Της Χριστίνας Ζιάκα
Η διαδήλωση της Κυριακής στο Παρίσι, στον απόηχο της βάρβαρης και σοκαριστικής επίθεσης στην Charlie Hebdο, είχε δύο όψεις.
Από την μια ήταν τα εκατομμύρια των διαδηλωτών σε όλες τις μεγάλες γαλλικές πόλεις για πολλοστή μέρα στους δρόμους – μαζί με αρκετά ακόμα εκατομμύρια διαδηλωτών σε όλο τον κόσμο. Στην πλειοψηφία τους κατέβηκαν στους δρόμους με αγνή οργή και ειλικρινή διάθεση: να υπερασπίσουν την ελευθερία του τύπου, της έκφρασης και τα δημοκρατικά δικαιώματα· να καταγγείλουν τον φανατισμό, την μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό· να διεκδικήσουν μια καθημερινότητα στις πόλεις μας χωρίς ανασφάλεια και φόβο, χωρίς το αίσθημα ότι «ο πόλεμος είναι εδώ» · να φωνάξουν «όχι άλλοι αθώοι νεκροί, ούτε στην Γαλλία ούτε πουθενά»!
Επικεφαλής τους όμως τέθηκαν 50 πολιτικοί ηγέτες από όλο τον κόσμο. Στην πρώτη σειρά όλη η Ευρωπαϊκή «αγία οικογένεια» δίπλα στον Φρ. Ολλάντ – μηδέ του Α. Σαμαρά εξαιρούμενου.
Θα το πούμε χωρίς άλλη καθυστέρηση. Πρόκειται για επαίσχυντη καπηλεία! Όχι μόνο των 17 νεκρών της Charlie Hebdο και του παντοπωλείου, των συναδέλφων, των συγγενών τους κ.λ.π. Πάνω από όλα πρόκειται για καπηλεία των εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που κατέβηκαν ή που θέλησαν να κατέβουν στους δρόμους. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που, όχι μόνο σήμερα, όχι μόνο τώρα, αλλά χρόνια τώρα δίνουν αγώνες για όλες τις παραπάνω αξίες, δικαιώματα και ελευθερίες.
Είναι αυτά τα ίδια εκατομμύρια των ανθρώπων που είχαν τοποθετήσει –μέχρι πριν τα γεγονότα– τον Φρ. Ολλάντ στον πάτο της δημοτικότητας. Ας σημειώσουμε πως είχε το χειρότερο ποσοστό που είχε καταγράψει ποτέ Γάλλος πρόεδρος σε δημοσκόπηση στη σύγχρονη εποχή, μόλις 12% (μηνιαία δημοσκόπηση του YouGov).
Είναι αυτά τα ίδια εκατομμύρια ανθρώπων που οδήγησαν τον Σαμαρά σε πρόωρη κάλπη, που έχουν βάλει τον Μ. Ραχόι της Ισπανίας να «κοιτάει» την πλάτη του Podemos (στις δημοσκοπήσεις) που απειλούν τον Ε. Κένι της Ιρλανδίας με πρόωρη κάλπη κ.λ.π.
Και πάλι δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό…. Όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες «κροκόδειλοι» – κι εδώ πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από τους αληθινούς κροκόδειλους – έχουν μαύρο, κατάμαυρο μητρώο στυγνής καταπάτησης όλων των παραπάνω αξιών και ελευθεριών!
Υπάρχουν βέβαια οι κραυγαλέες περιπτώσεις όπως ο βασιλιάς Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας, μιας χώρας που ακόμα και σήμερα το δημόσιο μαστίγωμα αποτελεί συνήθη πρακτική, κι όπου μόλις το Δεκέμβρη νέος νόμος εισήγαγε έναν τόσο ευρύ ορισμό της έννοιας «τρομοκρατία» που φτάνει σε σημείο να ποινικοποιεί ακόμη και την φραστική επίκριση της κυβέρνησης!
Ή ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανάχιου που φέρει στα χέρια του το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστίνίων και Αράβων στην ευρύτερη Μ.Ανατολή!
Ή ο Ερντογάν που με την τακτική του έχει δώσει χέρι βοηθείας στον ISIS!
Ο ίδιος ο Φρ.Ολλάντ, ο αρχικάπηλος, προίσταται της χώρας που βομβάρδισε την Λιβύη, που συνεργάζεται και χρηματοδοτεί φονταμενταλιστικά δίκτυα στην Λιβύη και στην Συρία, που μετράει εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα στο παρελθόν στην Αλγερία, την Μαυριτανία, τη Σενεγάλη κ.λ.π. –για να μη θυμηθούμε το Βιετνάμ και την Ινδοκίνα, όταν τις είχε αποικίες. Προίσταται της χώρας όπου η εξέγερση στα προάστια το 2005 έφερε στην επιφάνεια τους αξεπέραστους ταξικούς, φυλετικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς που τέμνουν την Γαλλική κοινωνία. Οι δράστες των γεγονότων στην Γαλλία ούτε γεννήθηκαν, ούτε εκπαιδεύτηκαν αλλού, ήταν παιδιά των προαστίων, Γάλλοι πολίτες, από γονείς με άλλο εθνικό background.
Σήμερα o Oλλάντ, αυτός ο υποκριτής, ψέλνει ύμνους στο όνομα της «ενότητας», της «ειρήνης», της «αλληλεγγύης» κι από μέσα του κρυφά αφήνει έναν αναστεναγμό ανακούφισης γιατί η επίθεση στη Charlie Hebdο του ήρθε κουτί!
Είναι γι’ αυτό που πάντα οι μαρξιστές στάθηκαν με τον πιο καθαρό τρόπο ενάντια στις μεθόδους ατομικής τρομοκρατίας. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, πρακτικά και συγκεκριμένα, κατέληγαν πάντα να ενισχύουν τον μισητό εχθρό στο όνομα του οποίου ορκίζονταν.
Αλλά μόνο για όσο διάστημα το μαζικό κίνημα, οι εργαζόμενοι, η Αριστερά τους επιτρέπουν!
Η κοινωνία κάποια στιγμή θα πει σε όλους αυτούς: δεν σας ανήκουν ούτε οι νεκροί ούτε οι ζωντανοί!
