Σύμφωνα με την UNICEF μέσα στις πρώτες 18 μέρες του πολέμου στην Γάζα (μέχρι τις 24.10.2023) σκοτώθηκαν 2.360 παιδιά από τις αεροπορικές επιθέσεις και τα βλήματα του Ισραήλ. Ο συνολικός αριθμός των αμάχων που έχασαν τη ζωή είχε φτάσει τις πρώτες 18 μέρες τις 5000. Στις 31 Οκτώβρη, όταν ολοκληρώνεται αυτό το άρθρο οι νεκροί πλησιάζουν τις 10.000. Σχεδόν οι μισοί απ’ αυτούς είναι παιδιά.
Προφανώς όλοι αυτοί, ειδικά τα παιδιά, είναι οι τρομοκράτες τους οποίους ο ισραηλινός στρατός έχει σαν στόχο να εξολοθρεύσει.
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν περιγράφεται με λέξεις. Αποκλεισμένοι από όλες τις πλευρές στην πιο μεγάλη «ανοικτή» φυλακή του πλανήτη, τα 2,3 εκατομμύρια των κατοίκων της βομβαρδίζονται ανελέητα από την αεροπορία και το πυροβολικό του Ισραήλ, χωρίς να έχουν κανένα δρόμο διαφυγής. Το Ισραήλ έκοψε το ρεύμα, το νερό, την ανθρωπιστική βοήθεια την οποία αφήνει να περνά με το σταγονόμετρο, καθώς και το ίντερνετ ώστε να μην είναι εύκολο να μαθαίνει ο κόσμος τι γίνεται εκεί. Δεκάδες δημοσιογράφοι έχουν ήδη δολοφονηθεί από τις ισραηλινές βόμβες.
Η «πολιτισμένη», «δημοκρατική» Δύση δεν βλέπει κανένα έγκλημα σ’ αυτό που συμβαίνει, μόνο το νόμιμο δικαίωμα του Ισραήλ να αμυνθεί!
Ο υπόλοιπος πλανήτης όμως «ξέρει καλύτερα»! Ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης στον Παλαιστινιακό λαό αναπτύσσεται σ’ όλο τον πλανήτη, με διαδηλώσεις που φτάνουν και τα εκατομμύρια σε χώρες όπως το Μαρόκο και την Τουρκία, αλλά και τις εκατοντάδες χιλιάδες σε μητροπόλεις του καπιταλισμού, όπως η Βρετανία. Η προσπάθεια μιας σειράς Δυτικών κυβερνήσεων να απαγορεύσουν διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων και να παρομοιάσουν κάθε φωνή υπέρ των δικαιωμάτων τους σαν «Αντισημιτισμό» και σαν υπεράσπιση της τρομοκρατίας της Χαμάς έχει καταπέσει στο κενό.
ΟΗΕ – το Ισραήλ θα δώσει μαθήματα σε όλους
Αυτή η εικόνα αντανακλάστηκε και στην τελευταία Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην οποία με συντριπτική πλειοψηφία πέρασε ψήφισμα που ζητούσε την άμεση εκεχειρία.
120 χώρες ψήφισαν υπέρ του ψηφίσματος, 14 κατά και 45 αποχές – οι ΗΠΑ κατά, βέβαια, η δε ΕΕ, στην οποία τόσοι πολλοί έχουν αυταπάτες ότι μπορεί να παίξει προοδευτικό ρόλο, αποχή.
Ακόμα και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, που κατά κανόνα δεν πάει κόντρα στις αποφάσεις και τις πολιτικές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, αναγκάστηκε να διαμαρτυρηθεί για τον ανελέητο πόλεμο που εξαπόλυσε το Ισραήλ ενάντια στη Γάζα. Μίλησε για επιθέσεις ενάντια σε αμάχους, για καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου, και για κατοχή της Παλαιστινιακής γης από το Ισραήλ.
Αυτό ήταν αρκετό ώστε η κυβέρνηση του Ισραήλ να ζητήσει την παραίτηση του Γκουτέρες και να αποφασίσει να απαγορεύσει την είσοδο αξιωματούχων του ΟΗΕ στο Ισραήλ.
Με τα λόγια του πρέσβη του Ισραήλ στον ΟΗΕ:
«Λόγω των δηλώσεών του [Γκουτέρες] θα αρνηθούμε να χορηγούμε βίζες σε εκπροσώπους του ΟΗΕ… Ήρθε η ώρα να τους δώσουμε ένα μάθημα.»
Η κυβέρνηση του Ισραήλ λοιπόν, θα δώσει μαθήματα στους Παλαιστίνιους, στη Χαμάς, θα δώσει μάθημα και στον ΟΗΕ και σε όλο τον πλανήτη. Τόση αλαζονεία από τους δολοφόνους παιδιών!
Μια εικόνα – όλη η ιστορία
Μία και μόνο εικόνα είναι αρκετή για να δείξει την πραγματικότητα του τι γίνεται στην Παλαιστίνη εδώ και περίπου ένα αιώνα.
Από ένα κράτος, με μικρούς Εβραϊκούς θύλακες μέχρι και το 1946, σε ένα κράτος με ελάχιστους θύλακες Παλαιστινίων ακόμα και στα εδάφη που θεωρούνται παλαιστινιακά, και τα οποία αλώνονται διαρκώς από εβραϊκούς οικισμούς.
Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ αποτέλεσε συνειδητή απόφαση των Βρετανών αποικιοκρατών που τότε είχαν την περιοχή υπό τον έλεγχό τους. Δηλωμένος (!) στόχος τους ήταν να δημιουργήσουν ένα κράτος υπερασπιστή των δικών τους συμφερόντων ενάντια στις αντιαποικιακές εξεγέρσεις του Αραβικού κόσμου, στα πρότυπα των «Ενωτικών» της Βόρειας Ιρλανδίας. Ήταν η γνωστή, με άλλα λόγια, πολική του «διαίρει και βασίλευε» στην οποία οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές/αποικιοκράτες δεν έχουν ανταγωνιστή.
Μια πολιτική εντελώς αδιέξοδη
Η αλαζονεία αυτή της κυβέρνησης του Ισραήλ είναι βέβαια αποτέλεσμα της πλήρους υποστήριξης που του παρέχουν οι μεγάλες δυνάμεις του καπιταλιστικού κόσμου, ΗΠΑ, Βρετανία και ΕΕ, οι οποίες συνειδητά και επίμονα δημιούργησαν τους εβραϊκούς θύλακες μέσα στο κράτος της Παλαιστίνης την εποχή του Μεσοπολέμου (δεκαετίες 1920 και 30) και στη συνέχεια το κράτος του Ισραήλ το 1948.
Όποιος τολμήσει να ασκήσει κριτική στο Ισραήλ καταγγέλλεται σαν αντισημίτης και υποστηριχτής της Χαμάς. Στις «δημοκρατικές» χώρες των ΗΠΑ και της ΕΕ, άνθρωποι απολύονται από τη δουλειά τους με την κατηγορία του αντισημιτισμού ή κατηγορούνται για υπερασπιστές της τρομοκρατίας ακόμα και αν καταφέρονται ενάντια στην Χαμάς. Σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, και η Βρετανία έγιναν προσπάθειες να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων ακόμα και το να φοράς την Παλαιστινιακή μαντίλα. Χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι κινητοποιήσεις είναι μαζικές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η προσπάθεια τους να τρομοκρατήσουν τον κόσμο ώστε να μην τολμά να μιλήσει δεν περνάει. Η Δύση, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως είναι «απομονωμένη», «στον κόσμο της», όσο και αν θέλει να παριστάνει… «το φως απέναντι στο σκότος» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του… Νετανιάχου.
Το ερώτημα είναι τι ελπίζουν ότι θα πετύχουν με αυτή την πολιτική, η Ισραηλινή άρχουσα τάξη και οι Δυτικοί σύμμαχοί της.
Θα λύσουν μήπως το Παλαιστινιακό;
Αν διδάσκει κάτι το Παλαιστινιακό, μετά από τόσες δεκαετίες πολέμων και συγκρούσεων είναι ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να λυθεί με την στρατιωτική βία.
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το Παλαιστινιακό. Ισχύει για όλα τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Μήπως λύθηκε το Κουρδικό; Τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό; Το Ιρλανδικό; Το Κόσοβο; Ή μήπως θα λυθεί το Ουκρανικό και το πρόβλημα της Ταϊβάν; Δεν υπάρχει καμία περίπτωση λύσης του Παλαιστινιακού με πόλεμο, βία, εκτοπισμούς, φυλακίσεις και μαζικές δολοφονίες.
Ή μήπως θα εξαλείψουν την Χαμάς όπως λένε;
Και πάλι πρόκειται για κάτι αδύνατο. Η εμφάνιση και ισχυροποίηση της Χαμάς, μιας φανατικής Ισλαμικής οργάνωσης, κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι αποτέλεσμα της απελπισίας και του απόλυτου αδιεξόδου των Παλαιστινίων, αποτέλεσμα των πολιτικών του Ισραήλ και της Δύσης.
Η εξόντωση χιλιάδων μαχητών της Χαμάς είναι δυνατή, αλλά η εξόντωση όλων είναι αδύνατη. Την ίδια στιγμή, οι νεκροί της Χαμάς θα μετατρέπονται σε «μάρτυρες» και ήρωες και θα εμπνέουν μια νέα γενιά να ακολουθήσει το δρόμο τους.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος να λυθεί το Παλαιστινιακό. Κι αυτό είναι να σταματήσει η κατοχή και οι εποικισμοί των παλαιστινιακών εδαφών, να αποκτήσουν δικό τους κράτος οι Παλαιστίνιοι, όπως παλεύουν για δεκαετίες, και να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους.
Είναι δυνατό να συμβούν αυτά μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού; Δεν υπάρχει καμία περίπτωση!
Ισραήλ και ιμπεριαλιστές ανάβουν φωτιές
Οι μαζικές δολοφονίες Παλαιστινίων, αποκλεισμένων στην Γάζα, προκαλούν εκρήξεις οργής στον Αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Η οργή από τις πολιτικές των Δυτικών αποικιοκρατών-ιμπεριαλιστών αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία εμφανίστηκε και πήρε μαζικές διαστάσεις ο Ισλαμικός Φονταμενταλισμός. Από τους Ταλιμπάν, μέχρι την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος (και τα παρακλάδια τους στην Βόρεια και Δυτική Αφρική) μέχρι την Χαμάς στην Παλαιστίνη και τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο που έχουν την στήριξη του Ιράν, ο Ισλαμικός Φονταμενταλισμός αποτελεί μια οδυνηρή πραγματικότητα στο σημερινό διεθνές σκηνικό. Στη δεκαετία του 70 και του 80 αυτές οι οργανώσεις δεν υπήρχαν – οι πρόδρομοί τους αποτελούσαν απομονωμένες σέχτες (μικρο-ομάδες φανατικών) σε μερικές χώρες. Οι ιμπεριαλιστές καταφέρανε με τις πολιτικές τους να τις μετατρέψουν σε μαζικά φαινόμενα. Όχι όμως μόνο με τις πολιτικές τους. Και οι Ταλιμπάν (και κατά προέκταση και η Αλ Κάιντα) και η Χαμάς, αναπτύχθηκαν μέσα από τη βοήθεια που τους πρόσφερε η Δύση – στους Ταλιμπάν οι ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν την Σοβιετική παρουσία στο Αφγανιστάν, στη Χαμάς το Ισραήλ για να αντιμετωπίσει την κάποτε (στο μακρινό παρελθόν) ριζοσπαστική παλαιστινιακή Φατάχ.
Οι Δυτικοί, όσα μέσα και αν έχουν στη διάθεσή τους, όσα «λαμπρά μυαλά» και αν αξιοποιούν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, παραμένουν μύωπες σε ότι αφορά τις συνέπειες των πολιτικών τους. Αυτό εξάλλου αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι αφού παρέμβηκαν στρατιωτικά στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη στη διάρκεια των προηγούμενων δύο δεκαετιών, έφυγαν αποδυναμωμένοι και εκτεθειμένοι, αφήνοντας πίσω τους ερείπια και τη Ρωσία με την Κίνα να καλύπτουν το κενό που αυτοί δημιούργησαν.
Οι μαζικές δολοφονίες των Παλαιστινίων, με την στήριξη των Αμερικανών και την ανοχή της ΕΕ, στην Γάζα, ρίχνουν νερό στο μύλο του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού όχι μόνο σε τοπικό αλλά σε διεθνές επίπεδο – στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία αλλά και τις βιομηχανικές χώρες όπου υπάρχουν μεγάλες μειονότητες Αράβων και μουσουλμάνων.
Μαζικές διαμαρτυρίες των Εβραίων διεθνώς
Από τις πιο σημαντικές εξελίξεις των ημερών είναι οι πολύ μαζικές κινητοποιήσεις των Εβραίων διεθνώς – οι οποίες πρέπει να τονίσουμε ότι αποσιωπούνται από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης της Δύσης γιατί δεν ταιριάζουν με το Δυτικό αφήγημα για το δικαίωμα του Ισραήλ στη «νόμιμη άμυνα», και πως όσοι συμμετέχουν στις διαδηλώσεις στηρίζουν την τρομοκρατική δράση της Χαμάς και είναι «αντισημίτες».
Από τις πιο εντυπωσιακές κινητοποιήσεις ήταν αυτή των Εβραίων στις ΗΠΑ, που διαδήλωσαν κατά χιλιάδες και δεκάδες από αυτούς έκαναν εισβολή στο Καπιτώλιο – με αποτέλεσμα περίπου 350 συλλήψεις.
Εξίσου σημαντικές, είναι οι κινητοποιήσεις μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Με τη χώρα σε πόλεμο, με κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» (το κλασσικό βρώμικο χαρτί των καπιταλιστών και του κατεστημένου) το να γίνονται διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ, με αίτημα την ειρήνη είναι πραγματικά ελπιδοφόρο! Όπως είναι και το γεγονός ότι υπάρχουν θαρραλέα δημόσια πρόσωπα, όπως ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Ηααρέτζ Γκίντεον Λεβί που καταγγέλλουν την ισραηλινή πολιτική και ζητούν τον τερματισμό του πολέμου.
Πρόκειται για πολύ σημαντικά μηνύματα, σε όλο τον κόσμο, ότι οι Ισραηλινοί εργαζόμενοι και νέοι και οι Εβραίοι που ζουν στο εξωτερικό, δεν αποτελούν ένα συνονθύλευμα Σιωνιστών, ακραίων εθνικιστών, τυφλωμένων από το ρατσιστικό μίσος για τους Παλαιστίνιους. Και, που δείχνει τις δυνατότητες για την ανάπτυξη κοινής πάλης Ισραηλινών και Παλαιστινίων εργαζομένων για τη λύση του προβλήματος.
Το ίδιο δείχνουν και τα μαζικά φαινόμενα αντιρρησιών συνείδησης στο Ισραήλ, των χιλιάδων νέων που αρνούνται να ενταχθούν στον ισραηλινό στρατό για να πολεμήσουν τους Παλαιστίνιους, παρότι απειλούνται με ποινές φυλάκισης.
Κλιμάκωση με εμπλοκή κι άλλων χωρών;
Το Ισραήλ κάλεσε τους κατοίκους της Γάζας να αδειάσουν το βόρειο τμήμα της και να μετακινηθούν στο νότο, μέσα σε 24 ώρες και ξεκίνησε άμεσα τους βομβαρδισμούς. Όμως δεν ξεκίνησε την χερσαία επίθεση αμέσως, όπως όλοι περίμεναν – πέρασαν δύο περίπου βδομάδες πριν το κάνει. Αυτό φαίνεται πως ήταν αποτέλεσμα πιέσεων από τις ΗΠΑ και τους άλλους Δυτικούς συμμάχους του Ισραήλ που φοβούνται μια σειρά από συνέπειες.
Ανησυχούν κατ’ αρχήν για την επιτυχία της επιχείρησης σε στρατιωτικό επίπεδο. Σύμφωνα με αμερικανικά ΜΜΕ, Αμερικανοί στρατιωτικοί συμβούλευαν το Ισραήλ να μην προχωρήσει σε γενικευμένη χερσαία επίθεση.
Γιατί το κόστος για τον στρατό του Ισραήλ μπορεί να είναι πολύ μεγάλο, τέτοιο που μπορεί να μην το αντέχει η ισραηλινή κοινωνία. Εξάλλου, οι μνήμες από το 2006, όταν το Ισραήλ έκανε εισβολή στον Λίβανο με διακηρυγμένο στόχο την οριστική εξόντωση της Χεζμπολάχ, είναι ακόμη νωπές: ο ισραηλινός στρατός δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την Χεζμπολάχ η οποία είχε οχυρωθεί πολύ αποτελεσματικά και αναγκάστηκε, μετά από 34 μέρες μαχών, να τα μαζέψει και να γυρίσει πίσω. Στην περίπτωση της Χαμάς έχουμε δεκάδες χιλιάδες εμπειροπόλεμους (στην Συρία και αλλού) στρατιώτες, εξαιρετικά καλά οχυρωμένους σε στοές και άλλα έργα, που έχουν προετοιμαστεί γι’ αυτή τη σύγκρουση εδώ και χρόνια. Από στρατιωτική άποψη τα πράγματα για το Ισραήλ δεν είναι απλά παρά την τρομακτική υπεροπλία του ισραηλινού στρατού και γι’ αυτό, φαίνεται, κινούνται με προσοχή και με αργούς ρυθμούς από την ημέρα που ξεκίνησε η χερσαία επίθεση στις 26 Οκτώβρη.
Δεύτερο είναι οι πιθανότητες διεύρυνσης της σύγκρουσης και ο γεωπολιτικός αντίκτυπος. Η Χαμάς θέλει να ανοίξουν κι άλλα μέτωπα ενώ η Χεζμπολάχ (το «Κόμμα του Θεού» στον γειτονικό Λίβανο) και το Ιράν έχουν ήδη απειλήσει με αντεπιθέσεις. Το αν θα πάνε σε πλήρους κλίμακας σύγκρουση βέβαια είναι αμφίβολο, όμως όταν αρχίσουν να μιλούν τα κανόνια καμία πρόβλεψη δεν είναι σίγουρη.
Οποιαδήποτε υποτίμηση του τι θα σήμαινε εμπλοκή της Χεζμπολάχ θα ήταν λαθεμένη.
Το 2018 το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών στην Ουάσιγκτον χαρακτήριζε τη Χεζμπολάχ «τον πιο βαριά οπλισμένο μη κρατικό φορέα στον κόσμο». Η πιο πρόσφατη αποτίμηση του Ινστιτούτου Μελετών Εθνικής Ασφάλειας (INSS) στο Τελ Αβίβ κάνει λόγο για 50-100.000 στρατιώτες, 150.000-200.000 ρουκέτες, όλμους και πυραύλους, με πολλούς από αυτούς να είναι υψηλής ακρίβειας, με βεληνεκές που ξεκινά από 15-20 χιλιόμετρα, αλλά που φτάνει και τα 200 με 300, ακόμα και τα 700 καθώς κι ένα στόλο μη επανδρωμένων αεροπλάνων που κατά ορισμένες εκτιμήσεις φτάνει τις 2.000, κλπ, κλπ.
Αυτή η πολύ ισχυρή στρατιωτική δύναμη δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως το Ισραήλ θα μπορούσε να ηττηθεί στρατιωτικά σε μια αναμέτρηση με τη Χαμάς και την Χεζμπολάχ – ακόμα και με την εμπλοκή κι άλλων χωρών όπως της Συρίας και του Ιράν.
Η ιστορία έχει ξεκαθαρίσει αυτό το ζήτημα: το Ισραήλ επιβίωσε όλων των προσπαθειών να καταστραφεί στρατιωτικά και να σβήσει από το χάρτη, ακόμα κι όταν όλες οι γειτονικές σ’ αυτό αραβικές χώρες επιχείρησαν να βαδίσουν εναντίον του το 1967.
Σημαίνει όμως πως η αιματοχυσία κι από τις δύο (ή περισσότερες, ανάλογα με το πόσοι εμπλακούν) πλευρές θα είναι απερίγραπτη.
Έτσι, η λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος δεν εξυπηρετεί μόνο τις ανάγκες και τα δίκαια των Παλαιστινίων. Εξυπηρετεί και τα συμφέροντα των Ισραηλινών εργαζομένων που έχουν κάθε λόγο να θέλουν να ζήσουν σε συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας.
Ευρύτερος γεωπολιτικός αντίκτυπος
Πέρα από τον αντίκτυπο στην περιοχή οι εξελίξεις στο Παλαιστινιακό έχουν αναπόφευκτα και ευρύτερες γεωπολιτικές συνέπειες.
Αν η Δύση χάνει έδαφος τα τελευταία χρόνια στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια και Δυτική Αφρική, με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία να τα μαζεύουν και να φεύγουν από μια σειρά χώρες, αυτή η τάση θα γίνει ακόμα πιο έντονη μετά την επίθεση του Ισραήλ και την στήριξη που του παρέχουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Η Κίνα και η Ρωσία δεν στηρίζουν την εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. Από αυτή την αναταραχή, επομένως, αυτές θα έχουν αποκομίσει οφέλη, καθώς η κοινή γνώμη θα στρέφεται υπέρ τους και εναντίον των Δυτικών. Από τη νέα έκρηξη οργής σε Αραβικές και μουσουλμανικές χώρες χαμένη θα είναι η Δύση και κερδισμένο το μπλοκ Κίνας-Ρωσίας.
Τέλος είναι ο αντίκτυπος στην κοινή γνώμη της ίδιας της Δύσης.
Το Παλαιστινιακό ευαισθητοποιεί εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων και μπορεί να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα κινήματα ενάντια στις κυβερνήσεις της Δύσης, καθώς συνεχίζεται η μαζική δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων φυλακισμένων στη Γάζα.
Υπάρχει διέξοδος;
Με όλες αυτές τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα, υπάρχει τελικά διέξοδος στο Παλαιστινιακό και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή; Στη βάση του καπιταλισμού και της εθνικιστικής αντιπαράθεσης, δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, θα είχε ήδη εφαρμοστεί.
Στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ένα ενιαίο κράτος αποτελούμενο από τις δύο εθνότητες, Ισραηλινούς Εβραίους και Παλαιστίνιους, αλλά ούτε και ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος δίπλα από το Ισραήλ.
Η περίπτωση ενός ενιαίου κράτους θα σήμαινε πως η ισραηλινή άρχουσα τάξη παίρνει το ρίσκο να αφήσει τους Παλαιστίνιους να γίνουν πλειοψηφία κι έτσι να χάσει όλα όσα κατάκτησε με πολέμους εδώ και έναν αιώνα. Γι’ αυτό η πιθανότητα αυτή αποκλείεται.
Αλλά και δεν μπορεί να αφήσει τους Παλαιστίνιους να αποκτήσουν ένα δικό τους (πραγματικά) ανεξάρτητο κράτος γιατί θα σήμαινε πως αυτό το κράτος θα μπορούσε να αρχίσει να εξοπλίζεται και να χτίζει τις δικές του συμμαχίες στην περιοχή και διεθνώς (κι εδώ η αντιπαράθεση Δύσης, Κίνας και Ρωσίας αποκτά μια καινούργια διάσταση) – έτσι να αποτελεί έναν ακόμα πιο μεγάλο κίνδυνο για το κράτος της Ισραηλινής άρχουσας τάξης απ’ ότι αποτελούν σήμερα οι Παλαιστίνιοι των κατεχομένων εδαφών και η Χαμάς.
Η μοναδική βάση πάνω στην οποία θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη λύση του Παλαιστινιακού είναι το να υπάρξει ένα μέτωπο όλων όσων πληρώνουν με τις ζωές τους την σύγκρουση αυτή – δηλαδή των εργαζομένων και στις δύο πλευρές των συνόρων.
Τα Μέτωπα δεν χτίζονται στη βάση αφηρημένων ή ηθικών αρχών. Χτίζονται στη βάση κοινών συμφερόντων. Τα λαϊκά στρώματα Εβραίων και Παλαιστινίων έχουν ένα πραγματικά μεγάλο κοινό συμφέρον για το οποίο να παλέψουν – τον τερματισμό της ατέρμονης αιματοχυσίας, και του ατελείωτου τρόμου. Και βέβαια την καθημερινή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων τους, στο όνομα της αντιμετώπισης «του εχθρού».
Για να πάρει ένα τέτοιο μέτωπο σάρκα και οστά, θα πρέπει κατ’ αρχήν να στοχεύει στην ανατροπή της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Κάνοντας το αυτό, δημιουργεί αυτόματα τις προϋποθέσεις για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη από τις Παλαιστινιακές μάζες καθώς κι από τις Αραβικές και μουσουλμανικές μάζες στις υπόλοιπες χώρες της περιοχής.
Αυτό το καθήκον προφανώς πέφτει κατ’ αρχήν και κατά κύριο λόγο στα ισραηλινά κινήματα. Κινήματα υπέρ της ειρήνης και υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων υπάρχουν στο Ισραήλ και πολύ συχνά εμφανίζονται δυναμικά.
Όμως δεν φτάνει να είσαι υπέρ της ειρήνης. Πρέπει να είσαι έτοιμος να παλέψεις για να ανατρέψεις αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία και του τρέφονται και αναπαράγονται μέσα από τον εθνικισμό και τον πόλεμο.
Με άλλα λόγια πρέπει η πάλη για την ειρήνη να συνοδεύεται από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας –και στη μια και στην άλλη πλευρά– με στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Οι θαρραλέες φωνές στο Ισραήλ που υποστηρίζουν το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος, και που καταγγέλλουν την ισραηλινή κυβέρνηση σαν τον πρωταρχικό υπεύθυνο για το ατελείωτο αδιέξοδο, χρειάζεται να συνδέσουν αυτή τους την πάλη με τον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος – διαφορετικά τα καλέσματά τους είναι μάταια.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν οι Παλαιστίνιοι δουν μια τέτοια ταξική προσέγγιση και κάλεσμα από μέρους των Ισραηλινών εργαζομένων και κοινωνικών κινημάτων θα ανταποκριθούν, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, με ενθουσιασμό.
Πάνω σ’ αυτή την βάση μπορεί να αναπτυχθεί ο αγώνας για
- Να ζήσουν Ισραηλινοί Εβραίοι και Παλαιστίνιοι δίπλα-δίπλα ειρηνικά.
- Είτε σε ένα ενιαίο σοσιαλιστικό κράτος με πλήρη δικαιώματα για την όποια μειονότητα είτε σε μια σοσιαλιστική ομοσπονδία δυο ξεχωριστών οντοτήτων – αυτό είναι κάτι που οι ίδιοι θα αποφασίσουν. Η πιο ρεαλιστική πρόταση με τα δεδομένα που επικρατούν σήμερα είναι η σοσιαλιστική ομοσπονδία δύο ανεξάρτητων κρατών.
- Με το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων στους χώρους καταγωγής τους. Στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας, μπορούν να υπάρχουν θύλακες μέσα στο ένα κράτος που να συνδέονται με το άλλο.
- Για την σοσιαλιστική ομοσπονδία των χωρών της περιοχής.
Και η Χαμάς;
Ένα τέτοιου είδους ταξικό ενωτικό κάλεσμα ανάμεσα σε Παλαιστίνιους και Εβραίους εργαζόμενους θα μπορούσε ασφαλώς να προέλθει κι από την πλευρά των Παλαιστινίων – παρότι η πρωταρχική ευθύνη για κάτι τέτοιο ανήκει στο έθνος που ασκεί την καταπίεση, δηλαδή τους Ισραηλινούς.
Σ’ αυτό το επίπεδο η ηγεσία των Παλαιστινίων έχει δυστυχώς αποτύχει ιστορικά.
Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) με κυρίαρχη δύναμη σ’ αυτήν την Φατάχ, κυριαρχεί στην παλαιστινιακή πολιτική (και στρατιωτική) σκηνή εδώ και δεκαετίες. Ξεκίνησε σαν ένα αριστερό αντάρτικο κίνημα που όμως κατάληξε σήμερα να είναι στην υπηρεσία του καπιταλισμού, βουτηγμένη στην διαφθορά μαζί με το σύνολο της Παλαιστινιακής Αρχής του Μαχμούτ Αμπας στη Δυτική Όχθη.
Ποτέ η Φατάχ και η ΟΑΠ, ακόμα και στην πιο αριστερή τους εκδοχή, δεν υιοθετήσανε μια ταξική προσέγγιση προς τους Εβραίους εργαζόμενους. Ποτέ δεν επιχείρησαν να τους καλέσουν σε κοινό αγώνα ενάντια στην ισραηλινή άρχουσα τάξη και για μια κοινή σοσιαλιστική πατρίδα, ή μια σοσιαλιστική ομοσπονδία ανάμεσα στους δυο λαούς.
Αντίθετα, αντιμετώπιζαν τους Εβραίους σαν ένα ενιαίο αντιδραστικό σύνολο, και συνεργαζόταν με τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, στο όνομα της Αραβικής ενότητας. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στις ΗΠΑ και την ΕΕ για λύση του Παλαιστινιακού – αστεία πράγματα. Το βασικό αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι να δυναμώνουν οι ισλαμικές οργανώσεις.
Η ΟΑΠ δεν ήταν η μόνη αριστερή/αντιιμπεριαλιστική δύναμη στην περιοχή. Η Σοβιετική Ένωση είχε τεράστια επιρροή στη Μέση Ανατολή, με μια σειρά φιλικά καθεστώτα ή και χώρες που ήταν στη δική της σφαίρα επιρροής – αρκεί να θυμηθούμε τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, την Αίγυπτο της εποχής του Νάσερ, κοκ.
Όμως η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης και των πολύ ισχυρών κομμουνιστικών κινημάτων που υπήρχαν στην περιοχή, βασιζόταν στην σταλινική «Θεωρία των Σταδίων»: να λυθούν τα σημερινά προβλήματα όπως το Παλαιστινιακό και η αποδέσμευση από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές πρώτα, μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, και μετά να δούμε την σοσιαλιστική προοπτική. Με τη συμβολή της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης, λοιπόν, τα κινήματα στην περιοχή οδηγήθηκαν στον τοίχο και, ειδικά μετά την κατάρρευση της το 1990, στον γκρεμό.
Αυτή η καταστροφική πορεία για την Παλαιστινιακή αλλά και ευρύτερα την αραβική (και διεθνή) Αριστερά, δημιούργησε ένα τεράστιο κενό που ήρθαν να καλύψουν οι δυνάμεις του Ισλάμ – η απελπισία και το αδιέξοδο δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη μαζικοποίηση του φαινομένου κάτω και από την επιρροή του Ιρανικού καθεστώτος το οποίο χρηματοδοτούσε αφειδώς ισλαμικές οργανώσεις όπως τη Χαμάς.
Αντιπαραθέσεις στις γραμμές της διεθνούς Αριστεράς – και καθήκοντα
Η τακτική της Χαμάς προκαλεί αντιπαραθέσεις μέσα στις γραμμές της Αριστεράς διεθνώς. Κάποιοι λένε να μην ασκούμε κριτική στη Χαμάς, κάποιοι δεν το λένε αλλά αποφεύγουν να το κάνουν, κάποιοι την υποστηρίζουν σαν «αντι-ιμπεριαλιστική δύναμη».
Όμως αυτή η συζήτηση θυμίζει μια άλλη παλιά και μεγάλη αντιπαράθεση μέσα στις γραμμές της Αριστεράς. Αυτήν σχετικά με την Ιρανική επανάσταση του 1979. Τότε τα φιλοσοβιετικά κομμουνιστικά Κόμματα, μετά την λαϊκή-εργατική επανάσταση που ανάτρεψε την δικτατορία του σάχη (βασιλιά) του Ιράν, υποστήριζαν τον θρησκευτικό ηγέτη του Ιράν, Χομεϊνί. Άφησαν όλη πρωτοβουλία στους μουλάδες (θρησκευτικούς ηγέτες). Οι τελευταίοι, μόλις εδραιώθηκαν στην εξουσία κατάσφαξαν την Αριστερά και το επαναστατικό κίνημα των Κούρδων.
Η Αριστερά, συνεπώς, χρειάζεται να εξετάζει με προσοχή τις συμμαχίες της για να μην συμβάλλει σε τραγωδίες.
Η Χαμάς είναι μια φανατική ισλαμική οργάνωση χωρίς καμία δημοκρατική λειτουργία, είτε προς τα μέσα είτε προς την κοινωνία – νόμος είναι ο (υποτιθέμενος) λόγος του Θεού. Για τη Χαμάς το κράτος του Ισραήλ πρέπει να καταστραφεί – όσο κι αν προσπάθησε με κάποια κείμενα της να εμφανιστεί πιο «μετριοπαθής» από αυτό, το τελικό συμπέρασμα των κειμένων της είναι ξεκάθαρο.
Με βάση την «ιδεολογία» της Χαμάς, όσοι θυσιάζονται για τον πιο πάνω σκοπό, είναι μάρτυρες που πάνε στον παράδεισο. Για γυναικεία δικαιώματα και δικαιώματα ΛΟΑΤ, βέβαια, ούτε λόγος. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί η Χαμάς είναι αυτές της «τρομοκρατίας» –δολοφονίες Εβραίων με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Σαν αποτέλεσμα είχαμε την τελευταία επίθεση με 1400 νεκρούς Ισραηλινούς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άμαχους και 230 περίπου όμηρους που μεταφέρθηκαν στη Γάζα και κρατούνται (περίπου 50 Αμερικανοεβραίοι, έχουν απελευθερωθεί).
Υπάρχει μια ηθική πτυχή που είναι σημαντική – δεν μπορεί κανείς να μένει αδιάφορος στη μαζική δολοφονία αθώων ανθρώπων, όσο κι αν οι λόγοι που οδηγούν σ’ αυτή την μανία μπορούν να γίνουν κατανοητοί. Το κεντρικό όμως ερώτημα είναι: βοηθούν τέτοιες τακτικές τον αγώνα των Παλαιστινίων για μια λύση στο πρόβλημα τους;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική. Γιατί από τη στιγμή που η μόνη προσέγγιση που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα είναι η ταξική, μέσα από ένα κοινό ταξικό μέτωπο Ισραηλινών και Αράβων εργαζομένων με στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, η δολοφονία αμάχων τινάζει κάθε τέτοια πιθανότητα στον αέρα.
Η θέση υπέρ της καταστροφής του κράτους του Ισραήλ δεν αφήνει κανένα περιθώριο για κοινή πάλη Ισραηλινών και Παλαιστινίων εργαζομένων.
Ασφαλώς πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι, στην απελπισία τους μέσα, στρέφονται, σ’ αυτές τις συνθήκες, στη Χαμάς σαν τη μόνη δύναμη που πολεμά το Ισραήλ. Οι Μαρξιστές χρειάζεται να δείξουν κατανόηση στις συνθήκες που δημιουργούν αυτές τις διαθέσεις, όμως την ίδια στιγμή θα πρέπει να βρουν τον τρόπο να εξηγήσουν ότι οι μέθοδοι της Χαμάς δεν βοηθούν τον αγώνα τους, χρειάζεται να χτιστούν οι δυνάμεις εκείνες που θα προβάλουν την προοπτική της ταξικής συναδέλφωσης και του κοινού αγώνα.
Υπάρχει ένα σημείο που είναι σημαντικό από τη σκοπιά της ανάλυσης των Μαρξιστών: η υπεράσπιση των δικαιωμάτων ενός λαού των οποίων τα δικαιώματα καταπατούνται και των αγώνων του, δεν σημαίνει ταύτιση με την δυνάμεις που βρίσκονται επικεφαλής ή έχουν την εξουσία σ’ αυτό τον λαό.
Για παράδειγμα, το να υπερασπίζεσαι τον λαό του Αφγανιστάν ενάντια στον πόλεμο των ΗΠΑ, δεν θα έπρεπε να σημαίνει υποστήριξη στους Ταλιμπάν, ούτε άμεση ούτε και έμμεση – όπως έκανε ένα κομμάτι της Αριστεράς την εποχή της ιμπεριαλιστικής επιδρομής των ΗΠΑ το 2001. Το ίδιο ισχύει για το Ιράκ στον πόλεμο του 2003: η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Ιρακινού λαού και ο αγώνας ενάντια στην εισβολή των Δυτικών ιμπεριαλιστών δεν έπρεπε να σημαίνει υποστήριξη στον στυγνό δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν – αντίθετα θα χρειαζόταν πάλη εναντίον του με στόχο την ανατροπή του. Κάτι αντίστοιχο ισχύει με την επανάσταση του Ιράν που αναφέρθηκε πιο πάνω, το 1979 – η υποστήριξη της Αριστεράς στον Χομεϊνί οδήγησε στον αφανισμό της. Τα παραδείγματα είναι πολλά, και ισχύουν και στην περίπτωση κινημάτων που έχουν μεν στόχους που αγκαλιάζονται από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αλλά στην ηγεσία τους υπάρχουν αντιδραστικές δυνάμεις – χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αγώνας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο στην ηγεσία του οποίου βρισκόταν ένας φασίστας, ο Γρίβας. Το αν οι μαρξιστές προσφέρουν υποστήριξη, περισσότερο ή λιγότερο κριτική, ή είναι απέναντι σε τέτοιες ηγεσίες και παλεύουν για την ανατροπή και την ανάδειξη μιας νέας ηγεσίας στο κίνημα, εξαρτάται από το πόσο προοδευτική ή αντιδραστική είναι αυτή η ηγεσία.
Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από όλα τα πιο πάνω, είναι ότι πρέπει να χτιστούν οι δυνάμεις της Αντικαπιταλιστικής-σοσιαλιστικής Αριστεράς και στους δυο λαούς, αλλά όχι μόνο. Πρέπει να χτιστούν και σε επίπεδο περιοχής και διεθνώς. Γιατί το Παλαιστινιακό είναι ένα διεθνές πρόβλημα, δεν είναι απλά εθνικό – αυτό το αποδεικνύουν οι καθημερινές διαδηλώσεις που βλέπουμε σήμερα σ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη. Κι αυτό είναι ένα καθήκον που πέφτει σε όλους μας, κι όχι μόνο στους Ισραηλινούς ή Παλαιστίνιους εργαζόμενους και νεολαία.
Ο δρόμος γι’ αυτό το στόχο είναι μακρύς. Γιατί η αντικαπιταλιστική-επαναστατική Αριστερά διεθνώς βρίσκεται σε υποχώρηση – όπως και όλη η Αριστερά. Όμως αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Όχι μόνο για το Παλαιστινιακό, αλλά για όλη τη βαρβαρότητα στην οποία οδηγεί ο καπιταλισμός τον πλανήτη.
