Γράφει ο Δημήτρης Χατζηκώστας
Με καθημερινές πορείες χιλιάδων στην πρωτεύουσα Μάντισον, με πάνω από 100.000 να διαδηλώνουν στις 26/2 με θερμοκρασία -9 βαθμούς Κελσίου, με 30.000 άτομα να περικυκλώνουν και να καταλαμβάνουν το Καπιτώλιο (σημ: τοπικό Κοινοβούλιο) στις 18 Φλεβάρη, με μαζικές αποχές μαθητών και μια ιδιότυπη «λευκή απεργία» των καθηγητών, το Ουισκόνσιν των ΗΠΑ μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως μια πολιτεία σε εξέγερση.
Αιτία είναι η πρωτοφανής επίθεση που έχει εξαπολύσει ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης Σκοτ Γουόκερ στα συνδικάτα του δημοσίου τομέα και κατ’ επέκταση σε όλους τους εργαζόμενους. Με πρόσχημα τη μείωση του πολιτειακού ελλείμματος των 3.6 δις που προκλήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τις απίστευτες φοροαπαλλαγές που έδωσε ο ίδιος ο κυβερνήτης στις μεγάλες επιχειρήσεις, επιχειρείται ουσιαστικά η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τα συνδικάτα του δημοσίου τομέα. Συγκεκριμένα, αν ο νόμος περάσει, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα θα μπορούν να διαπραγματεύονται μόνο για το ύψος του βασικού μισθού, ενώ οι όποιες αυξήσεις θα παίρνουν, θα έχουν ως «ταβάνι» το ύψος του πληθωρισμού. Τέλος, ο νόμος προβλέπει αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους.
Η απάντηση των εργαζομένων ήταν άμεση. Οι καθημερινές διαδηλώσεις και αποχές από τα σχολεία, οι παν-πολιτειακές συγκεντρώσεις στο Μάντισον, αλλά και η κατάληψη του Καπιτωλίου δείχνουν μια ποιοτική αλλαγή στη συνείδηση των εργαζομένων. Όλα αυτά εκφράστηκαν με τον πιο έντονο τρόπο στις 26/2 με τη μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε ποτέ στο Μάντισον και τις δεκάδες άλλες συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ. Στην πορεία του Μάντισον έδωσαν το παρόν το σύνολο της εργατικής τάξης αλλά και ενδιάμεσων στρωμάτων, από τους οικοδόμους και τους εργάτες στην αυτοκινητοβιομηχανία ως τους καθηγητές και τους πυροσβέστες. Ακόμα και αστυνομικοί κατέβηκαν στο δρόμο ενώνοντας τη φωνή τους με τους άλλους εργαζόμενους. Ήταν μια ζωντανή και οργισμένη διαδήλωση, που έδειξε τη διάθεση του κόσμου να συνεχίσει και να κλιμακώσει τον αγώνα. Εκείνη τη μέρα έπεσε και η ιδέα της κατάληψης της πλατείας γύρω από το Καπιτώλιο.
«Εδώ δεν θα
γίνουμε Ελλάδα»
Η αντίδραση του κυβερνήτη ακολούθησε τη γνωστή συνταγή: Σε πρώτη φάση, κατασυκοφάντηση του «σπάταλου» δημοσίου τομέα και των «καλοπληρωμένων» δημοσίων υπαλλήλων, με τη χαρακτηριστική μάλιστα δήλωση «Εδώ δε θα γίνουμε Ελλάδα».
Μετά ήρθε η καταστολή και η προσπάθεια για οργάνωση αντιδιαδηλώσεων από το ακροδεξιό «Κόμμα του Τσαγιού» και στο τέλος η γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Ο Γουόκερ προσπάθησε να διασπάσει το κίνημα εξαιρώντας από το νόμο τους πυροσβέστες, όμως και αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό αφού τόσο οι πυροσβέστες όσο και πολλοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ενώθηκαν με τους υπόλοιπους διαδηλωτές.
Σήμερα, χάρη στην κατάληψη του Καπιτώλιου και την ασφυκτική πίεση των συνδικάτων, το κίνημα έχει καταφέρει να υποχρεώσει τους Δημοκρατικούς Γερουσιαστές να «κρύβονται» και να απέχουν από τις συνεδριάσεις της Γερουσίας, παγώνοντας προσωρινά την ψήφιση του νόμου (Σύμφωνα με τον κανονισμό της Γερουσίας απαιτούνται 20 μέλη να συμμετέχουν σε κάθε ψηφοφορία και οι Ρεπουμπλικάνοι είναι 19). Παρ’ όλα αυτά ο Γουόκερ επανέρχεται δριμύτερος και απειλεί πως αν οι Δημοκρατικοί δεν προσέλθουν για την ψηφοφορία, θα προχωρήσει μόνος του σε απολύσεις 1500 δημοσίων υπαλλήλων.
«Δημοκρατική» υποκρισία και η στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
Οι Δημοκρατικοί εμφανίζονται σ’ αυτή τη φάση μ’ ένα φιλεργατικό προφίλ, σε μια προσπάθεια να κερδίσουν την υποστήριξη των συνδικάτων για τις εκλογές του 2012. Ο ίδιος ο Ομπάμα, χαρακτήρισε το νόμο «επίθεση στα συνδικάτα».
Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη. Ήταν ο Ομπάμα που πρόσφατα μείωσε την φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων και κάλεσε τους εργαζόμενους σε «διαβούλευση» προκειμένου να μειωθούν οι δαπάνες για μισθούς, συντάξεις και υγειονομική περίθαλψη. Στην ουσία, οι Δημοκρατικοί περιμένουν την παραμικρή υποχώρηση του Γουόκερ σε επιμέρους σημεία του νόμου, προκειμένου να ξεπουλήσουν το κίνημα και να προσέλθουν στη Γερουσία.
Περίεργη όμως είναι και η στάση της ηγεσίας των συνδικάτων. Διαλαλούν σε όλους τους τόνους ότι είναι έτοιμοι να αποδεχτούν μειώσεις αποδοχών της τάξης του 7-8% αρκεί να συνεχίσουν να έχουν το δικαίωμα της υπογραφής συλλογικών συμβάσεων. Πρόκειται για μια ηττοπαθή τακτική η οποία σε όποια χώρα κι αν εφαρμόστηκε οδήγησε το εργατικό κίνημα σε ήττες. Επιπλέον, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους Δημοκρατικούς, για τους οποίους καλλιεργούν διαρκώς αυταπάτες. Δεν είναι τυχαίο επομένως ότι τα πιο προχωρημένα τμήματα των εργαζομένων αρχίζουν να οργανώνονται από τα κάτω, παρακάμπτοντας τη γραφειοκρατία. Ιδιαίτερα ελπιδοφόρα ήταν η δημιουργία ενός νέου, ριζοσπαστικού συνδικάτου των νοσηλευτών, το οποίο καλεί τους εργαζόμενους να μην κάνουν καμία υποχώρηση από τα κεκτημένα δικαιώματα.
Η «Σοσιαλιστική
Εναλλακτική»
Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική (αδελφή οργάνωση του «Ξ») συμμετέχει ενεργά στο κίνημα και παλεύει για την υιοθέτηση ενός καθαρού σχεδίου κλιμάκωσης. Οι σύντροφοι προτείνουν την οργάνωση μιας 24ωρης απεργίας στο δημόσιο τομέα, κατ’ αρχήν στο Ουισκόνσιν, που στη συνέχεια θα προετοιμάσει το έδαφος για μια παν-αμερικανική απεργία στο δημόσιο τομέα, ενάντια στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης. Η πρόταση αυτή κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερη υποστήριξη, ενώ αγκαλιάζεται με ενθουσιασμό από τα πιο μαχητικά τμήματα του κινήματος.
Τέλος, οι σύντροφοι προτείνουν μια πολιτική εναλλακτική πρόταση, την ανάγκη δηλαδή να κτιστεί ένας αριστερός φορέας που να εκπροσωπεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ενάντια στο δικομματικό παιγνίδι «Δημοκρατικών» και «Ρεπουμπλικάνων».
