Ο Άκι Καουρισμάκι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις στο σινεφίλ κοινό. Ο Φινλανδός σκηνοθέτης έχει δημιουργήσει ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό σύμπαν. Το σινεμά του είναι προσανατολισμένο προς τους απόκληρους, τους φτωχούς, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όλους αυτούς που ζούνε στη σκιά της κοινωνίας. Το ύφος των ταινιών του είναι λιτό, απογυμνωμένο από περιττά φτιασίδια και ειδικά εφέ, πάντοτε ουμανιστικό, ενίοτε ποιητικό, με ένα ιδιαίτερο χιούμορ, κάπως μελαγχολικό αλλά πάντοτε με ελπίδα για τους ανθρώπους. Οι ήρωες του αλλόκοτοι, μοναχικοί, λιγομίλητοι αλλά ευαίσθητοι με αποθέματα ανθρωπιάς και θάρρους. Σε αντιπαράθεση με τον σκληρό κοινωνικό ρεαλισμό των αδερφών Νταρντέν, οι ταινίες του Καουρισμάκι θα προβληματίσουν τον θεατή, αλλά στο τέλος θα τον αφήσουν με ένα χαμόγελο.
Πρωταγωνιστές στην τελευταία ταινία του, είναι δυο σαραντάρηδες, η Ansa που αρχικά εργάζεται ως ταμίας σε ένα μεγάλο supermarket και ο Holappa ένας αλκοολικός εργάτης. Γνωρίζονται σε ένα καραόκε, ερωτεύονται, συναντιούνται ξανά τυχαία, αλλά αυτός χάνει το χαρτάκι με το νούμερο του τηλεφώνου της.
Το «Πεσμένα φύλλα» είναι εκ πρώτης όψεως μια ρομαντική ταινία για δυο μοναχικές ψυχές που ερωτεύονται, στην ουσία όμως αυτό το απλό σενάριο, δίνει την αφορμή στον Φινλανδό δημιουργό να μιλήσει για πολλά περισσότερα. Είναι μια ματιά στον κόσμο του πρεκαριάτου, στους ανθρώπους της εργατικής τάξης που ενώ δουλεύουν πολύ και σκληρά, βγάζουν ελάχιστα, ενώ από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούν εύκολα να βρεθούν στο περιθώριο, χωρίς στέγη και τροφή.
Η κάμερα μας μεταφέρει στις γειτονιές, στα σπίτια, στα στέκια και στους χώρους δουλειάς της εργατικής τάξης, που τη μέρα εργάζεται κάτω από δύσκολες συνθήκες και το βράδυ προσπαθεί να διασκεδάσει τη μιζέρια της με το αλκοόλ και το τραγούδι. Παράλληλα μας αποκαλύπτει την εικόνα μιας Φινλανδίας πολύ διαφορετικής από αυτήν που οι περισσότεροι έχουμε πλάσει για τη χώρα με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο – έτσι λένε οι έρευνες. Ελαστικές εργασιακές σχέσεις που λύνονται στο άψε σβήσε, ληγμένα τρόφιμα σε supermarket που δεν επιτρέπεται να τα πάρουν οι υπάλληλοι και πρέπει να πεταχτούν, χειρώνακτες εργάτες που μένουν σε κοντέινερ, εργατικά ατυχήματα λόγω έλλειψης εξοπλισμού ασφαλείας. Αλκοόλ, πολύ αλκοόλ και μοναξιά, πολλή μοναξιά.
Οι χαρακτήρες δεν χρησιμοποιούν έξυπνα κινητά, ούτε λαπτοπ, ούτε Smart Tv. Από την ταινία απουσιάζει κάθε αναφορά στον μοντέρνο τρόπο ζωής, όχι τυχαία, ίσως ο σκηνοθέτης να θέλει να τονίσει τη διαχρονικότητα της ιστορίας, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα στο Ελσίνκι το 2023, είναι ίδια με αυτά που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι του και πριν 20-30 χρόνια. Η μόνη αναφορά στο σήμερα, είναι αυτή στον πόλεμο της Ουκρανίας από το ρετρό ραδιόφωνο της Ansa. Μάλλον ούτε και αυτό τυχαίο, καθώς η Φινλανδία είχε απειληθεί από την Ρωσία στις αρχές της εισβολής.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι δυο άνθρωποι μόνοι, χωρίς πολλές κοινωνικές συναναστροφές, που εργάζονται σκληρά, ζουν χωρίς ανέσεις και όπως όλοι έχουν ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Ούτε ο έρωτας, ούτε η συντροφικότητα είναι πανάκεια στις αντιξοότητες, αλλά όπως ξέρουμε οι δυσκολίες αντιμετωπίζονται ευκολότερα με παρέα.
Μπορεί η ταινία να βγάζει μια αίσθηση μελαγχολίας, είναι όμως διανθισμένη με χιούμορ και τρυφερότητα, ο δημιουργός δεν θέλει να πνίξει τον θεατή, ούτε να του αφήσει μια γεύση απαισιοδοξίας, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Θα τον κάνει να γελάσει, να συγκινηθεί, να προβληματιστεί και στο φινάλε θα του κλείσει το μάτι ότι δεν είναι όλα μαύρα, γιατί στο Καουρισμακικό σύμπαν υπάρχει πάντοτε ελπίδα.
