Μια φορά κι έναν καιρό, στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα διεξάγονταν στη γενέτειρά τους, την Ελλάδα, … ο κος Πολιτισμός είχε ένα πρόβλημα. Ήταν φτωχός, το Υπουργείο του δεν είχε χρήματα, για να αντεπεξέλθει στο βάρος της ευθύνης. Δε μπορούσε, όμως, να κάνει και πίσω, γιατί θα τον κορόιδευαν οι Πολιτισμοί των άλλων χωρών, και δε θα τον ήθελε κανείς για παρέα. Έτσι, με φόβο και δισταγμό, αποφάσισε να ζητήσει δάνειο από τη μαμά Ευρώπη, που πάντα «βοηθάει» τα παιδιά της σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πράγματι, η Ευρώπη, συμφώνησε να του δανείσει χρήματα, με την προϋπόθεση, όμως, να τα επιστρέψει σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Μια και δυο, λοιπόν, στέλνει στην Ελλάδα τα ανιψάκια της τα κοινοτικά πλαίσια και τα ευρωπαϊκά κονδύλια, να βοηθήσουν τον άμοιρο τον Πολιτισμό. Κι εκείνα έκαναν όσο περισσότερες προσπάθειες μπορούσαν. Και δημιούργησαν το ΤΔΠΕΑΕ ( Ταμείο Διαχείρισης για την Πίστωση και Εκτέλεση Αρχαιολογικών Έργων-ΤΔΠΕΑΕ είναι το καλλιτεχνικό του), ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, που θα αναλάμβανε την ανάδειξη και διαμόρφωση πολλών αρχαιολογικών χώρων στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων και θα ξεκούραζε το καημένο το Υπουργείο από τις πολλές υποχρεώσεις… ( ας μην ξεχνάμε την καθημερινή παρουσία του Υπουργείου, στις κληρώσεις του τζόκερ ). Το ΤΔΠΕΑΕ, λοιπόν, δημιούργησε βάσεις σε όλη την Ελλάδα, τις Επιτροπές, και, μέσω αυτών, προσέλαβε πολύ κόσμο που δεν είχε δουλειά ( τους γνωστούς άγνωστους συμβασιούχους ), εγκαινίασε καινούρια έργα και έκανε πολλές οικογένειες χαρούμενες.
Αυτή η ευτυχισμένη περίοδος συνεχίστηκε περίπου μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον Αύγουστο του 2004. Αφού τέλειωσαν οι πανηγυρισμοί και το αθλητικό πνεύμα ξεκουραζόταν ευχαριστημένο, το Υπουργείο άρχισε να έχει αϋπνίες. Ωραία τα γλέντια, αλλά είχε έρθει η ώρα να ξεπληρώσει το δάνειό του στην Ευρώπη. Και δεν είχε ιδέα πώς. Μετά από πολλές διαβουλεύσεις με τον Υπουργό και μυστικές συνεννοήσεις με την Κυβέρνηση, αποφάσισε να κάνει περικοπές.
Από εκεί που το ΤΔΠΕΑΕ ήταν σαν παιδί του, ξαφνικά ούτε που το αναγνώριζε. Άρχισε να κλείνει μία-μία τις Επιτροπές του ΤΔΠΕΑΕ που είχε ανοίξει, αφήνοντας τα έργα ανολοκλήρωτα. Απέλυσε συμβασιούχους, για να μην πληρώνει τους μισθούς τους, υποστηρίζοντας ψευδώς ότι δεν είναι απαραίτητοι. Σταμάτησε να προσλαμβάνει νέο κόσμο και διέκοψε για μήνες τις πληρωμές των υπαλλήλων του. Οι οικογένειες που πριν ήταν χαρούμενες έγιναν δυστυχισμένες και οι άνθρωποι κατέβαιναν στους δρόμους και διαμαρτύρονταν. Όλοι γέμισαν με χρέη, άγχος, νεύρα και μάλωναν μεταξύ τους. Οι υποσχέσεις που είχε δώσει για μονιμοποίηση των συμβασιούχων αιωρούνταν στον αέρα. Το Υπουργείο είχε ξαφνικά ξεχάσει την πολύτιμη βοήθεια που του προσέφεραν όλοι όσοι εργάζονταν στο ΤΔΠΕΑΕ την κρίσιμη περίοδο που τους χρειάστηκε.
Οι πρώην και νυν εργαζόμενοι άρχισαν να καταρρέουν. Άλλοι χωρίς δουλειά, άλλοι χωρίς χρήματα, κατάλαβαν ότι ο Πολιτισμός απλά τους εκμεταλλεύτηκε, για να κάνει τη δουλειά του και να σώσει το γόητρό του. Και, τώρα που δεν τους χρειαζόταν πια, τους πέταξε σαν αναλώσιμο υλικό.
Εν έτει 2007, 900 συμβασιούχοι του ΤΔΠΕΑΕ περιμένουν ακόμα. Τι; Περιμένουν τη μετατροπή της σύμβασής τους σε αορίστου χρόνου. Τους δεδουλευμένους μισθούς 3 και 4 μηνών. Τα ένσημά τους. Αποζημίωση αδειών. Αναδρομικά επιδόματα από το 2002. Έξοδα μετακίνησης εκτός έδρας. Περιμένουν χρήματα που τα έχουν δουλέψει, μονιμοποίηση που τη δικαιούνται από την εργασία χρόνων και τη δικαίωση ότι οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Άλλωστε, όσοι παινεύονται για ελληνικό πολιτισμό, μάλλον τελικά ενδιαφέρονται μόνο για τη βιτρίνα, παρά για την ουσία.
Το χρέος του «πολιτισμού» στη χώρα μας, το πληρώνουμε καθημερινά όλοι εμείς οι απόγονοι της κουλτούρας που γέννησε το ολυμπιακό ιδεώδες. Μήπως αποδεικνύεται ότι η ελληνική μυθολογία γερά κρατεί ακόμα και στις μέρες μας; Και, επειδή παντού στην Ελλάδα υπάρχει ένα μύθος, ζήσαν αυτοί καλά … κι εμείς … χειρότερα …
Μαριάνθη Κυπρίδυο,
Συμβασιούχος ΤΔΠΕΑΕ
________________
