H κρίση έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις. Η άρχουσα τάξη και τα βασικά της κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν μετατρέψει την κρίση αυτή σε ένα σκυλοκαβγά. Τα λαϊκά στρώματα παρακολουθούν, εμβρόντητα, ανήσυχα αλλά και οργισμένα. Η τρόικα με ωμούς εκβιασμούς (όπως την απειλή εκδίωξης της χώρας από το ευρώ) συνεχίζει να απαιτεί τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου και όλων των δικαιωμάτων μας, οδηγώντας την κοινωνία σε διάλυση και βαρβαρότητα. Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν να φορτώσουν την τεράστια κρίση της οικονομίας στους ώμους των εργαζομένων – που όμως δεν έχουν καμία ευθύνη γι’ αυτήν!
***
Για μια ακόμη φορά πρέπει να θυμίσουμε και να τονίσουμε ότι η κρίση αυτή είναι διεθνής και, απλά, η ελληνική οικονομία έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα γιατί είναι ένας από τους πιο αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης. Η κρίση ξεκίνησε το 2007 από τις ΗΠΑ όταν έσκασε η «φούσκα» της αγοράς κατοικίας. Επεκτάθηκε στο τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ το 2008 και στο διεθνές τραπεζικό σύστημα το 2009. Η κρίση μεταφέρθηκε στην Ευρώπη το 2009, προκάλεσε τη χρεοκοπία της Ισλανδίας στις αρχές του 2010 και στη συνέχεια έσπρωξε την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία προς τη χρεοκοπία και στα μνημόνια. Και τώρα έρχεται η σειρά της Ισπανίας και της Ιταλίας! Η κρίση αυτή έχει ακόμα μπροστά της δρόμο και χρόνο… Κάθε προσπάθεια της Τρόικας να δημιουργήσει την εντύπωση πως «ξέρει» πώς θα ελέγξει την κρίση, είναι υποκριτική! Ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωζώνης τρίζει αλλά – η Τρόικα, όπως και καμία άρχουσα τάξη στην Ευρώπη, δεν πρόκειται ποτέ να πουν όλη την αλήθεια γι’ αυτή την κρίση.
Τα χρέη (και τα ελλείμματα) της Ελλάδας και των άλλων χωρών της Ευρώπης ξέφυγαν από κάθε έλεγχο, γιατί η ύφεση στην οικονομία αυξάνει τα ελλείμματα και το χρέος αλλά και –κύρια– γιατί οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών ξόδεψαν αμύθητα ποσά –20 τρις(!!!) δολάρια διεθνώς– για να διασώσουν τους τραπεζίτες από την καταστροφή. Το γιατί δεν εθνικοποίησαν τις τράπεζες αλλά τις «διέσωσαν» υποχρεώνοντας στη συνέχεια εμάς να πληρώσουμε το κόστος, έχει μια πολύ απλή εξήγηση: οι τραπεζίτες ελέγχουν τις κυβερνήσεις στον καπιταλισμό και όχι, αντίστροφα, οι κυβερνήσεις τις τράπεζες· οι κυβερνήσεις δεν εκπροσωπούν τους λαούς και τα συμφέροντά τους αλλά τους τραπεζίτες τους βιομηχάνους τους εργολάβους και τους εφοπλιστές.
***
Την προηγούμενη περίοδο το εργατικό κίνημα της χώρας μας έδωσε κολοσσιαίους αγώνες, αντιστάθηκε σκληρά ενάντια στην επίθεση που δέχτηκε. Αυτό μας έδωσε την τιμητική θέση να είμαστε μπροστάρηδες στις αντιστάσεις του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι στην υπόλοιπη Ευρώπη μας βλέπουν μας παρακολουθούν και τους προσφέρουμε έμπνευση. Έχουν και αυτοί κάθε διάθεση να παλέψουν σκληρά αλλά έχουν το ίδιο πρόβλημα που έχει το δικό μας εργατικό κίνημα: οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι διατεθειμένες να οργανώσουν τη μάχη σωστά και να κλιμακώσουν τον αγώνα μέχρι τέλους.
Αυτοί μας οι αγώνες δεν πήγαν καθόλου χαμένοι!!
Αν η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πρωτοφανή κρίση, είναι εξαιτίας των αγώνων μας, είναι γιατί δεν υποταχθήκαμε και δεν «προσκυνήσαμε» στις ντιρεκτίβες της Μέρκελ και του Σαρκοζί, του Παπανδρέου και του Βενιζέλου. Μπροστά στην καταπληκτική αντίσταση του ελληνικού εργατικού κινήματος, η Ν.Δ. του Σαμαρά δεν τολμά να αναλάβει μαζί με το ΠΑΣΟΚ τις ευθύνες της διακυβέρνησης παρά τις πιέσεις που του ασκούνται. Έτσι, παριστάνει τον παλικαρά, που θα τα βάλει με όλους και θα επαναδιαπραγματευτεί «τα πάντα»…. Μόλις όμως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί του έτριξαν λίγο τα δόντια, αμέσως ξεκαθάρισε ότι ψηφίζει το δεύτερο μνημόνιο, την συμφωνία για το λεγόμενο «κούρεμα»…
Κι ότι πάντα θα το ψήφιζε – ένας υποκριτής πολυλογάς που κάνει τον καμπόσο…
Αν ο Σαμαράς βρεθεί στην κυβέρνηση μέσα στους επόμενους μήνες, θα εφαρμόσει τις ίδιες πολιτικές με τον ΓΑΠ και 6 μήνες μετά δεν θα τολμά ούτε αυτός ούτε οι βουλευτές και υπουργοί του να βγουν στους δρόμους, όπως δεν τολμούν σήμερα οι σοσια-ΛΗΣΤΕΣ του ΓΑΠ.
Αυτή η εικόνα των δύο βασικών κομμάτων της άρχουσας τάξης προκαλεί πανικό στους κύκλους του κεφαλαίου! Και γι’ αυτό όλοι τους ανακάλυψαν την αναγκαιότητα μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας. Για μας τους εργαζόμενους, όμως, καμία τέτοια κυβέρνηση δεν πρόκειται να φέρει άσπρη μέρα. Θα είναι μια κυβέρνηση που θα συνεχίζει να εφαρμόζει τις ίδιες πολιτικές, υποταγμένη στο διευθυντήριο της ΕΕ!
***
Γι’ αυτό σε όλα αυτά πρέπει να πούμε όχι! Αυτή η πολιτική είναι καταστροφική, το νέο μνημόνιο («κούρεμα») σημαίνει ότι για 10 χρόνια θα είμαστε «κάτω από τη μπότα» της Μέρκελ και του Σαρκοζί! Κι αυτό, αν όλα πάνε «καλά», σύμφωνα δηλαδή με τα σχέδιά τους (αλήθεια πότε πήγαν τα σχέδιά τους καλά;)!
Για να πετύχουμε ποιο στόχο; Για να φτάσουμε το 2020 να έχουμε χρέος στο ύψος του 120% του ΑΕΠ, όσο δηλαδή ήταν το 2009!! Και, βέβαια, για να ξεκινήσει τότε μια νέα εποχή λιτότητας, γιατί το 120% είναι πολύ ψηλό…
Υπάρχει απάντηση σ’ αυτή την κρίση, υπάρχει προοπτική; Υπάρχει! Και είναι:
– Να αρνηθούμε να εξοφλήσουμε τα χρέη στους τραπεζίτες, Έλληνες και ξένους (όπως έκανε για παράδειγμα η Αργεντινή 2002, το Εκουαδόρ το 2007 και η Ισλανδία το 2010).
– Να προχωρήσουμε στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος της χώρας μας, έτσι ώστε τα σχεδόν 200 δισ. ευρώ καταθέσεις των Ελλήνων εργαζομένων, πρώτον, να εξασφαλιστούν απέναντι σε οποιοδήποτε κίνδυνο και, δεύτερο, να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση των παραγωγικών επενδύσεων στην οικονομία αντί της κερδοσκοπίας.
– Να εθνικοποιηθούν όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις (ΔΕΚΟ) που έχουν ιδιωτικοποιηθεί καθώς και στρατηγικές επιχειρήσεις της οικονομίας.
– Να τεθεί κατ’ αρχήν το σύνολο των δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά και του συνόλου της παραγωγής, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εξαλειφθεί η διαφθορά, οι σπατάλες και κακοδιαχείριση του καπιταλισμού.
– Είναι ο μόνος τρόπος να σχεδιαστεί με δημοκρατικό τρόπο η οικονομία για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, αντί για το κέρδος μιας χούφτας καπιταλιστών
– Ένα τέτοιο πρόγραμμα αποτελεί, σήμερα, τον μοναδικό δρόμο εξόδου της χώρας απ’ την κρίση, τον μόνο τρόπο να διασφαλισθεί το δικαίωμα στη ζωή των εργαζομένων. Και στο βαθμό που το ελληνικό εργατικό κίνημα μπορέσει να τον επιβάλει, θα έχει δώσει ένα έξοχο παράδειγμα στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα για να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Αυτό δεν αποτελεί κάποιου είδους πολυτέλεια, αποτελεί ανάγκη, γιατί στην εποχή που ζούμε δεν υπάρχουν λύσεις σε επίπεδο «έθνους-κράτους» – ο διεθνισμός είναι απαραίτητο συμπλήρωμα της πάλης του ελληνικού εργατικού κινήματος και κάθε εργατικού κινήματος είτε στην Ευρώπη είτε στον κόσμο.
Αυτό το πρόγραμμα, μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα, δεν πρόκειται ποτέ να υιοθετηθεί είτε απ’ το ΠΑΣΟΚ είτε απ’ τη ΝΔ, είτε από οποιαδήποτε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Μπορεί μόνο να εφαρμοστεί από μια κυβέρνηση των εργαζομένων, μια κυβέρνηση της αριστεράς, στηριγμένης σε εργατικά συμβούλια, λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές βάσης, η οποία παλεύοντας για μέτρα όπως τα πιο πάνω θα ανοίγει ταυτόχρονα το δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και για μια κοινωνία πραγματικά σοσιαλιστική στηριγμένη στην εργατική δημοκρατία (και όχι σε δικτατορίες τύπου Στάλιν ή Μάο και στα ψέματα και την υποκρισία των σοσια-ΛΗΣΤΩΝ του ΓΑΠ και των ομοίων του).
Η σημερινή αριστερά, και πρώτα και κύρια τα μαζικά κόμματά της, ΚΚΕ και ΣΥΝ, είναι αντιμέτωπη με ιστορικές ευθύνες αλλά είναι ταυτόχρονα εντελώς πίσω από τις ανάγκες! Είτε θα προχωρήσουν στη συνεργασία και κοινή πάλη στη βάση ενός προγράμματος όπως το πιο πάνω είτε θα έχουν περάσει στην ιστορία σαν ανάξιοι εκπρόσωποι των εργαζομένων και των ιδεών που δηλώνουν ότι εκπροσωπούν! Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε ευθύνη να παλέψουμε για να παραμεριστούν οι σημερινές ηγεσίες από τον κόσμο της «βάσης», και στην Αριστερά και στα συνδικάτα, για να κτιστεί η αριστερά που απαιτούν οι συνθήκες και οι ανάγκες της κοινωνίας.
