Της Μαρίας Καπαράκη, Αρχιτεκτονική ΠΘ
Στις 28 και 29 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε στο Πολυτεχνείο η διήμερη πανελλαδική ολομέλεια των σχημάτων της ΕΑΑΚ (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση) απ’ όλη την Ελλάδα. Η διαδικασία ήταν εξαιρετικά μαζική πράγμα που αποδεικνύει ότι- ειδικά μετά το μεγαλειώδες περσινό φοιτητικό κίνημα (φκ)- χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές θέλουν να παλέψουν και να διεκδικήσουν πράγματα και επιδιώκουν την πολιτική συζήτηση και τη συμμετοχή σε συλλογικότητες. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης ακούστηκαν πολλές και διαφορετικές απόψεις, κάποιες από τις οποίες έθεσαν ουσιαστικά και ενδιαφέροντα ζητήματα: τι κάνουμε από δω και πέρα, την ανάγκη να κάνουμε τα φοιτητικά συντονιστικά πιο δημοκρατικά και λειτουργικά με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους, την ανάγκη να πάρουμε θέση για τις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ και το ρόλο των αναρχικών, τι συνεργασίες θα πρέπει να επιδιώκουμε στις συνελεύσεις, κλπ.
Ως προς το τι κάνουμε την επόμενη περίοδο στις σχολές, ο γενικός σχεδιασμός συνοψίστηκε σε προτάσεις για 2ήμερες- 3ήμερες καταλήψεις στις σχολές τις πρώτες βδομάδες του Νοέμβρη, με ημερομηνίες σταθμούς τις ημέρες απεργίας των δασκάλων (3 και 9/11), καθώς και την επέτειο του Πολυτεχνείου, και επιδίωξη για κλιμάκωση αργότερα.
Όσον αφορά τον απολογισμό του φκ του Μάη – Ιούνη, η συντριπτική πλειοψηφία των απόψεων κυμάνθηκε σε επίπεδα θριαμβολογίας, με επικρατούσα την άποψη ότι η παρέμβαση της ΕΑΑΚ στις σχολές ήταν αυτή που οδήγησε τους φοιτητές σε αγώνες. Έτσι, με εξαίρεση ελάχιστες τοποθετήσεις, δεν έγινε ουσιαστικός απολογισμός και κριτική για τις αδυναμίες του φκ, τα λάθη και τις ευθύνες της ίδιας της ΕΑΑΚ και πως αυτά μπορούν να διορθωθούν στο μέλλον. Το γιατί το φοιτητικό κίνημα δεν συνέχισε το ίδιο δυναμικά το φθινόπωρο δεν απαντήθηκε. Θετικός ήταν και ο απολογισμός της απεργίας των δασκάλων, χωρίς να σημειωθούν τα λάθη που έγιναν και στον αγώνα αυτόν με βασικότερο την έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στους αγώνες των φοιτητών και των δασκάλων.
Πέρα από αυτά, η διαδικασία είχε αδυναμίες και ως προς την οργανωτική της δομή. Τα ωράρια συζήτησης ήταν εξαντλητικά και σε ώρες που καθιστούσαν σχεδόν αδύνατο το να τις παρακολουθήσει κανείς (Σάββατο: 6.30 το απόγευμα με 6.30 το πρωί της Κυριακής- Κυριακή: 7.00 το απόγευμα με 10.30 το πρωί της Δευτέρας!). Το αποτέλεσμα ήταν πολύς κόσμος να φύγει στη διάρκεια της συζήτησης και ιδιαίτερα όσοι ήταν από άλλες πόλεις. Επιπλέον, η συζήτηση δεν είχε καθορισμένη «ατζέντα» θεμάτων, με αποτέλεσμα οι ομιλητές να καλούνται να μιλήσουν για όλα τα θέματα (απολογισμός φκ, εσωτερικά ζητήματα της ΕΑΑΚ, τι κάνουμε από δω και πέρα, κα) σε μία και μόνη τοποθέτηση. Με αυτόν τον τρόπο οι τοποθετήσεις ήταν μακροσκελείς, χαοτικές και όλα τα ζητήματα παρέμεναν ανοιχτά, αντί να «κλείνουν» ένα- ένα και να διαμορφώνονται αποφάσεις για το καθένα ξεχωριστά. Ακόμη, η σύνταξη του τελικού κειμένου (που βγαίνει μετά από κάθε διήμερο της ΕΑΑΚ και θέτει τη βασική πολιτική της ανάλυση και το σχεδιασμό της επόμενης περιόδου) είχε ήδη ξεκινήσει από τα ηγετικά στελέχη των συνιστωσών της ΕΑΑΚ σε διπλανή αίθουσα πριν καν τελειώσει η διαδικασία συζήτησης και οι τοποθετήσεις των σχημάτων.
Μια τέτοια διαδικασία συνεύρεσης των σχημάτων μπορεί πράγματι να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα τους αγωνιστές που συμμετέχουν σε αυτή και να παίξει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις της επόμενης περιόδου στις σχολές και το φκ. Όμως, απαραίτητες προϋποθέσεις για όλα αυτά είναι η ύπαρξη συγκεκριμένης ατζέντας θεμάτων (που θα επιτρέπει στα σχήματα να έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα στο εσωτερικό τους και να κατεβάζουν γραπτά συγκεκριμένες προτάσεις), η διάθεση για αυτοκριτική και ουσιαστικό απολογισμό, τα λογικά ωράρια και οι ψηφοφορίες, που θα επιτρέπουν τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων και καθορισμού προτάσεων δράσης.
