Από τις 26 Μαΐου, 61.000 εργαζόμενοι είχαν κατεβεί σε απεργία διαρκείας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εταιρείας τηλεπικοινωνιών (PTCL), για αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πάρει αυξήσεις από το 1998, ενώ η τιμή του πετρελαίου έχει αυξηθεί κατά 250%. Την ίδια περίοδο υπολογίζεται ότι η εταιρεία έχει βγάλει κέρδη 450 έως 600 εκ. ευρώ.
Εννέα συνδικάτα του κλάδου σχημάτισαν μια Επιτροπή Αγώνα που συντόνιζε την απεργία. Οι εργάτες είναι αγανακτισμένοι και οργισμένοι. Μισούνε τη διοίκηση της εταιρείας και δεν έχουνε εμπιστοσύνη σε ορισμένους συνδικαλιστές ηγέτες, που τους πούλησαν στο παρελθόν. Γι’ αυτό από την αρχή του αγώνα τους ανάγκασαν να ορκιστούνε δημόσια στο Κοράνι ότι δε θα ξεπουλήσουν αυτή την κρίσιμη απεργία αλλιώς θα τους έδερναν.
Η μάχη αυτή ήταν πολύ σημαντική και για την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές, αλλά και για τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση έλπιζε να εισπράξει τουλάχιστον 2 δις ευρώ, από το ξεπούλημα κομματιών της εταιρείας, ενώ οι ιδιώτες μεγαλοκαρχαρίες υπολογίζουν να βγάλουν άλλα τόσα. Οι εργαζόμενοι απειλούνται με 30.000 απολύσεις λόγω εφαρμογής νέας τεχνολογίας και εντατικοποίησης της εργασίας, δηλαδή με φτώχεια και δυστυχία για τις οικογένειες τους.
Μετά 10 ημέρες απεργίας, οι 61.000 εργαζόμενοι στην PTCL πέτυχαν μία ιστορική κυριολεκτικά νίκη όταν η κυβέρνηση του στρατηγού Μουσσάραφ ανακοίνωσε ότι αναβάλλει επ’ αόριστον την προγραμματισμένη ιδιωτικοποίηση της.
Αυτή είναι η πρώτη νίκη εργαζομένων στο Πακιστάν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και η πιο σημαντική απεργία στον δημόσιο τομέα για 36 χρόνια. Σαν αποτέλεσμα αυτής της μεγάλης νίκης η κυβέρνηση αναγκάστηκε να ακυρώσει τον πλειστηριασμό για την πώληση πακέτου μετοχών της PTCL, που είχε προγραμματιστεί για τις 10 Ιουνίου.
Την ίδια ώρα, υποχώρησε και στα 27 αιτήματα που είχαν προβάλει τα συνδικάτα μέσω της Επιτροπής Αγώνα, αν και οι επιμέρους λεπτομέρειες θα πρέπει να συζητηθούν με τη διοίκηση της εταιρείας.
Αυτή η κρίσιμη νίκη δείχνει ότι ακόμα και αυτό που μπορεί να θεωρηθεί απίθανο μπορεί να κερδηθεί φτάνει οι εργαζόμενοι να είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι να νικήσουν. Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι αυτή η νίκη κερδήθηκε ενάντια σε ένα στρατιωτικό καθεστώς, του οποίου Πρόεδρος είναι ο στρατηγός Μουσσάραφ, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού και βασικός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Όλη την προηγούμενη δεκαετία το καταπιεστικό καθεστώς χτυπούσε αμείλικτα κάθε εργατική κινητοποίηση και επέβαλε στα λαϊκά στρώματα συνθήκες απάνθρωπης εκμετάλλευσης και φτώχειας. Παρ’ όλα αυτά οι 61.000 εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες δεν υποχώρησαν στις απειλές και στους εκβιασμούς, έμειναν αποφασισμένοι στον αγώνα και νίκησαν.
Η συμφωνία που υπογράφηκε από την κυβέρνηση και την Επιτροπή Αγώνα των συνδικάτων είναι η εξής:
· Η ιδιωτικοποίηση της PTCL αναβάλεται επ’ αόριστον.
· Η Επιτροπή Αγώνα σταματάει την απεργία.
· Δε θα παρθεί κανένα μέτρο τιμωρίας των συνδικαλιστών η των απεργών.
· Τα 27 αιτήματα των εργαζομένων γίνονται αποδεκτά και οι λεπτομέρειες θα συζητηθούν με τη διοίκηση της εταιρείας.
Η Επιτροπή Ιδιωτικοποιήσεων θα ενημερώνει τα συνδικάτα και δε θα παρθεί καμιά νέα απόφαση χωρίς τη συμφωνία τους.
Η Σοσιαλιστική Κίνηση του Πακιστάν (CWI), που συμμετείχε στην Επιτροπή Αγώνα των συνδικάτων και πρωτοστάτησε στην απεργία, χαιρέτισε την ιστορική νίκη των εργαζομένων, και την ίδια ώρα, προειδοποίησε ότι η κυβέρνηση θα ξαναπροσπαθήσει σίγουρα να περάσει την ιδιωτικοποίηση. Γι αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι σε επιφυλακή.
Πάντως, η νίκη αυτή είναι ένα παράδειγμα για όλους τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, αλλά και στον ιδιωτικό και θάχει σίγουρα αντίχτυπο σ’ όλη την Νοτιοανατολική Ασία και ιδιαίτερα στην Ινδία, όπου η εργατική τάξη έχει μεγάλη παράδοση σκληρών αγώνων.
Ο αντίχτυπος της διεθνούς εκστρατείας αλληλεγγύης
Η Επιτροπή Αγώνα των συνδικάτων ευχαρίστησε επίσημα την Επιτροπή Υπεράσπισης των Εργατικών Δικαιωμάτων (TURCP), που έχουν ιδρύσει μέλη της Σοσιαλιστικής Κίνησης του Πακιστάν, όπως επίσης και την CWI για τη μεγάλη υποστήριξη τους στον αγώνα.
Η διεθνής εκστρατεία αλληλεγγύης έπαιξε κρίσιμο ρόλο, μία και το στρατιωτικό καθεστώς είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην δημοσιότητα διεθνώς. Κυβερνητικά στελέχη και μάνατζερς της εταιρείας διαμαρτυρήθηκαν στους συνδικαλιστές ότι ποτέ άλλοτε δεν είχαν πάρει τόσα μηνύματα συμπαράστασης στους απεργούς από συνδικάτα και κόμματα από όλο τον κόσμο.
Rukhsana Manzoor
και Aazam Janjua
Πακιστάν
