Ο πόλεμος, η Αριστερά, τα καθήκοντα
Πάνω από δυόμιση μήνες έχουν περάσει από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία (μέχρι την ώρα που κλείνει το παρόν τεύχος του «Ξ»). Οι μάχες ανάμεσα στον ρωσικό και τον ουκρανικό στρατό συνεχίζονται, καταστρέφοντας τεράστια τμήματα των υποδομών της χώρας, οι αριθμοί των νεκρών και των τραυματιών μετριούνται σε δεκάδες χιλιάδες, ενώ από την αρχή του πολέμου ο αριθμός των προσφύγων έχει ξεπεράσει τα 5 εκατομμύρια σε συνολικό πληθυσμό περίπου 45 εκατομμυρίων.
Ποιους εξυπηρετεί ο πόλεμος;
Ο πόλεμος δεν γίνεται για να προστατευτούν τα δικαιώματα των Ρωσόφωνων πληθυσμών της Ουκρανίας όπως ισχυρίζεται η ρωσική πλευρά, ούτε βέβαια οι Δυτικοί έχουν εμπλακεί για να προστατέψουν τους Ουκρανούς αμάχους.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σύγκρουση ανάμεσα στο ΝΑΤΟ από τη μια μεριά και τη Ρωσία με τους συμμάχους της από την άλλη, για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους στην περιοχή.
Απέναντι σε αυτή τη σύγκρουση, ο κόσμος των κινημάτων και η Αριστερά οφείλει να παίρνει καθαρή θέση ενάντια και στα δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Πρέπει να τάσσεται με το μέρος των εργαζομένων και της νεολαίας και στις δύο χώρες, με αυτούς δηλαδή που πληρώνουν τις συνέπειες του πολέμου και του αυταρχισμού.
Την ίδια ώρα οφείλει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των Ρωσόφωνων πληθυσμών στην Ανατολική Ουκρανία, ανάμεσα στα οποία και το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση (που πρακτικά μεταφράζεται σε ανεξαρτησία).
Οι θέσεις των οργανώσεων της Αριστεράς
H πλειοψηφία των δυνάμεων της Αριστεράς έχει σε γενικές γραμμές κρατήσει μια αρκετά ισορροπημένη στάση. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις της. Σημαντικά τμήματα της Αριστεράς, διεθνώς, παίρνουν τη μεριά του ΝΑΤΟ ή της Ρωσίας.
Η πρώην-ρεφορμιστική «Αριστερά» (κόμματα και οργανώσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και διεθνώς) παίρνουν ουσιαστικά θέση υπέρ του ΝΑΤΟ, παρότι μιλάνε γενικά και αφηρημένα για την ανάγκη για ειρήνη. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, είναι ότι έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα και λειτουργούν πλέον ως κομμάτι του. Υπάρχουν όμως και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ενιαία Γραμματεία της 4ης Διεθνούς[1] που έχει πάρει θέσεις που μόνο σαν φιλο-ΝΑΤΟϊκές μπορούν να χαρακτηριστούν.
Από την άλλη μεριά βλέπουμε ένα αριθμό οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να κρατάνε μια στάση φιλική προς τη Ρωσία, σε μια προσπάθεια να υποστηρίξουν τον μικρότερο, ή τον λιγότερο επικίνδυνο ιμπεριαλιστή – το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία και οι άλλες δυνάμεις που το αποτελούν, είναι αναμφίβολα ο μεγαλύτερος σφαγέας των λαών από την ίδρυση του μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Η ίδια διάθεση υπάρχει και σε στρώματα της ελληνικής κοινωνίας εξαιτίας των εμπειριών από την εγκληματική εμπλοκή του ΝΑΤΟ και της Δύσης στη χώρα μας και την ευρύτερη περιοχή. Σε αυτό συμβάλλει, επιπλέον, και η συμπόρευση της ουκρανικής κυβέρνησης και των συμμάχων της στη Δύση με τις ανοιχτά ναζιστικές στρατιωτικές ομάδες που δρουν στην Ουκρανία.
Παρότι όμως η διάθεση αυτή μπορεί να είναι κατανοητή για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο για τις οργανώσεις της Αριστεράς, οι οποίες οφείλουν να παίρνουν ξεκάθαρη θέση ενάντια και στους δύο ιμπεριαλιστές και όχι μόνο ενάντια στον πιο ισχυρό.
Η ανάγκη για συνεργασία και ουσιαστικές προτάσεις για την κοινωνία
Τα καθήκοντα των οργανώσεων της Αριστεράς και ιδιαίτερα της ανατρεπτικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν μπορούν να σταματάνε σε μια γενικά ισορροπημένη στάση στα ζητήματα του πολέμου. Πρέπει να προχωράνε σε ενωτικές κινηματικές πρωτοβουλίες, σε συνεργασίες τόσο στην προσπάθεια χτισίματος ενός μαζικού αντιπολεμικού κινήματος, όσο και στη συμβολή στα κινήματα ευρύτερα. Οφείλουν να παρέμβουν από κοινού στα βασικά ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να μπουν μπροστά στη μάχη για τη συγκρότηση μιας πραγματικής πολιτικής εναλλακτικής που να μπορεί να εμπνεύσει την κοινωνία στον αγώνα ενάντια στο σύστημα.
Απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών του πλανήτη, πρέπει να απαντήσουμε με κοινούς αντιπολεμικούς, αντιρατσιστικούς, εργατικούς αγώνες. Με τελικό στόχο την ανατροπή του συστήματος που γεννά τους πολέμους, τη φτώχεια και τους εθνικισμούς!
- Έξω ο ρωσικός στρατός από την Ουκρανία
- Έξω το ΝΑΤΟ από την ανατολική Ευρώπη
- Αυτοδιάθεση στους Ρωσόφωνους πληθυσμούς της Ουκρανίας
- Διάλυση και των δύο στρατιωτικών συνασπισμών – του δυτικού ΝΑΤΟ και του ρωσικού ΟΣΣΑ
- Διεθνές κίνημα ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία
- Κανένας Έλληνας φαντάρος και καμία ελληνική διευκόλυνση στις ΝΑΤΟϊκές επιχειρήσεις.
- Προστασία των προσφύγων από την Ουκρανία, αλλά και από τις άλλες εμπόλεμες ζώνες και αυταρχικά καθεστώτα
- Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν
- Πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού που καταδυναστεύουν τους λαούς και τους ρίχνουν στην κόλαση του πολέμου για να διασφαλίσουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρήσεών τους.
________________________
[1] fourth.international: No to Putin’s invasion of Ukraine! Support to the Ukrainian resistance! Solidarity with the Russian opposition to the war!
