Άρθρο του Νίκου Αναστασιάδη, από το Ξεκίνημα του Ιουλίου που κυκλοφορεί
Η κατάσταση στην Παλαιστίνη είναι για άλλη μια φορά εκρηκτική. Μετά την πρόσφατη αποπομπή της Χαμάς από την κυβέρνηση και τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, έχουμε ουσιαστικά τον χωρισμό της περιοχής σε δύο «στρατόπεδα»: την Λωρίδα της Γάζας που ελέγχεται από την Χαμάς, και την Δυτική Όχθη, που ελέγχεται από την Φατάχ.
Αυτή είναι η δημοκρατία τους!
Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί πως γίνεται να αποπεμφθεί μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, όπως της Χαμάς. Με βάση το όραμα της «Νέας Μέσης Ανατολής» (της «δημοκρατίας και της ειρήνης»…) του Μπους όμως, όλα είναι εφικτά.
Από την επόμενη μέρα των εκλογών στην Παλαιστίνη, στις αρχές του 2006, στις οποίες πήρε την πλειοψηφία η Χαμάς, και των οποίων το αποτέλεσμα κανείς δεν αμφισβήτησε, μπήκαν οι βάσεις για την σημερινή εξέλιξη: Ξεκίνησε μια διαδικασία συλλογικής τιμωρίας των παλαιστινίων γιατί «ψήφισαν λάθος». Άρχισε οικονομικό εμπάργκο, υπήρχαν πολιτικές πιέσεις, και γενικά όλες οι δυτικές κυβερνήσεις προσπαθούσαν ρίξουν την Χαμάς από την εξουσία.
Οι τελευταίες εξελίξεις δε, αποκαλύπτουν πλήρως τα «δημοκρατικά ιδεώδη» των καπιταλιστών παγκόσμια. Η Χαμάς εκδιώχθηκε από την κυβέρνηση, και πρωθυπουργός διορίστηκε ο Φαγιάντ, εκλεκτός των ΗΠΑ, που όμως στις τελευταίες εκλογές πήρε μόλις 2,4%! Μετά από αυτή την πραξικοπηματική κίνηση του προέδρου Αμπάς μάλιστα, απελευθερώθηκαν κονδύλια οικονομικής βοήθειας και στρατιωτικός εξοπλισμός! Τέτοιος σεβασμός για την «λαϊκή ετυμηγορία», τέτοια ουδετερότητα!
Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο λόγος που η Φατάχ έχασε τις εκλογές ήταν η μεγάλη διαφθορά, η καταπίεση του πληθυσμού και η υποχωρητική της στάση απέναντι στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ τη στιγμή που αυτοί δεν κάνανε καμιά ουσιαστική παραχώρηση για τον παλαιστινιακό λαό. (Και μόνο με την προκλητική στήριξη των ιμπεριαλιστών και του Ισραήλ μπόρεσε η Φατάχ να ξαναπάρει πραξικοπηματικά την εξουσία).
Ποιος μιλάει για ειρήνη τώρα;
Τι νόημα έχει να αναφέρει κανείς την συμφωνία του Όσλο, ή τον «οδικό χάρτη» του Μπούς; Αυτές οι «ειρηνευτικές πρωτοβουλίες» αναγγέλθηκαν με τυμπανοκρουσίες, και μερικά χρόνια αργότερα έχουν πέσει στο κενό. Tο Ξεκίνημα προειδοποιούσε από τότε για το αδύνατο της επιτυχίας αυτών των συμφωνιών, όταν πολλοί – καλοπροαίρετοι και μη – έλεγαν ότι ήρθε η ώρα της ειρήνης. Που είναι όλοι αυτοί τώρα;
Ποιος μπορεί με σοβαρότητα να υποστηρίξει ότι η ειρήνευση στην περιοχή είναι σήμερα πιο εφικτή;
Για άλλη μια φορά θα το πούμε, οι καπιταλιστές και οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, η περιοχή θα παραμένει εύφλεκτη και η ειρήνη επισφαλής.
Διαίρεση
Από τις 13 Ιουνίου η Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Χαμάς. Η κίνηση αυτή ήρθε σαν απάντηση από τη Χαμάς σε επιθετικές κινήσεις /προκλήσεις του Αμπάς και της Φατάχ, εναντίον της.
Η Λωρίδα της Γάζας εδώ και καιρό αποτελούσε ένα άτυπο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τα 1,4 εκ. των κατοίκων της. Η ανεργία είναι πάνω από το 50%, η φτώχεια θερίζει, και το ισραηλινό κράτος στραγγαλίζει οικονομικά και στρατιωτικά την περιοχή. Δεν είναι τυχαίο που μετατράπηκε σε προπύργιο της Χαμάς.
Μετά την κατάληψη της Γάζας από τη Χαμάς οι εκπρόσωποι της δήλωσαν ότι δεν θα εφαρμόσουν τον ισλαμικό νόμο, κατανοώντας ότι αυτό θα τους φέρει σε δυσκολότερη θέση από αυτήν που είναι τώρα. Η αλήθεια είναι ότι σαν περιοχή δεν έχει καμία ελπίδα να επιβιώσει αυτόνομα. Γι’ αυτό και η Χαμάς ζητάει επίμονα να ξαναγίνει δεκτή στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» στα πλαίσια μιας ενιαίας Παλαιστινιακής Αρχής.
Οι παλαιστινιακές μάζες σε αναμονή
Οι συγκρούσεις που είχαν ξεσπάσει μεταξύ των πολιτοφυλακών της Χαμάς και της Φατάχ το προηγούμενο διάστημα, αλλά και τελευταία με τον χωρισμό της Παλαιστίνης σε δύο στρατόπεδα, δεν κινητοποίησαν μαζικά τον πληθυσμό. Η εικόνα μέχρι στιγμής είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού έμεινε αμέτοχο σε αυτές τις συγκρούσεις. Και προς το παρόν τηρεί μια στάση αναμονής.
Σίγουρα, η Χαμάς απολαμβάνει μεγαλύτερη υποστήριξη λόγω βασικά της ενεργητικής της προπαγάνδας ενάντια στην κατοχή, με δεδομένο ότι η Παλαιστινιακή Αρχή, που ελέγχεται από την Φατάχ και τον Αμπας έχει υποταχτεί στη «διπλωματία» των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Από την άλλη όμως δεν μπορεί να προσφέρει καμία πραγματική διέξοδο στους εργαζόμενους, γιατί η πολιτική της, όσο κι αν είναι μαχητική σε σύγκριση μ’ αυτή της Χαμάς, είναι στην πραγματικότητα αδιέξοδη. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έρευνα που έγινε μια εβδομάδα πριν τις τελευταίες συγκρούσεις, το 50% του παλαιστινιακού πληθυσμού δήλωσε ότι δεν εμπιστεύεται ούτε τον Αμπάς (της Φατάχ) ούτε τον Χανίγιε (της Χαμάς), ενώ πάνω από 60% πιστεύει ότι οι επιθέσεις με ρουκέτες ενάντια στο Ισραήλ δεν έχουν θετικό αποτέλεσμα.
Τι θα κάνουν τώρα;
Είναι ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ επεδίωξαν και προβόκαραν την βία μεταξύ Χαμάς και Φατάχ. Υπολογίζουν ότι μια διχασμένη Παλαιστίνη είναι πιο εύκολα χειραγωγίσιμη απ’ ότι μια Παλαιστίνη με κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» που περιλαμβάνει την Χαμάς (πράγμα λανθασμένο, ακόμα και από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων).
Είναι χαρακτηριστική η διαρροή της έκθεσης του απεσταλμένου του ΟΗΕ Αλβάρο ντε Σότο (Guardian, 18/6/07) ότι ο απεσταλμένος των ΗΠΑ είπε αρκετές φορές «Μ’ αρέσει αυτή η βία» αναφερόμενος στις συγκρούσεις. Η πραγματικότητα όμως είναι πως αυτή την στιγμή αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα – η όλη πολιτική τους είναι σε αδιέξοδο.
Προσπαθούν να «μάθουν» στους Παλαιστίνους ότι η μετριοπάθεια ανταμείβεται χρηματοδοτώντας τον Αμπάς, με αυτό τον τρόπο όμως ενισχύουν την δημοτικότητα της Χαμάς.
Αν κρατήσουν μια σκληρή στάση απέναντι στην Λωρίδα της Γάζας το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι να ενισχυθούν οι επιθέσεις κατά του Ισραήλ.
Αν τηρήσουν μια πιο μετριοπαθή στάση απέναντι στην νέα διοίκηση της Χαμάς, στη Γάζα, θα είναι σαν να την αναγνωρίζουν, και άρα να την σταθεροποιούν.
Για άλλη μια φορά, δηλαδή, βρίσκονται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης.
Και όλο αυτό φυσικά πρέπει να το δούμε υπό το πρίσμα της γενικότερης αστάθειας στην περιοχή (Ιράν, Ιράκ, Τουρκία, Λίβανος, κτλ). Είναι φανερό ότι έχουν πλέον δημιουργήσει ένα χάος που δεν μπορούν να ελέγξουν.
Ο μόνος δρόμος
Ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να δώσουν λύση στο Παλαιστινιακό. Η μόνη λύση που μπορεί να υπάρξει είναι στο βαθμό που οι εργαζόμενοι Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, μπορέσουν να βρουν μια κοινή γλώσσα, να χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας και να παλέψουν από κοινού, πρώτα και κύρια για την ειρήνη και δεύτερο για την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία. Αυτή η κοινή πάλη μπορεί να επιτευχθεί μόνο στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Κανένα «εθνικό» και κανένα «θρησκευτικό» πρόγραμμα δεν μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα κοινό μέτωπο ισραηλινών και παλαιστινίων. Ούτε ανάμεσα στους Παλαιστίνιους του ίδιους δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα στη βάση «εθνικών» ή «θρησκευτικών» προγραμμάτων – όπως τόσο περίτρανα αποδεικνύει η εμφύλια σύγκρουση Χαμας και Φατάχ!
Δυνητικά, από αντικειμενικής σκοπιάς, η στιγμή για μια προσέγγιση των εργαζομένων από τις δύο χώρες είναι ευνοϊκή.
Μετά από χρόνια υποσχέσεων, συνομιλιών και πολεμικών συγκρούσεων, οι κυβερνήσεις έχουν φθαρεί στα μάτια των εργαζομένων.
Στην πλευρά του Ισραήλ, η δημοτικότητα του πρωθυπουργού Ολμπέρτ έχει πέσει στο 1-2%, ενώ σχεδόν όλοι οι κορυφαίοι υπουργοί κατηγορούνται για σκάνδαλα. Ταυτόχρονα, βλέπουμε τους τελευταίους μήνες μια πολύ σημαντική ανάπτυξη των εργατικών αγώνων (δες άρθρο στο Ξ, τ.300 καθώς επίσης και το www.xekinima.org). Στην παλαιστινιακή πλευρά ο φιλοδυτικός Αμπάς έχει εντελώς φθαρεί, και παρότι η Χαμάς μπορεί και διατηρεί τις δυνάμεις της η δυσαρέσκεια μέσα στις παλαιστινιακές μάζες μεγαλώνει, καθώς δεν βλέπουν διέξοδο από πουθενά.
Η CWI και το τμήμα της στο Ισραήλ MAAVAK SOZIALISTI προτείνει την ανάληψη πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση της κοινής δράσης ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ, ενάντια στον εκκολαπτόμενο εμφύλιο στα παλαιστινιακά εδάφη, για την απομάκρυνση των ιμπεριαλιστών από την περιοχή, και τον ενωμένο αγώνα για την έξοδο από τον πόλεμο, για μια αξιοπρεπή ζωή.
Όσο δύσκολος και μακρινός και αν φαίνεται αυτός ο δρόμος σήμερα, είναι ο μόνος που υπάρχει.
