Το φεμινιστικό κίνημα που αναπτύσσεται όλα τα τελευταία χρόνια, διεκδικεί να «πάρει πίσω» την 8η Μάρτη από το σύστημα που με πείσμα προσπαθεί να τη μετατρέψει σε ημέρα «γιορτής», που οι άντρες χαρίζουν στις γυναίκες τριαντάφυλλα και τις απαλλάσσουν από τις δουλειές του σπιτιού.
Έτσι και φέτος, για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, η 8η Μάρτη πήρε τα χαρακτηριστικά που της αξίζουν, αυτά των διαδηλώσεων και του αγώνα ενάντια στον σεξισμό, τις διακρίσεις και τις ανισότητες.
Όταν το να αγωνίζεσαι σημαίνει κίνδυνος
Τα τελευταία 5 χρόνια, φεμινιστικές ομάδες διοργανώνουν κινητοποιήσεις για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στο Πακιστάν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως θα δεχτούν επίθεση από την αστυνομία.
Στη Λαχόρη, παρά το γεγονός πως οι αρχές προσπάθησαν να απαγορεύσουν τις συγκεντρώσεις, περίπου 2000 γυναίκες συμμετείχαν στη συγκέντρωση, αψηφώντας την άρνηση των αρχών να τους προσφέρει ασφάλεια. Οι συγκεντρώσεις στις 8 Μάρτη γίνονται συχνά στόχος επιθέσεων, ενώ οργανώθηκαν και «αντιπορείες» από φανατισμένες θρησκευτικές ομάδες, που ονόμασαν τις πορείες τους, πορείες «χιτζάμπ».
Αντίστοιχα, στο Ισλαμαμπάντ, παρά το γεγονός πως η αστυνομία έκλεισε την πρόσβαση στο σημείο συγκέντρωσης με κοντέινερ και δημιούργησαν έναν άλλο μικρότερο κλοιό γύρω από το πεδίο όπου σκόπευαν να συγκεντρωθούν οι διαδηλώτριες/ες, τίποτα δεν τις/τους σταμάτησε.
Δεκάδες έφτασαν στη διαδήλωση χειροκροτώντας και τραγουδώντας: «Οι γυναίκες ξύπνησαν!»
Και στην περίπτωση της Τουρκίας, παρά τις απαγορεύσεις από το κράτος, χιλιάδες γυναίκες και άντρες βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν στην Κωνσταντινούπολη.
Στην Τουρκία, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ήταν έναν μήνα και μια ημέρα μετά τον καταστροφικό σεισμό με 46000 νεκρούς και τουλάχιστον 2 εκατομμύρια άστεγους. Δεν θα μπορούσε λοιπόν αυτή η μέρα παρά να σημαδευτεί και από την έκφραση της οργής της κοινωνίας απέναντι στο καθεστώς Ερντογάν και την ανικανότητά του να προστατεύσει αρχικά και να φροντίσει στη συνέχεια τους σεισμόπληκτους.
Αγώνας ενάντια στο μισθολογικό χάσμα
Στην Ινδονησία, οι διαδηλώτριες/ες βγήκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν υψηλότερο βασικό μισθό για τις γυναίκες, αναδεικνύοντας παράλληλα και άλλα ζητήματα όπως η σωματική και η ψυχολογική βία κατά των γυναικών.
Αντίστοιχα στις Φιλιππίνες, εκατοντάδες διαδηλώτριες/ες από γυναικείες ομάδες συγκεντρώθηκαν στη Μανίλα απαιτώντας υψηλότερους μισθούς και αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας.
«Βλέπουμε το μεγαλύτερο μισθολογικό χάσμα μεταξύ των δύο φύλων», δήλωσε η επικεφαλής της διαμαρτυρίας Joms Salvador. «Βλέπουμε μια άνευ προηγουμένου αύξηση του αριθμού των εργαζομένων γυναικών που απασχολούνται σε «μαύρες» θέσεις εργασίας χωρίς καμία προστασία».
Κινητοποιήσεις σε όλον τον πλανήτη
Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε πολλές χώρες και πόλεις της Ευρώπης, αν και σε πολλές περιπτώσεις δεν είχαν τη δυναμική προηγούμενων χρόνων. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ισπανία, που ήταν η πρώτη χώρα της Ευρώπης που το 2018 οργανώθηκε φεμινιστική απεργία για τις 8 Μάρτη. Τα επόμενα χρόνια όπως και φέτος, οι πορείες της 8ης Μάρτη ήταν μαζικές στην Ισπανία, απείχαν όμως από το να καλεστεί και πάλι απεργία. Και πάλι, οι βάσεις έχουν μπει και η συζήτηση για την ανάγκη για φεμινιστική απεργία έχει ανοίξει παγκόσμια.
Η βία κατά των γυναικών, οι ανισότητες στην εργασία, οι γυναικοκτονίες και το δικαίωμα στην άμβλωση ήταν από τα κεντρικά ζητήματα που αναδείχτηκαν στις φετινές κινητοποιήσεις, μαζί με την καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες στο Ιράν και στο Αφγανιστάν. Η αλληλεγγύη μας αλλά και ο αγώνας για να αλλάξουμε τον κόσμο, ώστε να μην υπάρχουν καταπιεσμένες και καταπιεσμένοι σε καμιά γωνιά του πλανήτη, είναι επιτακτικά.
Συμπεράσματα για να προχωρήσουμε μπροστά
Η φετινή 8η Μάρτη βρήκε τις γυναίκες και τους άντρες εργαζόμενους σε μια αντιφατική κατάσταση. Από τη μια η κοινωνία στις ΗΠΑ αλλά και παγκόσμια βιώνει μια επικίνδυνη ήττα μετά την ακύρωση της απόφασης «Roe vs Wade» που κατοχύρωνε το δικαίωμα στην άμβλωση σε όλη τη χώρα. Από την άλλη η εξαιρετικά δυναμική εξέγερση στο Ιράν που ξεκίνησε από νέες γυναίκες ενάντια στο καταπιεστικό σύστημα και αγκαλιάστηκε πλατιά από τους ανθρώπους της εργασίας και τα φτωχότερα στρώματα στη χώρα.
Η εμπειρία που μας έχει προσφέρει το φεμινιστικό σύστημα είναι καθαρή: για να κατακτήσουμε όσα διεκδικούμε χρειαζόμαστε μαζικά και καλά οργανωμένα κινήματα. Για να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας χρειάζεται να είμαστε μονίμως σε επιφυλακή και έτοιμοι/ες να τα υπερασπιστούμε. Για να απαλλαγούμε για πάντα από τις ανισότητες, πρέπει να απαλλαγούμε από το καπιταλιστικό σύστημα που τις γεννά.
Αυτό έγινε εξάλλου ακόμα πιο φανερό στην Ελλάδα, που η 8η Μάρτη μετατράπηκε σε ημέρα ενάντια στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο, που είναι υπεύθυνοι για τις δολοφονίες στα Τέμπη (αναλυτικά για το κίνημα που αναπτύσσεται τις τελευταίες ημέρες, δείτε στο αφιέρωμα στις σελίδες 7-12). Ο συνδετικός κρίκος των αγώνων μας, είναι ο κοινός εχθρός, το σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης.
