Το σαββατοκύριακο 9 και 10 Ιούλη, έλαβε χώρα στην πλ. Συντάγματος η πανελλαδική συνάντηση των συνελεύσεων των πλατειών. Συνολικά συμμετείχαν συναγωνιστές από 24 διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας και από 24 τοπικές συνελεύσεις γειτονιών της Αθήνας. Διακηρυγμένος στόχος του διημέρου ήταν να γίνει ένας απολογισμός του κινήματος μέχρι σήμερα, καθώς και συζήτηση για το ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα μας. Ειδικά στο επίπεδο του απολογισμού, τα αποτελέσματα του διημέρου ήταν απογοητευτικά.
Άγονη διαδικασία
Οι τοποθετήσεις των συμμετεχόντων από τις διάφορες συνελεύσεις, εξαντλήθηκαν κατά συντριπτική πλειοψηφία στην ανάγνωση κειμένων/διακηρύξεων που σε πολύ μεγάλο ποσοστό ήταν γενικόλογες και σχεδόν πανομοιότυπες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις πολύ μεγάλα κομμάτια των κειμένων που διαβάζονταν ήταν απλά "αντιγραφή" των ψηφισμάτων που έχει εκδώσει η συνέλευση της πλ. Συντάγματος.
Σχεδόν κανείς από τους ομιλητές δεν επιχείρησε να εξηγήσει ποια είναι τα στοιχεία που έλειψαν από το κίνημα μας, τι λάθη έγιναν και τι μπορούμε να κάνουμε για να τα διορθώσουμε στο μέλλον. Ακόμη χειρότερα, πολλοί από τους ομιλητές, όχι μόνο απέφυγαν να μιλήσουν για την αδυναμία του κινήματος να αποτρέψει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, αλλά μίλησαν για "νίκη" του κινήματος.
Είναι σίγουρο πως πολλοί από τους συναγωνιστές που κράτησαν αυτή την στάση, θεωρούν πως το να μιλήσουμε ανοιχτά για την αδυναμία του κινήματος να πετύχει τους βασικούς στόχους που είχε θέσει (μη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, ανατροπή της κυβέρνησης) να αντιμετωπίσουμε δηλαδή κατάματα την πραγματικότητα, είναι κάτι που θα μας οδηγήσει στην απογοήτευση και στην εσωστρέφεια.
Ακριβώς το αντίθετο ισχύει!
Μόνο αν αναγνωρίσουμε πως δεν πετύχαμε τον στόχο μας, έχουμε πιθανότητες να βγάλουμε συμπεράσματα για τις αδυναμίες ή τα λάθη του κινήματος. Μόνο αν βγάλουμε αυτά τα συμπεράσματα έχουμε πιθανότητες να νικήσουμε στις επόμενες μάχες. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί στρουθοκαμηλισμό, που μπορεί να "ντοπάρει" ένα μικρό κομμάτι του κινήματος σήμερα, όμως απογοητεύει τη συντριπτική πλειοψηφία, δεν προσφέρει προοπτική, κι έτσι υποσκάπτει τη δυνατότητα μελλοντικών νικών.
Συμμετοχή
Η συμμετοχή στο πανελλαδικό διήμερο ήταν πολύ μικρή. Και τις δύο μέρες ο αριθμός των συμμετεχόντων δεν πέρασε τις μερικές εκατοντάδες. Επιπλέον, η διαδικασία ήταν τόσο άγονη, που την δεύτερη μέρα, στο τέλος της συνέλευσης ήμασταν οι μισοί από αυτούς που ξεκινήσαμε! Σχεδόν κανένας από τους ομιλητές δεν σχολίασε αυτό το γεγονός, οι περισσότεροι έκαναν σαν να μην το βλέπουν.
Δυστυχώς, η πολύ μικρή συμμετοχή έχει γίνει πια κανόνας σε όλες τις συνελεύσεις των τελευταίων ημερών, τόσο στην Αθήνα, όσο και στις άλλες πόλεις. Αυτό είναι στην δεδομένη στιγμή, αναπόφευκτο. Κι αυτό γιατί το κίνημα μετράει ήδη 50 μέρες ζωής, με καθημερινή παρουσία στις πλατείες, την ίδια ώρα που το μεσοπρόθεσμο πέρασε και η κυβέρνηση παραμένει στην θέση της, ενώ μπροστά μας έχουμε μια αντικειμενικά δύσκολη περίοδο, αυτή του καλοκαιριού, και ενώ δεν υπάρχουν – ούτε και θα υπάρξουν – συγκεκριμένα και σημαντικά κινηματικά "ραντεβού", ούτε τον Ιούλιο, ούτε τον Αύγουστο.
Αυτή την στιγμή η συνέλευση της πλ. Συντάγματος κινδυνεύει άμεσα με εκφυλισμό καθώς έχουν ήδη αποχωρήσει οι χιλιάδες και οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στο κίνημα, χάρη στην μαζική συμμετοχή των οποίων άλλωστε, μπορέσαμε να "τρομάξουμε" την κυβέρνηση την προηγούμενη περίοδο. Οι συνελεύσεις είναι ολοένα και μικρότερες, ενώ ακόμα βρισκόμαστε στις αρχές Ιούλη, και κάθε μέρα που περνάει η συνέλευση θα μοιάζει όλο και περισσότερο με "καρικατούρα" παρά με πραγματικό κίνημα. Αυτή η εξέλιξη περιέχει και έναν ακόμα κίνδυνο, τον κίνδυνο της καταστολής και του "αδειάσματος" της πλατείας από την αστυνομία, χωρίς το μαζικό κίνημα να είναι εκεί για να την προασπίσει.
Είναι ενδεικτικό, πως στις περισσότερες από τις συνελεύσεις της προηγούμενης βδομάδας, οι ίδιοι οι συμμετέχοντες αποφάσισαν πως δεν πρέπει να βγάλουμε ψηφίσματα, αναγνωρίζοντας δηλαδή το προφανές: πως δεν είναι δυνατόν 100, 200 ή 300 άτομα να βγάζουν αποφάσεις στο όνομα μιας συνέλευσης στην οποία μόλις μερικές βδομάδες πριν είχαν φτάσει να συμμετέχουν ακόμα και 10.000 άνθρωποι!
Η ανευθυνότητα των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς
Αναγνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα, το "Ξ" έκδωσε και κυκλοφόρησε στις συνελεύσεις προκήρυξη στην οποία εξηγούσε πως είναι απείρως προτιμότερο να αποφασίσει η ίδια συνέλευση πως δεν έχει νόημα να συνεχίζει μες στο καλοκαίρι, χωρίς συγκεκριμένους στόχους και με διαρκώς μικρότερους αριθμούς, παρά απλά να καταρρεύσει ή να εκφυλιστεί(*).
Αυτή η συγκροτημένη "αναδίπλωση" όχι μόνο δεν θα σήμαινε πως το κίνημα σταματάει (άλλωστε όπως όλοι οι συμμετέχοντες παραδέχονται, ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας είναι μαραθώνιος και όχι "κατοστάρι") αλλά στην πραγματικότητα θα βοηθούσε να μπούμε με πολύ καλύτερους όρους στις νέες μάχες που έχουμε μπροστά μας από Σεπτέμβρη.
Αυτή μας η τοποθέτηση συνάντησε την αποδοχή και συμφωνία ενός τεράστιου αριθμού αγωνιστών της πλατείας, ιδιαίτερα εργαζόμενων, οι οποίοι κατανοούσαν πως απλά δεν μπορούσε να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο. Συνάντησε βέβαια και αντιδράσεις, κατ’ αρχήν από το φιλοαναρχικό χώρο αλλά και από κάποιους "ανένταχτους" συναγωνιστές. Άλλοι από αυτούς επειδή πιστεύουν στο "συμβολισμό" του να μην εγκαταλείψουμε το Σύνταγμα, άλλοι επειδή δεν έχουν αίσθηση της φάσης στην οποία βρισκόμαστε. Θεωρούμε πως κάνουν ένα σοβαρό λάθος, καθώς μπερδεύουν τη δική τους υποκειμενική διάθεση με τις ανάγκες του κινήματος.
Αν αυτό ισχύει για τους ανένταχτους αγωνιστές, τι να πει κανείς για τις οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς(**) που στην ουσία δεν πήραν καθαρή θέση πάνω στο ζήτημα αυτό; Από τη μια δεν τόλμησαν να αντιπαρατεθούν με απόψεις για συνέχιση της κατάληψης σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αλλά από την άλλη δεν ανέπτυξαν καμία επιχειρηματολογία ενάντια στην πρόταση για οργανωμένη προσωρινή αναστολή. Είναι ξεκάθαρο ότι και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς σαν να μην συμβαίνει τίποτα, κι αυτό φαίνεται κι από το γεγονός ότι η έμφαση αυτών των οργανώσεων της αριστεράς είναι στο "μεγάλο ραντεβού της 3ης Σεπτέμβρη". Δεν λένε όμως τίποτα για το ενδιάμεσο! Η στάση τους στην πράξη όμως, δείχνει πολλά: ο συντριπτικός όγκος των δυνάμεων που είχαν αφιερώσει στην πλατεία την προηγούμενη περίοδο έχει "εξαφανιστεί" …
Είναι αυτή σοβαρή στάση οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς; Είναι δυνατόν να μην τολμούν να πάρουν θέση; Δυστυχώς είναι. Και καθόλου τυχαία βέβαια, οι ίδιες δυνάμεις δεν έχουν βρει κουβέντα να πουν για τα λάθη και τις αδυναμίες που μέχρι τώρα είχε το κίνημα, αλλά μιλούσαν και μιλάνε για νίκη. Για την ακρίβεια, την μια μέρα μιλάγανε για "νίκη" και την επόμενη απέσυραν σχεδόν όλες τις βασικές τους δυνάμεις από την συνέλευση.
Στην πραγματικότητα, ο λόγος που δεν παίρνουν θέση είναι για να μην κατηγορηθούν για "μειοδοσία" από μερικές εκατοντάδες ατόμων που μπερδεύουν τη δική τους διάθεση με τις ανάγκες ενός μαζικού κοινωνικού κινήματος. Και σαν αποτέλεσμα, αυτή η αριστερά, χάνει τη δυνατότητα επικοινωνίας με τις δεκάδες χιλιάδες των εργαζομένων που έδωσαν σάρκα και οστά στο κίνημα των πλατειών.
Συμπερασματικά
Αυτή την στιγμή το κίνημα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Δώσαμε μια πάρα πολύ σημαντική μάχη την προηγούμενη περίοδο, αφυπνίσαμε εκατοντάδες χιλιάδες συνειδήσεις, οργανώσαμε τεράστιες κινητοποιήσεις, όμως δεν καταφέραμε να κερδίσουμε την μάχη του μεσοπρόθεσμου. Χάσαμε την μάχη, όχι όμως τον πόλεμο. Ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι μεγάλος και μακρύς. Είναι απαραίτητο οι χιλιάδες συναγωνιστές που έλιωσαν τις σόλες τους στις πλατείες και τους δρόμους να βγάλουν συμπεράσματα για τα λάθη και τις αδυναμίες του κινήματος. Αυτή είναι και η μόνη εγγύηση για να νικήσουμε.
_____________________
