Του Κυριάκου Χάλαρη
Η πρωτιά του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις αυξάνει τις πιέσεις προς το ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί μέχρι τώρα, όσο η ΝΔ ήταν πρώτη, οποιαδήποτε κυβέρνηση θα προέκυπτε από τις εκλογές θα έπρεπε να γίνει σε συνεργασία με τη ΝΔ. Τώρα, το προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ βάζει πολύ πιο έντονα το ερώτημα της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές. Και η πίεση αυτή είναι πραγματική. Γιατί στο ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας με πρώτο το ΠΑΣΟΚ η στάση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτή που θα καθορίσει το πολιτικό σκηνικό. Και αυτή τη στιγμή οποιαδήποτε απάντηση φαίνεται να είναι ‘μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα’ για το ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια γιατί η συνεργασία φαίνεται και είναι πολιτική αυτοκτονία, όπως άλλωστε έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Αλαβάνος. Ενώ από την άλλη η σκέτη άρνηση θα εκληφθεί από την κοινωνία ως αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτω από αυτή την πίεση ήταν που ο Αλέκος Αλαβάνος έκανε την πρόταση των ‘6 σημείων κοινής δράσης’ προς το ΠΑΣΟΚ. Τα σημεία αυτά αφορούν στην αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της Ολυμπιακής, στο χωρισμό εκκλησίας κράτους, στην εξεταστική επιτροπή για το Βατοπέδιο από το 1999, στην υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου και τη μη αναγνώριση των ΚΕΣ, στην απλή αναλογική και στη μη εγκατάσταση του νατοϊκού κέντρου επιχειρήσεων στη βάση της Σούδας. Ο στόχος του Αλαβάνου με τα έξι σημεία ήταν προφανώς να δείξει ότι την ευθύνη της αδυναμίας συνεργασίας μεταξύ των δύο κομμάτων την έχει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ η οποία δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει ουσιαστικά με κανένα από αυτά τα σημεία όπως και έγινε. Παρόλα αυτά ο τρόπος που βγήκε από τα ΜΜΕ αυτή η πρόταση ήταν σαν να γίνεται άνοιγμα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Και αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι οι αρνητικές εντυπώσεις πιο πολύ προς το ΣΥΡΙΖΑ, μια και πολύ κόσμος θα σκέφτεται ότι ‘όσο είχε το πάνω χέρι ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεινε όλες τις πόρτες, ενώ τώρα που το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει αρχίζει και το συζητάει’. Και η αλήθεια είναι ότι η πρόταση του Αλαβάνου αφενός έγινε πολύ καθυστερημένα, αφετέρου ήταν αρκετά ‘συντηρητική’. Κατά τη γνώμη μας ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ την πίεση από το ΠΑΣΟΚ είναι:
– Να βγει δυνατά προς τα έξω με το σύνθημα για μια κυβέρνηση της αριστεράς
– Με στόχο την κυβέρνηση της αριστεράς να προτείνει ένα πρόγραμμα πολύ ριζοσπαστικό, σαν αυτό που περιγράψαμε πολλά άρθρα και κείμενά μας μέχρι τώρα
– Σε αυτό το πλαίσιο να απευθυνθεί στην υπόλοιπη αριστερά και κυρίως στο ΚΚΕ, αλλά και στη βάση του ΠΑΣΟΚ
Ένα τέτοιο σχέδιο αποτελεί τον καλύτερο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκρούσει τις επιθέσεις και τις πιέσεις που δέχεται από το ΠΑΣΟΚ. Γιατί ένα τέτοιο σχέδιο, με στόχο μια κυβέρνηση της Αριστεράς, βάζει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ την ευθύνη να τοποθετηθεί απέναντί του. Και, μ’ αυτό τον τρόπο, την ξεσκεπάζει μια και το πλήρως ενσωματωμένο στο σύστημα σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει σε καμιά περίπτωση να ξεφύγει από τη πορεία των μέχρι σήμερα πολιτικών του και να συμφωνήσει σε οποιοδήποτε αριστερό, ταξικό πρόγραμμα.
ΣΥΡΙΖΑ και πρόγραμμα
Όλη αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να ξεκοπεί από τη συζήτηση για το γενικό πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και την «πρόταση εξουσίας» που έχει – ή οφείλει να έχει.
Γιατί μπαίνοντας μπροστά στον αγώνα να ανατραπεί η κυβερνητική πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά θέτει το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης. Και σε αυτό το σημείο είναι που μπαίνει το ζήτημα »τι θα γίνει μετά;». Αυτό το κενό ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να το καλύψει προτείνοντας ένα «πρόγραμμα εξουσίας», ταξικό, σοσιαλιστικό που θα δίνει απαντήσεις στα προβλήματα των εργαζομένων και θα δώσει προοπτική στους αγώνες τους. Ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει πάνω κάτω να βάζει:
– Την επανεθνικοποίηση όλων των ιδιωτικοποιημένων οργανισμών που ξεπούλησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ
– Την ανατροπή όλων των αντιεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων
– Τη βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο
– Την εφαρμογή του εργατικού ελέγχου σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς για να εξασφαλιστεί η διαφάνεια και να εξαλειφθεί η κακοδιαχείριση και η διαφθορά
– Δραστικές αυξήσεις στους χαμηλόμισθους και συντάξιούχους
Στη βάση ενός τέτοιου ή παρόμοιου προγράμματος ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να βοηθήσει τους αγώνες των εργαζομένων γιατί θα τους δώσει περιεχόμενο και πολιτική αντιπρόταση. Οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ κλπ για παράδειγμα μόνο στην προοπτική της επανεθνικοποίησης της ΟΑ και του εργατικού ελέγχου σε αυτή μπορούν να βρουν το κουράγιο να δώσουν τη μάχη, που σήμερα φαίνεται χαμένη. Και μέσα από ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι που ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνδεθεί πραγματικά με το μαζικό κίνημα και να φέρει σε πέρας τις μεγάλες πολιτικές ανατροπές στις οποίες αναφέρεται.
