Του Νίκου Ρεμούνδου
Σε σφαγείο μετέτρεψε ο ισραηλινός στρατός το κέντρο της πόλης Ράφα, στη Γάζα, όταν άνοιξε πυρ με πολυβόλα, οβίδες των τάνκς και ρουκέτες ελικοπτέρων, ενάντια σε ειρηνική και άοπλη διαδήλωση αμάχων νεολαίων, γυναικών και παιδιών, που ζητούσαν να σταματήσει η κατεδάφιση των σπιτιών τους.
Ο αιματοβαμμένος Σαρόν δήλωσε ότι λυπάται, που σκοτώνονται άνθρωποι, αλλά ο ισραηλινός στρατός «βρίσκονταν σε άμυνα». Ο Μπους αρνήθηκε να καταδικάσει την σφαγή, γιατί δεν είχε ακόμα την ισραηλινή εκδοχή και ο εκπρόσωπος της Ε.Ε. Ξαβιέ Σολάνα εξέφρασε βαθειά θλίψη.
Εγκληματίες πολέμου
Η σφαγή όμως στη Ράφα, οι κατεδαφίσεις εκατοντάδων σπιτιών των παλαιστινίων, η αποκοπή και η απομόνωση της Γάζας από τα αιγυπτιακά σύνορα και οι απειλές ότι το Ισραήλ θα της κόψει και το νερό και το ηλεκτρικό δεν είναι φυσικά τυχαία γεγονότα. Είναι συνειδητές εγκληματικές ενέργειες και αποτέλεσμα του αδιεξόδου της Ισραηλινής κυβέρνησης, που αισθάνεται να απειλείται και να παραπαίει.
Από τη μιά μεριά έχει να αντιμετωπίσει τους φανατικούς δεξιούς εβραίους μέσα στο κόμμα του (Λικούντ) και μέσα στην κοινωνία (έποικοι κ.α.), που αντιδρούν λυσσασμένα στο πρόσφατο σχέδιο του Σαρόν για αποχώρηση από την Γάζα και από τμήματα της Δυτικής Όχθης και κατόρθωσαν να καταψηφιστεί στο εσωκομματικό δημοψήφισμα (60%). Κι από την άλλη, δεν μπορεί να συντρίψει αποφασιστικά την παλαιστινιακή αντίσταση, παρά την τεράστια στρατιωτική υπεροχή του ισραηλινού στρατού, τις ατελείωτες σφαγές και την απάνθρωπη καταπίεση των παλαιστινίων. Στο ίδιο αδιέξοδο έχει εμπλακεί και ο Μπους στο Ιράκ.
Υπάρχει λύση;
Η πρόσφατη μεγάλη διαδήλωση 150.000 ανθρώπων στο Ισραήλ, που απαιτούσαν «όχι άλλο αίμα», «φτάνει πιά» και ζητούσαν «ειρήνη τώρα», αντανακλούσε την διάθεση της μεγάλης πλειοψηφίας των ισραηλινών που θέλουνε να σταματήσει πιά η αιματοχυσία.
Η αποτυχία όμως όλων των λύσεων που δοκιμάστηκαν μέχρι τώρα – συνομιλίες και σχέδια, όπως και στρατιωτικές συγκρούσεις και οι πόλεμοι – έχουν δημιουργήσει αναπόφευχτα μεγάλη απογοήτευση και σύγχιση μέσα στις γραμμές της ισραηλινής κοινωνίας.
Η ευθύνη για την αιματοχυσία και το αδιέξοδο βρίσκεται κύρια στους βρετανούς και στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και στους Ισραηλινούς καπιταλιστές ηγέτες, που δημιούργησαν το πρόβλημα, αλλά και στους παλαιστίνιους ηγέτες, που αποδείχτηκαν ανίκανοι εξήντα χρόνια τώρα να προσφέρουν στις λαϊκές μάζες της Παλαιστίνης και του Ισραήλ μιά δίκαιη λύση κοινά αποδεχτή.
Για να αλλάξει λοιπόν ριζικά η κατάσταση χρειάζεται να χτιστεί μια νέα ηγεσία, νέα, μαζικά, αριστερά Κόμματα και στις δυό πλευρές, που να αγωνιστούν για την συνεργασία των λαϊκών μαζών της Παλαιστίνης και του Ισραήλ ενάντια στους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές και καταπιεστές τους, με στόχο ένα σοσιαλιστικό Ισραήλ και μια ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Παλαιστίνη, στα πλαίσια μιάς εθελοντικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των κρατών όλης της Μέσης Ανατολής.
