Οι ιμπεριαλιστές δεν μας έχουν συνηθίσει σε βιώσιμες πολιτικές λύσεις πουθενά ως τώρα, όμως στην περίπτωση της Παλαιστίνης, έχουν πραγματικά ξεπεράσει τον εαυτό τους.
Δεν υπάρχει ούτε 1 ειρηνευτικό σχέδιο, ούτε μισός χάρτης, ούτε τόση δα συνθήκη, που να κράτησε περισσότερο από κάποιους μήνες.
Τα όρια του παραλογισμού έχουν ήδη ξεπεραστεί!
Το τούνελ των διαπραγματεύσεων παραμένει σκοτεινό
Η παραίτηση του Αμπάς ήταν αναμενόμενη. Το πολιτικό κύρος του είχε ήδη καταρρακωθεί. Από την πλευρά των Παλαιστινίων ήταν το φερέφωνο του Μπους, αλλά και από την πλευρά του Σαρόν δεν του δόθηκε κανένα περιθώριο ελιγμών. Μαζί με τον Αμπάς ακυρώνεται και ο "οδικός χάρτης" του Μπους, αφού δεν υπάρχει πια κανείς να τον διαπραγματευθεί.
Την ίδια στιγμή η παντελής αδυναμία της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής να δώσει μια ρεαλιστική πρόταση, φαινόταν από την αρχή, όταν ο υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ από την μια έκανε έκκληση προς τον Γιάσερ Αραφάτ "να συμβάλει στον τερματισμό της αιματοχυσίας", ενώ αμέσως μετά, τα "γεράκια" του αμερικανού προέδρου έσπευδαν να υπενθυμίσουν ότι ο Αραφάτ "αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι τη λύση του".
Πρόσφατα και μετά τις υστερικές απειλές για εξόντωση του Αράφατ ο ίδιος ο Κ.Πάουελ χαρακτήρισε την εκδίωξη του Αραφάτ "αντιπαραγωγική". Γνωρίζει πολύ καλά ότι η θυματοποίηση του Αραφάτ θα τροφοδοτήσει αλλεπάλληλες επιθέσεις αυτοκτονίας κυρίως στις ανεπτυγμένες χώρες, ενώ θα υποσκάψει τις Αμερικανικές επιχειρήσεις στο Ιράκ. Είναι βέβαιο ότι η Αμερικανική ηγεσία ασκεί πιέσεις να μην επιμείνουν οι Ισραηλινοί στην εκδίωξη του Αραφάτ, φυσικά με αντάλλαγμα την πλήρη ανοχή στην ακόμη πιο επιθετική πολιτική στα Παλαιστινιακά εδάφη.
Ωστόσο ακόμα κι αν ο Σαρόν υποχρεωθεί να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, ο δρόμος του εθνικισμού έχει τη δική του λογική και μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει σε ακόμη πιο έκρυθμες εξελίξεις.
Χειρότερα δεν γίνεται
Η κυβέρνηση Σαρόν είναι ανάμεσα στη σφύρα της οικονομικής κρίσης (την οποία επιδεινώνει σε μεγάλο βαθμό η εμπόλεμη κατάσταση) και το αμόνι του εθνικισμού.
O Σαρόν όχι μόνο δεν μπορεί αλλά και δεν θέλει, δεν πιστεύει, στην ύπαρξη ενός βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους. Είναι κάτι που το διατρανώνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Ο ίδιος όταν πριν από ένα μήνα περίπου αναγκάστηκε να δεχτεί τον "οδικό χάρτη" του Μπους, που σημειωτέον δεν έθιγε στο παραμικρό την ισραηλινή κατοχή και φυσικά δεν έλυνε κανένα πρόβλημα, είπε αυτολεξεί ότι "δεν ήταν μια ευχάριστη απόφαση".
Στρατηγός του Ισραηλινού στρατού δήλωσε ότι αν η Παλαιστινιακή Αρχή δεν "πλήξει τον σκληρό πυρήνα, πρέπει να το κάνουμε εμείς από την κορυφή της κλίμακας μέχρι τη βάση".
Πρόκειται για μια απαράδεκτη και πλήρως αδιέξοδη πολιτική που οδηγεί σε ακόμη περισσότερα λουτρά αίματος. Η Χαμάς, εναντίον της οποίας υποτίθεται ότι καταφέρονται τα γεράκια του Σαρόν, αντιπροσωπεύει το 1/5 της παλαιστινιακής κοινωνίας κι επειδή είναι μαχητική οργάνωση με κοινωνικό έργο, το πολιτικό της βάρος είναι ακόμη πιο σημαντικό. Είναι τουλάχιστον βλακώδες να πιστεύει κανείς ότι μπορεί με την βία και το θάνατο να αφανίσει τους οπαδούς της ή ακόμη χειρότερα, να αποτρέψει τις επιθέσεις αυτοκτονίας.
Όπως βλακώδες είναι να πιστεύει κανείς πως η εξόντωση ή η απέλαση του Αραφάτ θα έλυνε τα προβλήματα ηγεσίας στην Παλαιστινιακή αρχή. Στο μεταξύ καθημερινά άμαχοι Παλαιστίνιοι και αθώοι στο Ισραήλ πληρώνουν βαρύτατο τίμημα.
Μόνος δρόμος η κοινή δράση των δύο λαών
Η Ισραηλινή εργατική τάξη υφίσταται εδώ και καιρό τις συνέπειες της πιο μακράς οικονομικής ύφεσης στην ιστορία της χώρας. Το χτύπημα ακόμη περισσότερο του βιοτικού της επιπέδου προετοιμάζεται από τον καινούριο προϋπολογισμό. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ένα λαό φοβισμένο και συγχυσμένο. Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς! Την ίδια στιγμή καταλαβαίνουν ότι η βία δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα.
60% των Ισραηλινών τάσσονται υπέρ κάποιου είδους απομάκρυνσης του Αραφάτ (συμπεριλαμβανομένης και της φυσικής εξόντωσης). Όμως, το 68% των ερωτηθέντων θεωρούν ότι "η εκδίωξη του Αραφάτ δεν θα μειώσει την τρομοκρατία" και 26% πιστεύουν ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί.
Οι 27 πιλότοι της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας που διακήρυξαν γραπτώς ότι αρνούνται να πετούν σε επιχειρήσεις σε κατοικημένα Παλαιστινιακά εδάφη, χαρακτηρίζοντας τις επιθέσεις παράνομες και αήθεις, είναι η πιο πρόσφατη εκδήλωση διαμαρτυρίας και αγανάκτησης και μάλιστα από τον Ισραηλινό στρατό. Είχε προηγηθεί μια σημαντική φιλειρηνική διαδήλωση 10.000 ατόμων στο Τελ Αβίβ.
Όσο όμως η πρωτοβουλία των κινήσεων για το Παλαιστινιακό παραμένει στα χέρια των ιμπεριαλιστών και των αρχουσών τάξεων της περιοχής, θα συσσωρεύεται το αίμα και ο πόνος. Μόνο η κοινή δράση του Ισραηλινού και του Παλαιστινιακού λαού μπορεί να δώσει ένα τέλος.
__________
Παραρτήματα
Τα Ισραηλινά εγκλήματα
Μέσα στους 36 μήνες της δεύτερης Ιντιφάντα τα θύματα των Παλαιστινίων είναι:
– 2.700 νεκροί, οι 490 μικρά παιδιά
– 36.743 τραυματίες και ανάπηροι
– 7.389 φυλακισμένοι
– 53.600 σπίτια κατεδαφίστηκαν ή έπαθαν ζημιές
– 60.000 εκτάρια καλλιεργημένης γης καταστράφηκαν
– 302.000 είναι οι άνεργοι από τον πόλεμο και την κατοχή
– 60% του πληθυσμού ζει στην φτώχεια
Η φτώχεια χτυπάει το Ισραήλ
– 1.2 εκ. Ισραηλινοί (τα 600.000 είναι παιδιά) ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας
– 400.000 οικογένειες, αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας.
– 500.000 Ισραηλινοί τρώνε ένα γεύμα λιγότερο την ημέρα.
– 300.000 ζουν χάρη στην βοήθεια φιλανθρωπικών οργανώσεων.
