Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Οι ολυμπιακοί του Πεκίνου ήταν γεμάτοι ευγενή άμιλλα, προέβαλαν τα ιδεώδη της ειρήνης και της δημοκρατίας, ο γάιδαρος πετάει, και η Κίνα είναι κομμουνιστική…
Από τις παραπάνω φράσεις αυτή που φαίνεται να είναι η πιο κοντινή στην πραγματικότητα μάλλον είναι αυτή που θέλει ιπτάμενο το συμπαθές τετράποδο.
Στους ολυμπιακούς του 2008 και ο πιο αφελής, νομίζω, πείστηκε ότι η διοργάνωση δεν είναι παρά ένα πανηγύρι των πολυεθνικών που διαφημίζονται και ένα άλλοθι για την κυβέρνηση της χώρας που τους διοργανώνει για να ξεπλένει όλες τις αμαρτίες της.
Οι ολυμπιακοί, που υποτίθεται ότι εξυμνούν ότι πιο αγνό και όμορφο, έγιναν σε μία χώρα που κάθε χρόνο εκτελούνται τουλάχιστον 7000 θανατικές καταδίκες (το 80% του παγκόσμιου αριθμού), οι νεκροί από εργατικά ατυχήματα ξεπερνούν τις 15000 τον χρόνο και το 1/3 σχεδόν του πληθυσμού της δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό.
Στην δήθεν κομμουνιστική Κίνα επικρατεί ένα άκρατος καπιταλισμός που καταδικάζει 700 εκατομμύρια κινέζους να ζουν με λιγότερα από δύο ευρώ την ημέρα και άλλα 300 εκατομμύρια να ζουν με λιγότερο από ένα ευρώ. Έχει καταφέρει όμως να φτιάξει μία νέα καπιταλιστική ελίτ στην οποία ανήκουν οι 250 χιλιάδες εκατομμυριούχοι σε μία χώρα 1 δις κατοίκων (οποία ισότης!!!). Για να μην μιλήσουμε για την τεράστια οικολογική καταστροφή στην οποία βασίζεται η μεγάλη οικονομική ανάπτυξη του κινέζικου γίγαντα.
Όλα τα παραπάνω βέβαια όπως και η ανυπαρξία δημοκρατικών δικαιωμάτων και η εθνική καταπίεση περιοχών όπως το Θιβέτ δεν φαίνεται βέβαια να απασχολούν τους «αθάνατους» της ΔΟΕ. Και γιατί να τους απασχολούν άλλωστε αφού η ανεπάγγελτη παρέα του Ρογκ και του Κοκού θησαυρίζει από τη διοργάνωση.
Όσο για τους αθλητές αυτοί στο βωμό των μεταλλίων επιλέγουν να πουλήσουν την ψυχή τους στο διάολο του ντόπινγκ (δες κουτί δίπλα). Η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει να ανακουφιστεί από τις δήθεν εθνικές επιτυχίες των αθλητών στους ολυμπιακούς, αλλά πρέπει μαζικά να διεκδικήσει ουσιαστικό μαζικό αθλητισμό με ανοιχτά γήπεδα και ελεύθερους χώρους για όλη τη νεολαία σε κάθε γειτονιά.
Ντόπα και ξερό ψωμί…
«H επιμονή, η ελληνική ψυχή και τίποτε άλλο δεν χρειάζεται για την κορυφή. Οτιδήποτε άλλο είναι υποκατάστατο για τους δεύτερους, που προσπαθούν να φθάσουν τους πρώτους. Εμείς οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι πρωταθλητές και δεν χρειαζόμαστε δεκανίκια. Εχουμε στα κύτταρά μας γραμμένη την ιστορία των προγόνων μας»
Φανή Χαλκιά, μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στην Αθήνα το 2004
Η παραπάνω δήλωση φανερώνει την υποκρισία που επικρατεί στον σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό. Οι αθλητές που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι είναι η κορυφή σε μια τεράστια βιομηχανία που έχει στηθεί παγκοσμίως με τη συμμετοχή αθλητών, φαρμακευτικών εταιρειών, παραγόντων και κυβερνήσεων. Στην Ελλάδα βέβαια χρειάστηκαν τα πολλά κρούσματα του Πεκίνου για να δούμε το ζήτημα στην ολότητα του. Το πρόβλημα όμως αρχίζει πολύ πριν το Πεκίνο, πριν ακόμα και το γελοίο ατύχημα της Θάνου και του Κεντέρη το 2004. Εχει τη ρίζα του στην ύπαρξη επαγγελματικού αθλητισμού όπου κάθε επιτυχία σημαίνει χρήμα και καρέκλες και στην θέληση των κυβερνήσεων να κρυφτούν πίσω από αθλητικές επιτυχίες όπως έγινε το 2004. Μόνο κάποιοι γραφικοί τότε θεωρούσαν περίεργο πώς η Χαλκιά πχ κέρδισε χρυσό μετάλλιο μετά από 2,5 χρόνια αποχής από τους αθλητικούς χώρους. Το 2004 όμως η Ελλάδα είχε σαν διοργανώτρια την ανοχή της WADA για να μην θαμπωθεί η λάμψη της διοργάνωσης. Οι πύρινοι λόγοι του προέδρου της ΕΟΕ (και εφοπλιστή, και ιδιοκτήτη του ομίλου ΑΝΤ1, και προέδρου του Πανελληνίου και καταπατητή του Πεδίου του Άρεως) Κυριακού απλά μας κάνουν να γελάμε.
Είναι όλοι τους συνένοχοι. Εδώ και χρόνια στήθηκε μία βιομηχανία παραγωγής μεταλλίων με πολλούς συνεργούς. Από τη μία οι κυβερνήσεις που ήθελαν πάση θυσία μετάλλια στήριξαν αθρόα οικονομικά τους διάφορους παράγοντες φελλούς σε όλες τις ομοσπονδίες. Αυτοί με τη σειρά τους στο βωμό πάντα των χρημάτων και της υστεροφημίας τους πίεσαν αθλητές και προπονητές για νίκες με όποιο κόστος. Στον επαγγελματικό πρωταθλητισμό όλα είναι χρήμα. Το ξέρουν άλλωστε αυτό καλύτερα στη ΔΟΕ. Ήταν άλλωστε ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ που βράβευσε με το μετάλλιο της ολυμπιακής τιμής τον πρόεδρο της πρώην Αν. Γερμανίας Εριχ Χόνεκερ και τον Μάνφρεντ Εβαλντ, τον άνθρωπο που έστησε τη μεγαλύτερη βιομηχανία ντοπαρισμένων αθλητών που γνώρισε ο πλανήτης για 20 χρόνια.
