματος πάλης και σύγκρουσης με τον πόλεμο και τις αιτίες που την γεννούν, υπεράσπισης της ζωής των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και τη φτώχεια, ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος με επαναστατική προοπτική. Πρόγραμμα όχι μόνο για ζύμωση αλλά, κυρίως, για ενωτική κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Ποιο είναι όμως το αναγκαίο πρόγραμμα για μια τέτοια συστράτευση δυνάμεων; Με ποιούς δρόμους και ποιές πρωτοβουλίες θα συντονίσουν τη δράση τους και θα υπερβούν τον κατακερματισμό οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς;»
Τα ερωτήματα αυτά έθεσαν στο κέντρο της συζήτησης στην πρώτη μέρα του φεστιβάλ Αναιρέσεις 2022 το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η νΚΑ, παρουσιάζοντας την πολιτική πρότασή τους στην εκδήλωση με θέμα «Η αντικαπιταλιστική αριστερά στην εποχή της κρίσης και του πολέμου». Την πρόταση των δύο οργανώσεων παρουσίασαν η Άννα Μπαχτή, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ και ο Θέμης Λιανός, μέλος του ΚΣ της νΚΑ.
Στην εκδήλωση που παρακολούθησαν πολλοί αγωνιστές και αγωνίστριες πήραν τον λόγο και τοποθετήθηκαν εκπρόσωποι από το ΕΚΚΕ, το ΕΕΚ, το ΣΕΚ, το Κόκκινο Νήμα, την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, την Αναμέτρηση, το Ξεκίνημα, την ΔΕΑ, την ΑΠΟ, την ΟΚΔΕ, ενώ παρενέβη και η Δέσποινα Κουτσούμπα, περιφερειακή σύμβουλος Αττικής και μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. (Βίντεο από όλες τις ομιλίες στο ρεπορτάζ της σελίδας Παντιέρα)
Παραθέτουμε την:
εισηγητική ομιλία της Άννας Μπαχτή
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές,
Τρία χρόνια μετά βρισκόμαστε ξανά στο Φεστιβάλ των Αναιρέσεων φιλοδοξώντας αφενός να ανοίξουμε και να βαθύνουμε τη συζήτηση για τα κεντρικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της περιόδου και αφετέρου να διασκεδάσουμε μαζί προβάλλοντας ένα άλλο πολιτιστικό χειραφετητικό πρόταγμα κόντρα στον αστικό πολιτισμό.
Η σημερινή πολιτική εκδήλωση για την αναγκαία αντικαπιταλιστική Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας γίνεται εν μέσω σοβαρών πολιτικών γεγονότων, που δείχνουν πως βρισκόμαστε σε μια νέα φάση όξυνσης της κοινωνικοπολιτικής αντιπαράθεσης. Ως ΝΑΡ και νΚΑ καταθέτουμε την πολιτική μας πρόταση θέλοντας να συμβάλουμε στον διάλογο με τους αγωνιστές του κινήματος, της αριστεράς και τις πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς για τον αναγκαίο δρόμο ενάντια στην ολομέτωπη αντιδραστική επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, την συναινετική πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, την αστική διαχειριστική λογικής του ΜΕΡΑ25 αλλά ανεξάρτητη και σε διαχωρισμό από την αδιέξοδη για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα ρεφορμιστική πολιτική του ΚΚΕ.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, με την εισβολή της Ρωσίας και την πολύπλευρη υποστήριξη του ΝΑΤΟ στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι, αποτελεί ποιοτικό βήμα κλιμάκωσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ιδιαίτερα μεταξύ ΗΠΑ/ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσία-Κίνα. Πρόκειται για μια ιστορική πράξη που σπρώχνει παραπέρα την ανθρωπότητα σε μια εποχή ανοικτών πολεμικών συγκρούσεων για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Καθοριστικές ευθύνες για την εξέλιξη φέρνουν οι ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ που όλα τα τελευταία χρόνια με επιθετικά σχέδια προωθούν την περικύκλωση της Ρωσίας και την όξυνση του οικονομικού, στρατιωτικού, πολιτικού ανταγωνισμού με Κίνα και Ρωσία για να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία στον κόσμο του κεφαλαίου.
Το ρήγμα που έχει ανοίξει στην καρδιά της Ευρώπης έχει ήδη τρομακτικές συνέπειες για τους λαούς. Οι λαοί της περιοχής μετρούν χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και νέα καραβάνια προσφύγων για τον λαό της Ουκρανίας, αλλά και νεκροί και τραυματίες στρατιώτες για τη Ρωσία. Τα εργατικά εισοδήματα λεηλατούνται ανελέητα από την ακρίβεια και την κερδοσκοπία. Η ενέργεια, τα βασικά τρόφιμα, δεν είναι δεδομένα, επαρκή και σε προσιτές τιμές για εκατοντάδες χιλιάδες οικογενειών. Ποσά μαμούθ φεύγουν για ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς ή/και στο πλαίσιο του άδικου και αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Εκτυλίσσεται μια επιδρομή προληπτικής αντεπανάστασης ισοπεδωτική στα εργατικά λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα, τις ελευθερίες στη ζωή, την ενημέρωση, τη σκέψη και τον κοινωνικό πολιτισμό.
Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας, η ενίσχυση/διεύρυνση του ΝΑΤΟ, οι οικονομικές επιπτώσεις του εμπάργκο στη Ρωσία, οι ελλείψεις αγαθών, η φτώχεια, η ακρίβεια, η γενική άνοδος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, των εθνικισμών, των πολέμων, απειλούν όλους τους λαούς και αποδεικνύουν ότι οι πόλεμοι δεν αποτελούν παρελθόν, αλλά το αναπόδραστο ζοφερό μέλλον, αν δεν σταθεί απέναντί τους μια ανεξάρτητη εργατική επαναστατική πολιτική και η δράση των λαών.
Πόλεμος και πολύμορφη κρίση του καπιταλισμού
Ο πόλεμος έρχεται να συμπυκνώσει και να οξύνει στο έπακρο τις επιπτώσεις της ιστορικής, πολύμορφης κρίσης του καπιταλισμού που όλα δείχνουν πως έχει μπει σε ένα νέο «σπασμό». Η προδιαγεγραμμένη είσοδος σε μια νέα ύφεση, η επιμονή της πανδημίας, τα όλο και πιο βαθιά σημάδια της περιβαλλοντικής καταστροφής, η ενεργειακή και επισιτιστική φτώχεια δείχνουν ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο όπου οι αντιθέσεις του καπιταλισμού «ξεχειλίζουν» από παντού, εκδηλώνονται όλο και πιο εκρηκτικά και απειλούν με όλο και μεγαλύτερες καταστροφές.
Η κυβέρνηση της ΝΔ ακολουθεί μια εγκληματική πολιτική συμμετοχής στον πόλεμο και ενίσχυσης του ΝΑΤΟ. Η νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις μετατρέπει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, σε βασική ενεργειακή πύλη των ΗΠΑ για να αρπάξουν τις ευρωπαϊκές αγορές ενέργειας από την Ρωσία, ενώ οι αποστολές όπλων στην Ουκρανία εμπλέκουν βαθύτερα τον λαό μας σε ένα κουβάρι αστικών ανταγωνισμών και άδικων διεκδικήσεων από όλες τις πλευρές, στο πλαίσιο των γενικότερων σχεδιασμών ΗΠΑ, ΕΕ και Ρωσίας.
Είμαστε σε μια περίοδο ολομέτωπης επίθεσης απέναντι στους εργαζόμενους, τους νέους, με όπλα τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, την καθήλωση των μισθών, την τρομακτική ακρίβεια, τους ειδικούς φόρους, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση όλων των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, τη γιγάντωση των πολεμικών δαπανών, τον αυταρχισμό και την καταστολή. Η ελάχιστη αύξηση του κατώτατου μισθού και τα επιδόματα ψίχουλα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, στέλνουν μήνυμα να μάθουμε να ζούμε με τη φτώχεια, ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες γεύονται όλο και περισσότερα προνόμια, φοροαπαλλαγές, Με τον διαβόητο νόμο Χατζηδάκη το ρολόι της ιστορίας γυρίζει στον μεσαίωνα.
Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι είναι στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης. Είναι η πολιτική που ακολουθούν η ΕΕ και όλες οι κυβερνήσεις κεντροαριστερές και κεντροδεξιές
Εν μέσω αυτής της επίθεσης και όσο βαδίζουμε προς την προεκλογική περίοδο τόσο πιο συχνά ακούγονται εκτιμήσεις από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από άλλες δυνάμεις της αριστεράς πως όλα αυτά τα μέτρα αποτελούν «ιδεοληπτική εμμονή» της κυβέρνησης της ΝΔ, δηλώνοντας ταυτόχρονα πως μπορεί να υπάρξει «ένα άλλο μίγμα φιλολαϊκής διαχείρισης». Ως ΝΑΡ και νΚΑ εκτιμούμε πως η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η νεολαία, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι συνέπεια όλων των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που εφαρμόστηκαν στα 10 χρόνια μνημονίων από όλες τις κυβερνήσεις και πατώντας πάνω σε αυτές με εξαιρετικό ταξικό κυνισμό και αποφασιστικότητα η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να τις εφαρμόσει και να τις ολοκληρώσει σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή η πολιτική είναι στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης να επιταχυνθούν και να ολοκληρωθούν οι αντιδραστικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο ελληνικός καπιταλισμός, όπως συνολικά ο καπιταλισμός, φορτώνοντας την κρίση του στον λαό, για να διατηρήσει και αυξήσει τα κέρδη του. Είναι η πολιτική που ακολουθούν η ΕΕ και όλες οι κυβερνήσεις κεντροαριστερές και κεντροδεξιές σε όλη την Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι/συναγωνίστριες και συναγωνιστές
Απέναντι σε αυτή την επίθεση αλλά και τη διάχυτη λαϊκή οργή απαιτείται άμεση και συνολική απάντηση. Απάντηση δεν αποτελεί η συναινετική αντιπολίτευση των δυνάμεων του αστικού πολιτικού συστήματος.
Συναινετική αντιπολίτευση
Ο ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνεί και γκρινιάζει για τα επιμέρους, έχει συμφωνήσει με το πλαίσιο και τα όρια της αστικής πολιτικής. Θεωρεί απαράβατο το πλαίσιο της ΕΕ/ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, την εξυπηρέτηση του χρέους, την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Καλλιεργεί εκλογική αναμονή και επενδύει στην κυβερνητική εναλλαγή ως εναλλακτική λύση για τον χειμαζόμενο λαό.
Οι όποιες υποσχέσεις (όπως για τον κατώτατο μισθό) κινούνται εντός των δημοσιονομικών ορίων και του πλαισίου της «μεταμνημονιακής επιτροπείας» της ΕΕ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τον δρόμο για το βάθεμα της στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ, δίνοντας πάσα στη κυβέρνηση Μητσοτάκη για να μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο νατοϊκό ορμητήριο. Είναι εμφανής η μετατόπιση των προεκλογικών του «υποσχέσεων» σε ένα πιο υπεύθυνο στίγμα που απευθύνεται τόσο στο κεφάλαιο, υπογραμμίζοντας το βαθιά συστημικό του χαρακτήρα ώστε να έχει το κυβερνητικό χρίσμα, όσο και ως προς το λαό, ώστε να βαθαίνει περαιτέρω το ΤΙΝΑ και τις τάσεις της υποταγής στα ψίχουλα μιας κοινωνικής πολιτικής στην ακραία φτώχεια. Η πρόταση του είναι η «προοδευτική διακυβέρνηση» με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και η κεντρική του πολιτική στα κρίσιμα θέματα βρίσκεται στα όρια μιας ευρωπαϊκής δεξιόστροφης σοσιαλδημοκρατίας. Καθοριστικό ρόλο στην εμπέδωση πολιτικού στίγματος ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνουν οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις οι οποίες επιλέγουν να υλοποιήσουν ένα πολιτικό σχέδιο για ξεκαθάρισμα του τοπίου από ένα κίνημα ανυπακοής και αποφασιστικότητας, ικανού να δημιουργεί όρους νίκης (π.χ εκπαίδευση). Επενδύουν σε ένα κυβερνητικό μέλλον χωρίς κλυδωνισμούς, γιατί οι μνημονιακές δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν το 2015 αυτό επιτάσσουν.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με την εκλογή Ανδρουλάκη, την επαναφορά-αλλαγή ονόματος και το πρόσφατο συνέδριο του, και την στήριξη του από το αστικό πολιτικό σύστημα στοχεύει στον ρόλο του μπαλαντέρ για κάθε αναγκαία συστημική εκλογική-πολιτική ανάγκη.
Μήπως μπορεί να αποτελέσει αντιπολίτευση το ΜΕΡΑ25; Σε καμιά περίπτωση. Το ΜΕΡΑ 25 παρότι προσπαθεί να εμφανιστεί ως δύναμη αντίστασης και παρά τα επικοινωνιακά τρικ, προωθεί μια φιλοΕΕ, τεχνοκρατική και διαχειριστική πολιτική στο πλαίσιο του συστήματος που δεν αποτελεί φιλολαϊκή λύση. Ενώ είναι γνωστό ότι ο Γ. Βαρουφάκης υπόγραψε τη συμφωνία του Γιούρογκρουπ της 20/2/2015 (πρόπλασμα του 3ου Μνημονίου) και δεν ξεχνιούνται οι δηλώσεις του περί κανονικής πληρωμής του χρέους.
Και μήπως τελικά, επειδή και οι συσχετισμοί είναι δύσκολοι, πρέπει να στηριχτεί το ΚΚΕ ώστε να υπάρχει μια ισχυρή αριστερή δύναμη μέσα και έξω από τη βουλή που να αντιστέκεται; Το ΚΚΕ παρά τη συμμετοχή του σε σημαντικούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες αδυνατεί να πάει κόντρα στις βασικές και άμεσες πολιτικές επιλογές του συστήματος και συνολικά πολιτικά αλλά και στο επίπεδο των αγώνων. Γιατί τα προβλήματα δεν περιμένουν να ωριμάσουν οι συνθήκες, κατά ΚΚΕ δηλαδή να ενισχυθεί το κόμμα, αντίθετα μέσα στη σύγκρουση με βασικές πολιτικές αιχμές του συστήματος ωριμάζουν πραγματικά οι συνθήκες και τελικά ενισχύονται και τα αριστερά κόμματα. Γιατί πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής της από ένα μαζικό και πολιτικά επικίνδυνο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα δεν βολεύει το ΣΥΡΙΖΑ όπως λίγο-πολύ υποστηρίζει το ΚΚΕ. Το αντίθετο, είναι η αναμονή των κοινοβουλευτικών λύσεων και της «ενίσχυσης του κόμματος», η αίσθηση ότι η μαζική λαϊκή πάλη δεν μπορεί να φέρει καλυτέρευση στη ζωή των εργαζομένων, που οδηγεί στην ανάθεση και στις κυβερνητικές λύσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Για μια Αριστερά στο ύψος των αναγκών της λαϊκής δράσης
Κέντρο της προτασής μας είναι η συγκρότηση της αριστεράς και του κινήματος, που έχουν ανάγκη ο εργαζόμενος λαός. Μια αριστερά, που μπορεί να σταθεί στο ύψος των αναγκών της λαϊκής δράσης. Που θα μπορεί να εμπνεύσει ένα ανατρεπτικό πολιτικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, αντικαπιταλιστικής αναφοράς κι επαναστατικής πάλης Δεν περιμένουμε από «προοδευτικές κυβερνήσεις», ή από «ρεαλιστικές απειθαρχίες» μέσα στον καπιταλισμό για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματα και να βελτιωθεί η ζωή της εργατικής τάξης και του λαού.
Δεν είναι το ζητούμενο ένας πολιτικός χώρος για την πολιτική μας «σωτηρία», ένα ακόμη συμπλήρωμα κυβερνητικών λύσεων ή έστω μιας «συνιστώσας» στη μια την άλλη επιμέρους κινηματική δράση. Αλλά η συμβολή στη δημιουργία του εργατικού-λαϊκού «αντίπαλου δέους» στην αστική πολιτική και ενός ανατρεπτικού πολιτικού μετώπου.
Οι πρωτόγνωρες σημερινές συνθήκες επιβάλλουν την ανασυγκρότηση και πλατιά συσπείρωση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πάνω στη βάση ενός προγράμματος πάλης και σύγκρουσης με τον πόλεμο και τις αιτίες που την γεννούν, υπεράσπισης της ζωής των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και τη φτώχεια, ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος με επαναστατική προοπτική.
Πρόγραμμα όχι μόνο για ζύμωση αλλά, κυρίως, για ενωτική κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Το αναγκαίο πρόγραμμα σήμερα
Ποιο είναι όμως το αναγκαίο πρόγραμμα για μια τέτοια συστράτευση δυνάμεων; Με ποιούς δρόμους και ποιές πρωτοβουλίες θα συντονίσουν τη δράση τους και θα υπερβούν τον κατακερματισμό οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς;
Δεν μας βρίσκει σύμφωνους η λογική μιας ακόμη «νέας» πλατιάς αριστερής ενότητας, με ένα πρόγραμμα ραμμένο στο πατρόν των ελάχιστων κοινών σημείων, γιατί κινείται στη λογική να σώσουμε οτιδήποτε κι αν σώνεται μέχρι να περάσει η μπόρα, που αναπαράγει πολιτικές γραμμές που πλήρωσε το κίνημα και η αριστερά με την ενσωμάτωση στον κυβερνητισμό και τη γραμμή ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα απαιτείται η ενότητα δυνάμεων σε ένα πρόγραμμα που:
α) Φέρνει στο προσκήνιο τις λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα, είναι κατανοητό σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, που μπορούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό να παλέψουν για πλευρές του και συνολικά.
β) Συγκρούεται και δεν αφήνει στο απυρόβλητο τις αιτίες των προβλημάτων, δηλαδή τις κεντρικές επιλογές της αστικής πολιτικής.
γ) Δημιουργεί ρήγματα στη στρατηγική του κεφαλαίου και το αστικό πολιτικό σύστημα, ανοίγει τον δρόμο για ευρύτερες αλλαγές, για την προσέγγιση της επαναστατικής αλλαγής.
Βασικοί άξονες ενός τέτοιου προγράμματος, που προτείνουμε να είναι:
1. Γενναίες αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας. Κανένας μισθός κάτω 1.000 ευρώ. Eπαναφορά 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο και αντίστοιχα της 13ης και 14ης σύνταξης, μείωση των ωρών εργασίας/30ωρο πενθήμερο, διατίμηση σε όλα τα βασικά αγαθά, κατάργηση της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κα), κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Δεν γίνονται αυτά μας λένε σε μια εποχή που πλήττονται οι επιχειρήσεις. Στην πραγματικότητα όμως ενώ το εργατικό λαϊκό εισόδημα λεηλατείται με πάνω από μια δεκαετία καθηλωμένους μισθούς, ο εργάσιμος χρόνος αυξάνει από την κατάργηση των ΣΣΕ, η ακρίβεια τρέχει με 11%, η κρίση, ο πόλεμος γεμίζει τα σεντούκια των καπιταλιστών. Την ίδια στιγμή σημαντικά καλύτερη απόδοση, όχι μόνο σε σχέση με τις χρήσεις του 2020 αλλά και του 2019, δηλαδή και προ της πανδημίας εποχή, παρουσίασαν για το 2021 οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο, έχοντας, τις καλύτερες οικονομικές επιδόσεις της 15ετίας! Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΧΑΕ οι εισηγμένες παρουσίασαν συνολικό κύκλο εργασιών 69 δισεκατομμυρίων ευρώ, αυξημένος κατά 30,5% σε σχέση με το 2020, ενώ η λειτουργική τους κερδοφορία, βρίσκεται σε συνεχή άνοδο και βελτίωση, φθάνοντας σε υψηλά 15ετίας στα 9,93 δισ. ευρώ, αυξημένη κατά 65,1% σε σχέση με το 2020! Στην πορεία αυτή συνέβαλε η «απόδοση» συγκεκριμένων κλάδων όπως των «πρώτων υλών», της «ενέργειας», και των «ταξιδιών αναψυχής». Πράγματι λοιπόν. Πρέπει να χάσει πλούτο και εξουσία το κεφάλαιο για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός. Αυτή είναι η μόνη «ρεαλιστική επιλογή».
2. Εθνικοποιήσεις των βασικών τομέων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Πρώτα απ’ όλα της ενέργειας, των τροφίμων, των τραπεζών, αλλά και της Υγείας και της Παιδείας για να υπερασπίσουμε τα δημόσια αγαθά. Κλείσιμο των χρηματιστηρίων ενέργειας και τροφίμων. Πάλη για την διατροφική επάρκεια με ενίσχυση της μικρομεσαίας αγροτιάς και των πρωτοβάθμιων συνεταιρισμών, με προσανατολισμό στις λαϊκές ανάγκες έξω απ΄ τις επιταγές της ΚΑΠ και τους κανονισμούς της ΕΕ.
Αν το 2010-2015 το κρίσιμο ήταν η εθνικοποίηση των τραπεζών σήμερα απαιτείται η αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στους πιο κομβικούς τομείς της παραγωγής.
Η ενεργειακή φτώχια δεν προέρχεται πρώτα απ’ όλα από τον πόλεμο αλλά από το εξωφρενικό πάρτι των ιδιωτών παρόχων, από την πορεία ιδωτικοποίησης της ΔΕΗ και των κρατικών εταιρειών, απελευθέρωσης των αγορών μέσω της κυνικής χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, από τον έλεγχο και την μονοπώληση των αγορών. Είναι απάτη οι στόχοι για «εθνικοποίηση της ΔΕΗ» και μέτρα «ρύθμισης της αγοράς», μέσα στο πλαίσιο της απελευθερωμένης αγοράς και της ΕΕ. Χρειάζεται κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στο σύνολο του ενεργειακού τομέα και σχεδιασμός με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και την προστασία του περιβάλλοντος.
Η ενέργεια, το νερό, είναι κοινωνικά αγαθά, για αυτό και παλεύουμε να εθνικοποιηθούν, χωρίς αποζημίωση με εργατικό και λαικό έλεγχο, εδώ και τώρα.
Το ίδιο ισχύει και με τα τρόφιμα. Οι τιμές των τροφίμων έχουν εκτοξευτεί κατά 58,5% σε παγκόσμιο επίπεδο, (με χώρες όπως ο Λίβανος να έχουν ανέβει στο αστρονομικό νούμερο του 3000%!), ταραχές λόγω πείνας ήδη ξεσπούν σε μια σειρά χώρες όπως την Αίγυπτο, την Ινδονησία και το Ιράν.
Και όμως παρά τις πολύ μεγάλες επιπτώσεις του πολέμου η επισιτιστική κρίση διαρκεί πλέον δύο χρόνια και οφείλεται σε άλλους πολύ βαθύτερους λόγους.
Οι ακραίες καιρικές συνθήκες, αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, η μείωση των αποθεμάτων τροφίμων, οι υψηλές τιμές ενέργειας λόγω της απελευθέρωσης των αγορών, τα προβλήματα στις αλυσίδες εφοδιασμού επιβαρύνουν την αγορά τροφίμων εδώ και δύο χρόνια, ενώ η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αύξησε δραματικά τα ποσοστά πληθωρισμού των τροφίμων σε όλο τον κόσμο.
Αυτό όμως που είναι πίσω απ όλα αυτά είναι ότι η παγκόσμια αγορά τροφίμων έχει μονοπωληθεί από 4(!) θηριώδεις πολυεθνικές, που ελέγχουν την παραγωγή των σπόρων και των προϊόντων, την τυποποίηση και διακίνησή τους.
Στο ήμισυ της παγκόσμιας γεωργικής παραγωγής διακινούνται μόνο από τέσσερις πολυεθνικές. Γνωστές ως ABCD του φαγητού λόγω των αρχικών τους, αυτές οι τέσσερις εταιρείες διαθέτουν απίστευτη ισχύ στην παγκόσμια διανομή τροφίμων και έχουν αποκομίσει «τεράστια» κέρδη από τις αυξήσεις των τιμών στις αγορές σιτηρών.
Εντέλει «επισιτιστική κρίση» σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν αυτό που παράγεται και επίσης ότι οι μικρομεσαίοι αγρότες δεν τους επιτρέπεται να παράγουν αυτό που μπορούν και καταστρέφονται από τους νόμους της αγοράς, την ΚΑΠ και την ΕΕ.
Είναι απόλυτα ρεαλιστικό και εύκολο να μην πεινάει κανείς, να μην υπάρχει κανένα επισιτιστικό πρόβλημα, αν η συμμαχία εργατών μικρομεσαίων αγροτών πετάξει έξω από την αγροτική παραγωγή τους τοκογλύφους των τραπεζών, το μεγάλο αγροκτηνοτροφικό κεφάλαιο, τους κανόνες της ΕΕ.
3. Καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία. Αγώνας ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων, ειδικά του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Ακύρωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, λεφτά για τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού. Έξοδος από το ΝΑΤΟ και τον ευρωστρατό, απομάκρυνση των βάσεων.
Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε ΝΑΤΟϊκές δαπάνες με 3,8% του ΑΕΠ, την ίδια στιγμή που π.χ. παιδεία, υγεία στενάζουν από την υποχρηματοδότηση. Η προκλητική επιλογή συστράτευσης με τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ στις νέες πολύ επικίνδυνες συνθήκες ρίχνει λάδι στη φωτιά του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων και από τις δύο μεριές του Αιγαίου με την άθλια λογική των «ανταλλαγμάτων» και του διαγκωνισμού για το ποιος είναι ο «πιστότερος σύμμαχος».
4. Συνολική αντιπαράθεση και ανατροπή του πλαισίου της διαρκούς μνημονιακής επιτροπείας, αντικαπιταλιστική ρήξη/έξοδος από την ΕΕ. Διαγραφή του δημόσιου χρέους, και του ιδιωτικού χρέους των φτωχών νοικοκυριών,
Όλοι ξέρουμε καλά ποιος ήταν και είναι ο ρόλος της ΕΕ στα μνημόνια και την ιστορική επίθεση στην εργατική τάξη της χώρας μας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο χρέος στην Ευρώπη, με πάνω από 394,5 δισ. ευρώ (!) κοντά στο 200% του ΑΕΠ, μετά από 12 χρόνια λιτότητα και χτύπημα δικαιωμάτων.
Την ίδια στιγμή η ΕΕ ετοιμάζεται για ένα νέο κύκλο επιτήρησης, άτυπης και τυπικής. Η έξοδος απ’ την επιτροπεία αποδεικνύεται φούμαρα καθώς οι χώρες που έχουν χρέος πάνω από 100% του ΑΕΠ θα παραμείνουν σε «εποπτεία», ενώ μετά το 2023 θα επανέλθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το σύμφωνο σταθερότητας.
5. Πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, πρώτα απ όλα στο δικαίωμα στην απεργία, στη διαδήλωση και τον αγώνα, σε ρήξη με την καταστολή, τον διαρκή έλεγχο, τις κάθε είδους διακρίσεις, το αστικό πολιτικό σύστημα και το κράτος του.
6. Προστασία της φύσης ενάντια στην εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση, την καταστροφή βουνών και παραλιών στο όνομα της «πράσινης μετάβασης» και τις πόλεις τέρατα, στις συνθήκες που γεννούν οικολογικές καταστροφές και πανδημίες. Ακύρωση των σχεδίων για εξορύξεις ορυκτών πόρων στις διεθνείς θάλασσες (ΑΟΖ).
Δεν υποκύπτουμε στο ψευτοδίλημμα «δουλειές- καταστροφή της φύσης», «πράσινη ή μαύρη ανάπτυξη». Αν και δεν είναι όλες οι τεχνολογίες ίδιες, το κύριο είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούνται. Δεν ήταν ανάγκη το περιβάλλον να γνωρίσει την καταστροφή που γνώρισε στη Δ. Μακεδονία, αλλά ούτε όλη η Ν. Εύβοια να μετατραπεί σε ένα κατεστραμμένο «βιομηχανικό τοπίο». Και στην μία και στην άλλη περίπτωση το κέρδος, η μείωση των μέτρων ασφαλείας, η υπερσυγκέντρωση της παραγωγής οδηγεί στα τέρατα που γνωρίζουμε. Μια άλλη πολιτική και μια άλλη εξουσία μπορεί να αξιοποιήσει τις υπάρχουσες τεχνολογίες με σεβασμό στο περιβάλλον κα να λύσει τα κοινωνικά προβλήματα.
Αυτό το πρόγραμμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί από «αριστερές» ή «προοδευτικές» κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, χωρίς ρήξη με το αστικό κράτος και τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς. Η επαναφορά προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για μια «προοδευτική διακυβέρνηση» για να φύγει η Δεξιά, με το μάτι στραμμένο στην λεηλασία του κόσμου της Αριστεράς και του κινήματος σήμερα, θα οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερες τραγωδίες.
Η πάλη για αυτούς τους στόχους συμπυκνώνεται στον αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου και της κυβέρνησης της ΝΔ που την υλοποιεί, όπως και κάθε κυβέρνησης με την ίδια πολιτική. Στρέφεται ενάντια στη συναίνεση του αστικού πολιτικού συστήματος συνολικά, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της «Ελληνικής Λύσης». Αυτός είναι ο δρόμος για να βαθύνει η κρίση του συστήματος, να οδηγήσει σε ρωγμές και ανατροπές της κυρίαρχης πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων, στο άνοιγμα του δρόμου για τις επαναστατικές αλλαγές, για την εργατική εξουσία-δημοκρατία.
Για να μιλήσει ξανά ο «δρόμος», το ανατρεπτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Δρόμοι επιβολή και ανατροπής
Για να επιβληθεί αυτή η πολιτική απαιτείται ένα ταξικά ανασυγκροτημένο ανατρεπτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, με την ενίσχυση του μετώπου της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς, η κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς. Η απεργία 6 Απρίλη, η εργατική Πρωτομαγιά αλλά και οι αγώνες όλης αυτής της περιόδου, οι κινητοποιήσεις ενάντια στον αυταρχισμό, η μαχητική εμφάνιση του φοιτητικού κινήματος, η κατάργηση στην πράξη της χουντικής έμπνευσης απαγόρευσης των διαδηλώσεων και οι εργατικοί αγώνες σε εκπαίδευση, efood cosco και ασφαλιστικά ταμεία, ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη, οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, οι κινητοποιήσεις ενάντια στην ακρίβεια, αν και σε αναντιστοιχία από τους αναγκαίους αγώνες στο σήμερα, επιβεβαιώνουν τις δυνατότητες που διαμορφώνονται για την αντεπίθεση του κινήματος και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Δυνατότητες που προϋποθέτουν την ανεξαρτησία από τον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό της συνδιαλλαγής και της συναίνεσης με κυβερνήσεις και κεφάλαιο που θέλει τους εργαζόμενους κάτω από τις σημαίες της εθνικής ανάπτυξης. Αγώνες που δεν θα είναι χαμηλής πτήσης, στα όρια των απογευματινών συλλαλητηρίων διαμαρτυρίας με τα μάτια στραμμένα στις κάθε λογής εκλογικές κάλπες, αλλά θα κλιμακώνουν την πάλη, με πανεργατικά χαρακτηριστικά δημιουργώντας όρους νίκης. Απέναντι σε αυτό τον συνδικαλισμό που σπέρνει την απογοήτευση και οδηγεί στον αδιέξοδο ατομικό δρόμο, εμείς προτάσσουμε τον συνδικαλισμό και τα σωματεία που ζουν αναπνέουν εμπνέουν και οργανώνουν την συλλογική αντίσταση των εργαζόμενων σφυρηλατώντας την αυτοπεποίθηση και την ενότητα των εργαζόμενων στη βάση. Που θα παλεύει για καθολικά δημόσια, δωρεάν κοινωνικά αγαθά (παιδεία, υγεία, ρεύμα, νερό, δημόσιοι χώροι) και όχι παραδομένα στο ιδιωτικό κέρδος.
Για να κερδίσουν οι εργάτες, πρέπει να πληρώσει το κεφάλαιο. Με επίγνωση ότι για να νικήσει η ζωή πρέπει να σπάσουν οι αλυσίδες που οι άλλοι θεωρούν δοσμένες: ΝΑΤΟ, ΕΕ, ιδιωτική ιδιοκτησία και καπιταλιστικά κέρδη. Έχοντας επίγνωση πως η κατάκτηση κάθε «μικρού αιτήματος» απαιτεί τον μαζικό πολιτικό εκβιασμό του κινήματος απέναντι στα ιερά και τα όσια της αστικής πολιτικής.
Με αυτό το σκεπτικό συμβάλλουμε στην παρέμβαση και την αναζωογόνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και το άνοιγμα πολιτικών πρωτοβουλιών, με δυνάμεις και αγωνιστές/στριες για την ανασυγκρότηση και την αναγκαία σήμερα ενότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. ακόμα βαθύτερη πολιτικά, πιο γειωμένη κοινωνικά και ταξικά και συγκροτημένη σε σχέση με την περίοδο 2010-2015.
Συμβάλλουμε στην παρέμβαση και την αναζωογόνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και το άνοιγμα πολιτικών πρωτοβουλιών για την ανασυγκρότηση και την αναγκαία σήμερα ενότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς
Σε αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε σε όσες δυνάμεις βλέπουν με θετικό τρόπο την πρόταση αυτή να συντονίζονται με σταθερό τρόπο, σε βασικά μέτωπα του κινήματος, στην διατύπωση κοινών πολιτικών θέσεων και την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών, στην προώθηση του διαλόγου και πολιτικής παρέμβασης σε όλες τις μάχες της περιόδου. Σε περίπτωση πιθανών εκλογών η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προχωρήσει σε πολιτική και εκλογική συνεργασία με τις δυνάμεις και τους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που συμφωνούμε στα βασικά ζητήματα και έχουμε κοινή δράση αξιοποιώντας και την θετική πρωτοβουλία των 9 οργανώσεων για το ζήτημα του πολέμου.
Είδαμε πώς μερικά βήματα ενωτικής δράσης ενάντια στον πόλεμο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, αλλά και στο μέτωπο για τις δημοκρατικές ελευθερίες δημιούργησαν θετικές διεργασίες στο κίνημα και την αριστερά. Δεν μας βρίσκουν σύμφωνους λογικές κ πρακτικές που υποτιμούν ή αρνούνται την κοινή δράση. Πρακτικά μιλώντας μπορεί να αρχίσει να αλλάζει το τοπίο με συγκεκριμένα βήματα ανεξάρτητης κοινής δράσης στο εργατικό, το νεολαιίστικο, το προσφυγικό. Δεν χωράνε ιδιοκτησιακές λογικές ούτε πρακτικές ουράς στν ρεφορμισμό και την αστική διαχείριση.
Φιλοδοξούμε να διαμορφώσουμε μια πολιτική πρόταση που θα εμπνεύσει και θα στρατεύσει τον μαχόμενο κόσμο, θα δώσει ελπίδα και προοπτική στη συσπείρωση δυνάμεων σε αυτή την δύσκολη εποχή στην υπόθεση του μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που έχει ανάγκη η εποχή μας.
